คิดถึง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!!

เสียงเคาะประตูถี่ๆดังขึ้นในเช้าวันหนึ่ง ขณะที่เจ้าของห้องกำลังนอนหลับสบายๆบนที่นอนหนานุ่มภายในห้องนอนสีเทาหม่นๆขนาดกะทัดรัด

"ใครน๊า มาปลุกแต่เช้าเชียว ให้ตายสิเนี่ย"

ลัดดาบ่นอุบอิบ ก่อนตัดสินใจสละผ้าห่มและที่นอนนุ่มสบายอย่างเชื่องช้าชั่วครู่ เพื่อเดินย่างกรายไปเปิดประตูให้แขกผู้มาเยือนรายนี้

"สวัสดีครับ มีจดหมายส่งถึงคุณครับ คุณผู้หญิง"

ลัดดาเดินถือซองจดหมายสีฟ้าขนาดย่อมกลับเข้ามา ก่อนจะตัดสินใจขว้างมันทิ้งไว้บนโต๊ะหัวเตียง และล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มอีกครั้ง

กริ๊งๆๆๆๆ...

เสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงดังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มือเรียวยาวจะยื่นไปกดปิดมันอย่างนึกรำคาญเสียงของมันเต็มที

ลัดดาค่อยๆลุกจากที่นอนอย่างอ้อยอิ่งด้วยความเสียดาย เธอบิดขี้เกียจหนึ่งทีก่อนตัดสินใจคว้าผ้าขนหนูและวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวใช้เวลาชำระร่างกายเป็นเพียงครู่เดียว จากความหนาวเย็นยะเยือกที่ปกคลุมไปทั่วร่างกาย ทำให้เธอต้องรีบถเผ่นออกจากห้องน้ำหลังเสร็จกิจแทบไม่ทัน

หลังจากแต่งชุดลำลองแบบสวมใส่สบายๆเสร็จสรรพ พลันสายตาของลัดดาก็สะดุดเข้ากับซองจดหมายสีฟ้าที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง

"เอ! ใครส่งจดหมายลูกโซ่มาถึงเราอีกละเนี่ย"

หญิงสาวคิดในใจ ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือมาหยิบมันขึ้นมาเพ่งพิจารณาด้วยความสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง...

และในที่สุด...

ลัดดาก็เปิดประตูห้องนอนออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกอย่างสบายอกสบายใจ

ขณะที่...

ซองจดหมายสีฟ้าขนาดย่อมกลายเป็นสมาชิกใหม่ภายในตะกร้าสีเขียวอ่อนที่มีเศษกระดาษเก่าๆยับยู่ยี่ที่ถูกขยำเป็นก้อนวางอยู่ก้นตะกร้าก่อนหน้านั้นแล้ว

--------------------------------------------

ในมุมหนึ่งของสวนสาธารณะแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ 

ไมค์กำลังบรรจงเขียนบางอย่างลงบนกระดาษอย่างตั้งอกตั้งใจ เขาใช้เวลาเพียงชั่วครู่ จากนั้นก็พับกระดาษแผ่นนั้นลงในซองจดหมายสีฟ้าขนาดย่อม ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังตู้ไปรษณีย์ที่เขาแสนจะคุ้นเคยเป็นอย่างดี

หลังจากภารกิจประจำวันของเขาสำเร็จลุล่วงไปอีกวันแล้ว ไมค์ก็ค่อยๆก้าวเดินช้าๆไปตามถนนอย่างใจเย็น แม้ว่าวันนี้อากาศที่นี่จะเริ่มหนาวแล้ว อุณหภูมิกำลังจะลดลงไปอีก จากเสียงของผู้ประกาศข่าวพยากรณ์อากาศในโทรทัศน์เมื่อเช้านี้ที่ได้แจ้งไว้

แต่แปลกที่วันนี้หัวใจเขากลับรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาปกคลุมหัวใจเขาเอาไว้ เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายจริงๆ คงไม่มีใครรู้ดีไปกว่าไมค์อีกแล้ว ความรู้สึกที่ได้เขียน...บางอย่าง...ลงในกระดาษแผ่นนั้น มันส่งพลังมาให้ตัวเขามากมาย ณ ขณะนี้จริงๆ

"ลัดดา...หวังว่าคุณคงจะได้รับจดหมายฉบับแรกที่ผมส่งการ์ดแทนความคิดถึงไปให้คุณ และจดหมายฉบับที่สองที่ผมรวบรวมความกล้าสำเร็จ และตัดสินใจเขียนส่งความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีไปให้คุณได้รับรู้"

ไมค์ยังคงเดินไปริมทางเท้าเรื่อยๆอย่างใจเย็น เขาไม่ลืมที่จะยิ้มให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมา แม้ว่าบุคคลเหล่านั้นจะแสดงปฏิกิริยาหลากหลาย มีทั้งแปลกใจ งุนงง สงสัย แม้กระทั่งยิ้มตอบกลับมาก็ตาม...

--------------------------------------------

ภายในห้องนอนสีเทาหม่นๆขนาดกะทัดรัด ลัดดาเปิดประตูเข้ามา หลังกลับมาถึงในตอนเย็น เธอไม่ลืมที่จะต้องทำอย่างหนึ่งที่เป็นกิจวัตรของเธอเช่นกัน...

หญิงสาวยกตะกร้าสีเขียวที่มีเศษกระดาษอันยับยู่ยี่อยู่ครึ่งตะกร้า เพื่อเตรียมนำมันออกไปเททิ้งในถังขยะใหญ่หน้าบ้านดังเช่นที่ทำเป็นประจำทุกวัน

พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับซองจดหมายสีฟ้าขนาดย่อมที่นอนแอ้มแม้งอยู่ก้นตะกร้าอย่างเรียบร้อย เธอจ้องมองมันนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง...

หลังจากนำตะกร้าสีเขียวบรรจุเศษกระดาษไปเททิ้งเสร็จ ลัดดาก็นำตะกร้าเปล่ากลับเข้ามาวางมันลงไว้มุมห้องตามเดิม ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ

ลัดดาหยิบปากกาขึ้นมาเพื่อเขียนอะไรบางอย่างลงไปในกระดาษแผ่นหนึ่ง สักครู่เธอก็บรรจงพับมันอย่างเรียบร้อยและสอดมันเข้าไปในซองสีชมพูขนาดย่อม...

หญิงสาวจ้องมองซองจดหมายสีฟ้าขนาดย่อมบนโต๊ะ ที่มีร่องรอยของการแกะเปิดซอง และด้านข้างมีการ์ดสีขาวใบหนึ่ง บนการ์ดมีตัวหนังสือที่เขียนด้วยอักษรสีทองตัวเข้มชัดเจน "การ์ดแทนความคิดถึง"

ลัดดาเผยยิ้มกว้างบนใบหน้าด้วยความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายและหัวใจหนาวๆของเธอ ณ ตอนนี้

"ฉันก็แอบคิดถึงคุณมานานเหมือนกัน...ไมค์ ไม่นึกว่าคุณก็ไม่ต่างจากฉัน จดหมายจากฉันฉบับนี้หวังว่าคงจะถึงมือคุณในไม่ช้า แล้วคุณก็จะได้รับรู้ถึงบางสิ่งในใจของฉัน ที่ฉันตั้งใจจะบอกกับคุณมานานแล้ว...ไมค์"