เจ้าหมาซื่อบื่อ(เเรมโบ้)

เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในวันนั้นวันที่เจ้าเเร้มโบ้มาอยูกับเราเจ้าเเรมโบ้เป็นหมาที่ออกจะซื่อบื่อเเต่เป็นหมาที่รักเจ้าของหมาถึงขนานเเตะเจ้าของลงจากเตียง(เตียงเจ้าของนะ)เลย เอาละเรามาฟังเรื่องกวนๆซ่าบ้าของมันกันดีกว่า

        วันนี้เป็นวันที่อากาศสดใสเราปันๆนอนอยูบนเตียงอย่างสบายใจเเต่เเล้วเเม่ก็เรียกเราว่า

''ปันปันออกมาหาเเม่หน่อยสิ''

''ค้าเเม่''ฉันเดินออกไปหาเเม่ด้วยถ้าทางงวงนอนสุดๆ

''โฮ่งๆ''เจ้าหมาสีน้ำตาลเหลืองตัวเล็กน่ารักส่งเสียงทำให้ฉันที่ยังงวงนอนลืมตาขึ้นมาดูว่าต้นเสียงนั้นคือใคร

''ชอบมั้ยลูกตอนอยู่บ้านเก่าเห็นลูกบอกอย่ากเลี้ยงหมาเเต่บ้านเก่าเราไม่มีที่พอมาอยู่บ้านใหม่เเม่เลยเอาลูกหมามาให้เลี้ยง''

''เเม่เอามาจากไหนคะมันน่ารักมากเลยอ่า>.<''

''อ้อพอดีเเม่ไปบ้านเพื่อนมาเเล้วเเม่หมาเพื่อนเข้าออกลูกพอดีเเม่ก็เลยขอเข้ามาตัวหนึ่งนะ''

''หนูจะให้มันชื่อเเรมโบ้เเก่ชอบชื่อนี้มั้ย''ฉันถามเจ้าหมาตัวน้อยตาใสๆออกไปเเละเสียงตอบรับทำให้ฉันดีใจที่สุด

''โฮงๆ''

''เเม่ว่าเจ้าหมาตัวนี้ดูฉลาดเป็นมิตรดีนะ''

''ค่ะเเม่หนูก็ว่าอย่างงั้น''

   3 เดือนต่อมา

''เเม่ค้าาาาา''

''อะไรจ๊ะลูก''

''ไอเเรมโบ้มันคาบโรงเท้าหนังคู้โปรดของเเม่ไปกินเเล้วอ่า''

''ห่ะคู่ไหนลูก''

''คู่ที่เเม่พึงซื้อมาใหม่เเล้วบอกว่าเเพงๆนั้นอ่า''

''ตายเเล้ว''เเม่อุทานขึ้นมาอย่างตกใจ''

''เดี่ยวหนูไปเอามาให้นะ''หลังจากบอกผู้เป็นเเม่เสร็ํจฉันก็รีบเดินไปที่เจ้าหมาซื่อบื่อเเรมโบ้ทันที

''เเรมโบ้เอารองเท้ามาม๊ามานี้เร็ว!!''เเต่ดูเหมือนมันจะจงใจเเกล้งหนูดูสิมันทำทาจะเล่นด้วยเเต่พอเล่นกับมันเเล้วจะยืนมือไปเอาโรงเท้ามันก็วิ่งหนีเฉยเลย

''ได้ถ้าเเก่ไม่ยอมคืนเย็นนี้อดข้าว''เเค่พูดว่าอดข้าวเท่านั้นละว่างลงเท้าอย่างรวดเร็วเลยนะไอหมาจอมตระกะ

''เเม่ค้าหนูเอาโรงเท้าไวที่เดิมเเล้วนะค้า''

''จ๊ะเเล้วเเรมโบ้ทำอะไรอยู่ละตอนนี้คงไม่ใช้ว่ากินอิ่มเเล้วนอนหรอกนะ''

''ก็เหมือนเดิมคะนอนอยู่บนเตียงหนูนั้นเเละอืมเเล้วก็เมื่อคืนอ่ะเเม่หนูนอนอยู่ดีก็ได้กลิ่นอะไรไม่รู้เหม็นเน่ามากเลยตื่นมาดูก็รู้เลยว่าโบ้ตดเเต่เเค่ตดยังดีนะคะมันถีบหนูตกเตียงเลย หมาหรือหมีก็ไม่รู้เเรงเยอะฉะมันเลย

''ฮ่าๆเอาเถอะที่ว่ามันบ้าไปเเล้วมากินข้าวกันเถอะพ่อกลับมาเเล้วนู้น''

''ค้าาา''