ผิดไหม...ถ้าบอกรัก

            แม้นเวลาจะหมุนเวียนผ่านพ้นไปนานเท่าไร

                ความรู้สึกของเขาก็ยังเหมือนเดิม...ไม่เปลี่ยนแปลง

                ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีเขียวทับเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนสีซีดมีรอยขาดวิ่นที่เข่า นั่งจิบกาแฟอยู่ในร้าน 'Cake & Coffee' เส้นผมยาวระต้นคอสีคาราเมลเช่นเดียวกับดวงตาเรียวคมคู่สวย ทอดมองผ่านกระจกบานใสออกไปนอกร้านอย่างเหม่อลอย เขานั่งแช่แอร์อยู่ในร้านนี้นานเกือบสองชั่วโมงแล้ว โดยไม่คิดจะขยับเขยื้อนตัวออกไปเดินเที่ยวเล่นที่ไหนเลย 

            ฉันทำผิดหรือไง...ที่บอกรักเธอ~¯ 

            ยศพลวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือที่มีเสียงเพลงสายเรียกเข้าดังขึ้นมากดรับ ก่อนกรอกเสียงทักปลายสายเนือยๆ อย่างเบื่อหน่าย โดยไม่สนใจจะมองชื่อสายคนโทรเข้าแม้แต่น้อย

                “หวัดดีครับ”

                /เฮ้! เจ้ายศ ข้ามีข่าวดีจะบอกแกว่ะ/

                “ข่าวดีอะไรของแก”

             เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็น ‘ศิลา’ เพื่อนสมัยเรียนมอปลายโทรมา ชายหนุ่มก็ยิ่งเซ็งเข้าไปใหญ่ เพราะรู้ว่าทุกครั้งที่เพื่อนตัวดีโทรมาแล้วบอกว่ามีเรื่องดีๆ ทีไร มักทำให้เขาหัวเสียทุกครั้งไป....ไร้สาระ

                /ยัยฟ้ากลับมาแล้วโว้ย/

                “....!!”

                  คำพูดของปลายสายทำเอายศพลถึงกับเบิกตากว้างนิ่งอึ้งไปหลายวิ หัวใจที่เคยเหี่ยวแห้งมานานหลายปีกำลังมีน้ำใสเข้ามาหล่อเลี้ยงให้ความรู้สึกชุ่มชื่นขึ้น ดวงตาส่องประกายระยิบอย่างดีอกดีใจและยิ่งได้ยินประโยคต่อมาของปลายสายก็ทำให้เขายิ่งฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม

                /แกรู้หรือยังว่ายัยฟ้าเพิ่งเรียนจบโทบินกลับมาจากอังกฤษเมื่อกี้นี้เอง/

                “จริงเหรอ!”

                 เขาถามย้ำอีกรอบเสียงลั่นพลางลุกพรวดขึ้นยืนด้วยความดีใจจนลืมไปว่าตัวเองยังอยู่ในร้านกาแฟซึ่งมีคนมากมายกำลังนั่งจิบกาแฟกันอย่างเงียบสบาย พอลูกค้าได้ยินเสียงตะโกนลั่นของเขาก็เรียกสายตาหลายคู่ให้หันมามองหน้าชายหนุ่มร่างสูงเป็นตาเดียวอย่างไม่พอใจเล็กน้อย แต่ดูท่ายศพลจะไม่รู้หรือไม่สนกับสายตาไม่พอใจของคนในร้านนักเพราะเวลานี้เขาอยากเจอเธอคนนั้นมากกว่า

                /โอ๊ย~ แกจะตะโกนใส่หูข้าทำไมเนี้ย!/ ปลายสายบ่นอู้อี้

                “ฮ่ะๆ ก็ฉันดีใจนี่หว่า ว่าแต่ตอนนี้ยัยนั่นอยู่ไหนล่ะ”

                /ไม่รู้สิ ฉันเพิ่งได้ข่าวจากยัยแป้งมาอีกต่อหนึ่ง สงสัยฟ้าคงจะกลับไปบ้านแล้วล่ะมั้ง/

              ไม่รอช้า เขารีบกดวางสายแล้วล้วงกระเป๋าตังค์เอาเงินค่ากาแฟวางไว้บนโต๊ะ ก่อนกระโจนออกจากร้านไปราวกับจรวดโดยมีสายตาคนในร้านมองตามไปอย่างมึนงง ยศพลกระโดดแผ่วเข้าไปในรถที่จอดห่างจากหน้าร้านไม่ไกลนัก ไม่นานรถเบนซ์คันหรูสีเงินก็แล่นออกสู่ท้องถนนใจกลางเมืองหลวงตรงไปยังจุดหมาย ...บ้านของฟ้า... อย่างเร่งรีบ รอยยิ้มกว้างสดใสยังคงประดับบนดวงหน้าเรียวคมไปตลอดทาง

                  ชายหนุ่มหงุดหงิดทุกครั้งที่รถติดไฟแดงเป็นหางว่าว ทั้งๆ ที่เวลานี้ใจเขาแทบอยากจะบินไปหาเธอ…ผู้หญิงที่เขาหลงรักมานานถึงหกปีเต็ม