พรหมลิขิต

       " พรหมลิขิตบันดาลชักพา  ดลให้มาพบกันทันใด  ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล  พรหมลิขิตดลจิตใจชั้นจึงได้มาใกล้กับเธอ"

       เพลงนี้เป็นเพลงที่เราสองคนชอบมากใช่ไหมจ้ะ  ผมร้องให้คุณฟังกี่รอบแล้วคุณพอจำได้ไหม  มองหน้าผมสิที่รัก  เห็นแววตาผมไหม  ทุกความรู้สึกที่ผมไม่อาจอธิบายได้กำลังฉาย

บอกคุณอยู่ทางเรืองประกายดวงตาทั้งสองข้างของผม  ผมพูดพลางกระชับวงแขนกอดเธอที่รักแน่นยิ่งขึ้น  ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่อากาศดีเหลือเกิน  เราสองคนกำลังนั่งชมวิวอยู่บนกระเช้าลอยฟ้าส่วนตัวของผม  สายลมพัดกรูกราวหอบกลิ่นต้นไม้บริสุทธิ์ผสมกลิ่นดินอ่อนๆเข้าสัมผัสทางเดินหายใจ  เบื้องล่างเป็นทัศนียภาพสีเขียวชอุ่มอันสุดลูกหูลูกตาแผ่ปกคลุมโอบล้อมเราสองคนรวมไว้

ด้วยกันกับธรรมชาติ  ผมหันกลับมามองเธออีกครั้งพลันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาข้างหูของเธอ

" ผมรักคุณน่ะ "

                                   ...........................................................
      
        ผู้คนต่างพากันกรูเข้าแถวยาวเหยียดเพื่อขึ้นเครื่องกระเช้าลอยฟ้า ณ สวนสนุก แห่งหนึ่ง  มือขวาผมถือไส้กรอก  มือซ้ายถือแก้วน้ำขนาดจัมโบ้

" เมื่อไหร่จะถึงเวลาได้ขึ้นกับเขาเสียที แล้วจะทันไหมเนี่ย เวลาก็ปาเข้าไปสี่โมงห้าสิบแล้ว  อีกสิบนาทีเขาก็จะปิดรอบสุดท้ายนี้ลง "

ผมชำเรืองตามองซ้ายขวา  เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครเลยที่จะไม่สนใจเครื่องกระเช้าลอยฟ้าเช่นเดียวกับผม  ผมดึงไส้กรอกชิ้นล่างสุดที่เหลือเพียงชิ้นเดียวเข้าใส่ปากพลางเสียบไม้ลงในถุงพลาสติกตามเดิม  โยนทิ้งถังขยะที่อยู่ใกล้มือ

ขาของผมค่อยๆขยับพาร่างกายเดินตามคำเชิญชวนผู้ถือบัตรกระเช้าเต็มมือสิบยี่สิบใบ  ผมหยุดแล้วยื่นบัตรให้กับพี่ที่ยืนเก็บตั๋ว แต่ก็ต้องชะงักตัวลง

" เต็มแล้วครับ "
" อ้าวพี่ผมยืนรอตั้งนาน ช่วยเพิ่มรอบให้อีกไม่ได้เหรอครับ "
" ไม่ได้ครับมันเป็นกฎทางสวนสนุก "

เขาพูดพลางใช้มือห้ามปรามการเบียดตัวของผม  ผมก้มหน้างุดดูบัตรภายในมือพลันถอนหายใจเฮือกใหญ่

" ไม่เป็นไรค่ะ "
ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาในขณะที่ผมกำลังจะถอดใจ

" คุณขึ้นมานั่งกับฉันก็ได้ค่ะ เพราะฉันก็มาคนเดียวไม่ได้เดือดร้อนอะไร "
ผมมองหน้าเจ้าของเส้นเสียงนั้นด้วยแววตาที่มีความหวัง

" เชิญครับ "
ผมยื่นบัตรตามด้วยการก้าวขาขึ้นกระเช้าลอยฟ้า

ผมลุกลี้ลุกลนเลยทำให้ศีรษะนั้นเผลอโขกเข้ากับกระเช้าเสียเต็มประดา  หญิงสาวหน้าตาสดใสพยายามเก็บเสียงหัวเราะที่ไม่ได้ทำให้ผมสบายใจขึ้นได้เลยเพียงนิด เธอยกมือขึ้นป้องปากพลางยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร

ผมหย่อนก้นลงนั่งตรงข้ามกับเธอด้วยท่าทีเขอะเขินเป็นที่สุด  กระเช้าลอยฟ้าได้เคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ  เวลานี้พระอาทิตย์กำลังเฉิดฉายเปล่งรัศมีแสงอมส้มสาดส่องเข้าต้องกับใบหน้าอันงดงามของเธอ  ผมทำท่าทีเป็นมองชมวิวเบื้องล่าง  กระนั้นก็ตามผมไม่อาจฝืนความปรารถนา

ที่เรียกร้องก้องอยู่ในหัวใจไม่ได้ว่า  ผมอยากสำรวจใบหน้าหญิงสาวที่ใจดีผู้นี้เสียเหลือเกิน  ผมยกแก้วน้ำทำท่าทีขึ้นมาดูดกลบเกลื่อนอาการลนลาน  เมื่อเธอผู้นั้นหันหน้าเพื่อชมวิวบ้างผมจึงแอบใช้สายตาชำเรืองมองอย่างสุดความสามารถ

เธอผมยาวประมาณช่วงเอวประกอบกับใบหน้าอันเรียวยาวได้รูปทรง  ดวงตานั้นกลมโตทว่าแฝงความอ่อนโยนอยู่ภายในลึกๆ  จมูกโด่งรับกับปากอันอิ่มเอิบที่เน้นด้วยลิปกรอสสีชมพูแลสดใส   ผมนั้นเคลิบเคลิ้มในการลอบสังเกตเธอจนผมอดที่จะยิ้มแก้มปริไม่ได้

เหมือนเธอจะรู้ตัวว่าผมแอบมองอยู่  หญิงสาวผู้นั้นก้มหน้าลงเล็กน้อยพลางใช้มือเหน็บผมที่ป้องใบหน้าของเธอขึ้นทัดข้างใบหู

" ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอค่ะ"
ความเงีบยได้ยุติลงทันทีเมื่อเธอเป็นผู้เอ่ยปากทำความรู้จัก

" ผมชื่อกานต์ครับแล้วคุณล่ะ"

" พลอยค่ะ"

เราสองคนต่างยิ้มให้กันเล็กน้อย  ผมสบตากับเธอเป็นครั้งแรก แล้วผมก็รู้สึกว่าหัวใจผมนั้นเต้นเร็วผิดปกติครั้นเมื่อเธอจ้องหน้าผม ตึกตัก  ตึกตัก  ตึกตัก  ตึกตัก แล้วผมก็ได้รู้จักชื่อของเธอ

นอกจากเสียงหัวใจที่มันเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะแล้วนั้นยังมีอีกเสียงหนึ่งดังก้องกังวานอยู่เบื้องลึกจิตใจประหนึ่งจะออกมาฮัม

   " พรหมลิขิตบันดาลชักพา  ดลให้มาพบกันทันใด  ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล  พรหมลิขิตดลจิตใจชั้นจึงได้มาใกล้กับเธอ"

มันเป็นเพลงตัวแทนความรู้สึกของผมที่ผมอยากให้เธอผู้นั้นได้รับรู้ว่าผมได้ตกหลุมรักเธอครั้นที่ผมได้พบกับเธอแค่เพียงแรกพบ

         ความคับแคบของพื้นที่ทำให้ผมยิ่งรู้สึกใกล้ชิดกับเธอมากยิ่งขึ้น  ลมหายใจที่เข้าออกของเธอ  ผมสามารถสัมผัสมันได้อย่างดี  ความอบอุ่นที่เธอได้สร้างไว้เวลานี้  ช่างลืมยากเสียจริง

ผมหายใจจังหวะเดียวกับเธอ  หนึ่งครั้งไม่พอ  สองครั้งและสามครั้ง กระทั่งผสานเป็นอนึ่งเดียวกัน  ผมสบตากับเธอ  เรียกร้องเธอ  ผมอยากบอกเธอเหลือเกินว่าผมอยากดูแลเธอตั้งแต่บัดนี้ตราบนิจนิรันดร์

ผมรู้สึกเหมือนพรหมลิขิตบันดลให้เรามาพบเพื่อรักกัน ผมเหม่อมองออกไปจดจำภาพรอบข้างอันเต็มไปด้วยสีเขียวของต้นไม้พลันขยับขาเล็กน้อยอันเนื่องจากผมรู้สึกเมื่อยล้าจากอาการนั่งเกร็ง

กระเช้าลอยรักของผมเคลื่อนจวนจะสุดปลายทางเสียแล้ว  ผมไม่อยากห่างจากเธอไปเลย  ผมขยับลำตัวเข้าไปใกล้เธอมากยิ่งขึ้น  สิ่งที่ผมปรารถนาไว้ก็บังเกิด

ฝนเริ่มลงเม็ดมาเป็นสายบางๆกระทั่งเป็นเม็ดใหญ่กระหน่ำลงสู่หลังคาด้วยเสียงอันดัง สายฝนกระเซ็นกระทบเข้าใบหน้าของเธอ ผมถอดแจ็กเก็ตออกพลางยกขึ้นปกป้องคลุมลำตัวของเธอ  ผมรู้สึกได้ถึงร่างอันสั่นสะท้านในอ้อมอก  สองมือของหญิงสาวเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำอันเย็นฉ่ำ เธอกอดผมพลางซุกมือเข้าไปยังเสื้อตัวในสีขาวอันเปียกปอน 

สายตาผมจับจ้องไปยังใบหน้าของหญิงสาว  เธอหลับตาด้วยความหนาวเหน็บ  ผมเบียดกายเข้าไปนั่งยังฝั่งเดียวกับเธอ  ห่มเธอด้วยเสื้อแจ็กเก็ตพลางใช้อ้อมแขนกอดเธอไว้ในอ้อมอก

หัวใจของผมเต้นดังและรัวจนเธอรู้สึกได้ถึงความปรารถนาที่ผมมี  เธอค่อยๆปรากฎแววตาอันอ่อนโยนขึ้น  พลางกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูของเธอ

" ผมรู้สึกตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรกพบ  คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตามแต่ผมอยากเป็นคนดูแลคุณตลอดชีวิต"

ครั้นพอผมพูดจบลงเธอกอดกายผมแนบแน่น  ลมหายใจที่พรั่งพรูรดรินลงสู่ใบหน้าทั้งสองคนความหนาวเหน็บมลายหายไป  ผมค่อยๆขยับหน้าเข้าไปใกล้เธอยิ่งขึ้น  พลางหลับตาใช้ปากอันอุ่นประกบทับบนปากของเธอที่รัก 

ผมสะท้านเยือกด้วยความรักอันแผ่ซ่านออกสู่แรงลมหายใจอันแผ่วเบา  ผมคลายริมฝีปากออกพลันบรรจงจูบอย่างละเมียดละไมอีกครั้ง  เธอตอบรับผมด้วยแรงบีบบนต้นแขนที่ไม่ได้เจ็บปวดทว่าเบาบางเสียกว่าฝนที่กระหน่ำ

เราสบตาอันครู่หนึ่ง  ประกายเรืองแห่งรักได้ถูกแฝงไว้บนแววตาทั้งสองบนกระเช้ารักแห่งนี้

          นับตั้งแต่วันนั้นที่ผ่านพ้นมา  รักของเราสองคนเนิ่นน่านแล้วมีความสุขอยู่ท่วมท้นทุกๆวัน   ผมดูแลเธอด้วยรักที่ไม่เคยเจือจางเลยแม้แต่น้อย    เราใช้ชีวิตอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของผม

มีต้นไม้ให้เราดูแล มีน้องหมาน้อยขนปุยสีขาวสะอาดตาพันธุ์เทอเรียไว้เป็นเพื่อนเล่นกับเจ้าอ้วนแมวตัวกลมที่หยอกล้อจนทำให้บ้านเปื้อนคราบดินอยู่บ่อยครั้ง

เราสองคนจะทำเมนูจานเด่นจากตำราที่ศึกษาด้วยกันอย่างเพลิดเพลินใจ  ผมชอบหยอกเธอด้วยจิ้งจกปลอมครั้นเมื่อเธอหันหลังทำกับข้าวอย่างใจลอย  เธอแสดงท่าทีตกใจและหัวเราะร่าเริงพลันวิ่งสาละวนรอบบ้านเพื่อจะมาตีต้นแขนของผม

พอตกกลางคืนผมจะร้องเพลงพรหมลิขิตคลอให้ฟังเบาๆก่อนเธอหลับใหลในยามค่ำคืน    จนกระทั่งรุ่งเช้าเราสองคนจะอยู่ในท่าที่เธอนอนกอดลำตัวผมและผมโอบร่างกายเธอ

จนผมคิดว่าชีวิตนี้คงหาความทุกข์มาเยือนไม่ได้ถ้าไม่มีวันนั้น  วันที่เธอล้มลงขณะเช็ดกระเช้าของเราสองคน  เธอลงไปเกลือกกลิ้งกับพื้นอย่างทุรนทุราย พลางเบิกตาโพลงด้วยใบหน้าระทมสุดแสนจะต้านทานไหว  เธอสะดุ้งเฮือกแล้วหยุดไป ในขณะที่ผมวิ่งกระวนวายใจปรี่เข้าบ้านควานหาโทรศัพท์กดเบอร์โทรไปยังโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้เคียง

วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่ผมได้เห็นเธอ ภาพของเธอที่มีรอยเปื้อนยิ้มบนใบหน้ายังคงผุดขึ้นมาอย่างชัดเจน  น้ำใสๆจากดวงตาผมไหลลงสู่พื้นบ้านที่เธอเคยเดินผ่าน  ณ วันนี้ผมเหลือแค่เพียงเสียงที่ร่ำร้องเรียกหาเธอ  อย่าจากผมไปเลยที่รัก  ช่วยทำกับข้าวให้ผมที  เราจะต้องเข้านอนกันแล้วน่ะ  อย่าทิ้งผมไปได้โปรด ได้โปรด  เวลานี้ผมอ่อนแอเหลือเกิน

            " พรหมลิขิตบันดาลชักพา  ดลให้มาพบกันทันใด  ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล  พรหมลิขิตดลจิตใจชั้นจึงได้มาใกล้กับเธอ"

       เพลงนี้เป็นเพลงที่เราสองคนชอบมากใช่ไหมจ้ะ  ผมร้องให้คุณฟังกี่รอบแล้วคุณพอจำได้ไหม  มองหน้าผมสิที่รัก  เห็นแววตาผมไหม  ทุกความรู้สึกที่ผมไม่อาจอธิบายได้กำลังฉาย

บอกคุณอยู่ทางเรืองประกายดวงตาทั้งสองข้างของผม  ผมพูดพลางกระชับวงแขนกอดเธอที่รักแน่นยิ่งขึ้น  ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่อากาศดีเหลือเกิน  เราสองคนกำลังนั่งชมวิวอยู่บนกระเช้าลอยฟ้าส่วนตัวของผม  สายลมพัดกรูกราวหอบกลิ่นต้นไม้บริสุทธิ์ผสมกลิ่นดินอ่อนๆเข้าสัมผัสทางเดินหายใจ  เบื้องล่างเป็นทัศนียภาพสีเขียวชอุ่มอันสุดลูกหูลูกตาแผ่ปกคลุมโอบล้อมเราสองคนรวมไว้ด้วยกันกับธรรมชาติ  ผมหันกลับมามองเธออีกครั้งพลันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาข้างหูของเธอ

" ผมรักคุณน่ะ ผมรักคุณจนไม่อาจทิ้งคุณให้ทนทุกข์ทรมานอยู่ได้  ผมจะดูแลคุณตราบจนวันสุดท้ายที่ลมหายใจผมยังคั่งค้างอยู่ "