เรื่องสั้น

เขียนโดย Canopus

ครั้นพอจะลืมตาตื่นเป็นอันต้องหนักหน่วงเปลือกตาทั้งสองทุกครั้งทำไม

เขียนโดย MiJungnaja

บทนำ สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อเรน ใครๆก็เรียกฉันว่า "เจ้าหญิงแห่งความโศกเศร้า" แต่ฉันก็ไม่โกรธหรอกนะ เพราะฉันรู้จักตัวเองดี ^^ ท่านแม่ของฉันบอกว่า ถ้าเขาพูดความจริงเราก็ควรยอมรับความจริง "ตู๊ด ตู๊

เขียนโดย LoveๆTk

เป็นเพียงในใจที่ฉันไม่กล้าบอกเค้าว่า"รัก"

เขียนโดย Mawmeaw

...ในห้องนอนสีเทาหม่นๆ หญิงสาวยังคงนอนขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มหนานุ่มสีแดงผืนใหญ่ อากาศอันหนาวเหน็บ ณ เวลานี้ ชวนให้นึกถึง...ใครบางคน...เสียเหลือเกิน ลมที่พัดโชยเข้ามาเบาๆทางหน้าต่าง ชวนให้หล่อนไม่อยากลุ

เขียนโดย ปุ๊บปั๊บ

รักเค้า แต่ไม่กล้าบอกเค้าคนนั้นอ่ะ จะทำยังไงดี

เขียนโดย jundee

เรื่องนี้เขียนถึงน้องชายที่จากไป อาจจะไม่น่าอ่าน แต่อยากลงไว้เพื่อว่า ..."หากมีสักวันที่เราจะได้ไม่หลงลืมคนข้างตัวไป"...เท่านี้เองค่ะ.

เขียนโดย อันตัง

เขาไม่ได้เป็นที่สนใจของใคร เขาอยู่เพียงลำพัง เขาไม่เคยกล่าวโทษใครที่ชีวิตเขาเป็นแบบนี้ เขารู้สึกดีใจเมื่อเห็นทุกคนมีความสุข

เขียนโดย 5523

เขียนโดย Lady

พรผู้ซึ่งเป็นป้าของตะวันได้เดินตามหาหลานชายของตัวเองหลังจากที่ได้พัดหลงกันในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง พรได้เดินไปตามชั้นต่างๆเพื่อหาหลานชายตัวเองจนไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหน พรได้แต่าเดินไปเรื่อยๆโดยไม่รู

เขียนโดย Canopus

หลังจากที่ผมเลิกเรียนมีความรู้สึกวูบหนึ่งที่สัมผัสได้ถึงความโหยหา