หอนี้มีที่มา

        ''ไข่ต้มม!!!......ทางนี้จ้าลูกสาว แม่อยู่ทางนี้''  

 ''แม่แม่จ๋า...!! โหย..!!ดีใจจังเลย ไข่ต้มคิดถึงแม่ที่สุดในโลกเลย.. คิดถึงคุณตาด้วย แกด้วยนะไอ้ดื้อ!!''

          ไข่ต้มโผเข้ากอดทุกคนด้วยความดีใจ ที่ไม่ได้เจอกันเป็นเวลา 1 ปี ไข่ต้มได้รับทุนนักศึกษาเเลกเปลี่ยนวัฒนธรรมไปที่ประเทศเคนย่า ทวีปแอฟริกา ระหว่างนั้นเธอก็เป็นอาสามัครช่วยเหลือทีมแพทย์อาสาเพื่อคนเคนย่าที่ติดโรคร้ายอยู่ที่นั่นด้วย ไข่ต้มไม่ค่อยมีโอกาสนัก ที่จะติดต่อหรือเขียนจดหมายมาหาคนทางบ้านเลย ครอบครัวของไข่ต้ม เป็นครอบครัวเล็กๆ มีกันอยู่แค่สี่คน คือแม่, น้องชาย,คุณตา และก็ไข่ต้มเอง ทุกคนจึงเป็นห่วงและคิดถึงไข่ต้มมากๆ  ''ทุกคนจ๊ะ! ไข่ต้มคงจะได้กลับบ้านได้แค่วันเดียวนะ เพราะไข่ต้มมีธุระต้องไปติดต่อเรื่องลงทะเบียนเรียนต่อน่ะค่ะ คือ...มันเร่งด่วนมากเลย เศร้าอ่ะ!! ยังไม่หายคิดถึงทุกคนเลย''                                                ''อะไรกันเจ๊ พึ่งจะกลับมาเองนะจะไปพิษณุโลกอีกละ โธ่!!ยังไม่ทันจะได้ไปฉลองด้วยกันเลยเซงที่สุด!'' ''อะฮะ! แหมๆ..ใจเย็นๆไอ้คุณน้องชาย พี่จำเป็นจริงๆนี่นา เดี๋ยวให้พี่จัดการเรื่องลงทะเบียนเรียนต่อ แล้วก็หาหอพักให้ได้ก่อนนะ มันใกล้จะเปิดเทอมแล้ว พี่กลัวจะไม่ทันการณ์ เรียบร้อยทุกอย่างแล้วพี่จะรีบกลับมานะจ๊ะพ่อรูปหล่อของเจ๊"

            หลังจากที่ไข่ต้มได้กลับไปพักผ่อนที่บ้านเพียงแค่หนึ่งวัน เธอก็ต้องจากครอบครัวที่แสนน่ารัก เพื่อมาจัดการกับชีวิตการเรียนที่มหาวิทยาลัย ในจังหวัดพิษณุโลก แต่ก็ไม่ไกลจากบ้านของเธอสักเท่าไหร่ เพียงแต่เธอยังไม่ได้เปรมปรีกับครอบครัวให้ชื่นใจเลย ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยดีนักกับการที่จะต้องออกเดินทางจากครอบครัวมาอีกแล้ว ดูเหมือนว่า สุภาษิตอะไรก็เอามาเทียบกับความรู้สึกของไข่ต้มในตอนนี้ไม่ได้เลย

             ไข่ต้มรีบจัดการยื่นเอกสารแล้วเสร็จภายในวันเดียว เหลือแค่รออนุมัติ ต่อจากนั้นไข่ต้มก็เริ่มสำรวจตะเวนหาหอพัก ไปทั่วๆข้างมหาวิทยาลัยโดยตุ๊กๆ คันเล็ก ที่เธอคิดว่ามันสามารทำให้เธอเห็นวิวทิวทัศน์ได้ง่ายกว่า หอพักที่นี่มีให้เลือกมากมาย ไม่รู้ว่าตึกไหนว่างหรือเต็ม เธอต้องเสี่ยงทายเข้าไปสอบถามด้วยตัวเองบ้างโทรตามหมายเลขที่ติดตามป้ายบ้าง จนเหนื่อยและเริ่มเพลีย แล้วเธอก็สะดุดตาสะดุดใจตึกอยู่หลังหนึ่ง อยู่ข้างรั้วมหาวิทยาลัย มันตรงตามสเปคที่เธอคิดไว้ทุกอย่าง เพราะว่าเธอต้องการความสะดวกในการเดินทางไปเรียน ราคาที่ติดป้ายอยู่ก็ย่อมเยา พอเหมาะกับเศษเงินเก็บที่เหลือของเธอ และที่สำคัญเธอยังไม่มียานพาหนะ น่าจะพอเดินไปเองได้ไม่เสียค่ารถรับจ้างให้เปลือง  ไข่ต้มรีบลงไปถามคนแถวนั้นอย่างรีบเร่ง กลัวว่าจะค่ำเสียก่อน อาจจะต้องได้นอนโรงแรมแน่ๆ ซึ่งเธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้น 

'' อ๋อ!! ตึกนี้หรอจ๊ะ ว่างจ้าว่าง ป้ารู้จักกับแม่บ้านที่นี่ เดี๋ยวๆป้าตามให้ แกมาตรวจเช็คความเรียบร้อยอยู่ตึกถัดไปนี่เอง รอสักประเดี๋ยวนะจ๊ะ'' "ขอบคุณมากค่ะป้า"    ไข่ต้มดีใจมากเธอยิ้มไม่หุบมีความหวังว่าคืนนี้จะไม่ต้องนอนโรงแรมแล้ว ''ว่าไงจ๊ะหนู ป้าเป็นคนดูแลหอพักที่นี่เอง หนูสนใจจะขึ้นไปดูในตึกก่อนไหม ว่างอยู่สองห้องพอดีเลย ชั้นสองชั้นสามและชั้นสี่โซนหลัง แต่มีระเบียงเหมือนกันแต่ไม่กว้างเท่าโซนหน้า แต่ว่าเดี๋ยวห้องโซนหน้าก็จะย้ายออกแล้ว ถ้าหนูไปดูแล้วสนใจ เดี๋ยวป้าจะจองไว้ให้ โอเคไหมคะ'' "ค่ะ แต่วันนี้หนูยังไม่มีที่พักเลย คือ..หนูชอบที่นี่ค่ะ สนใจอยากจะอยู่แน่ๆ แต่ป้าพอจะมีห้องให้หนูพักก่อนไหมคะ เผื่อหนูยังตัดสินใจไม่ได้" "ได้สิจ๊ะสะอาดทุกห้อง ป้ามาทำความสะอาดไว้แล้ว"

              แม่บ้านพาไข่ต้มไปชมดูแต่ละห้อง ซึ่งเธอก็ถูกใจไม่น้อย เธอจึงตัดสินใจเลือกห้องที่ชอบและอยู่เลยในคืนนั้น คือชั้นสามโซนหลัง ไข่ต้มถูกใจกับบรรยากาศที่เย็นสบาย มีลมพัดตลอดเวลา ขนาดห้องก็กว้างมาก แถมเฟอร์นิเจอร์ยังดูใหม่เอี่ยมอ่องอยู่เลย ต่างจากรูปลักษณ์ของตึกข้างนอก ดูเก่าโทรม เหมือนกับว่าหอนี้น่าจะมีระยะเวลาในการใช้งานมานานแล้ว แต่ทำไมข้าวของในตึกยังดูใหม่เหมือนไม่ได้ใช้งาน แถมราคาถูกขนาดนี้แต่มีคนเช่าไม่กี่ห้อง ไข่ต้มพิจารณาอยู่พักใหญ่ๆ "ไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยนะลูก เรามีระบบประตูคีย์การ์ด กล้องวงจรปิด มีอะไรก็โทมาหาป้าตามเบอร์ที่ติดไว้ข้างล่างหน้าบันไดชั้นแรกเลยนะลูก หอพักนี้อยู่สบายป้ารับประกันได้ ไม่มีอะไรเลยหนูไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ ไม่มีพังหรือมีปัญหาใดๆเลยของใหม่ทั้งหมด เจ้าของหอเขาเปลี่ยนยกชุดทั้งตึกเลย เขาจะแข่งแย่งลูกค้ากับตึกที่สร้างใหม่อยู่อ่ะจ้า" แม่บ้านรีบโฆษณาสรรพคุณหอพักอย่างเร็วไว ทำอย่างกับว่าเธอกำลังล่วงรู้ทันความคิดของไข่ต้มได้ในขณะนั้น ก่อนที่จะกล่าวลา และกลับไปโดยทิ้งท้ายเน้นย้ำไว้ว่า "ป้าไปก่อนนะลูกมีอะไรก็โทรมาหาป้าละกันนะ"

               ไข่ต้มรีบจัดแจงเอาเสื้อผ้า และข้าวของเครื่องใช้ส่วนหนึ่งที่นำติดตัวมาด้วยในกระเป๋าใบเล็กๆ ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ระหว่างที่ทุกอย่างกำลังเงียบสงัดนั้น ก็มีเสียง ครื้ดดด..ครื้ดดๆ!!คล้ายๆกับคนผลักดันสิ่งของหนักๆและมีขนาดใหญ่มาก ที่ไหลลื่นไปกับพื้นกระเบื้อง ไข่ต้มทำหน้าคิ้วขมวดสงสัย พร้อมเงยหน้าขึ้นดูบนเพดาน แล้วเสียงก็เงียบไป "ไหนบอกชั้นสี่ว่างไงวะ เฮ่อๆตกใจหมด" ไข่ต้มบ่นพึมพำร่วมกับทำหน้าแหยๆ ยักไหล่ แล้วเธอก็เข้าไปอาบน้ำ ผ่านไปเพียงแค่2-3 นาที ในขณะที่ไข่ต้มกำลังสระผมอยู่เพลินๆ เธอได้ยินเสียงคนคุยกันงึมงำๆ อยู่ในห้อง เธอฟังอยู่นาน ตอนแรกเธอคิดว่าน่าจะเป็นเสียงของห้องตรงข้ามหรือป่าว แต่สักพักมันก็เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่ามีคนมาคุยกันอยู่หน้าห้องน้ำ บางครั้งก็เสียงก็มาจากข้างบนหัวของเธอ เพราะหอส่วนใหญ่ ระเบียงจะตรงกับห้องน้ำของอีกชั้น เธอแปลกใจมาก "เอ๋!!ป้าบอกว่าห้องมันว่าง แต่นี่มันเสียงคนคุยกันชัดๆ ป้าเบลอหรือป่าวหว่า" ไข่ต้มอาบน้ำเสร็จแต่งตัวเรียบร้อย เธอก็หยิบโน๊ตบุ๊คคู่ใจขึ้นมาเล่นแชทหาเพื่อนๆ เพื่อจะบอกว่าเธอได้กลับมาเมืองไทย แล้วตอนนี้เธอก็เช่าหอพักอยู่ข้างรั้วมหาวิทยาลัย  ครื้ดด...ครื้ดๆ เสียงผลักของอีกแล้ว ไข่ต้มเริ่มหงุดหงิดประดั่งว่า เสียงนี้มันรบกวนสมาธิในการคุยแชทกับเพื่อนๆเหลือเกิน  "เว้ยๆ!อะไรกันนักหนา จะขนตู้ขนเตียงหนีไฟกันรึยังไง ดึกดื่นป่านี้แล้ว โว้ว.. ให้ตายเถอะปลากรายพริกเผา!" ปั้งงง!! ไข่ต้มสะดุ้งสุดตัว เสียงกระแทกประตูอย่างแรง ราวกับว่าสมาชิกข้างบนมีอาการโมโหสุดๆเมื่อได้ยินที่เธอบ่น "เหอๆ หวังว่าคงเป็นแค่ลมพัดนะ ถ้าจะหูดีขนาดนั้น เพดานคงเป็นรูแล้วหละ" ไข่ต้มพูดแดกดันพลางหัวเราะหึๆทำตาเหลือกตาปริ้นแลบลิ้นใส่เพดานข้างบน ทันใดนั้นไข่ต้มขนลุกซู่ เหมือนมีลมอะไรผ่านข้างหลังเธอไป เงาสะท้อนหน้าจอโน๊ตบุ๊คทำให้เธอเห็นอะไรแว๊บๆ ไข่ต้มเบิกตาโพลงทันที ค่อยๆหันไปทีละนิดแต่ไม่มีอะไรเลย เธอเหลือบไปเห็นประตูระเบียงที่เปิดอ้าไว้ ลมพัดส่ายไปส่ายมา เธอจึงรีบลุกขึ้นไปปิดมัน พร้อมรีบมาบ่นให้เพื่อนในแชทฟัง "แกอย่าคิดมาก คงไม่มีอะไรหรอก ดูจากที่แกเล่ามานะ มันเหตุบังเอิญชัดๆข้าว่า" เพื่อนชายให้กำลังใจ " ก็นั่นน่ะสิเราก็ไม่ได้คิดมากหรอก แต่แค่บอกให้ฟังเฉยๆ มันแปลกตรงที่ ป้าแกบอกไม่มีคนอยู่นี่สิ" "โถ..ไข่ต้มน่าสงสารวะ ฮะ ฮะ"เพื่อนชายหัวเราะเยาะไข่ต้ม "ว่าแต่ว่าแกนับถือคริสต์ใช่ไหม อย่าหาว่าข้าอย่างนุ้นอย่างนี้เลยนะ อย่างน้อยแกมาอาศัยอยู่ที่แบบเนี้ย สมควรที่จะไหว้เจ้าที่เจ้าทางหน่อยนะ เป็นการบอกกล่าวเขา ให้เขาดูแลคุ้มครองเรา อย่างน้อยก็เป็นการของอนุญาตก็ยังดีนะ" "ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ อีกอย่างมันคงไม่ขนาดนั้นหรอกเราจะนอนแล้วพูดอะไรไม่รู้ คนยิ่งรู้สึกแปลกๆอยู่ ถึงข้าจะเป็นคริสต์แต่ก็กลัวเป็นนะเว้ย!ตาบ้า" ไข่ต้มทำเสียงใหญ่ค้อนใส่เพื่อน "เฮ่ย!!ของแบบนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะ" "ยัง ยังไม่หยุดอีกเฮ่อ..!ฉันจะนอนละย่ะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน"

         ไข่ต้มรีบขึ้นเตียงนอน แต่เธอเปิดโน๊ตบุ๊คทิ้งไว้ พอให้มีแสงสว่างจากไฟโน๊ตบุ๊คอยู่บ้าง เผื่อเวลาอยากเข้าห้องน้ำจะได้ไม่ต้องคลำหาสวิตซ์ไฟ ดวงตาที่กำลังเคริ้มค่อยๆหรี่ลง จนปิดสนิทแบบไม่รู้ตัวและคงจะหลับไหลยาวนานไปถึงเช้า ถ้าไม่มีเสียง เอี๊ยดด....!! เหมือนคนเปิดประตู ไข่ต้มเปิดตาข้างหนึ่งมองไปตามที่มาของเสียง "ห้องน้ำ ปิดแล้วนี่หว่า ลมก็ไม่มี มันเปิดได้ไงวะ" ไข่ต้มคิดในใจ ในขณะที่ไข่ต้มเด้งตัวขึ้นมาหมายจะลุกไปปิด แอ๊ดด...ขรึบ!!...แคร๊ก! "เฮ่ย!" ไข่ต้มอุทานออกมาสุดลมในปอด แต่เสียงเบา นั่งนิ่ง เหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด กลืนน้ำลายดังเอื๊อก เหงื่อไหลลงข้างใบหู สายตาจับจ้องมองไปที่หน้าห้องน้ำ ภาพที่เธอเห็น คล้ายกับว่ามีนิ้วมือคนจับลูกบิดประตู แล้วดันปิดมันอย่างบรรจง กลอนลูกบิดเข้าล็อคพอดี ทั้งๆที่เธอมั่นใจว่าเธอปิดมันสนิทแล้วหลังจากอาบน้ำเสร็จ มันเปิดเองได้อย่างไรไม่รู้ แต่ที่น่าสนใจก็คือ มันปิดเองได้อย่างไร ไข่ต้มนั่งแข็งทื่อจ้องมองไปแต่ที่ประตูคิดว่า ถ้ามีอะไรโผล่ออกมาจะกระโดดถีบด้วยบาทาคู่เลย วินาทีนี้ต้องสู้สุดใจ จากนั้นจะต้องรีบทรงตัวให้ดี แล้วโกยฝีเท้าออกจากห้องไปให้เร็วที่สุดแบบว่าไม่หยุดหายใจเลยทีเดียว สักครู่หนึ่งเธอก็รวบรวมสติได้ เกิดความรู้สึกแค้นใจ  ทั้งโกรธปนโมโห "จะเป็นอะไรก็ชั่งเถอะ ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่นี่ เป็นเจ้าของที่นี่ ฉันจ่ายเงิน ฉันมีสิทธิ์ที่จะอยู่ ใครหน้าไหนจะมาไล่ฉันไปไม่ได้ ทำแบบนี้ไม่ได้ มันไม่ยุติธรรม!!" ความรู้สึกนี้ ไม่รู้ว่ามันมาได้อย่างไร แต่เธอมั่นใจว่ามันเกิดขึ้นจริงๆ ไม่ใช่เพราะว่าเธอตาฝาดหรือรู้สึกไปเองหรอก แต่เธอรับรู้ได้ว่า หอนี้มันไม่ธรรมดาตั้งแต่เธอก้าวขาเข้ามาแล้ว ...    "สงสัยกูจะโดนรับน้องใหม่เสียแล้วหละ"