ในที่สุด.....ความฝันของผมก็เป็นจริง

                        บทสรุปของเอดิสัน

         " เอดิสันฉันโทรนัด คุณวิลเลี่ยว แล้ว คุณชัยมาแล้วนะ แล้ว.............พวกเขาบอกว่าเกือบถึงแล้ว ". เคนจิพูดกับเพื่อนที่นั่งเหม่อมองท้องฟ้า. ตั่งแต่เอดิสันรู้ความจริงของคดีเขาก็ไม่มีอารมณ์สุนทรีย์ใดใดทั้งสิ้น และแล้ววิลเลี่ยว นายชัย. ลุงทาเนสัน ก็มาถึงร้านอาหาร

         ". ผมขอตัวไปรอข้างนอกนะครับคุณลุง "เคนจิพูดเพืี่อให้เอดิสันพูดคุยแต่คนที่เกี่ยวข้องเป็นการส่วนตัว

         ". มาแล้วหรอครับ ลุง ไม่ใช่สิ ผมต้องเรียกว่า...... ". เอดิสันหยุดพูดกลางคั้น. และได้แต่นั่งมองผู้เป็นลุง

         " รู้ความจริงแล้วสินะ ". ลุงทาเนสันพูดกับเอดิสัน อย่างเยือกเย็นและไม่แม้แต่มองหน้า

        " ฉันขอโทษนะ ". วิลเลี่ยม กับนายชัยพูดขึ้นพร้อมกัน แต่คำขอโทษของทั้งสองคนก็ไม่สามารถลบล้างความ

ผิดไปได้. และยิ่งทำให้เอดิสันโกรธขึ้นกว่าเดิม. แต่เอดิสันยังคุมอารมณ์ตัวเองได้ เพราะเอดิสันบอกกับตัวเองว่าจะ

ไม่ใช่อารมณ์ในการพูดคุย

        ". ผมคิดว่าพวกคุณควรเล่าความจริง ให้ผมฟังดีกว่า. ผมอยากรู้ความจริงจากปากของพวกคุณมากกว่าการ

เชื่อเอกสาร. ". เอดิสันพูดออกไป และทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นทำหน้าคลำเครียดกันใหญ่

        " ย้อนไปวันนี้. เมื่อ. 20 ที่แล้ว. ทาเนสัน. วิลเลี่ยว กับฉันเป็นเพื่อนรักกัน. พวกเราหลงรักผู้หญิงคนเดียวกันคือ นิชา. แม่ของเธอเอดิสัน. วิลเลี่ยมเป็นคนแรกที่จีบนิชา. แต่นิชาไม่ได้ชอบวิลเลี่ยม. นิชารักทาเนสันและ

ทาเนสันก็รักนิชา ทำให้ฉันโกรธและแค้นจนทำอะไรผิดพลาดลงไปคือ. ตัดสายเบรกรถของทาเนสัน และวันที่ฉันตัดสาย

เบรกรถคือวันที่เธอเกิดเอดิสัน. เธอคลอดในรถที่ตกหน้าผาพร้อมนิชา. วันนั้นมีวิลเลี่ยม ทาเนสัน และนิชาขึ้นรถไป

ด้วยกัน.ฉันไม่ได้ไปเพราะฉันอยู่ในครัว. ฉันไม่รู้ว่านิชาจะปวดท้องคลอดลูกวันนี้ ฉันขอโทษ. ". หลังจากนายชัยพูดจบ

นายชัยก็ร้องไหเสียใจกับการกระทำครั้งนั้น เอดิสันไม่พูดอะไรเอาแต่เงียบ และอดกั้นน้ำตาไม่ให้ไหล มีแค่เสียงสะอืน

ดังขึ้นเป็นระยะ. ระยะเท่านั้น

          ". หลังจากที่พวกเราขึ้นรถไป ฉันเป็นคนขับ ส่วนทาเนสันนั่งอยู่ช้างหลังกับนิชา. พอนิชาคลอดเธอเอดิสัน.

นิชาก็หมดสติในรถ มือหนึ่งของทาเนสันก็กอดเธอเอดิสัน อีกมือหนึ่งก็กอดนิชาไว้. พอถึงทางโค้งลงเขา ฉันเยียบเบรก

แล้วเบรกมันเบรกไม่อยู่. ทำให้รถถลายไปตรงหน้าผาเหลือแค่ครึ่งคัน รถก็จะตกหน้าผา แต่ทาเนสันกับเธอเอดิสัน

กระเด็นออกไปนอกรถ ตรงฟุ้มไม้ข้างทาง.แล้วหมดสติ แต่ฉันยังมีสติ. ฉันกับนิชาเราอยู่ในรถฉันพยายามปีนขึ้นไปข้าง

หลังรถเพื่อไปช่วยนิชา. ฉันจับมือและอุ่มนิชาออกจากรถ. แต่รถมันเกิดถลายตกหน้าผาก่อน. ทำให้ฉันต้องจำ

ใจ.............ทิ้งนิชา " วิลเลี่ยมพูดจบ เอดิสันก็ร้องไหโหออกมาเสียงดัง. เอดิสันสงสารมารดาที่ต้องมาตายอย่าง

น่าอนาจใจ ทุกคนนั่งเงียบกันหมด.

           ". ความผิดผม. ถ้าผมไม่เกิดมาแม่ก็ต้องไม่ตาย วันเกิดที่ผมจัดทุกปีเป็นวันตายของแม่ ". เอดิสันได้เพียง

โทษว่าเป็นความผิดของตัวเองที่เกิดมา. เพื่อทำให้แม่ตาย

          ". มันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้นเอดิสัน ลูกเกิดมาเพื่อเป็นสิ่งทดแทนนิชาที่ตายไปให้กับพ่อ. และถ้าลูก

โทษว่าเป็นความผิดของลูกที่ทำให้นิชาตาย แล้วนิชาจะมีความสูขบนสวรรค์ได้ยังไง. " เมื่อทาเนสันพูดจบ. เอดิสันก็

วิ่งออกไปหน้าร้านอาหาร. โดยมีทาเนสันวิ่งตามไป. และเหตุไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น.

        ". พ่อครับ ระวัง. ". สิ้นเสียงของเอดิสัน. ทาเนสันก็ล้มลงบนกองเลือด. เสียงผู้คนที่เดินผ่านไปมา กรีด!

ด้วยความตกใจ เอดิสันวิ่งเขาไปกอดพ่อของตัวเอง และปั้มหัวใจ ผายปอด. กดเลือด ให้ผู้เป็นพ่อก่อนรถโรงพยาบาล

จะมาถึง.

# ADISAN

         ผมไม่เคยมีโอกาสได้เรียกเขาว่าพ่อ. ถึงเขาจะอยู่ใกล้ผมแค่เอื้อม วันนี้เป็นวันเกิดผม และเป็นวันตายของแม่.

และยังจะเป็นวัน.......ตายของพ่อ. ผมอยากรู้ว่าผมเกิดมาเพื่ออะไร เพื่อทำให้พ่อกับแม่ตายอย่างนั้นหรอ. ผมเป็นตัว

อัปมงคลอย่างนั้นหรอ. ตอนนี้ผมนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินกับเคน. ลุงวิลเลี่ยม. กับลุงชัย. ผมเดินไปเดินมาหน้าห้อง

ฉุกเฉินนานนับชั่วโมง แต่ก็ไม่มีวี่แววของหมอที่จะเดินออกจากห้องฉุกเฉินสักกะคน หลังจากผ่านไป 2 ชั่งโมงคุณหมอก็

เดินออกจากห้องด้วยสีคลำเครียด. ผมไม่อย่างจะได้ยินคำตอบของหมอสักนิด

          "คุณหมอครับ พ่อผมเป็นยังไงบาง. ". ผมถามหมออย่างร้อนร้น

          " ผู้ป่วยอยู่ในอาการโคม่า. และอวัยวะได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก โดยเฉพาะไต " ผมถึงกลับอึ้ง

ที่พูดคำว่า ไต ไม่ใช่จะให้กันง่ายๆๆถ้าเลือดไม่ตรงกัน เชลล์ไม่ตรงกันก็ไม่สามารถเปลี่ยนตับได้

          " แต่ทางโรงพยาบาลมีปัญหาเกี่ยวกับไตครับ". คุณหมอพูดสีหน้าเครียดๆๆ

         ". ไม่มี ไต. ใช่ไหมครับ. เอาไตผมก็ได้ครับ ". ผมพูดออกไปโดยการไตร่ตรองครั้งแล้วครั้งเล่า

         ". ครับ ". คุณหมอตอบรับ. และทั้งหมอทั้งพยาบาลต่างวิ่งกันชุลมุนไปทั่วห้องผ่าตัด.

ผมจับมือพ่อไว้แน่น.  ดวงตาของผมพราบหมวงไปหมด. และดวงตาของผมก็ค่อยๆๆปิดสนิทไปเรื่อยๆๆ