รสชาติของความรัก

ความรักที่ไร้รสชาติ ก็จะถูกลืมไปตามกาลเวลา แต่ความรักที่แสนหวาน จะติดตรึงใจไปจนลมหายใจสุดท้าย

กว่าจะอาจหาญมาเล่าเรื่องความรัก ก็ใช้เวลากว่าครึ่งชีวิต เพราะกะเกณฑ์ไว้เองในใจว่า จะมีชีวิตถึง 70 ก็คงพอแล้ว หลายๆคนคงจะเคยได้ยินมาเยอะแยะนะคะ ว่ารสชาติของความรักมันช่างหอมหวานเมื่อแรกลิ้มรส แต่พอนานเข้าความฝาดขมก็แทรกเข้ามาตัดเลี่ยนอยู่ร่ำไป

ฉันเองอยากเล่าเรื่องรัก แบ่งปันให้นักอ่านทุกท่านได้ลองตั้งใจ รับรสสัมผัสจากความรักของแม่กันดูอีกครั้ง เมื่อเรารู้สึกปีกกล้าขาแข็งอย่างวันนี้ 

ก็เป็นคนทำงานทั่วไปแหละค่ะ มาจากต่างจังหวัด เข้ามาหาตัวตนในกรุงเทพ ตอนนี้ก็ย่างเข้าปีที่ 9 แล้ว อยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยม พ่อแม่มาเยี่ยมบ้างตามสมควร ฉันรู้ ว่าพ่อแม่รักแต่ก็ไม่เคยได้ตระหนักเลยว่า รสชาติความรักจากท่าน มันหอมหวานอย่างไร ความซึ้งใจเเละโหยหาอย่างในวัยเด็ก ฉันก็แทบจะจำไม่ค่อยได้แล้ว

วันหนึ่ง หลังจากตรากตรำฝ่าฝนกลับจนถึงห้อง เหนื่อย เครียด และท้อแท้บางจากสถานการณ์ต่างๆที่พัดเข้ามาพร้อมกับมรสุมชื่อแปลกๆในฤดูฝน ฉันก็ตรงรี่เข้ามาเปิดตู้เย็นหวังหาอะไรใส่เข้าปาก

ฉันเจออะไรรู้ไหมคะ องุ่นค่ะ องุ่นที่แม่ตั้งใจฝานครึ่งแล้วประกบเป็นรูปหัวใจสี่ดวง วางไว้ในจานเซรามิกรูปข้าวโพด กับโน้ตที่เขียนแปะไว้ว่าแม่ดูวิธีมาจากในยูทูป เลยทำไว้ให้ก่อนจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด มันไม่เข้ากันเลยนะองุ่นม่วงกับจานรูปข้าวโพด แต่มันทำให้ฉันกินไปร้องไห้ไป รสชาติความรักของแม่มันหวานล้ำเข้าไปในทุกลมหายใจเข้า ออก 

คุณกลับบ้านวันนี้ ลองตั้งใจลิ้มรสความรักจากพ่อและแม่ดูอีกสักครั้งเหมือนครั้งเรายังเด็กนะคะ

แล้วคุณจะรู้ว่า ไม่มีความรักใดเหนือจาก รักนี้ ที่จะมาเจือจางรสรักจากพ่อและแม่ของเราได้เลยค่ะ