มันเป็นความฝัน [สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด]

'' .......ความฝันสําหรับฉัน ......''

''มันคือฝันร้ายที่ฉันกอดร่างของน้องชายเอาไว้ไม่ยอมปล่อยเขาออกมา''

''และร้องไห้อย่างหนักออกมาต่อหน้าทหารนับพันหมื่นที่จ่อกระบอกปืนเข้าใส่ ..... '' 

------------------------------------------------------------------------------------

    ''อึก....'' เสียบหอบหายใจดังๆของเด็กหนุ่มดวงตาสีเหลืองที่ส่องประกายด้วยความเจ็บปวดของเขานอนหมดสภาพอยู่บนพื้นถนนดินที่เปอระคราบตามเสื้อผ้าของเขาที่ถูกฉีกออกมานิดหน่อยแต่ปืนที่ติดอยู่ตรงมือของเขาถูกปล่อยออกมา

.. เขาไม่ยิง .. เขาไม่ฆ่า ... เพราะคนที่ทับเขาไว้อยู่คือหญิงสาวตาสีแดงทั้งสองข้างถือดาบเสียบเข้าไปในท้องจงติดพื้นมันทําให้เด็กหนุ่มไม่มีแรงที่จะขยับไปไหนรอยยิ้มของเขาพยายามผุดขึ้นมาให้กําลังใจครั้งสุดท้ายของเขา ... 

   ''พอใจยังครับ ...พี่น่ะ อั๊ก !... แฮ่กๆ'' เสียงของ''วิราว''ดังออกมาเบาๆก่อนเลือดจะสําลักออกมาใส่หน้าพี่ของเขาเผยรอยยิ้มที่มีเลือดไหลออกมาจากปากดาบที่ติดอยู่ตรงท้องเพิ่มความแรงใส่หนักดวงตาเริ่มพร่ามัวมองไม่เห็นอะไร 

   ''ฉ...ฉ...ฉัน!.....ฉัน ...''

    ''อชิระ'' ที่พยายามจะพูดด้วยเสียงสั่นดวงตาสีแดงกลมโตกัดฟันของเธอนํ้าตาที่ไหลนองทั้งสองข้างของเธอที่เริ่มเก็บมันไม่ไหวดาบที่เธอกําแน่นอยู่เธอพยายามจะถอดมันออกจากท้องแต่ทว่า ..เธอเพิ่มแรงใส่จงน้องชายของเธอขยับไปไหนไม่ได้ 

    ''พี่น่ะ ... ชอบหาเรื่องผมตลอดเลยน... นะ ...  ยิ้มหน่อยสิ''วิราวที่พูดติดตลกพยายามให้พี่ยิ้มออกมาเขาเผยรอยยิ้มที่พยายามจะให้พี่ของเขายิ้มให้เขาพยายามขยับมือลูบแก้มพี่ของเขาด้วยความอ่อนโยนของเขาที่เวลาตอนเด็กๆพี่มักจะร้องไห้อยู่เสมอ

...อชิระที่ไม่ได้พูดอะไรเธอพยายามหาคําพูดที่อยากจะพูดออกมาเสียงฝนตกที่ดังออกมาเป็นจังหวะเหมือนเสียงเยาะเย้ยและสมเพชในตัวของอชิระ ......ก่อนจะมีเสียงคําพูดสุดท้ายออกมา 

''..........''ดูแลตัวเองดีๆนะครับ''........'

  เสียงฟ้าผ่าดังออกมาออกมาก่อนค่อยๆเริ่มสงบลงมือของน้องชายที่เธอรักไหลลงมาก่อนจะตกลงพื้นดินอชิระที่ตาเบิกค้างและนํ้าตาของเธอไหลออกมามาแบบไม่มีที่สิ้นสุดของเธอมันคือคําพูดของวิราวที่ชอบพูดออกมาเป็นประจําเขาอยากให้พี่สาวของเขาดูแลตัวเองตลอดแต่ตอนนั้นเธอ

ไม่ได้สนใจคําๆนี้ผุดออกมาจากน้องชาย .... อชิระดึงดาบออกจากท้องก่อนจะส่งเสียงคํารามของซาตานที่ปลุกเธออกมา

... ตอนนี้... หัวใจของเธอแตกสลายไม่มีวันที่จะต่อกลับมาได้อีก.. เหมือนเดิม ... เสียงรถยนต์นับร้อยคันออกมาทหารนับพันล้อมเป็นวงกลมใสชุดสีขาวคุมตัวเอาไว้พร้อมปืนนับพันจ่อเข้ามาทางเธอยืนค้างก้มมองดาบคาตานะสีดําที่ติดคาบเลือดไว้แถมยังนํ้าตาไหลนองถือดาบสีดํากระโดดเข้าไปฆ่าฟันพวกทหารนับพันที่ยิงสนั่นกันโดยมีร่างของน้องชายของเขาที่ตอนนี้ได้ตายไปแล้ว ........

------------------------------------------------------------------------------------

   ''พี่ครับ ! พี่ร้องไห้ทําไมกัน !! ''ผมกําลังดูข่าวเคี้ยวขนมที่กําลังกินอยู่มองพี่สาวที่นอนกอดตัวเองห่มผ้านํ้าตาที่ไหลสองข้างเข้าไปปลุกพี่ด้วยความเป็นห่วงของผม 

   '' ว...ว....วิราว!?''เสียงสั่นอันหวาดกลัวของพี่ทําให้ผมพูดไม่ออกก่อนเธอจะดึงตัวผมกอดแน่นเอาไว้นํ้าตาของเธอไหลออกมาสองข้างไม่ยอมหยุด

     ''ฝันร้ายอีกแล้วเหรอครับ ... พี่ ...''ผมพยายามจะหาคําพูดแต่อยู่ๆคําพูดพวกนั้นกลืนลงคอปล่อยให้พี่สาวกอดผมไปสักพักพร้อมให้ร้องให้ไปจงกว่าจะเสร็จผมก็กอดพี่เขาตอบลูบหัวอย่างอ่อนโยนหาคําพูดที่อยากจะปลอบพี่เอาไว้ 

  ''มันเหมือนฝัน ... ฝันที่เหมือนจริงมาก .. ''พี่พูดออกมาก่อนที่จะกอดผมแน่นจงผมหายใจไม่ออกก่อนจะพูดออกมาเบาๆ 

.

.

.

.

.

.

''มันแค่ความฝันครับ ไม่เป็นไรหรอก''