ขอเป็นเพื่อนกัน...ตลอดไป

ขอเธอเป็นเพื่อนฉันตลอดไป

"หนิง อยู่นี่เองตามหาตั้งนาน" เสียงชายหนุ่มดังมาจากพุ่มไม้ด้านหลังของเธอ สาวน้อยหันกลับไปมอง

"อ้าว เอส มีธุระอะไรกับเราหรอ" หญิงสาวยิ้มรับ แล้วขยับตัวเลี่ยงให้ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ เขาหยิบกระดาษสีชมพูแผ่นสวยออกจากกระเป๋าส่งให้เธอ "มีไรอีกล่ะ" หนิงรับกระดาษแผ่นนั้นจากมือของเอสมา เธอถามไปทั้งๆที่ก็พอจะเดาถูกอยู่แล้วว่าเพื่อนชายของเธอต้องการอะไร

"วัน เสาร์ 11โมง หน้าโรงเรียน ให้น้องมิ้นท์" เธออ่านกระดาษใบนั้นคร่าวๆ ก่อนจะหันมาพูดกับเขา "เอส แกไม่เชื่อพวกไอ้ปอนด์มันบอกหรอ น้องมิ้นท์เค้ามีแฟนแล้วนะ แล้วแฟนเค้าก็หวงมากๆด้วย" สีหน้าก็หนิงตอนนี้เคร่งเครียดเปลี่ยนไปจากตอนแรกโดยสิ้นเชิง เธอหันมาจ้องหน้าเพื่อนสนิทที่รู้จักกับเธอมานาน

"หนิง แกไปฟังอะไรกับไอ้พวกนั้นว่ะ ชั้นไม่เคยเห็นน้องเค้ามีแฟน แกอย่าไปฟังพวกไอ้ปอนด์มากน่า ช่วยเอาจดหมายไปส่งให้ด้วยแล้วกันนะ" เอสพูดหน้าตายิ้มแย้มซึ่งตรงข้ามกับหนิง "ฝากด้วยนะ" เอสผลักไหล่เพื่อนสาวก่อนที่จะลุกเดินกลับไปทางที่เค้าเดินมา

"ไปซ้อมบาสหรอ เอส"

"อือ" ชายหนุ่มพยักหน้ารับ "ไปด้วยกันป่ะล่ะ"

หนิง ส่ายหน้าปฏิเสธ "ไม่ล่ะ ส่งจดหมายให้นายเสร็จ ชั้นก็จะกลับแล้ว"เอสโบกมือให้ก่อนจะหันหลังเดินจากไป หนิงหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่านอีกครั้ง

"หนิงกลับกันหรือยัง"เสียงของคนที่เธอนั่งรออยู่นั่นเอง เธอรีบหันไปยิ้มกับเค้า

"อืม กลับเลย แต่หนุ่มรอเราก่อนนะ เดี๋ยวเราเอาจดหมายนี่ไปส่งก่อน รอแป๊บนะ" เธอรีบลุกเดินไปก่อนที่จะมีคำถามใดหลุดจากปากของหนุ่ม

"ไปเถอะ เดี๋ยวหนุ่มไปเรียนพิเศษไม่ทันนะ" หนิงเดินกลับมาพร้อมเร่งหนุ่มซึ่งนั่งรอเธออยู่

"คุย กับเราก่อนนะ" เค้าดึงแขนเธอให้นั่งลง "ร้องไห้ทำไม ไม่ต้องโกหกเรานะ เมื่อกี้จดหมายของเอสฝากถึงใครอีกล่ะ" หนิงรู้สึกว่าหนุ่มจะรู้ทันเธอไปเสียทุกเรื่องเลยนะ "คงเป็นของน้องมิ้นท์ เชียร์ลีดเดอร์คนใหม่ของชมรม"

"หนุ่ม รู้แล้วจะถามเราทำไมอีกล่ะ" น้ำตาเริ่มมาคลออีกแล้ว "ทำไงได้ล่ะ หนุ่มก็รู้ว่าเราปฏิเสธเอสไม่ได้อ่ะ อย่าถามเราอีกเลยนะ ขอร้องนะ" หนิงดึงมือของหนุ่มขึ้นมา "นะ เราขอร้อง" เธอพูดขณะที่น้ำตาไหลออกมาแล้ว

"ก็ ได้ๆ เราไม่ถามหนิงแล้ว อ่ะเช็ดน้ำตาซะ แล้วกลับบ้านกัน" หนุ่มส่งผ้าเช็ดหน้าให้หนิง เธอได้แต่ตอบอ้อมแอ้ม "ขอบใจนะ" แล้วหนุ่มก็พาหนิงกลับบ้าน

วัน เสาร์ ที่บ้านของหนิง ซึ่งก็อยู่ติดกับบ้านของเอส เพราะบ้านอยู่ใกล้กันนี่แหละเค้าทั้งสองจึงสนิทกันมาก แต่ชายหนุ่มกลับไม่เคยรู้ถึงความรู้สึกดีๆที่เธอส่งให้เลย

"หนิง เธอว่าเราใส่ชุดนี้ดูดีหรือยัง" เสียงของชายหนุ่มข้างบ้านดังผ่านรั้วขึ้นมา หนิงกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ก็เงยหน้าขึ้นมอง

"อืม ก็ดีแล้วล่ะ จะไปแล้วหรอ" มันก็เหมือนกับทุกครั้งที่เค้าต้องมาถามเธอก่อนออกจากบ้าน แล้วคำตอบก็คงเหมือนเดิมทุกครั้ง เพราะเธอไม่เคยเห็นว่าเค้าจะดูไม่ดีเลย

"ใช่ ไม่อยากให้น้องเค้ารอนานอ่ะ แล้วหนิงทำไรอยู่อ่ะ" เอสถามพร้อมชะโงกหน้ามาดู

"อ่านหนังสือน่ะ ใกล้สอบแล้ว เอสก็อย่าลืมอ่านนะ"หนิงบอกด้วยความหวังดี

"เดี๋ยว หนิงก็ติวให้ชั้น รู้อยู่แล้ว ไปก่อนนะ" หนิงพยักหน้ารับ แล้วก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ เธอไม่ต้องการเห็นเวลาที่เค้าเดินจากเธอไปเพื่อไปหาคนอื่น แม้เธอจะมีส่วนช่วยแต่มันก็ทรมานใจอยู่มากเลย

หนิงมองเห็นเอสคบกับมิ้นท์อยู่ตลอดเวลา ซึ่งก็พอๆกับที่เธอได้ยินข่าวของน้องมิ้นท์กับแฟนเธอนั้นแหละ

"หนิง วันพรุ่งนี้ไปเป็นเพื่อนชั้นหน่อยสิ" เอสพูดขึ้นขณะที่ทั้งสองนั่งติวหนังสือกันอยู่ที่บ้านของหนิง

"ไป ไหนล่ะ บอกมาก่อน ถ้าไม่บอกก็ไม่รับปากหรอก" เธอพูดล้อเล่นไป ทั้งๆที่ก็ดีใจที่เค้าชวนเธอ แต่ก็ดีใจได้ไม่นาน เมื่อคำตอบของเอสคือ "งานวันเกิดน้องมิ้นท์น่ะ หนิงช่วยชั้นเตรียมของขวัญด้วยสิ ชั้นไม่รู้ว่าน้องเค้าชอบอะไรอ่ะ" เอสยิ้มแย้มพูดต่อไปโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าของเพื่อนสาวข้างกายเลย

"หนิง โทรศัพท์จากหนุ่มลูก มารับหน่อย" หนิงยังไม่ทันตอบอะไร เสียงของแม่เธอก็ดังมาจากในบ้าน "เดี๋ยวมานะ" หนิงบอกกับเอสก่อนที่จะเดินไปรับโทรศัพท์ ปล่อยให้เอสอ่านหนังสือเองไปสักครู่หนิงก็เดินกลับมา

"เอสจะไปซื้อของข้างนอกป่ะ หนิงมีเวลาอีกซักชั่วโมงกว่าๆไปซื้อของให้น้องมิ้นท์ก่อนดีแม่ะ" หนิงถามเอส

"อือ ดีเลย แต่หนิงจะไปไหนหรอ" เอสงง เพราะตอนแรกหนิงบอกจะอ่านหนังสือ ไม่ออกไปไหน

"อ๋อ คือหนิงจะไปช่วยหนุ่มซื้อหนังสือ เห็นเอสจะซื้อของเลยชวนก่อน งั้นหนิงไปหยิบกระเป๋าก่อน แล้วออกมาเจอกันนะ" เธอเดินกลับเข้าไปในบ้าน ซึ่งเอสก็เดินไปหยิบของของเค้าด้วย เมื่อออกมาพร้อมกันก็ออกเดินทาง

ทั้งสองเดินเลือกซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

"พรุ่งนี้หนิงไปกับชั้นนะ" เอสขอคำตอบอีกครั้ง เพราะหนิงยังไม่ได้ตอบเค้าเลย

"ขอดูก่อนนะ ถ้าไม่มีธุระอะไรน่ะ" หนิงตอบเลี่ยงๆไว้ก่อน เธอไม่อยากเห็นภาพบาดใจอย่างนั้นเลย

หนิง ช่วยเอสซื้อของจนได้ตุ๊กตาตัวใหญ่ตัวหนึ่ง แล้วเธอจึงขอตัวไปหาหนุ่มซึ่งนัดไว้ที่ห้างนี้เหมือนกัน แต่ก่อนที่เธอจะไป เอสถามคำถามหนึ่งซึ่งทำเอาเธออึ้งไป ตอบไม่ถูกเลย

"หนิงเป็นแฟนกับหนุ่มหรอ" เอสถามหน้าทะเล้น "ไม่บอกเอสบ้างเลยนะ เห็นเพื่อนพูดกัน ถ้าจะจริงล่ะสิ"

"เอส เอาอะไรมาพูด หนิงกะหนุ่มก็แค่เพื่อนกัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอก หนิงไม่ได้ชอบหนุ่มนะ" หนิงรีบปฏิเสธ แม้เธอจะรู้ว่าไม่มีทางที่เอสจะชอบเธอ แต่ก็ไม่อยากให้เค้าเข้าใจผิด "หนิงขอตัวดีกว่า"

"เอส แค่อยากเห็นหนิงมีความสุข หนิงช่วยเอสหลายครั้งแล้ว แต่เอสไม่เคยเห็นหนิงชอบใครเลยเท่านั้นเอง" เอสพูดยิ้มๆ "ถ้าหนิงมีอะไรอยากให้เอสช่วยก็บอกนะ ไปก่อนล่ะ แล้วเจอกันที่บ้าน" เอสเดินไป หนิงได้แต่มองตามหลังของเค้าไป ความคิดก็ก้องเข้ามาในหัวของเธอ

"เอสดีใจ น่ะที่หนิงยอมมาเป็นเพื่อนเอส เอสทำตัวไม่ถูกแน่ ก็ไม่รู้จักใครเลยในงานเนี่ย ขอบใจนะ" เอสพูดขอบใจหนิงมาตลอด ดูเค้าจะตื่นเต้นมากเป็นพิเศษเลย "เอสแต่งตัวดีแล้วนะ" เอสหันมาถามเมื่อถึงงาน

"เอส แกถามชั้นเป็นรอบที่100แล้วมั่งที่แกถามคำถามนี้อ่ะ" หนิงก็แทบหมดความอดทน "ดีแล้วดีที่สุดเลย"

"ขอบ ใจนะ น้องมิ้นท์มาแล้ว Happy Birthdayครับน้องมิ้นท์" เอสรีบบอกเมื่อเห็นมิ้นท์เดินเข้ามาหา เค้ารีบส่งของขวัญกล่องใหญ่ให้ ซึ่งก็หวังว่าเธอจะถูกใจ "พี่ไม่รู้ว่ามิ้นท์จะถูกใจหรือเปล่า" เอสออกตัวอย่างดูดี

"ขอบคุณ ค่ะ สวัสดีค่ะพี่หนิง มิ้นท์ไม่รู้ว่าพี่หนิงจะมาด้วย แต่ก็สนุกให้เต็มที่นะค่ะ" ทั้งสองเดินเข้าไปในงาน ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กรุ่นเดียวกับมิ้นท์ เอสนั้นพยายามที่จะเข้าใกล้มิ้นท์มากที่สุด ทำให้หนิงต้องนั่งคนเดียวซะส่วนใหญ่ สุดท้ายเธอก็เลยเดินเลี่ยงออกไปนั่งในสวนคนเดียว จนได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากในงาน จึงเข้าวิ่งไปดู

"มิ้นท์ พี่ดิวมาแล้ว เร็วๆมิ้นท์" เสียงเพื่อนสาวในงานของมิ้นท์ตะโกนกันโหวกเหวก

"นี่ ครับของขวัญสำหรับน้องมิ้นท์สุดสวยของพี่ดิว"ชายหนุ่มที่ชื่อ 'ดิว' ส่งกล่องกำมะหยี่สีดำให้กับสาวน้อยเจ้าของวันเกิด ซึ่งข้างในมีสร้อยเงินเส้นสวยอยู่ข้างใน เจ้าของวันเกิดดูจะถูกใจมาก เธอหอมแก้มชายหนุ่มอย่างสนิทสนม เป็นเวลาเดียวกับที่เอสเดินมาหาหนิง "ใครอ่ะ พอรู้จักไหม พี่ชายเค้าหรอ" ยังไม่ทันได้คำตอบ มิ้นท์ก็ลากชายหนุ่มเดินมาทางเอสและหนิง

"พี่ เอสค่ะ นี่พี่ดิว แฟนหนิงค่ะ แล้วนี่ก็พี่เอสกับเพื่อน พี่หนิงค่ะ"มิ้นท์พาชายหนุ่มมาแนะนำให้ทั้งสองรู้จัก เอสนั้นอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกไป จนหนิงต้องสะกิด "ยินดีที่ได้รู้จักครับ" เอสพูดแค่นั้นก็ดูหง่อยไป พูดต่อไม่ถูก

"น้อง มิ้นท์ค่ะ คือว่าพี่สองคนมีธุระนิดหน่อยคะ ขอตัวกลับก่อนนะค่ะ" หนิงบอกลาคนทั้งสองแล้วก็พาเอสกลับ แต่ดูเอสจะไม่รับรู้เรื่องราวใดๆเลย เค้าเหม่อลอย ระหว่างทางที่กลับบ้านฝนเจ้ากรรมก็ดันตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา จนทั้งคู่เปียกไม่มีชิ้นดี หนิงพาเอสกลับไปส่งบ้าน แต่วันนี้ที่บ้านของเขาไม่มีคนอยู่ เธอจึงจัดการดูแลเค้าให้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกออก

"อยู่ คนเดียวได้หรือเปล่า เดี๋ยวชั้นกลับบ้านก่อนนะ" หนิงเดินเข้ามาถามเอสก่อนจะกลับบ้าน เอสไม่ตอบอะไรแต่กลับดึงหนิงเข้ามากอดไว้ เล่นเอาเธอใจเต้น "เป็นอะไรหรือเปล่า" เธอรู้ว่าดูเค้าจะจริงจังกับมิ้นท์มากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา แล้วมันกลับทำให้เค้าเจ็บมากอีกเหมือนกัน "มีอะไรก็พูดออกมาสิ ไม่พูดแล้วใครจะรู้ล่ะ" เธอเอามือลูบหัวเค้าเบาๆอย่างปลอบโยน หนิงรู้สึกถึงความเปียกที่เกิดจากน้ำตาของชายหนุ่มที่เค้าแอบรักมาตลอดไหลมา เปียกไหล่เธอ "หนิงอยู่เป็นเพื่อนเอสก่อนนะ เอสทำอะไรไม่ถูกเลย" เสียงของเขาสั่นพร่าจนจับความแทบไม่ได้

"อือ ชั้นจะอยู่เป็นเพื่อน ทำใจดีๆก่อนนะเอส มีอะไรก็พูดออกมาอย่าเก็บไว้คนเดียว" หนิงพยายามปลอบเอสทุกอย่าง แม้เขาจะทำใจยาก แต่เธอรู้ว่าเขาต้องทำได้ เธอคอยอยู่เป็นเพื่อนดูแลเขาตลอด จนคิดว่าน่าจะหายดีแล้ว หนิงยังคงช่วยเหลือ ไม่มีครั้งใดที่เธอปฏิเสธ แต่ความรู้สึกดีๆนั้นก็ยังไม่เคยถึงเอสเลยเช่นกัน

เวลา ก็ล่วงเลยมาถึงเวลาสอบ ไม่มีใครได้รู้ว่าหลังสอบครั้งนี้จะเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเค้า ยกเว้น หนิง แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยปากบอกใคร จนกระทั่งสอบเสร็จ

"หนิง ขอเราคุยด้วยหน่อยได้ไหม" หนุ่มเดินเข้ามาหาหนิง เธอพยักหน้ารับและเดินตามเขาไป

"หนิงจะย้ายไปทำไมไม่บอกพวกเราเลยล่ะ" หนุ่มถามคำถามที่ได้ยินมาจากอาจารย์

"ก็ หนิงคิดว่ามันไม่มีความสำคัญอะไร หนุ่มยังไงนายก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของหนิงเสมอนะ" หนิงมีสีหน้าเศร้าสร้อยไป "เราขอโทษที่ไม่สามารถมีความรู้สึกที่มากไปกว่านี้ให้หนุ่มได้ หนุ่มเข้าใจเรานะ"

"เราเข้าใจหนิงเสมอ แค่ได้เป็นเพื่อนกับหนิงเราก็พอใจแล้วล่ะ หนิงบอกเอสหรือยังล่ะ" หนุ่มถามทั้งๆที่ก็รู้ว่าหนิงคงยังไม่ได้บอก

"เดี๋ยวเราจะบอกเค้าเอง ขอบใจนะ แล้วเราจะคิดถึงหนุ่มมากๆนะ" หนิงบีบมือหนุ่มไว้

เวลา ช่วงปิดเทอมนี้แหละที่หนิงต้องย้ายไป แล้ววันที่เค้าย้ายก็คือ วันที่หนิงและเอสจะไปฉลองวันเกิดด้วยกันทุกปี เพราะเป็นวันกึ่งกลางวันเกิดของทั้งสองคน และแล้ววันนั้นก็มาถึง

"เอสออกมาหาเราหน่อย ที่สวนสาธารณะของหมู่บ้านน่ะ" หนิงโทรศัพท์ไปเรียกเอสแต่เช้า

"มีไร เรียกมาแต่เช้าเลย" เอสออกมาหาแม้ยังงัวเงียอยู่ แต่ก็ไม่ลืมหยิบของขวัญติดมือมาด้วย

"อ่ะ นี่ของเอสนะ หนิงให้สำหรับวันเกิดปีนี้ อาจจะเป็นปีสุดท้ายแล้วก็ได้นะ" เธอพูดพร้อมสะกดน้ำตาเอาไว้

"หมาย ความว่ายังไงอ่ะหนิง" เอสรับของขวัญมา พร้อมส่งของที่เตรียมมาให้เธอกลับไปด้วย มือหนิงที่ยื่นมารับสั่นจนเอสต้องจับไว้ "มีอะไรที่หนิงไม่บอกเราหรือเปล่า" เอสจ้องหน้าหญิงสาวเพื่อนสนิท

"คือ หนิงจะต้องย้ายไปต่างประเทศน่ะ หนิงจะไปวันนี้แล้ว หนิงมีเรื่องอยากจะบอกเอสนะ" น้ำตาที่คลออยู่ได้ไหลรินออกมา ชายหนุ่มรีบเอามือปาดน้ำตาออกให้เธอ

"ทำไมไม่เคยบอกเอสเลยล่ะ" ชายหนุ่มดูจะตกใจไม่น้อยเลย

"หนิง ขอโทษนะ หนิงมีเรื่องอยากจะบอกให้เอสรู้ไว้ ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะมีโอกาสได้บอกหรือเปล่า เอสฟังดีๆนะ" หนิงกลืนน้ำลายลงคอ พยายามกลั้นแรงสะอื้นที่หนักขึ้นทุกที

"หนิง รักเอสนะ รักมานานแล้ว มันไม่ใช่แค่ความรักจากเพื่อนคนหนึ่ง แต่เป็นความรักที่หญิงสาวคนหนึ่ง พึ่งมอบแก่ชายที่รักได้ แม้เอสไม่เคยรับรู้เลย แต่หนิงอยากให้เอสได้รับรู้ไว้ เอสไม่ต้องบอกอะไรหนิงนะ หนิงขอแค่ความเป็นเพื่อนที่เอสให้หนิงก็พอแล้ว" หนิงดึงมืออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มที่เธอรักมาตลอด เอสดูจะอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนที่จะดึงเอาร่างหญิงสาวเพื่อนรักเข้ามากอดไว้กับอก เธอสะอื้นหนักจนตัวโยน "เราขอโทษนะ ที่ไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของหนิงเลย แต่เราอยากให้หนิงรู้ไว้นะว่า หนิงคือผู้หญิงที่เรารักที่สุด เราไม่ได้พูดให้หนิงสบายใจ แต่เราไม่อยากให้หนิงเสียใจ ถ้าเราคบกันแล้วมีวันที่เลิกลาไป เอสอยากเก็บความเป็นเพื่อนของเราให้ยืนยาว เพราะความเป็นเพื่อนมันยืนยาวกว่าความรู้สึกอื่นๆนะ หนิง เข้าใจเอสใช่มั้ย" เอสเชยคางของหญิงสาวให้สบตากัน เธอพยักหน้ารับ "จำไว้นะ เอสจะรักหนิงเสมอ เอสมั่นใจว่าซักวันเราจะกลับมาเจอกันนะ"

"หนิง สัญญาว่าเราจะต้องกลับมาเจอกันอีก เออ เอสเปิดดูซิว่าชอบของขวัญหรือเปล่า" หนิงปาดน้ำตาทิ้ง แล้วเปลี่ยนสีหน้าให้ยิ้มแย้ม แล้วก็หยิบกล่องของขวัญของเธอขึ้นมา ทั้งสองมองหน้ากันแล้วก็พูดพร้อมกัน

"HAPPY BIRTHDAY TO YOU" หันมายิ้มให้หัน แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้น