ข้อความ กระดานดำ!!

9.8

เขียนโดย ฮางมะ

วันที่ 28 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 10.30 น.

  2 ตอน
  7 วิจารณ์
  5,128 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 กันยายน พ.ศ. 2557 10.40 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

1)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

          “เรารักยุทธนะ ร้ากๆๆ มากๆๆเลย คิดถึงจริงๆนะ"

 

          ครูสาวยิ้มทันทีที่ เข้าห้องมาแล้วข้อความบนกระดานดำ ครั้งแรกก็รู้สึกหงุดหงิด ที่เห็นข้อความแสดงความรักบนกระดานดำที่ใช้เพื่อ เขียนถ่ายถอดความรู้ให้นักเรียน แต่ข้อความนั้นก็มีขึ้นทุกๆเช้าทุกคราที่เธอเข้ามาเปิดห้อง มันเหมือนข้อความต้อนรับเธอก่อนจะเริ่มทำงานสอน

 

          ข้อความนั้นเป็นข้อความตอบโต้ของชายหนุ่มกับหญิงสาว หากเช้าวันนี้ เราได้อ่านข้อความบนกระดานเขียนบอกรักของหญิงสาวอีกวันก็จะมีข้อความบอกรักของชายหนุ่มสลับกันไป ข้อความนั้นก็เหมือนดอกไม้สดใสที่ทำให้มีความสุขทุกครั้งที่อ่าน แม้จะต้องลบทุกเช้าเธอก็เต็มใจ อย่างน้อยข้อความนี้ก็เหมือนทำให้เธอนึกย้อนไปตอนเรียนหนังสือตอนมัธยมกับความรักใสๆ

 

          เธอเพิ่งย้ายมาประจำโรงเรียนมัธยมประจำอำเภอเล็กๆที่ซุกซ่อนในหุบเขา โรงเรียนที่เรียบง่าย อยู่ไม่ห่างกับธรรมชาติไม่มีรถพลุกพล่าน ได้ทำงานที่ตัวเองรักได้สอนหนังสือให้ เด็กนักเรียนมีความรู้นั่นก็นับว่าความสุขแล้ว อะไรๆก็ดีไปหมด แม้แต่การได้อ่านข้อความน่ารักๆสดใสๆก็ชุ่มชื่นใจครูสาววัยเบญเพศเป็นที่สุด

 

          “ยิ้มอะไรคะ ครูอริน ใจลอยหาหนุ่มคนไหนหรือเปล่าคะ” นักเรียนสาวหัวหน้าห้องทักก่อนทั้งห้องจะหัวเราะเสียงดัง

 

          “อ่อ เปล่าจ๊ะ ว่าแต่เราถึงไหนกันแล้วละ”

 

          “ใจลอยจริงๆด้วย ครูคะ ครูมีแฟนหรือยัง อันนี้พี่ชายหนูฝากถามมานะค่ะ” เด็กสาวอีกคน ถามก่อนจะหัวเราะ

 

          “มีแล้วค่ะ เอาละเลิกสนใจเรื่องครูได้แล้ว ข้ามไปที่บทที่4 พัฒนาการการเมืองการปกครองของไทย ทำแบบฝึกกหัดท้ายเล่ม…”

 

          เสียงครางอย่าโอดโอยของบรรดาลูกศิษย์ ที่ครูสั่งงาน

 

          “อย่ามาทำหน้าแบบนั้นครูยังพูดไม่จบ แล้วอ่านเขียนสรุปย่อทั้งบทนี้มาส่งครูวันจันทร์ เราจะเริ่มเรียนจริงๆวันนั้น เอาละค่ะเลิกได้” พอพูดจบเสียงครางยิ่งดังไปอีก ครูสาวยิ้มชำเลืองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเก็บตำราการเรียนการสอน พร้อมกระเป๋าสพายเดินออกไปเข้าห้องพักครู

 

          

 

          “ยุทธก็รัก ก้อยจริงๆจ๊ะ”

 

          ข้อความในตอนเช้าทันทีที่เธอเข้ามาในห้อง นอกจากมีข้อมความบนกระดานดำ แล้วยังมีรูปวาดรูปหัวใจดวงใหญ่

 

          “ช่างหวานเลี่ยนเสียจริง” อรินพึมพำกับตัวเองแล้วก็อดอมยิ้มเสียไม่ได้

 

          คิดไปคิดมาชักอยากจะรู้เสียจริง ว่าใครกันที่เขียนข้อความนี้ การบอกรักผ่านกระดานดำช่างล้าสมัยเสียเหลือเกิน ไม่คิดว่าในยุคนี้จะมีใครมาบอกรักผ่านชอล์กกับกระดานดำ ต้องเป็นคนที่กล้ากล้ามากๆที่ให้คนอื่นเห็น เพราะการเขียนบนกระดานแบบนี้เท่ากับประกาศให้คนรู้

 

          บางครั้งเธอไม่ลบ เพราะอยากรู้ว่าเด็กในห้องจะรู้ไหมว่าใครเป็นคนเขียน แต่เด็กที่ชือยุทธกับก้อยก็ไม่มีในห้องนี้สักคน เมื่อทุกคนเห็นแล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรกันเธอจึงลบไป

 

          เหตุการณ์ก็เกิดขึ้นทุกวันแบบนี้ ข้อความรักก็ปรากฎอยู่บนกระดานทุกเช้า ทั้งสองคนดูจะรักมั่นคงต่อกันเสียจริง ถ้าข้อความที่ปรากฎมาในตอนเช้าแสดงว่าคนเขียนก็ต้องเขียนมันในตอนเย็น         

 

          ฉะนั้นเย็นวันหนึ่ง เธอที่เป็นอาจารย์เวรในวันนั้นจึงออกตรวจตึกและห้องต่างๆ เวลาตอนนี้ก็ประมาณสิบแปดนาฬิกา ฟ้าเริ่มสลัวมัวแสงลง พระอาทิตย์เตรียมจะลาลับขอบฟ้าเปล่งแสงสุดท้ายของวันเป็นสีส้มแดง เมื่อเดินมาก็พบภารโรงเข้ามาทำความสะอาดห้องแล้วก็ล็อคห้องเสร็จ

 

          “ล็อคห้องแล้วเหรอค่ะ”

 

          “ครับ คุณครูลืมอะไรหรือเปล่าครับ” นักการภารโรงวัยปลายห้าสิบถาม

 

          “เปล่าหรอกค่ะ เพียงแต่เมื่อกี้ลุงเข้าไปเห็นกระดานมีใครเขียนอะไรไหมคะ”

 

          นักการโคลงศรีษะ “ไม่มีครับครู ถ้ามีผมก็ลบไปหมดแล้วครับ หรือครูจะไม่ให้ลบครับ ตายจริงผมลบไปหมดแล้วไม่รู้ครูเขียนการสอนไว้หรือครับ”

 

          “ไม่ค่ะ แค่ถามดูเฉยๆ” ครูสาวบอก ‘ถ้าไม่เขียนตอนนี้ก็คงเขียนตอนเช้า’ เธอคิด

 

          “ครูจะเข้าไปดูไหมครับ ผมจะเปิดให้”

 

          “ไม่ละค่ะ ”

 

          “งั้นผมไปก่อนนะครับ”

 

          “ค่ะ” เธอยืนมองไปที่ประตูห้องเรียน มันเป็นประตูที่มีกระจกเพื่อให้มองเข้าไปในห้องได้ ในห้องนั้นมืดมิด เธอมองผ่านกระจกช่องเล็กตรงประตู กวาดตาไปรอบห้อง แวบแรกเธอเห็นอะไรบางอย่างนั่งอยู่โต๊ะหลังห้อง แต่หันไปมองอีกทีก็ไม่เห็นอะไร

 

          ‘ถ้าจะบ้านี่เรามาคิดสงสัยอะไร ช่างเถอะ มีเรื่องให้ได้อ่านได้ยิ้มทุกวันก็พอใจแล้ว’

 

          ครูสาวเดินไปแล้ว แต่ในห้องนั้นกลับมีเงาดำปรากฎตรงโต๊ะเรียนหลังห้อง!

 

 

 

 

 

เป็นเรื่องสั้นที่เขียนมานานแล้ว น่าจะเป็นปีแล้วแต่ไม่ได้ต่อให้จบ เอาลงให้คนอ่านถือเป็นการบังคับตัวเอง555

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา