ONE FOR ALL

          "ผมเหนื่อยครับ  รู้สึกหิวด้วย  แต่ด้วยหน้าที่  ที่ได้รับมอบมายังไม่เสร็จสมบูรณ์  ผมต้องทน"

           งานที่ได้รับมอบมา  ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรเลยกับหน่วยของผม แต่มันเป็นหน้าที่  ที่ไม่อาจปฎิเสธได้  อีกอย่าง  แม้ไม่มีการขอร้องมา  ผมเชื่อว่า  "พวกผม" ต้องช่วยอยู่ดี

           น้ำท่วมครับ  พวกผมอยู่ในทิศทางของสายน้ำจังๆ  แต่เพราะต้องเฝ้าสังเกตุการณ์  ทำให้พวกผมห่างจากจุดอันตรายไปได้อย่างหวุดหวิด  แต่ชาวบ้านสิครับ  จมน้ำเพียงแค่ไม่ถึงสิบห้านาที  เป็นสิบห้านาทีที่ต้องเอาตัวรอดจากอุทกภัยในครั้งนี้ เป็นสิบห้านาที  ของชีวิตและทรัพย์สิน   แค่เสียงน้ำที่ไหลบ่ามาปนความมืดมิดของแสงอาทิตย์ก็ทำเอาขวัญเสียแล้ว  ขนาดผมเป็นทหาร  ผมยังรู้สึกอดเกรงกลัวต่อภัยธรรมชาติไม่ได้   ผู้ร้ายแค่ยิงกันก็จบ  แต่กับภัยเช่นนี้  เราจะยิงปืนสู้ก็ป่วยการ 

            เช้านี้ผมได้รับคำสั่งโดยตรงจากต้นสังกัด   ให้ช่วยค้นหาผู้รอดชีวิตเป็นการเร่งด่วนและช่วยชาวบ้านทุกอย่างที่พอจะช่วยได้   ผมสั่งหน่วยงานของผมขนเสบียงกรังทุกอย่างเท่าที่เราจะใส่เรือยางลำเล็กไป    ออกวาดลำเรือไปเรื่อยๆ  ตามทางน้ำที่เอ่อท่วมมา  ผ่านทั้งโคลนตมที่เรือไม่สามารถเข้าไปได้จนต้องช่วยกันแบกในบางคราวจากระยะทางไม่ต่ำกว่า10กิโลเมตรเป็นช่วงๆ   ผมรู้สึกอ่อนแรงครับ  และรู้ว่าทหารทุกนายที่ร่วมมาด้วยกันต่างก็เหน็ดเหนื่อยและหิวโหยเช่นเดียวกันกันกับผม    

             จากครอบครัวแรกที่เราได้ช่วย  จนมาถึงครอบครัวที่สองและสามตามลำดับ  เสบียงที่ขนมาด้วยความจำกัดเริ่มร่อยหรอ  แต่พวกผมก้อยังคงวาดเรือไปเรื่อยๆไม่สิ้นหวังที่จะพบชาวบ้านที่ยังรอด   พื้นที่  ที่พวกผมมาเป็นพื้นที่สีแดงครับ  เป็นที่ๆพวกผมต้องเฝ้าระวังในยามปกติ  แต่ยามนี้  พวกผมต้องเฝ้าหาผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใคร

            "เฮ้ยๆทางซ้ายๆ แวะๆเร็วๆ"  ผมสั่งเมื่อกล้องในมือของผมทำหน้าที่บันทึกเหตุการณ์ส่งให้เห็นภาพผู้เฒ่าชายหญิงสองคนที่นั่งอยู่บนหลังคากระท่อมเกือบพังไม่พังแหล่อย่างน่าเวทนา

            "เอาข้าวกับน้ำไว้กินก่อนนะยาย  มีกันกี่คน?"  ผมถามพลางส่งข้าวที่หุงสุกใส่ถุงกับไข่ต้ม6ฟองส่งให้ 

            "สามคน  "  แกตอบห้วนๆแบบพื้นบ้านที่ไม่คุ้นกับภาษากลางและพอฟังออก

             "คนที่สามล่ะอยู่ไหน?"  ผมถามออกไป

        ก่อนยายเฒ่าจะตอบผม  ผมก็เหลือบเห็นเด็กหนุ่มรุ่นๆคนนึงว่ายน้ำมาทางเรือเราที่จอดอยู่  พลางเกาะขอบเรือรับห่อข้าวส่งไปทางผู้เฒ่าทั้งสอง  ไม่กล่าวอะไร  แต่สายตาสิ  เหมือนบอกให้ผมหยุดแค่นี้   ผู้เฒ่าทั้งสองที่นั่งตัวสั่นงันงกมองตามสายตานั้น  พลางส่ายหน้าช้าๆเหมือนไม่ได้ตั้งใจมาทางผม..ดั่งจะบอกผมว่า  โค้งน้ำข้างหน้าอย่าไปนะ.  อย่าไปเลยพ่อคุณ  พากันกลับเถอะ  มันอันตรายเกินไป  แม้ผมจะรู้ว่า  ข้างหน้าอาจจะมีกองโจรสุ่มอยู่  แต่ผมก็ยังต้องไปดูครับ  เพราะอาจมีคนที่ต้องการความช่วยเหลือ   เขาคงไม่ทำร้ายคนที่กำลังไปช่วยเขาแน่ๆ   แต่เพื่อความปลอดภัยของทหารที่มาด้วย  ผมสั่งให้ออกจากเรือทุกนาย 

           .......ผมรู้สึกเหนื่อยครับ  หิวด้วย   ..และอยากนอนจัง...ผมอยากกลับบ้านเหลือเกิน...  ผมทำงานเสร็จหรือยัง?...

              ที่บริเวณวัดเล็กๆ  ต่างจังหวัดทางภาคอีสานแห่งหนึ่ง  ที่หน้าเมรุ  มีผู้คนมากมายมาแสดงความเสียใจกับผู้ล่วงลับ  ท่ามกลางงานศพอันสมศักดิ์ศรีและพีธีการที่ได้รับพระราชทานเพลิงฯ  มีพลทหารคนหนึ่งยืนพูดอะไรที่ คลุมเคลือปนเสียงสะอื้นของลูกผู้ชายว่า

         "ผู้กอง  ท่านห้ามพวกผม ....  ผู้กองคงทราบแล้วว่า...หากเราเข้าไปจุดนั้น...เพื่อเอาข้าวไปให้เขา...เขาจะยิงเราทั้งหมด...ผู้กอง  ไปคนเดียว  ..เอาคำสั่งมาบังคับให้เรารอด..."

                ผมได้ยินครับ  ผมอยากนอนแล้วจริงๆ. 

     คุณล่ะทานข้าวกันหรือยังครับ?  ..เดี๋ยวนะครับ  จะมีคนมาช่วย...รอเดี๋ยวนะครับ  ใจเย็นๆ  ไม่ต้องกลัว...เดี๋ยวมีคนมาช่วยครับ.