แฟนเก่า

            .....ฝนที่ตกหนัก  ทำให้เคนเกือบไม่ได้ยินเสียงทุบประตูนั่น   ใครนะ...?..เขาคิด  เกือบสี่ทุ่มแล้วสิ   ตอนนี้เคนได้ย้ายออกมาอยู่ที่ดินที่พ่อทิ้งไว้ให้   บ้านเปลือกไม้หลังย่อมๆที่อยู่แสนสบาย  สวนผลไม้  พืชผักสวนครัว   เป็ดไก่ที่เลี้ยงไว้ทั้งกินไข่และขาย   ปลาที่เลี้ยงในบ่อที่เขาใช้กำลังกายทั้งหมดขุดเพื่อลืม"เธอ"นั่นอีก   ส่งผลทำให้เคนกลายเป็นคนที่ตั้งตัวได้อย่างมั่นคงทีเดียว  สัตว์ที่เลี้ยงเอาไว้ต่างก็ให้ผลผลิตดีและเพิ่มจำนวนอย่างรวดเร็ว   เคนมีความสุขทีเดียว   หากไม่คิดย้อนกลับไปว่า  เขาเกือบเสียผู้เสียคนเพราะหญิงคนรักหนีเขาไป...     เมื่อเกือบสามปีก่อน   เรื่องนี้สร้างความเจ็บปวดให้เคนอย่างแสนสาหัส   เขาคิดเสมอว่า  แก้วช่างใจร้ายกับเขาเหลือเกิน   จนมาป่านนี้  เขาเองก็ยังไม่คิดกล้ารักใคร  ยังคงครองตัวโสดอยู่คนเดียวเรื่อยมา   และทำท่าจะเป็นแบบนี้อีกนานแสนนานหากแต่ว่า......

           ...เคนแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองที่เห็นแก้วยืนกอดอกอย่างหนาวสั่นอยู่หน้าประตูตอนที่เขาเปิดออกมาพบเธอ     ....      ทั้งแปลกใจและดีใจอย่างบอกไม่ถูก

      สายตาเคนจับจ้องที่ดวงหน้าแสนหวานแลดูอ่อนล้าของแก้ว   ร่างกายที่เปียกโชก ในร่างแบบบาง  พลางรัดรึงสายให้โหยหา  อดีตที่เคยรักใคร่ใยดีกันมานาน    เคนจ้องมองเหมือนจะซอกซอนสายตาเข้าไปหาเนื้อในแท้ๆของแก้ว   แก้วกอดอกหนาวสั่น  พลางเอ่ยขอ 

         "เคน  แก้วขอโทษ   แก้วขอเข้าไปข้างในได้ไหม?"    จากสีหน้าและน้ำเสียง  เคนรู้ว่าแก้วต้องมาแบบฉุกเฉินแน่ๆ   เคนมองแก้วอย่างพินิจ  เคนควรทำอย่างไรดี    หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมานอกอก  แก้วอดีตคนรักของเขา  มาหาเขาแล้ว   มาหาแบบที่เขาไม่ต้องตามหาเธอ....

             ทุกอย่างเงียบสงบ  หลังจากฝนตกหนักๆติดกัน3-4วัน  ทำให้น้ำในคลองท่วมเอ่อ   ถนนถูกตัดขาด   เคนไม่ได้ออกไปส่งไข่กับผักและปลาหลายวัน   ลุงชอบพ่อค้าในตลาดสดลูกค้าเจ้าใหญ่ของเคน   เอาเรือออกมาหาเคนด้วยตัวเองถึงที่บ้าน  "  เอ๊ย!!..เคนโว้ย...อยู่ไหมน่ะ...มัวทำอะไรอยู่ โว้ย...?.."   เคนมุดออกมาจากเล้าไก่  เสียงลุงชอบคนคุ้นเคยแว่วมาทางหน้าบ้านที่มีโคลนตม   แถมโรงเรือนที่ปลูกสร้างง่ายๆเอาไว้กันลมกันฝนให้เครื่องผสมอาหารสัตว์  กับเก็บปุ๋ยที่ทำเองโดนฝนส่งกลิ่นอวลไอไม่น่าดม....   ลุงชอบเลี่ยงเดินมาทางด้านหลังที่เป็นส่วนที่ปลูกพืชผักสวนครัว  ที่เคนปลูกไว้ขาย   "เก็บเอาไว้ให้บ้างยังล่ะไอ้เคน?"  ลุงชอบเอ่ยถาม 

                "เก็บแล้วลุง  อยู่ในถุงปุ๋ยนั่น  ถั่วอย่างเดียวสองกระสอบปุ๋ย  มีกะหล่ำอีกสาม  แล้วก็พริกอีก10โล   ฝนมันตกฉันไปส่งไม่ได้  มันยุ่งน่ะ  ต้องรีบเก็บ  เดี๋ยวเน่าหมด."   เคนร่ายยาวเหมือนบ่นกลายๆ 

                "เออน่า...ข้ามาได้โว้ย  ขอให้มีของไปขายแล้วกัน"     ลุงชอบยิ้มร่า  นึกชอบใจเคนเป็นพิเศษ  อยากได้เป็นเขยด้วยซ้ำ  เพราะความขยันขันแข็งของเคนที่ไม่เหมือนคนหนุ่มทั่วๆไป  แต่ก็เกรงใจที่จะออกปาก   ด้วยเรื่องที่แก้วหนีไป   มันดังน้อยเสียเมื่อไหร่    แต่คงจะมีโอกาสอยู่ล่ะ  เพราะลูกสาวแกเพิ่งอายุ20  ยังพอมีเวลาหากลูกแกไม่ไปชอบคนอื่นเสียก่อน  หรือเคนไม่มีแม่บ้านเสียแล้ว  แกยังคงพอหวังได้

            " เมื่อเช้าที่ตลาดมีคนมาถามหาแก้วนะไอ้เคน  เป็นพวกตำรวจ   เห็นว่าแก้วมันหาย "อีกแล้ว" ล่ะว่ะ"...................

           หลังจากลุงชอบไปแล้ว   เคนนั่งคิดเรื่องเตรียมตัวหาคำตอบที่จะให้กับเจ้าหน้าที่บ้านเมือง  ที่อีกไม่นานต้องมาหาเขาที่นี่แน่ๆ

          ทางไปบ้านนายเคน  ช่างสร้างความลำบากให้กับนายตำรวจทั้ง4นายเหลือกำลัง  ทั้งโคลนทั้งสายน้ำที่พอจะลุยได้บ้างแต่ก็เกือบได้เปียกกันทั้งหัวเชียว  หากไม่ยึดต้นไม้ตามริมตลิ่งดีๆ  น้ำที่สูงถึงต้นขาแถมไหลเชี่ยว  ทำเอานายตำรวจทั้งหนุ่มทั้งแก่กลายเป็นคุณผู้หญิงเดินกระย่องกระแย่ง ไปตามๆกัน

           "อะไรมันจะมาอยู่ไกลผู้ไกลคนอย่างนี้วะไอ้นี่"   เสียงบ่นอุบอิบมาจากนายจ่าตำรวจวัยค่อนข้างแก่กว่าคนอื่น  บ่นเบาๆ

            "ขนาดเรายังเดินลำบาก  นับประสาอะไรกะผู้หญิงนะครับ"   เสียงสนับสนุนเพิ่มมาจากนายตำรวจอีกคน

             "ไม่ต้องบ่นน่า...ยังไงก็ต้องสอบผู้ต้องสงสัยทุกคนอยู่แล้ว"   เสียงตัดบทที่มีอำนาจทั้งหน้าที่ตำแหน่งและน้ำเสียงทำเอาทุกคนเงียบไป  ตั้งหน้าเดินต่อ  อย่างเบื่อหน่าย

               เคนกำลังผสมหัวอาหารเพื่อเลี้ยงปลาเลี้ยงไก่อยู่ในโรงเรือนที่ปลูกสร้างง่ายๆท่ามกลางกลิ่นที่สุดแสนที่ผู้ไม่คุ้นจะทนได้  ตอนที่เจ้าหน้าที่ทั้งสี่นายมาถึง   

          "...แน่ใจนะที่นายไม่ได้ให้ที่พักพิง  ไม่ได้ให้ที่หลบซ่อนนางสาวทิพอาภา..?"

          "ครับ...ผมไม่เห็นเลย  ถ้าเห็นผมต้องช่วยแก้วเขาแน่ๆครับ"

           "นายรู้มั๊ย  การที่ให้ที่พักพิงผู้ค้ายาเสพติดนายจะมีโทษขนาดใหน?นายเคน..?"   ผู้กองหนุ่มยังไม่ลดละที่จะสังเกตุอาการของเคน  จึงได้กุเรื่องขึ้นมาหลอกล่อดูเคน    

             "ผมไม่รู้หรอกครับ ...แต่ผมไม่อยากให้แก้วไปไหนแน่ๆ  ผมจะให้แก้วอยู่กับผมครับหากเธอมาจริงๆ   ผมยอมติดคุกแทนแก้วด้วย"   เคนตอบซื่อๆ  ไปตามหัวใจเรียกร้อง  สีหน้าเศร้าหมอง  เมื่อตรวจค้นทุกอย่างแล้วอย่างละเอียดไม่พบพิรุจใดๆ  ตำรวจทั้ง4นายก็เดินทางกลับไป

            เคนกลับมา"ทำงาน"ของเขาต่อ  แหม...ไอ้ตำรวจพวกนี้ทำให้เขาเสียเวลาซะนาน    เคนเปิดเครื่องบดอาหารสัตว์อีกครั้ง   งานงวดนี้ยุ่งยากมากเอาการ   กว่าจะบดเนื้อปนหัวอาหารพร้อมพวกเศษข้าวโพดกับมันให้ละเอียดต้องใช้เวลานานกว่าเดิมตั้งหลายเท่า   กระดูดชิ้นเล็กๆน้อยๆนั่นอีก  ยิ่งฟันกรามยิ่งหมดสิทธิ์คิดเลย  เคนต้องเสียเวลาทั้งเผาทั้งทุบตั้งสองหน  แล้วยังต้องเอาขี้เถ้าทุกอย่างมาละเลงกับผงถ่านเพื่อทำถ่านอีกรอบ  นี่ยังไม่ได้ที่เลยด้วยซ้ำไป    ให้ฝนหยุดก่อนค่อยเอาลงเตาเผาถ่านอีกที  กะๆด้วยสายตา  รวมทั้งถ่านกระดูกบดทั้งถ่านไม้ผสมๆกันดีๆคงได้ไม่ต่ำกว่า20กระสอบเงินเกือบสองพันเชียวล่ะ

            แก้วนี่ก็ให้ประโยชน์ดีนะ  ทั้งอาหารสัตว์ทั้งถ่าน   ทั้งความแค้นที่เคนรู้สึกว่ามันได้หายจากใจเขาไปแล้วจริงๆ.

                                          จบ.