ผีกะที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ

“สายใยสุดท้าย

❖ 1. เมืองที่ไม่มีเงา…มันเงียบเกินไป

หลังศึกใหญ่ผ่านไป หลายคนคิดว่า ผีกะสูญสิ้นแล้ว
แต่จันทร์หอมรู้… ความเงียบที่มากเกินไป มักซ่อนบางอย่างไว้

เธอยังคงเฝ้ากล่องตะเคียนใบหนึ่งที่ได้จากวัดร้าง —
กล่องที่ไม่มีใครเปิดได้อีกเลย
แต่เธอรู้ว่า…วิญญาณของกาย ยังอยู่ข้างในนั้น

เธอเดินไปเปิดกล่องทุกวัน พูดเหมือนเขาฟังอยู่:

> “เจ้าไม่ใช่ผี กาย…เจ้าเป็นเพียงคนที่โลกไม่ให้อภัย
และบางที…ข้าก็อาจเป็นเหมือนเจ้า”

---

❖ 2. คืนสุดท้ายของเงา

คืนหนึ่ง ฝนตกหนัก ฟ้าผ่าต้นโพธิ์หลังวัด
กล่องตะเคียนเปิดเองเป็นครั้งแรก

กายยืนอยู่ที่นั่น —
ไม่ใช่ผีกะ ไม่ใช่คน…แต่คือเงาใส ๆ ที่มีดวงตาเศร้า

เขามองจันทร์หอม และพูดเพียงว่า:

> “ข้าบ่ได้อยากฆ่าใคร...ข้าแค่ไม่อยากให้คนดีตายเงียบ”

เธอยื่นมือออกไปแต่จับเขาไม่ได้
แต่เขากลับยิ้ม…เป็นรอยยิ้มสุดท้ายในชีวิตวิญญาณ

แล้ว “อีฝ้าย” ก็ปรากฏขึ้น ข้างเขา

เธอพูดว่า:

> “พอเต๊อะกาย…บาปของเรา ข้าจะรับไว้เอง
บ่ต้องมีผีกะอีกต่อไปแล้ว”

---

❖ 3. จุดจบของผีกะ

ณ ลานวัดเก่า ขณะพระพุทธรูปแตกเล็กน้อยจากฟ้าผ่า
สองวิญญาณ — กายและฝ้าย — ยืนจับมือกัน
ก่อนจะจางหายไปในแสงแรกของวันใหม่

---

❖ 4. เช้าวันใหม่ที่ไม่มีผี...แต่ยังมีเงา

ผู้คนกลับมาใช้ชีวิตปกติ แต่ในบางคืน
ถ้าใครเดินผ่านลานวัดร้าง จะได้ยินเสียงกระซิบเบา ๆ ว่า:

> “ผีกะบ่ได้ฆ่าคน...
คนต่างหาก ที่ฆ่ากันเอง แล้วโยนบาปให้ผี”

---