ภาพฝัน

         รถทิ้งฝุ่นกระจายลมปลิวละผ่านหน้าไปนานแล้ว  ภาพคุ้นตาปรากฎขึ้น  ต้นมะขามใหญ่ที่ปากทางเข้าหมู่บ้านยังคงตั้งอยู่ที่เดิม  นานกี่ปีหนอ ที่วันไม่เคยได้กลับมาที่นี่  16ปีกับการจากบ้าน  ตั้งแต่ครั้งกระโน้น  ภาพเก่าๆผุดขึ้นในห้วงความจำ "หนูไม่ไปๆ "  

       เสียงแหลมเล็กร้องปานจะขาดใจ  กับอาการบิดตัวให้พ้นทางมือของพ่อที่พยายามฉุดลากร่างลูกสาวตัวน้อยๆ  ให้ขึ้นรถที่ตรงนี้  น้ำตาอาบเป็นสาย แก้มขมุกขมอมไปด้วยฤทธิ์ที่แผลงไว้นอนลงกลิ้งเกลือกที่พื้นดินฝุ่นแดง  บ้านนี้วันอยู่มานานปีกับเพื่อนที่ไล่เลี่ยกันเกิด  เพื่อนวิ่งเล่นกันจนหาวันหยุดไม่ได้ 

        แม่น้ำที่ผ่านนายังมีท่าน้ำของเราอยู่หรือเปล่านะ  วันคิดแบบนั้น  ก่อนสาวเท้าตรงไปทิศทางตรงข้ามกับทางเข้าหมู่บ้าน  เธออยากไปดูด้วยตาตัวเองก่อนที่จะโดนตุ้มรุมจากญาติๆที่หากรู้ข่าวว่าเธอกลับมาบ้าน  คงมารุมล้อมซักไซ้ถามไถ่  จนเธออาจไม่มีเวลาพาตัวเองหลีบหลีกไปที่ๆเธอชอบ  และเก็บงำบางอย่างเอาไว้... 

     ท่าน้ำที่เธอเคยเล่นยังอยู่  แม้สะพานไม้เล็กๆนั่นจะมีไม้ผุเก่าไปบ้างแล้ว  แต่ยังสามารถก้าวผ่านได้หากระวังดีๆ  ตรงเสาสุดท้ายด้านซ้าย  วันก้มลงนั่งคู้ยื่นมือลงไปงมหาของบางอย่างที่เธอเป็นผู้ซ่อนมันเอาไว้นานนับกว่า16ปี  ในใจเธอหวังและภาวนาให้มันยังคงอยู่ที่เดิม ...  ว่างเปล่า 

 ... เธอพยายามงมหาทุกซอกของเสา  ด้วยหวังว่ามันอาจเคลื่อนไปใหนบ้างตามกระแสน้ำ  แต่คงไปไม่ไกล  ชั่วเวลาที่หาบางอย่างอยู่นั้น  มีเสียงทักมาจากด้านหลัง  "ทำอะไรน่ะ!"  วันชะงัก  ก่อนลุกขึ้นหันมาประชันหน้ากับเสียงนั้น  เจ้าของเสียงดูคุ้นหน้า  แต่เหมือนจะไม่ค่อยสนิทใจนัก  เป็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ  เสื้อตัวยาวสีฟ้าซีดๆกับหมวกที่สวม  และกางเกงยีนเก่าๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า  เขาเป็นคนในพื้นที่และเป็นชาวนาแน่ๆ  วันยิ้ม  ก่อนตอบกลับไป  "หาของน่ะ..  ทำมันหล่น" 

      เขาไม่ถามต่อ  แต่มองวันด้วยสายตาที่เย็นชา  จนวันเองรู้สึกอดฉุนไม่ได้แล้วเดินลุยน้ำตรงไปที่เสาต้นนั้น  ใช้มือควานงมหา ปากถามเธอแค่ว่า  "อะไรล่ะ  ที่หาย  โทรสับเหรอ?"  วันมองดูอาการก็รู้ว่าเธอไม่ควรต่อความกับนายคนนี้นานนัก  เธอเลี่ยงเดินกลับ  พร้อมกับบอกว่า  "ไม่หรอก  แค่กิ๊บน่ะ  ขอบคุณนะที่ช่วยหา  ไม่สำคัญหรอก"  แล้วเดินจากมา  นึกในใจว่า  นายคนนี้เป็นหนึ่งในเพื่อนที่เธอเคยเล่นด้วยสมัยเด็กๆหรือเปล่า?  หากใช่  ทำไมเธอไม่รู้สึกสนิทเลยแม้แต่น้อยล่ะ  

  ... ที่บ้านวัน  วันนี้มีญาติๆมากันเกือบเต็มบ้าน  ด้วยได้ข่าวหลานสาวมาจากเมืองใหญ่  จากไปหลายปี การกลับมาสร้างความปลาบปลื้มและแปลกตาให้แก่ทุกคนที่เคยรู้จักเธอ  เด็กหญิงที่กระเซอะกระเซิงน้ำมูกน้ำตามอมแมมคนนั้นหายไปแล้ว  เหลือแต่หญิงสาวที่หน้าตาผิวพรรณสะอาดสะอ้าน  แต่งตัวแบบคนเมืองใหญ่  กางเกงยีนที่เธอสวมกับเสื้อยืดลายเก๋แขนยาวนั้น  บ่งบอกว่า  เธอเป็นสาวเต็มตัวด้วยวัย22ปี  ออกสวยชวนมองด้วยซ้ำหากพิศดีๆ  ผมยาวถูกรวบอวดผิวหน้านวลด้วยวัยสาว  ที่ไม่เปลี่ยนเลยคงมีเพียงดวงตาเท่านั้น  คิ้วเข้มกับดวงตาที่ดูกลมโตและแฝงความเข้มแข็งเอาไว้เสมอ  หากเป็นเด็ก ดวงตาแบบนี้ มักถูกเหมาว่าดื้อรั้น  กว่ากระบวนการถามไถ่สาระทุกข์สุกดิบและข้าวมื้อเย็นผ่านไป  ก็กินเวลานานล่วงเข้าเกือบสองทุ่ม  เธออดเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ได้  เมื่อเวลาเข้านอนกับยายเฒ่าเลยถามยายด้วยความพิศวงถึงใครคนที่เห็นที่ท่าน้ำเมื่อตอนบ่าย  "ยายจ๋า วันเห็นใครไม่รู้  อายุน่าจะเท่ากันกับวันนี่ล่ะจ่ะที่ท่าน้ำ  เหมือนหน้าคุ้นๆ  แต่นึกไม่ออก"  

"เอ...?? ..มันจะใครล่ะลูก  แถวบ้านเราก็ไม่ค่อยมีคนหนุ่มนะ  มันพากันไปเมืองหมดแล้ว"  คำตอบของยายไม่ได้ช่วยอะไรให้วันหายสงสัยได้เลย  เธอยังคงพกพาเอาความสงสัยเข้านอนจนหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการเดินทาง....