ซะขนาดนี้หรือจะลืมลง

                                                            ของส่วนรวม ช่วงเหตุการณ์ ตอนเรียนมหาวิทยาลัย

          ห้องพักที่ผมพักอยู่นั้น เคยกล่าวบ่นๆไว้แล้วว่าหาของกินยาก ฉะนั้นเวลาจะหาของกินผมต้องเดินออกมาปากซอยไม่ก็ข้ามถนนมาอีกฝั่งนึงซึ่งอุดมไปด้วยของกินมากมายหลากหลาย ในเรื่องนี้ผมจะโฟกัสไปถึงร้านที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น คือร้านก๋วยเตี๋ยวไก่ร้านหนึ่ง

          ร้านที่ว่านี้เป็นร้านรถเข็นริมทาง มีโต๊ะเพียงสี่ห้าตัว แต่สิ่งที่ตรงกันข้ามกับรูปลักษณ์ภายนอกคือ รสชาติที่อร่อยแบบแสนสาหัส ผมซึ่งหลงไปกินครั้งแรกเพราะว่าหิวและหาร้านอื่นแถวนั้นไม่เจอ จึงได้มาพบกับร้านแสนอร่อยที่ซุ่มแอบอยู่ริมถนนแห่งนี้ ถ้าให้ผมตั้งชื่อร้านผมคงตั้งชื่อร้านว่า "แอบอร่อยเตี๋ยวไก่" เริ่มจากไก่ที่ต้มในน้ำซุปเป็นตัวๆ และแล่เป็นแผ่นบางๆไม่ได้ฉีกเป็นฝอยๆชิ้นๆเหมือนเตี๋ยวไก่ทั่วไป บวกกับน้ำซุปที่ต้มด้วยมะระ ฟัก และเครื่องเทศสูตรของร้าน ไม่ใช่น้ำใส่ซีอิ้วดำให้เกิดสีเพียงนั้น ทุกครั้งที่ผมไปกินตอนร้านเพิ่งเปิด ผมจะได้ของแถมเป็นฟักชิ้นใหญ่และมะระสี่ถึงห้าชิ้นเป็นของแถมประจำ เป็นของกำนัลให้กับลูกค้ารายแรกๆเช่นผม

          ผมจะมีนิสัยเสียอย่างหนึ่งคือ เวลากินข้าวหรือเวลาทำธุระในห้องน้ำ ผมจะติดการอ่านหนังสือ ทุกครั้งที่ไปกินข้าว ผมจะเหน็บหนังสือไปด้วยหนึ่งเล่มเสมอไม่ว่าจะเป็นนิยายจีน ไทย การ์ตูน หรืออะไรก็แล้วแต่ที่มันมีตัวหนังสือให้อ่าน  แต่ร้านนี้ผมจะเว้นไว้ไม่เหน็บหนังสือไป เพราะทางร้านมีหนังสือพิมพ์ไว้ให้ลูกค้าอ่านอยู่แล้ว ทุกวันที่ผมไปร้านนี้ ผมจึงไม่ได้เหน็บหนังสือไปด้วย แต่ไปอ่านหนังสือพิมพ์ดูข่าวสารบ้านเมืองพร้อมกับเสพเตี๋ยวไก่ไปด้วยอย่างเอร็ดอร่อย

          และแล้ววันที่เกิดเหตุการณ์ที่ว่าก็มาถึง เป็นเช้าวันหนึ่ง ซึ่งผมก็เดินมาร้านก๋วยเตี๋ยวเป็นปกติ แต่วันนี้ ไม่มีหนังสือพิมพ์ให้อ่าน ลุงเจ้าของร้านบอกว่า วันนี้เค้าไม่มาส่งหนึ่งวัน ผมจึงสั่งก๋วยเตี๋ยวไว้แล้วเดินไปร้านหนังสือซึ่งอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก ซื้อหนังสือพิมพ์มาหนึ่งฉบับ พอกลับมา ก๋วยเตี๋ยวก็ยังไม่เสร็จเพราะลุงบอกว่ายังเตรียมของไม่เสร็จ ผมจึงนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอลุงเตรียมของให้พร้อมไปพลางๆ

          ระหว่างที่อ่านอยู่นั่นเอง ผมก็รู้สึกว่ามีมือยื่นมากระตุกหนังสือพิมพ์ที่ผมอ่านซึ่งเป็นหน้ากีฬา บันเทิง ออกไปจากมือ จึงลดหนังสือลงมองเจ้าของมือที่มากระตุก  เจ้าของมือเป็นชายหนุ่มน่าจะรุ่นพี่ผมไม่กี่ปี สีหน้าของเขาบึ้งตึง คิ้วขมวด มือก็ดึงหน้าบันเทิงอย่างไม่ลดละ

          "ของส่วนรวม" เสียงของพี่บึ้งพูดกับผมเรียบๆแบบสั่งสอนคนเห็นแก่ตัวเช่นผมให้สำนึก เมื่อโดนถึงขนาดนี้ ผมจึงอ้าง่ามนิ้วให้พี่ชายร่วมเตี๋ยวร้านเดียวกันดึงเอาหน้าบันเทิง กีฬา ออกไป พี่เขานั่งสบัดกางหนังสือพิมพ์อ่านโดยไม่สนใจผมอีก ผมได้แต่ยิ้มๆ พร้อมกับอ่านข่าวต่อไปโดยไม่สนใจ จนกระทั่งก๋วยเตี๋ยวชามโปรดมาเสริฟตรงหน้า ผมจึงพับหนังสือพิมพ์เหลือ เศษหนึ่งส่วนสี่เพื่อที่จะอ่านแล้วกินพร้อมๆกันตามนิสัยที่ทำเป็นประจำจนติด เมื่อกินก๋วยเตี๋ยวหมดผมจ่ายตังเสร็จ ก็เดินไปยังโต๊ะพี่บึ้ง ซึ่งตอนนี้กำลังกินก๋วยเตี๋ยวอยู่เช่นกัน แต่ศอกด้านหนึ่งของพี่เค้ากดหนังสือพิมพ์เอาไว้ ผมจึงเอื้อมมือไปค่อยๆดึงหนังสือออกมา พี่บึ้งหันหน้าควับจ้องหน้าผมด้วยสายตาแบบเดียวตอนแรก

          "ขอหนังสือพิมพ์ผมคืนด้วยครับพี่ ผมจะกลับแล้ว" ผมพูดยิ้มๆ

          "ฮ้า ของน้องเหรอ?" เสียงพี่บึ้งถามกลับมา ด้วยหน้า งงๆ

          "ใช่ครับ"  ผมตอบกลับไปยิ้มๆเช่นเดิม

          "ขะ.. ขอโทษครับ พี่นึกว่าของร้าน" พี่บึ้งกลายหน้าเป็นยิ้มแบบเขินๆ พร้อมกับรีบยื่นหนังสือคืนให้ผมอย่างรวดเร็ว

          ผมรับหนังสือสือพิมพ์มาแล้วหันหลังกลับ สิ่งที่ผมได้เห็นตอนนั้นก็คือ ลุงขายก๋วยเตี๋ยวกำลังตักน้ำซุปใส่ชาม แต่ไหล่ของแกเขย่าเบาๆเป็นจังหวะ ซึ่งดูแล้ว แกคงเห็นเหตุการณ์และขำกับสิ่งที่เกิดขึ้นนั่นเอง.

                                                            ---จบ แบบอิ่มๆ---