ความรัก [สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด]

   ''มะ..ม่ายยยยยย!'' เสียงกรีดร้องของเด็กน้อยวัยสามขวบที่สวมเสื้อสีขาวบริสุทธิ์พร้อมกับคราบโคลนติดเสื้อผ้าและดวงตาสีนํ้าตาลที่ใส่แว่นสีดำกลมโตขนาดใหญ่พร้อมผมสีนํ้าตาลที่เข้มอ่อนและกิ่งไม้ที่่ติดกางเกงเสื้อผ้าของเด็กน้อยเอาไว้โดยที่เขากำลังหนีอะไรบางอย่างในป่าอยู่คนเดียว 

โครม! 

เขาวิ่งหันไปมองทางด้านหลังก่อนจะสะดุดรากสีไม้เก่าขนาดใหญ่ล้มลงไปกับพื้นพร้อมแว่นตาสีดำกลมโตขนาดใหญ่นั้นแตกลงทั้งสองข้างเด็กน้อยคนนั้นลุกลี้ลุกลนแต่ก็เจ็บขาเพราะถูกหินข้างทางถลอกผิวหนังตัวเองเผยให้เห็นเลือดสีขาวในตัวของเขาไหลออกมาทีละนิด    

  ''ฟ่อ!'' เสียงประหลาดที่ดังออกมาจากข้างทางแววตาของเด็กน้อยเริ่มสั่นกลัวและหวาดกลัวทวีหนักขึ้นเมื่อสิ่งมีชีวิตสีเขียวเลื้อยคลานเข้ามาหาเขา

  ''มะ ..ม่าย! อ..อย่าเข้ามาหาผมนะ!''วิราวถ้อยห่างออกไปอย่างรวดเร็วแต่ก็ติดแผ่นหินขนาดใหญ่เจ้างูตัวเขียวที่แลบลิ้นทางยาวออกมาก่อนที่จะส่งเสียงร้องคํารามแบบสัตว์ป่าก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่เด็กน้อย

พลั่ก! 

เสียงก้อนหินที่เขวี้ยงเข้าใส่งูเขียวที่เกือบจะกัดวิราวมีร่างเด็กสาววิ่งเข้ามาถือไม้อันเล็กขนาดใหญ่พร้อมถือก้อนหินอันเล็กสี่ห้าอันเข้ามา 

 ''อย่ามายุ่งน้องฉันนะเฟร้ย!''เสียงก้าวร้าวที่ดังออกมาเผยให้เห็นเด็กสาวผมสีนํ้าตาลเข้มพร้อมกับแววตาสีนํ้าตาลกับเสื้อผ้ากางเกงขาสั้นสีขาวที่ใส่เหมือนเด็กน้อยที่บาดเจ็บถลอกอยู่ 

 ''ฟ่อ!'' เจ้างูเขียวยังขู่ไม่หยุดก่อนที่จะโดนหินกรวดอันเล็กพุ่งเข้าใส่ 

 ''ไปเดียวนี้นะเฟร้ย!''อชิระพยายไล่เจ้างูตัวนั้นจงสักพักงูเขียวก็มุดลงเข้ารูอชิระทิ้งก้อนหินพร้อมกับกิ่งไม้รีบวิ่งเข้าไปหาผู้เป็นน้องชายของเธอ

 ''ไม่เป็นไรนะวิราว?!''เสียงความเป็นห่วงของอชิระดังขึ้นมาพร้อมกับวิราวที่นั่งอึ้งและนํ้าตาทะลักออกมา

 ''พ..พี่ฮะ..''วิราวฝืนลุกขึ้นวิ่งเข้าไปกอดทั้งนํ้าตาของเขาอชิระถอนหายใจก่อนจะเริ่มทําเสียงดุใส

 ''แกเดินป่าไปอีกแล้วใช่ไหม!'' อชิระเขกหัวน้องเบาๆที่กอดอยู่วิราวปล่อยโฮออกมาทันทีนั้นทําให้ผู้เป็นพี่สาวตกใจอย่างคาดไม่ถึง

 ''อะ..เฮ้ย! ข..ขอโทษที่เขกหัวนะ เลิกร้องไห้ได้แล้วแกน่ะ!''อชิระพยายามปลอบก่อนจะชะโงกหัวมามองวิราวที่ร้องไห้แบบเด็กขี้แงแล้วเอามือเช็ดนํ้าตาทั้งสองข้างอย่างไม่รังเกียจ 

 ''ผมขอโทษ ... ผมแค่เดินเล่นแต่ก็ดันหลงทาง .. ผมกลัว'' เสียงอันสั่นของวิราวที่โดนเช็ดนํ้าตามองอชิระ 

 ''ชอบทําให้เป็นห่วงเสียได้ เอาหน่า เลิกร้องไห้กลับบ้านของพวกเรากันเถอะ''อชิระพยายามปลอบวิราวที่ร้องไห้อยู่ก่อนที่น้องชายจะเช็ดนํ้าตาตัวเอง

 ''อ่า ... แต่ผมเจ็บขา'' น้องชายชี้ตรงเข่าที่มีบาดแผลที่โดนหินถลอกมะกี้

 ''เอา ..เฮ้ย!?'' ไม่ทันคาดคิดอชิระก็ตกใจอย่างมากเมื่อเห็นน้องชายตัวเองมีบาดแผลก่อนที่หันหลังแล้วขยับแขนเข้าไกล้

 ''อะไรเหรอฮะ?  ''

 ''รีบๆมาเถอะหน่า ไกล้มืดเดียวโดนแม่ชีเขาบ่นจงหูชานะเฟร้ยวิราว''อชิระทําเสียงร้อนรนและเป็นห่วงอีกฝ่ายที่มีแผลถลอกก่อนที่วิราวจะยอมโดนสั่งว่าง่ายแต่ก็แอบเขินเล็กน้อยที่ตัวเองถูกขี่หลัง

 ''ไปละนะ!'' เสียงตะโกนร่าเริงแจ่มใสของอชิระดังขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าไปในป่าที่วิราวเดินหลงทางเข้ามาแต่อชิระก็จําเส้นทางทิศทางได้อยู่วิราวถูกพี่สาวให้ขี่หลังก่อนที่เขาจะหลับตาลงเพราะความเหนื่อยก่อนที่จะได้รับความอบอุ่นจากแผ่นหลังที่อ่อนโยนของผู้เป็นพี่สาวของเขา 

------------------------------------------------------------------------------------