เรื่องราวของการเดินทาง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

มีเด็กสาวนางหนึ่งอาศัยอยู่ในดินแดนที่มีชื่อว่า “รัก”

และยังมีเด็กสาวอีกนางหนึ่งอาศัยอยู่ในดินแดน “ชัง”

อาณาจักรทั้งสองต่างต่อสู้รบรากันมานาน แต่ก็ยังไม่สามารถยุติสงครามลงได้

จะกล่าวถึงอีกอาณาจักร อาณาจักรแห่งนั้นทั้งแข็งแกร่งและอุดมสมบูรณ์

อาณาจักรแห่งนั้นไร้ซึ่งนาม แต่ก็สามารถตีเอาอาณาจักรทั้งสองได้แก่ “รัก” และ “ชัง” มาเป็นของตนได้

อาณาจักรไร้นามได้ออกกฎใหม่ให้อาณาจักรทั้งสองยังคงปกครองตนเองได้

เพียงแต่ต้องส่งลูกหลานมาร่ำเรียนที่อาณาจักรไร้นาม

และแล้วเด็กสาวทั้งสองก็ได้มาพบกัน

เด็กสาวแห่งรักมักเฝ้าถามเด็กสาวอีกคนเสมอว่า “เหตุใดเธอถึงชิงชังโลกใบนี้นัก”

เด็กสาวอีกคนก็จะตอบกลับเหมือนเดิมทุกครั้งว่า “และเหตุใดเธอถึงรักโลกใบนี้นัก”

โลกใบนี้ทั้งอบอุ่นและเหน็บหนาว

สดใสและมืดมัว

สุขสมและเศร้าหมอง

แต่มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่ไม่แปลกแยกกัน

เป็นกับตายเป็นสิ่งที่คล้ายแปลกแยกแต่กลับกลมกลืน

ณ อาณาจักรแห่งแรกทั้งสองได้พบกับมารดาผู้เจ็บปวด

เธอที่พึ่งคลอดบุตรถามทั้งสองว่า “การกำเนิดคืออะไร?”

เด็กสาวคนแรกตอบ “การสิ้นสุดของการอยู่โดยไร้ความรัก”

เด็กสาวอีกคนตอบ “การสิ้นสุดของการอยู่โดยไร้ความชิงชัง”

“แล้วคุณล่ะ?” เด็กสาวทั้งสองถาม

“การสิ้นสุดลงของการรอคอยอันน่าเจ็บปวด”

อาณาจักรบนภูเขาอันห่างไกลทั้งสองได้พบกับเด็กหญิงแห่งความมืด

เธอที่ยังคงหลับตาถามทั้งสองว่า “พี่สาวทั้งสองคิดว่าโลกใบนี้เป็นสีอะไร?”

เด็กสาวคนแรกตอบ “เป็นดั่งสายรุ้งหลากสีสันที่แสนงดงาม”

เด็กสาวอีกคนตอบ “โลกขาวดำไร้แสงสี”

“แล้วเธอล่ะ?” เด็กสาวทั้งสองถาม

“โลกใบนี้เป็นสีดำสดสวย ทั้งเป็นประกายและสว่างไสว”

อาณาจักรต่อมาทั้งสองได้พบกับชายหนุ่มแห่งความหวัง

เค้าถามทั้งสองว่า “เธอมองเห็นอะไรในโลกใบนี้?”

เด็กสาวคนแรกตอบ “เห็นความรัก”

เด็กสาวอีกคนตอบ “เห็นความเกลียดชัง”

“แล้วคุณล่ะ?” เด็กสาวทั้งสองถาม

“ผมเห็นโลกนี้ที่เต็มไปด้วยความหวัง หวังที่จะทำให้วันพรุ่งนี้งดงามกว่าวันนี้”

ต่อมาในเส้นทางอันคดเคี้ยวไร้ทางออกทั้งสองได้พบกับนักเดินทางอันงงงัน

นักเดินทางเดินเท้า สะพายเป้ใบใหญ่พร้อมแผนที่ถามทั้งสองว่า “เธอเห็นอะไรบนทางเส้นนี้?”

เด็กสาวคนแรกตอบ “ความงดงามของเส้นทางอันน่างงงัน”

เด็กสาวอีกคนตอบ “ความลำบากของเส้นทางอันน่างงงัน”

“แล้วคุณล่ะ?” เด็กสาวทั้งสองถาม

“ความบิดเบี้ยวอันไร้ที่สิ้นสุด”

ที่อาณาจักรต่อมาเด็กสาวทั้งสองได้พบกับเด็กชายแห่งความเศร้า

เค้าถามทั้งสองว่า “เหตุใดเธอทั้งสองถึงได้ทนอยู่ในโลกอันแสนเศร้าใบนี้กัน?”

เด็กสาวคนแรกตอบ “เพราะฉันรักโลกใบนี้”

เด็กสาวอีกคนตอบ “เพราะฉันเกลียดชังโลกใบนี้”

“แล้วนายล่ะ?” เด็กสาวทั้งสองถาม

“เพราะโลกใบนี้ช่างน่าเศร้า ทั้งหนาวและทรมาน เพราะอย่างนั้นผมจึงยังมีชีวิตอยู่”

ที่อาณาจักรที่แสงสีขาวงดงามสาดส่องลงมาจากท้องฟ้าทั้งสองได้พบกับหญิงสาวผู้สูญเสีย

เธอถามทั้งสองว่า “การสูญเสียคืออะไรกัน?”

เด็กสาวคนแรกตอบ “การหายไปของตัวตนของสิ่งใดสิ่งหนึ่งอันเป็นที่รัก”

เด็กสาวอีกคนตอบ “การหายไปของตัวตนของสิ่งใดสิ่งหนึ่งอันน่าชิงชัง”

“แล้วเธอล่ะ?” เด็กสาวทั้งสองถาม

“การหายไปของส่วนหนึ่งในหน้ากระดาษที่ไม่อาจเติมเต็มได้อีก”

อาณาจักรต่อมาเป็นอาณาจักรที่ทั้งมืดมนและอดอยากทั้งสองได้พบกับชายหนุ่มผู้เปี่ยมสุข

เขาถามทั้งสองว่า “เธอทั้งสองกำลังตามหาสิ่งใดอยู่?”

เด็กสาวทั้งสองตอบพร้อมกัน “เรากำลังตามหาบางสิ่งที่ขาดหายไปอยู่”

ชายหนุ่มนิ่งเงียบกับคำตอบก่อนจะเชิญทั้งสองไปที่บ้านของตน

เมื่อถึงหน้าบ้านปรากฏว่า ภรรยาและลูกเมียของเขาถูกโจรป่าฆ่าทิ้งไปสิ้น

ภรรยาที่คอยทำอาหารไม่มีอีกแล้ว ลูกน้อยที่อยู่ในเปลไม่ส่งเสียงร้องอีกแล้ว

ชายหนุ่มจึงหันกลับมาหานักเดินทางทั้งสอง และถามว่า “ความตายคืออะไรกัน?”

เด็กสาวทั้งสองมองหน้ากันและตอบเหมือนกันว่า “การเริ่มต้นของอะไรบางอย่าง”

ณ สถานที่แห่งหนึ่งรอบๆเต็มไปด้วยสีขาวอันสว่างไสว เสียงปริศนาถามเด็กสาวว่า “เธอมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร?”

เด็กสาวคนแรกตอบ “เพื่อหาความหมายของความรัก”

เด็กสาวอีกคนตอบ “เพื่อหาความหมายของความชิงชัง”

เสียงปริศนาถามคำถามอีกครั้ง แต่เด็กสาวทั้งสองไม่ได้ยินและเดินทางต่อไป และต่อไป ...

ไม่ว่าโลกใบนี้จะเป็นเช่นไร

สดสวย หรือ อัปลักษณ์

สว่าง หรือ ดำมืด

มองเห็น หรือ มองไม่เห็น

ได้ยิน หรือ ไม่ยิน

[แล้วคำตอบคืออะไรล่ะ?]

“มันไม่มีหรอกความหมาย ชีวิตก็คือชีวิต”

นักเดินทางทั้งสองยังคงเดินทางอยู่ในหน้ากระดาษอันห่างไกล ไกลออกไป และออกไป ....

เพื่อตามหาความหมายของบางสิ่งที่ขาดหายไป และไม่มีวันหาพบ

ไม่ว่าพวกเธอจะคิดยังไงกับการเดินทางอันยาวไกล และไร้คำตอบนี้

แต่ว่าคุณล่ะ ตอนนี้คิดยังไง?