รอ+คอย = ??

รอคอย

ในชีวิตหนึ่งคุณเคยคิดบ้างไหมครับ ว่าคุณรอใครต่อใครได้เท่าไหนกัน ในชีวิตผม ผมก็ไม่เคยคิดว่าผมจะรอคอยใครได้นาน เพราะผมไม่ชอบการรอคอย การรอคอยมันช่างทรมานสิ้นดี และไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อใด ผมจึงคิดว่าทั้งชีวิตผมคงไม่รอคอยใครนานๆแน่นอน 

แต่แล้วเรื่องราวที่ผมไม่คิดว่าจะเกิด มันก็ดันเกิดขึ้นกับผม วันนั้นเป็นวันที่ผมจำได้ขึ้นใจ รอยยิ้มที่อ่อนใส ใบหน้าที่มีความสุข ดวงตาที่มีความสุขจนล้น และเสียงหัวเราะที่สดใส ในใจผมมันรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่ได้ผ่านมาเจอกันสิ่งนี้ ทั้งที่ผมไม่รู้จักเธอ แต่เธอกลับทำให้ผมหยุดสายตา ที่ไม่ค่อยสนโลกของตัวเองไว้ที่เธอได้ 

ใช่ครับ ผมเป็นคนค่อนข้างไม่สนโลก อยู่แต่ในโลกของตัวเอง วันๆผมก็อยู่กับกองหนังสือการ์ตูน หน้าจอคอมพิวเตอร์เล่นเกมส์ ดูหนัง ฟังเพลง วันๆแทบไม่ได้เอ่ยคำพูดใดๆออกมาเลย ชีวิตผมวนเวียนอยู่แค่ในวงจรนี้ แทบไม่มีอะไรแปลกใหม่เข้ามาเลย 

แต่สำหรับวันนั้น เธอ คือสิ่งที่แปลกใหม่ที่เข้ามาในชีวิตผม มันทำให้ผมสนใจว่าอะไรทำให้เธอ ยิ้มได้กว้างขนาดนั้น อะไรทำให้เธอมีความสุขหัวเราะร่าเริง อย่างกับคนไม่มีความทุกข์ใดๆเลย

และวันนั้นเป็นวันแรก ที่ผมเฝ้ามองเธอและอยากรู้จักเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่ยิ้มเก่งที่สุด ดวงตาเธอกลมใส จมูกเธอดูรั้นๆเหมือนคนดื้อนิดๆ ริมฝีปากเธอคอยแย้มยิ้มเสมอ ทุกครั้งที่ผมเจอเธอ ผมจะเห็นเธอเป็นแบบนี้เสมอ เธอเป็นคนผิวขาว สูงพอประมาณ ตัวไม่ใหญ่ แต่น่ารักน่ากอด เหมือนตุ๊กตา

ทุกวันเธอจะมากับเพื่อนของเธอสองคน แต่วันหนึ่งบังเอิญ ฝนตกเธอเลยเดินกางร่มมาคนเดียว ผมเดินดูอยู่ห่างๆ ยอมรับครับว่าผมเหมือนพวกถ้ำมองเข้าไปทุกวัน แต่ผมก็ไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายเธอ แต่ก็กลัวเธอรู้ที่ผมแอบตามดูเธอ แต่ก็กลัวเธอจะเกลียดผมเหมือนกัน 

แล้วจู่ๆ เธอก็เดินเข้าไปริมฟุตบาท แล้วก้มลงหยิบอะไรสักอย่างขึ้นมา แล้วอุ้มประคองไว้ 

"นี่ นายอ่ะ จะตามเราไปถึงเมื่อไหร่กันนะ " เธอพูดประโยคสั้นๆ พร้อมขำเบาๆออกมา โดยที่ไม่ได้หันมามองผม แล้วล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากระโปรง มาเช็ดให้ไอ้ตัวที่อยู่ในอ้อมกอด 

"นี่นาย นายอยู่โรงเรียนชายฝั่งตรงข้ามเราใช่ไหม อยากเป็นเพื่อนเราหรอ ถึงตามเรามา " เธอหันมาสบตาผม และมันทำให้ผมเห็นไอ้ตัวที่อยู่ในอ้อมกอดเธอ มันคือ เจ้าลูกหมาตัวเล็ก สีน้ำตาลอ่อน กำลังหลับตาพริ้มในอ้อมแขนเธอ 

"เธอ เห็นผมหรอ " ผมไม่กล้าสบตาเธอ ในใจก็คิดเธอจะเกลียดผมไหมนะ 

"เห็นสิ ก็นายเดินตามเราทุกวัน นายยังไม่ตอบคำถามเราเลยนะ ว่านายอยากเป็นเพื่อนเราหรอ " เธอตอบด้วยใบหน้าอมยิ้ม ผมจ้องมองใบหน้าเธอให้เต็มตา ใช่เธอน่ารักกว่าตอนที่ผมเห็นเธอจากที่ไกลๆกันซะอีก ใบหน้าที่แก้มสีชมพูระเรื่อ จ้องมองมาที่ผม ดวงตาเธอกลมโตซะจริง ผมมองเธอซะเพลินเลย

"อ้าว นายจะไม่ตอบเราหรอ ฮ่าๆ " เธอหัวเราะออกมาเบาๆ ผมมองเธออีกครั้ง ปากเธอค่อยๆแย้มออกมาและฉีกยิ้มกว้าง นี่สินะ รอยยิ้มที่ทำให้ผมไม่อาจลืม 

"ครับ อยากเป็นเพื่อนครับ " ผมพูดประโยค ที่ผมไม่เคยใส่ใจจะพูดออกไป แต่ก่อน ผมไม่เคยคิดจะมีเพื่อนเลย ผมเลยคิดว่าผมคงไม่มีวันพูดประโยคนี้

"ดีมาก เราชื่อจีนนะ นายล่ะ " จีน มันไม่ค่อยเหมาะกับตากลมโตของเธอเลยนะ ผมคิดอย่างขำๆ

"ผม แทนครับ " เธอทำให้ผมประหลาดใจตัวเองอีกแล้ว ผมได้ทำอะไรที่ผมไม่คิดจะทำอีกแล้ว 

"นายผิวแทน ฮ่าๆ อยากเรียกแบบนี้ ได้ป่ะ " คิดว่าผมจะตอบยังไงล่ะครับ นอกจาก

"ก็ได้นะ " ก็ตอนนั้นผมแพ้รอยยิ้ม ที่ดูจริงใจของเธอซะแล้วสิ

"นี่ถ้าอยากเป็นเพื่อนกับเรา นายช่วยรับเจ้า แซนดี้ไปเลี้ยงทีดิ " เธอเกาะแก้มมองผมนิดๆ แล้วส่งเจ้าลูกหมาสีน้ำตาลมาให้ผม 

"แซนดี้หรอ " คงเป็นเจ้าลูกหมาสีน้ำตาลนั้นสินะ 

"ใช่ ก็เรากับแทนเป็นคนเจอ แทนจีน เป็นแซน เราเลยเติมดี้ เป็นแซนดี้ไง " เธอยิ้มเหมือนท่าทางเขินๆส่งให้ผม

"ก็ได้นะ เรากำลังขาดเพื่อนอยู่พอดี " ใช่ครับ ผมไม่ค่อยมีอะไรเลย ผมไม่ได้อยู่กลับครอบครัว เท่าไหร่ เพราะพวกท่านต่างยุ่ง ที่บ้านผมก็มีแค่กองหนังสือ กับคอมพิวเตอร์คู่ใจ จะรับเจ้านี่ไปสักตัวก็คงไม่เป็นไรหรอก พ่อแม่ท่านตามใจผมอยู่แล้ว 

และวันนั้นก็เป็นวันแรกที่ผมได้รู้จักกับเธอ และในทุกๆวันหลังเลิกเรียนเธอก็จะแวะมาที่บ้านผมทุกวัน เพื่อมาดูเจ้าแซนดี้ แต่มันก็เป็นข้อดีสำหรับผมที่จะได้มองเธอนานขึ้น เพราะหลังๆมาผมจะชอบคิดเห็นแต่หน้าเธอบ่อย หรือนั้น คือ อาการที่เรียกว่าคิดถึงกันนะ

"แทน นายมีแฟนรึยังอ่ะ " ตอนนั้น ผมเจอคำถามนี้ผมก็ งง อะไรคือแฟนกันนะ พัดลมหรอ 

"อะไรหรอ ที่ว่าแฟน พัดลมหรอ บ้านเรามีนะ " ผมเกาหัว งงๆ ก็เธอก็เห็นอยู่ว่าผมเอาออกมาเปิดอยู่แท้ๆ

"ฮ่าๆ แฟนคือคนที่ชอบกลับคนที่รักน่ะ " เธอหยุดจากการหยอกล้อกับเจ้าแซนดี้ มามองหน้าผม ผมก็หลบหน้าเธอทันที ไม่รู้สิจู่ๆผมก็ไม่กล้ามองเธอซะงั้นเลย

"แน่ะ ทำไมต้องเขินด้วย ไปแอบชอบใครมาอ่ะสิ เราชักน้อยใจล่ะ " เธอ สะบัดหน้าทำแก้มป้องใส่ผม ถึงผมจะมองว่ามันน่ารัก แต่ใจจริงผมก็ไม่ชอบอยู่ดี ก็เธอไม่มองหน้าผมเลยนะสิ 

"แล้วไอ้การที่เราชอบใคร มันเป็นยังไงหรอ " ผมถามเธอ ผมก็ไม่รู้จริงๆ ว่าอาการมันเป็นยังไง 

"ก็นะ คิดถึงเค้า มองอะไรก็นึกถึงหน้าเค้า ไม่ได้เจอมันก็รู้สึก แบบอยากเจอ อยากคุยกับเค้าทุกวัน อยากอยู่ใกล้เค้า อะไรประมาณนี้แหล่ะ  " เธอก็บรรยายไป ใจผมก็เริ่มคิดตามที่เธอบอก ผมเป็นแบบนั้นหมดเลย และเป็นแค่กับเธอเท่านั้น อย่างนี้ คงแปลว่าผมชอบเธอสินะ 

"แล้ว จีนล่ะ มีคนที่ชอบรึยัง " ผมถามเธอกลับ แต่เธอกลับแก้มแดง แล้วหันหน้าหนีผม 

"มีแล้ว คนที่เราชอบก็นายไง แล้วคนที่นายชอบล่ะ คือใคร " เธอตอบด้วยท่าทีเอียงอาย แล้วหันมาเผชิญหน้ากับผม เธอมองหน้าผมเหมือนลุ้นๆ 

คนที่ผมชอบคงเป็นใครไม่ได้

"คือเธอไง จีน " ผมตอบโดยไม่ต้องคิด ก็เธอคือความประทับใจแรกในความทรงจำของผม เธอคือคนที่ผมคิดถึงเสมอ เธอคือคนที่ผมอยากเจอ เธอคือคนที่ผมอยากใกล้ชิด เธอคือคนที่ทำให้ชีวิตผมสดใส และเธอคือคนที่ทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ

"คบกับผมนะจีน " มันเป็นประโยคที่ผมไม่แปลกใจเลยที่จะเอ่ยออกมา ในวันนั้น

"จ้ะ " แค่ประโยคสั้นๆของเธอ ก็ทำให้ใจผมเต้นแรง และมีความสุขมากมาย ผมเริ่มเข้าใจแล้วสิ ว่าอะไรทำให้เรามีความสุขได้ขนาดนี้ 

ตั้งแต่วันที่เราเริ่มคบกัน จีนก็ยังเป็นจีนที่ผมชอบ จนคล้ายๆว่าผมจะขาดจีนไม่ได้ ทุกวันหลังเลิกเรียนเราจะใช้เวลา ด้วยกัน จะไปดูเจ้าแซนดี้ด้วยกัน ทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของเธอ ได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ มันทำให้ผมรู้สึกชอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆ สายตาของผมจะหยุดที่เธอเสมอ มันเป็นความชอบที่มากขึ้นมากขึ้น และสุดท้าย มันก็คงคือคำว่ารักสินะ ผมถามตัวเองและคำตอบมันช่าง ง่ายดาย ผมรักเธอเข้าเสียแล้ว 

และจู่ๆ วันหนึ่งเธอก็เดินเข้ามาหาผมทั้งน้ำตา แล้ววันนั้นมันก็ทำให้ผมรู้ว่า ความรักมันไม่ได้มีแค่ความสุขเสมอไป 

"แทน เราต้องย้ายไปที่อื่น เราจะไม่ได้เจอกันอีกนาน แทนจะลืมเราไหม  " แค่คำว่าไม่ได้เจอกันของเธอ ใจผมมันก็ปวดตุบๆ แปลก ๆ ยิ่งน้ำตาอาบสองแก้มเธอ ผมยิ่งปวดที่ใจเข้าไปอีก เหมือนมันโดนบีบคั้นแรงๆ และหนักขึ้นเรื่อยๆ

"จีนจะไปไหน ไปทำอะไรเราจะไม่ถาม เพราะเรารู้ว่าจีนมีเหตุผล และเราจะไม่รั้งให้จีนลำบากใจ แต่เราจะ รักแค่จีน เราไม่สัญญา แต่เราจะทำให้จีนเห็น " ตอนนั้น ผมเข้าใจจีนดี จีนเป็นคนไม่ชอบให้ถาม ถ้าถามจีนจะทำใจไม่ได้ และผมคงไม่รั้งเธอเพราะเธอจะเจ็บปวด ที่ผมไม่สัญญา เพราะคำสัญญามันก็แค่คำพูด จีนเคยพูดไว้ ผมเลยจะทำให้เธอได้เห็นด้วยตาของเธอ  

"อีกสามปี จีนจะกลับมา รอจีนนะ แทน " เธอกล่าวลาผมเพียงแค่นั้น แล้วเธอก็ค่อยๆเดินห่างผมออกไป พอเธอห่างไกลลับตา ความรู้สึก ที่กระบอกตาผมเริ่มส่งผ่าน กระบอกตาผมร้อนผ่าว หยดน้ำเล็กๆเริ่มก่อตัว และเริ่มไหลส่งผ่านความเจ็บปวดของผมออกมา สิ่งที่ผมไม่คิดจะทำ ตอนนี้ ผมคงได้แค่ทำมันดีที่สุดแล้ว

หนึ่งปีผ่านไป จีนไม่เคยติดต่อกลับมาเลย ผิดกับวันแรกๆ เดือนแรกๆ ที่เธอจากไป เธอติดต่อมาหาผม โทรหาผมหลังเลิกเรียนทุกวัน และผมก็โทรหาเธอแทบทุกวันเช่นกัน แต่พอมาเดือนที่ห้า เธอกลับหายไปจากวงจรชีวิตผม ผมติดต่อเธอไม่ได้ และเธอก็ไม่เคยติดต่อกลับมา

จนสามปี  ตอนที่ผมสอบเข้ามหาวิทยาลัย ผมก็ยังโทรหาเบอร์ที่เธอโทรมาแต่ตอนนั้นทุกวัน ผมคิดว่าเธอกำลังทดสอบผม และทรมานผม กับการรอคอยที่แสนมืดมน ผมคิดว่าเธอต้องอยู่อีกฝั่งที่จะมาให้แสงสว่างกับผมอีกครั้งแน่ 

แต่แล้วการรอคอยของผมก็ดูเหมือนจะสิ้นสุดลง จีนเธอกลับมาพร้อมกลับรอยยิ้มที่ประทับใจผมไม่รู้ลืมเหมือนเดิม แต่ในตอนนี้ คนข้างกายเธอกลับไม่ใช่ผม 

"จีน " ผมเปร่งเสียงออกไปได้แค่เพียงแผ่วเบา แต่มันก็ทำให้เธอได้ยินและหันกลับมา 

"แทน " เธอดูเหมือนตกใจ ที่เจอผม มันทำให้ผมยิ่งเจ็บปวด เพราะเธอไม่มีท่าทีดีใจที่ได้เจอผมเลย ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรสำหรับเธอแล้ว

"แทน คือ เราคุยกันหน่อยสิ " เธอบอกให้คนที่มากับเธอรอ แล้วเธอก็ลากผมเดินออกมาคุยกันสองคน 

"สบายดีนะ จีน " เป็นประโยคแรกที่ผมคิดได้ และหวังว่ามันจะทำให้เธอสบายใจ

"ฮือๆ   แทน จีนขอโทษ แต่ เราเลิกกันเถอะนะ จีนมาเพื่อบอกแทนแค่คำนี้ " เธอร้องไห้ตัวสั่น ผมก็เจ็บ แต่ผมคงไม่ผิดที่ไม่อยากเห็นเธอเจ็บปวดเพราะผม การได้รักใคร แต่ไม่ได้รักตอบมันเจ็บ แต่การเห็นคนที่เรารักมากทรมานเพราะเรา มันเจ็บปวดซะยิ่งกว่า ผมเลยยิ้มให้เธอทั้งน้ำตา 

"แทนก็รอ ว่าเมื่อไหร่ การรอคอยของแทน จะจบสักที ตอนนี้ แทนทำมันจบสิ้นตามสัญญาแล้ว จีนไปเถอะ " ผมไม่รู้เลย ผมไม่เคยรู้ว่า ผลของการที่ผมรอคอยจะเจ็บปวดเช่นนี้ แต่ผมก้ดีใจที่อย่างน้อย ผมก็ได้ทำให้เธอเห็นว่าผม รักเธอ แค่เพียงเท่านั้น

และผมก็ยังทำตามคำพูดนั้นเสมอมา เพราะจีน คือผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่ผมรักเสมอมา ผมไม่เคยปิดกั้นตัวเอง ที่จะรับใครเข้ามา แต่ก็ไม่เคยมีใครมาแทนที่ว่างในใจที่เคยเป็นของจีนได้ และดูเหมือนมันยังเป็นของเธอเสมอมา จนวันเวลามมันผ่านไปแล้วเจ็ดปี ผมก็ยังรอคอยเธอคนนั้นเสมอ แม้มันไม่มีวันเป็นไปได้ แต่ใจของผมวันนี้ก็ยังหยุดที่เธอเสมอมา   

เรื่องอาจสั้นไปนะครับ แต่ผมเขียนเพราะว่าคิดถึงเธอ เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงของผม และเธอคือคนเดียวที่อยู่ในใจผมครับ (ชื่อเป็นนามสมมุติ แต่ความรู้สึกเรื่องจริงครับ )ขอบคุณนะครับ ที่เข้ามาอ่านเรื่องน้ำเน่าของผม อาจดูเหมือนผมโง่นิดๆนะ แต่ที่จริงแล้วผมมีความสุขกับมันแล้วล่ะ แล้วก็หวังว่าเธอจะมีความสุขเช่นกัน