ความหวัง

เรื่องความหวัง เป็นนิยายแนวต่อสู้ชีวิตของเด็กสาวบ้านนอกคนหนึ่งที่ไม่ได้ราบเรียบและพบกับความสำเร็จ เธอพบอุปสักมากมาย เหนื่อย ท้อ หมดหวัง แต่เธอต้องสู่เพื่อคนที่รอเธออยู่ เธต้องสู้เพื่อความหวังแม้จะเป็นเพียงความหวังเล็กๆก็ตาม นิยายสั้นเรื่องนี้ไม่ได้จบแบบสวยงาม แต่หมูหิ่นรับรองว่านิยายสั้นเรื่องนี้จะไม่ทำให้คุณผิดหวัง หมูหิ่นเพียงอยากสะท้อนให้เห็นว่าแม้อุปสรรคที่คุณผู้อ่านเจอจะดูหนักหนา แต่อุปสรรคของสาวน้อยคนนี้จะทำให้คุณลุกขึ้นมาสู้อีกครั้งหนึ่ง หมูหิ่นหวังใจไว้ว่านิยายสั้นเรื่องนี้จะทำให้คุณสู้ต่อไปนะคะ

ความหวัง

ท่ามกลางควันขมุกขมัวในเมืองหลวง  ผู้คนเดินขวักไขว่ต่างรีบร้อนเดินทางไปยังจุดหมายของตัวเอง  ไม่สนใจว่าคนรอบๆกายที่เขาเดินผ่านนั้นจะเป็นเช่นไร…

สาวน้อยร่างเล็กก้าวเท้าลงจากรถด้วยความสบสนไร้จุดหมาย  ไร้ที่พึ่ง  แต่เธอมาพร้อมความหวังที่มีอยู่เต็มหัวใจ  เท้าเล็กๆของเธอก้าวไปบนเส้นทางที่มีเพียงคราบน้ำมันเป็นตัวแทนของดิน สายตาของเธอมุ่งไปยังกระดาษประกาสรับพนักงาน ที่ติดตามกำแพงต่างๆ  แต่ทุกที่ก็ไม่มีที่ว่างพอสำหรับเด็กบ้านนอกอย่างเธอ  เธอเหนื่อยกับการเดินทาง  ในใจสับสนวุ่นวาย  วกวน  เธอไม่รู้จะไปที่ไหนที่ที่ซึ่งมีที่ว่างพอสำหรับเธอ…

พระอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องย่างพร่ามัวไม่สดใสเหมือนในจิคใจของเธอ  สาวน้อยมุ่งหาจุดหมายใหม่นั่นคือที่พัก เพื่อให้ร่างน้อยๆของเธฮได้พักพิงอิงแอบ  เติมพลังเพื่อก้าวเดินตามหาความหวังในวันต่อไป  ในที่สุดเธอก็มาหยุดยืนอยู่ที่ห้องเช่าโกโรโฏโสแห่งหนึ่งราคาของมันเหมาะสมกับคนจนๆอย่างเธอที่สุดแล้ว  เธอย่างก้าวเข้าไปในอาคารกลิ่นเหม็นอับบรรยากาศขมุกขมัวเหมือนตึกร้างไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต  ตรงหน้าเธอมีผู้หญิงวัยกลางคน  รูปร่างอ้วนท้วนตัวดำฟันขาว  เธฮเร่มหวาดกลัวเท้านักสู้ของเธอเริ่มถอยห่างออกมาแต่ต้องสดุ้งสุดขีดเมื่อสาวร่างใหญ่ตวาดเธอดังลั่น

“จะพักกี่คืนดี!!”

สาวน้อนตกใจก่อนตอบด้วยเสียงสั่นเครือ “เอ่อ… ซัก  3 คืนค่ะ”

..”เหลือห้องว่างอยู่จะเอาเลยมั้ย?” เสียงของแกดูบังคับเล็กน้อย  แต่เธอก็ยอมตกลงเพราะเธอเหนื่อยกับการเดินทางมากแล้ว หญิงร่างใหญ่พาเธอขึ้นมาที่ชั้น  3  กลิ่นเหม็นอับเริ่มโชยมาอีกครั้ง  บนทางเดินมืดสนิทไม่มีเสียงของสิ่งมีชวิตใดๆ  นอกจากเสียงเดินของเท้าเขื่องๆของเจ้าของห้องพักหน้าโหด  และเสียงเท้าน้อยๆของเธอ  หญิงร่างใหญ่พาเธอมาหยุดอยู่ตรงห้องหนึ่งก่อนจะหันมาถามเธอว่า  “นี่กุญแจ  เข้าไปแล้วพักผ่อนตามสบาย  มีอะไรก็เรียกได้” 

สาวน้อยรู้สึกสบายใจขึ้นเมื่อมีที่พักสำหรับเธอ ค่ำคืนอันแสนเดียวดายผ่านพ้นไปอย่างเหงาๆ  เธอคิดถึงที่ที่เธอจากมา คิดหนักถึงวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร  เธอหวังว่าบนเมืองกรุงแห่งนี้จะยังคงเหลือที่ว่างสำหรับเธอ….

เช้าแล้วแสงแดดหม่นหมองของเมืองหลวงสาดส่องมายังร่างเล็ก  ที่กำลังหลับอยู่ในนิทราอันแสนอบอุ่นละมุละไม  ร่างเล็กค่อยๆปรือตาขึ้นมารับแสงอาทิตย์ยามเช้าอย่างสดชื่น  แต่กลับขุ่นมัวเพราะเธอคิดได้ว่ามีภารกิจอันใหญ่หลวงรอเธออยู่  เธอลุกออกจากเตียงชำระร่างกายก่อนลงไปหาอาหารเช้าข้างล่าง  เธอเข้ามาในร้านข้าวแกงใกล้ที่พัก  กลิ่นอาหารหอมกรุ่นโชยมาชวนหิว  เธอรีบสั่งอาหารโปรดของเธอก่อนที่ต่อมน้ำลายของเธอจะทำงานหนักไปมากว่านี้  ร้านข้าวแกงถึงจะเป็นร้านเล็กๆแต่ก็พอมีที่ว่างสำหรับเธอ…

เธอหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านเธอจบเพียง ป.4 เท่านั้นอ่านออกเขียนได้เพียงเล็กน้อย  อาหารมาแล้วเธอกินได้เพียงไม่กี่คำก็มีผู้ชายร่างใหญ่เข้ามาทัก คนรู้จักนั่นเอง

“อ้าว ชบาบังเอิญจริงนะ”  ชายหนุ่มพูดพร้อมกับส่งยิมให้

“อ้าว พี่โต้งนะเองหล่อขึ้นจนฉันจำไม่ได้เลยนะ” โต้งเพื่อนผู้ชายวัยเด็กของเธอ  เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ พ่อแม่ของโต้งแยกทางกันทิ้งโต้งไว้ให้ยายเลี้ยง  บ้านของโต้งอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่หลังเท่านั้น  แต่พอจบ ป.4 โต้งก็ต้องลาออกจากโรงเรียนมาหางานทำกับพี่ชายที่กรุงเทพ  หลังจากนั้นโต้งกับเธอก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

“ก็เหมือนเดิมน่ะแหละ  ชบาสบายดีมั้ย?”

“อื้ม ก็สบายดี ” เธอมองชายหนุ่มไม่คลาดสายตาเหมือนพยายามจดจำทุกรายละเอียด

“แล้วเข้ากรุงเทพมาทำอะไร? เที่ยวเหรอ”

“โหโต้งถ้าชบามาเที่ยวคงจะดีน่ะสิ  แต่นี่ชบามาหางานทำ ทางบ้านลำบากมากปีนี้แห้งแล้งกว่าปีไหนๆ” เธอหน้าเศร้าเมื่อพูดถึงทางบ้าน  ชายหนุ่มจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

“ที่กรุงเทพน่ะไม่ต้องกลัวไม่มีงานทำหรอกมีเยอะแยะไป ฉันมีที่นึงที่ที่ฉันทำงานน่ะแหละเป็นงานง่ายๆ มีที่พักให้ด้วยชบาสนใจมั้ยล่ะ”

“สนใจดิ ตอนนี้งานอะไรก็ทำทั้งนั้นแหละ”  

“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะมารับที่ห้องนะ ชบาพักที่ไหนล่ะ”

“ที่ตึกแถวถัดจากร้านอาหารนี่หน่อยเดียว”

“อื้มๆ งั้นพรุ่งนี้พี่มารับนะ”  สาวน้อยดีใจลืมถามไถ่แม้กระทั่งงานที่ชายหนุ่มทำคืออะไร  แต่เธอก็ไว้วจเพราะถึงอย่างไรก็คนรู้จักกันและไว้ใจกัน  เธอเริ่มมีความหวังแล้ว แต่เธอหารู้ไม่ว่านี่แหละจุดเริ่มต้นของความผิดหวัง…

7 โมงเช้า ถึงเวลานัดของทั้งสองคน ชายหนุ่มขับรถมีราคามารับเธอถึงห้อง  ของที่เธฮต้องเอาไปมีเพียงกระเป๋าเสื้อผ้ากับจิตใจที่พองโต…. ชายหนุ่มขับรถพาเธอมายังตึกสีขาวกลางเก่ากลางใหม่  ชายหนุ่มพาเธอเข้าไปข้างในตึกมีผู้หญิงเยอะมากมากจริงๆ  ทุกคนแต่งตัวเต็มที่ไม่มีคนไหนหน้าไม่มีสี เมื่อชายหนุ่มเดินผ่านพวกเธอก็ยิ้มทักทายอย่างเป็นกันเอง  เธอเริ่มแปลกใจในหลายๆอย่างแต่ก็ไม่กล้าถาม  ชายหนุ่มพาเธอมายังห้องห้องหนึ่งเป็นห้องหรูติดกระจกรอบด้าน  มีแอร์ที่เย็นกว่าหลายๆห้องที่ผ่านมา  มีผู้หญิงวัยกลางคนเดินออกมาชายหนุ่มยกมือไหว้สวัสดี  หญิงวัยกลางคนอยู่ในชุดที่มีเพียงผ้าคลุมอาบน้ำเพียงตัวเดียว  เธอเดินเข้ามาทักทายแล้วเชิญไปนั่ง

“ว่างัยโต้ง  ไม่เจอกันนานนะ” เธอถามพร้อมรินเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะให้ชายหนุ่ม

“ครับเจ๊ ช่วงนี้ผมงานยุ่งมาก”

“แล้วนั่นพาใครมาล่ะ?” พูดแล้วเจ๊แกก็ชายตามองมาที่สาวน้อย

“นี่ชบาครับ  เธอมาของานทำ”

“หน้าตาสวยนี่เรา  เต้นเป็นมั้ย?”

“คะ?”  เป็นคำถามที่ตอบง่ายมากแต่ตอนนี้สาวน้อยงุนงงกับสถานการณ์จนสับสนในคำตอนที่จะออกมา

“ฉันถามว่าเต้นเป็นมั้ย?”

“เอ่อ…. ไม่เป็นค่ะ”

“แล้วเคยทำงานอะไรมาบ้างล่ะ?”

“เคยทำงานที่ร้านอาหารบ้านนอกน่ะค่ะ”

“งั้นก็เริ่มงานพรุ่งนี้ละกัน” ตอนนี้เธอสับสนมากไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  งานที่จะได้ทำก็ไม่รู้ว่าคืออะไรแล้วเงินเดือนจะเท่าไหร่เธอสับสนยิ่งกว่าตอนที่เธอมาที่นี่ครั้งแรกเสียอีก

“ชบา ขอบคุณเจ๊เขาสิ”

“เอ่อ.. ขอบคุณค่ะ”

หลังจากเดินออกมาเธอก็รีบถามชายหนุ่มทันทีในคำถามที่คาใจ

“เจ๊แกให้ฉันทำงานอะไร  เงินเดือนเท่าไหร่เหรอ?”

“ก็งานเสริฟทั่วไปน่ะแหละเงินเดือน 7000 เธอก็รออยู่บนห้องก่อนแล้วเดี๋ยวก็จะมีคนไปเรียกเธอก็ค่อยลงมา”

“ห้องไหน?”

“เดี๋ยวพาไป ”

“แล้วทำไมเจ๊แกต้องถามว่าเต้นเป็นไหม”

“ก็เผื่อมีงานอื่นไง  นี่ชบาไม่ไว้ใจโต้งเหรอ?” “เปล่า” ชบาเห็ฯแก่ที่รู้จักกันมานานเลยไม่กล้าถามไปมากกว่านี้  และก็ไม่กล้าปฎิเสธถึงอย่างไรก็เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน โต้งพาชบาเดินมาอีกชั้นหนึ่ง  ชั้นนี้เป็นห้องแถวยาวๆ  มีผู้หญิงกำลังยืนคุยกันอยู่พวกเธอมองแล้วยิ้มให้ โต้งพาชบามาหยุดอยู่อีกห้องหนึ่งข้างๆมีผู้หญิงผมยาวทักทาย

“เด็กใหม่เหรอเรา?”

“ค่ะ” แล้วเธอก็หลบหน้าไปโต้งพาชบาเดินเข้ามาในห้อง  ข้างในห้องเป็นห้องที่สภาพดีพอสมควร  มีเตียงนอนตู้เสื้อผ้าโต๊ะเครื่องแป้งทีวีและก็ห้องน้ำในตัวมีระเบียงเล็กๆ  ข้องนอกมองออกไปเห็นแต่ตึกราบ้านช่องไม่เห็นมีต้นไม้เหมือนในบ้านนอกที่ชบาเคยอยู่

“ชบาก็พักผ่อนให้เต็มที่ถ้าหิวข้าวก็ลงไปหาอะไรกินได้  โต้งไปละนะ เดี๋ยวถ้าว่างๆจะแวะมาหา”

“ขอบใจโต้งมากเลยนะที่ช่วยหางานให้ขอบใจจริงๆ” เขาไม่พูดอะไรตอบกลับเพียงแต่ยิ้มและเดินจากไป…. ตอนนี้ในห้องนี้เหลือเพียงเธอ  เธอรู้สึกดีใจที่ได้งานทำแต่ก็ยังรู้สึกแปลกๆ  “เข้าบางกอกน่ะระวังตัวให้ดีนะคนดีที่มีน้ำใจน่ะมีน้อยเอ็งต้องดูให้ดีๆ ใครมันหวังดีจริงค่อยเชื่อใจเด็กในหมู่บ้านถูกหลอกไปขายตัวก็มีเยอะแยะ จำคำข้าไว้ให้ดีเอ็งจะได้ปลอดภัยในเมืองเกิดที่เอ็งยังไม่คุ้นเคย” ประโยคนั้นยังติดตรึงในหัวใจของเธอไม่มีวันลืม  แต่เธอก็รู้สึกปลอดภัยเพราะถึงอย่างไรเขาก็คือคนที่เธอไว้ใจ

เธอพยายามคิดในทางที่ดีเข้าไว้ว่า  ถึงอย่างไรจากวันนี้เป็นต้นไปเธอมีงานทำแล้วเงินก็จะถูกส่งไปทางบ้าน  พ่อจะได้มีปุ๋ยดีๆไว้หว่านในนาข้าว  แม่จะได้มีเสื้อตัวใหม่ๆใส่ไปอาดพวกป้าข้างๆบ้าน  ไอ้ช้อยน้องคนเล็กจะได้มีเงินซื้อรองเท้าแตะใส่เหมือนชาวบ้าน  ทั้งพ่อแม่และไอ้ช้อยคงจะมีอาหารดีๆกินไม่อดมื้อกินมื้ออีกต่อไป นี่คือความฝัน  ความหวังที่เธอวางแผนไว้  หัวใจดวงน้อยของเธอชุ่มช่ำและอบอุ่น….

เธอเก็บเสื้อผ้าเข้าที่เข้าทางเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็เดินลงไปชั้นล่างเพื่อหาข้าวซักจานเติมพลังให้เธอต่อไป  ภายในห้องครัวเงียบสนิทมีแต่กับข้าวหอมๆกับข้าวสวยร้อนๆอยู่ในหม้อวางไว้  เธอตักข้าวราดแกงแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะสี่เหลี่ยมที่มีผ้าปูโต๊ะสีสวยปกคลุมอยู่  บนอาหารมีแจกันดอกกุหลาบวางอยู่กลิ่นของมันทำให้กินข้าวแกงได้อร่อยมากขึ้น  เธอกินข้าวอยู่ซักพักก็มีสาวสวยหุ่นดีเดินเข้ามาทัก  “เธอเป็นเด็กใหม่เหรอ?”สาวสวยเดินไปตักข้าวพลางถาม

“ค่ะ  เพิ่งมาวันนี้วันแรกค่ะ”

“มาจากไหนล่ะเรา  แล้วทำงานเป็นป่ะเนี่ยยังเด็กอยู่เลย”

“มาจากโคราชค่ะ  แค่เป็นเด็กเสริฟทำเป็นอยู่แล้วพี่”

“แน่ใจเหรอว่าเป็นแค่เด็กเสริฟ?”

สาวสวยยิ้มให้  เธอไม่ตอบอะไรนอกจากส่งรอยยิ้มเจือนๆไปให้  เธอเดินไปเก็บจานที่ไม่มีอะไรเหลือแล้ว  แล้วเดินคิดถึงคำพูดของพี่สาวคนนั้นตลอดทางจนถึงที่ห้องแล้วก็เผลอหลับไป  ตื่นขึ้นมาอีกทีก็สองทุ่มเศษๆ  เธอตกใจมากรีบอาบน้ำแต่งตัวจะลงไปทำงานแต่ก็มีคนเปิดประตูเข้ามาสวนทางก่อน  เจ๊คนที่รับเธอเข้าทำงานนั่นเองเธอมาพร้อมกับหนุ่มหล่อ  หุ่นดี  ผิวสวยแต่งตัวดีมีถานะอายุราวๆ  28-29 ปี  แล้วเจ๊แกก็พูดว่า  “รับใช้เสี่ยปอดีๆล่ะ สาวน้อย!”

“หมายความว่างัยเจ๊?”

“นี่ล่ะค่ะเสี่ยเด็กใหม่  สดๆ  ซิงๆ  คงถูกใจเสี่ยนะคะ”  สาวแก่ไม่ได้สนใจใยดีกับคำถามของเธอเลย  เธอหันมายิ้มแสยะให้สาวน้อยแล้วเดินจากไป เสี่ยปอหันมามองสาวน้อยด้วยสายตาอันหื่นกาม  ตั้งแต่หัวจรดเท้า มันเดินเข้ามาจับแขนเธอเบาๆพยายามที่จะจูบแต่สาวน้อยเลี่ยงหลบไปก่อน  มันต้อนเธอไปจนมุมห้องแล้วเอามืออันแข็งแรงดันผนังไม่ให้เธอหนีไป  สาวน้อยตกใจกลัวจนตัวสั่นอ้อนวอนร้องขอ  “ขอร้องเถอะค่ะพี่  ปล่อยหนูไปเถอะ”  เสี่ยหื่นกามไม่ฟังเสียงอ้อนวอน  มันจับร่างน้อยบอบบางลงบนเตียงแล้วลงมือขืนใจเธอ…..

หมดสิ้นแล้วความหวัง ความฝันที่เธอตั้งเอาไว้เธอถูกชาวบางกอกหลอกแล้วล่ะ  และยิ่งกว่านั้นชาวบากกอกที่หลอกเธอก็เป็นคนที่รู้จักและสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆเธอเจ็บแค้นกับการกระทำที่ไร้มนุษย์ของคนที่เธอไว้ใจ  เธอปวดร้าวไปทั้งตัวและหัวใจ  เธอคิดถึงบ้าน  คิดถึงคนที่รออยู่ที่บ้าน  ถ้าพวกเขารู้เรื่องนี้พวกเขาคงเสียใจไม่น้อยกว่าเธอ  โลกนี้ช่างโหดร้ายนัก  เธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่มีจิตใจมุมานะ  แต่ทำไมชะตากรรมถึงได้ตอบแทนเธอด้วยเรื่องเลวร้ายเหล่านี้ความยุติธรรมมันมีจริงหรือในชีวิตจริง….

เช้าแล้ว…. ในวันที่แสงแดดหม่นมองไร้ซึ่งแสงสว่าง  ยังมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกสังคมกระทำอย่างเลือดเย็นนอนทอดกายอยู่บนเตียงสีหน้าและแววตาไร้ซึ่งชีวิตมีเพียงลมหายใจที่ขาดเป็นห้วงอย่างหมออาลัย  ไอ้เสี่ยบ้ากามนอนกอดกายอยู่ข้างๆมันลุกขึ้นแต่งตัวแล้วทิ้งเงินใส่หน้าขาวซีดของเธอก่อนเดินจากไป…. 

สาวน้อยผู้หมดความหวังต้องการที่จะพบชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนไว้ใจ  อยากจะถามว่าทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้  ความคิดของเธอเป็นจริงชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากเพียงเล็กน้อย

“เป็นไง? นังชบาสบายตัวสิท่า”

“ไอ้ชั่ว  สารเลวฉันขอสาปแช่งแก!”

“ปากดีนักนะ  ช่วยไม่ได้ก็เอ็งโง่เองทำไมล่ะ  ยังงัยก็ขอบใจนะค่าตัวแกน่ะเดี๋ยวฉันจะส่งไปให้พ่อแม่เอ็งครึ่งนึงละกัน 55”

“แกเอาอะไรทำจิตใจ  เราก็เป็นเพื่อนกันมาแต่เด็กมีอะไรก็แบ่งกัน  อะไรที่ทำให้แกเปลี่ยนไป? เป็นเพราะบางกอกหรือว่าสันดานของแก?”

“ปากดีนักนะ บางกอกไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเว้ย! ยิ่งตอนที่ได้แกมายิ่งสมหวัง ฮ่าๆๆๆ มามะสาวชบาน้อย  มาให้ไอ้โต้งลิ้มลองความสาวหน่อยไหนๆก็ขมขื่นกันมาถึงขนาดนี้แล้ว” สาวน้อยไม่ตอบโต้เพราะเหนื่อยกับการกระทำมามากเกินพอเธอได้แต่นอนน้ำตานองหน้าตอบสนองความบ้ากามของพวกไม่รู้จากพอ…

ความปวดร้าว  สิ้นหวัง  เสียใจ  เคียดแค้น  ทุกความรู้สึกมันอัดอั้นอยู่ภายในใจของสาวน้อย  เธอถูกหลอกเธอเรียกร้องอะไรไม่ได้  เธอย้อนเวลากลับไปไม่ได้  นอกจาก…เริ่มชีวิตใหม่

14.10 น.  สาวแก่กับเสี่ยหื่นกามอีกหนึ่งรายเดินมาเคาะประตูแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับพวกมันจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปข้างใน  แต่ภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า…..

“กรี๊ดดดดดดดดด…..” ทั้งสองคนตกตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า…. สาวน้อยในร่างที่เปลื่อยเปล่านอนแผ่หลาอยู่บนพื้นห้อง  กลิ่นเลือดฟุ้งกระจายข้างๆของร่างน้อยมีมีดปอกผลไม้ตกอยู่ที่ข้อมือมีแผลเล็กแผลน้อยเป็นทางยาวเลือดไหลตามพื้นมากมาย  ใบหน้าของสาวน้อยแม้จะไม่มีวิญญาณแต่สายตาก็แสดงความรู้สึกออกมาว่าเจ็บปวดและเคียดแค้นขนาดไหน  แต่ในดวงตาเดียวกันยังฉายแววแห่งความหวังออกมาคงเป็นความหวังที่จะได้กลับไปพบครอบครัวอีกครั้ง….

เที่ยงแล้วแสงแดดจ้าดุจดังจะเผาผลาญร่างอันแก่ชราของ  สองตายายให้กลายเป็นผุยผงทั้งสองงกๆเงินๆทำงานก้มๆเงยๆ จนแทบจะหมดแรงเลยชวนกันมานั่งพักกินข้าวกินปลา  แกแกะห่อข่าวกับข้าวเป็นปลาเค็ม  2  ตัวออกมากิน

“ตา… นังชบามันก็เข้าบางกอกไปนานหลายเดือนแล้วนะยังไม่มีวี่แววมันจะกลับมา  เฮ้อ… ข้าล่ะห่วงมันจริงๆ” ยายแกพูดพร้อมกับทอดสายตาออกไปไกล…..แสนไกลบนผืนนากว้าง

“มันบอกให้รอเราก็ต้องรอ  อีกไม่นานมันคงกลับมา”  ผู้เป็นตาพูดออกมาเหมือนจะปลอบใจแต่สายตาของแกก็เศร้าหมองไม่แพ้กัน

“รอ?  เรารอมันมานานมากแล้วนะ  ข้าคิดถึงมัน”

“ข้าก็คิดถึง…”

 สองตายายกินข้าวคนละไม่กี่คำก็อิ่ม  แล้วก็นั่งเงียบเหม่อมองไป  ในสายตามีความหวังที่เต็มเปี่ยม  สายตานั้นยังรอคอยให้ลูกสาวของแกกลับมา  สายตาสองคู่ยังคงรอคอยต่อไป  ต่อไป  ต่อไป  อย่างไม่มีทางรู้เลยว่า  นังชบาลูกสาวของแกได้ดับสลายไปกับความหวังเสียแล้ว….