Connect

         

           คุณเชื่อเรื่องโชคชะตาไหม ?

 

          คำถามนี้ยังคงมีคำตอบที่ไม่แน่ชัดอยู่..

 

          เรื่องราวของคนทั้งคู่ มันคงจะไม่เหมาะเจาะขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะโชคชะตา..

 

          คุณว่าไหม ?

 

 

 

    

 >>Connect<<

 

                                                                              19/12/2557  01:30 น.                                                

 

Author :   Dm

 

Pairing :   Harry Zayn Niall Liam Louis (One Direction)

 

 

 

                   ณ ไนต์คลับแห่งหนึ่ง คลับนี้เป็นบาร์ยอดนิยม ที่ยินดีต้อนรับสำหรับผู้ชายทุกคน ไม่ว่าจะเป็นชายแท้หรือเทียมที่หลั่งไหลกันเข้ามาหาความสุขเพียงชั่วข้ามคืน

 

 

 

                   คิลปินประจำในคลับแห่งนี้ มีดวงตาสีมรกตอันชวนหลงใหล พร้อมกับน้ำเสียงที่มาดแมนที่แฝงไปด้วยความเซ็กซี่ ใบหน้าหวานเชิญชวนให้ผู้ที่พบเห็น เป็นต้องเคลิบเคลิ้ม

 

 

 

แฮร์รี่ทำงานที่นี่มาตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว เขาอยากมีรายได้เสริมหลังจากที่ปิดภาคเรียน    เขาขออนุญาตพ่อแม่มาทำงาน ซึ่งเขาอ้างว่าเป็นการฝึกงานในฤดูร้อน ซึ่งมันก็ได้ผล

 

 

 

                       ...อะไรคือสาเหตุที่ทำให้แฮร์รี่มาทำงานอยู่ที่บาร์เกย์แห่งนี้...

 

 

 

                   บุคลากรที่ทำงานอยู่ในคลับแห่งนี้ มีไม่มาก แต่สี่บุคคลที่แฮรี่ต้องจำได้ คือ เซน เจ้าของคลับ ส่วนลูอี เลียม ไนออล เป็นเพื่อนร่วมหุ้นของที่นี่

 

 

 

 

 

                   คลับแห่งนี้จะเปิดตั้งแต่ 3 ทุ่ม และปิดบริการจนถึงตี 3 มีการจำกัดจำนวนการเข้ามาใช้บริการ วันละไม่เกิน 50 คน ซึ่งจะเต็มแน่นแทบทุกวัน

 

วันนี้ แฮร์รี่ก็ยังคงทำงานเหมือนเช่นทุกวัน เขาเป็นคนขยัน ซึ่งหลายๆ คนชื่นชมเขาในข้อนี้

 

แต่วันนี้เขาสังเกตเห็นลูอีกับเซนยืนคุยกัน พลางมองมายังเขา แต่แฮร์รี่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

 

จนกระทั่งลูอีเรียกแฮร์รี่เข้าไปคุยในห้องน้ำ ปกติลูอีจะเป็นคนสุภาพ อ่อนโยน แต่ขณะนี้แฮร์รี่สังเกตได้ว่าลูอีดูจะเครียดๆ จนทำให้แฮร์รี่เกิดความวิตกไปต่างๆ นาๆ

 

       “แฮร์รี่ เซนมีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อย เดี๋ยวนายไปพบเซนหลังเลิกงานด้วยนะ” พูดเสร็จลูอีก็รีบขอตัวออกไป ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้สงสัยหรือถามอะไรสักอย่างทั้งสิ้น

 

       “คงไม่โดนไล่ออกใช่ไหม” แฮร์รี่ทำหน้าเครียด ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เขาคงเสียดาย เพราะเงินเดือน 5,000 บาท ซึ่งไม่รวมทิป มันมากพอสำหรับวัยรุ่นอย่างเขา

 

..หลังเลิกงาน..

 

       ก๊อก ก๊อก ก๊อก แฮร์รี่เคาะไปตูด้วยใจระทึก

 

       “เข้ามาสิ” น้ำเสียงที่ดุดันเชื้อเชิญบุคคลที่อยู่ด้านนอก

 

                   บางทีแฮร์รี่ก็เคยคิดนะ ว่าทั้งสี่คนนี้เป็นเพื่อนกันได้ไง เพราะลูอีทั้งใจดี และอ่อนโยนกับเขาเสมอ ส่วนเลียม ผู้ชายพูดน้อย สุภาพ ขี้อาย และไนออล เขาเป็นกันเองสุดๆ คนนี้ร่าเริงตลอด เขาคือคนที่แฮร์รี่ปรึกษาได้อย่างสนิทใจ แต่สำหรับเซน เขาคิดว่าคนๆ นี้ต้องไม่น่าเข้าใกล้อย่างยิ่ง แล้วในเวลานี้ เขาสัมผัสได้อย่างเดียวที่อยู่เบื้องหน้า มันคือ..ความกลัว

 

 

 

“นายอยู่ที่นี่เป็นไงบ้าง แล้วเหนื่อยหรือเปล่า” เซนพูดขณะที่แฮร์รี่นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับบุคคลคนนั้น

 

                   ภายในห้องทำงานของเซน แฮร์รี่แอบคิด ว่ามันหรูหรามากทีเดียว มันเหมือนคอนโดราคาแพง ทุกอย่างที่อำนวยความสะดวกอยู่ที่นี่หมดเลย ทั้งห้องนอน ห้องน้ำ โต๊ะทำงาน ห้องครัว ห้องรับแขก ที่ออกกำลังกายขนาดย่อม มุมหนังสือ และอื่นๆ อีกมากมาย น่าอิจฉาจริงๆ เขาอยากมีแบบนี้บ้างจัง สงสัยคงต้องเกิดใหม่ เขาคิดอย่างนั้น

 

“ก็นิดหน่อย..ครับ” แฮร์รี่ตอบแบบเก้อๆ พลางสังเกตไปรอบๆห้อง อืม..น่าอยู่จัง

 

“ดื่มน้ำก่อนสิ แล้วมีอะไรติดขัดหรือเปล่า ต้องการอะไรเพิ่มเติมไหม” เซนยังคงถามเขาเรียบๆ หากแต่สายตาที่มองมา มันเหมือนมองเหยื่อชัดๆ ไม่น่าไว้ใจเลย แฮร์รี่คิดพลางยกแก้วน้ำดื่มขึ้นไปนิดนึง

 

                   ..เซนมองอย่างหงุดหงิด..

 

“นายนั่งรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวฉันจะเข้าไปทำธุระ” เซนบอก แล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

 

 

 

แฮร์รี่คิดว่าเซนอาจจะปวดฉี่หรืออะไรสักอย่าง แล้วเขาก็หัวเราะออกมา

 

 

 

นี่มันก็ครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ทำไมนานจัง แล้วเขาจะได้กลับบ้านกี่โมงเนี่ย...

 

แฮร์รี่จึงฟุบหน้าลงกับโต๊ะด้วยความเพลีย

 

 

 

       แฮร์รี่รู้สึกไม่สบายตัว มันร้อนๆ วูบๆ ขนลุกยังไงไม่รู้ ลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง

 

เตียงที่มันหรูหรา มันไม่ใช่เตียงห้องเขาอย่างแน่นอน แล้วบุคคลที่เดินมาเข้าก็เตือนสติเขาได้ทันที ว่าห้องใคร

 

 

 

       “หลับสบายเลยนะ” เซนถามและตอบในเวลาเดียวกัน

 

                  

 

                   ในขณะที่แฮร์รี่เริ่มมีอาการไม่ค่อยดี ตัวมันวูบๆ ร่างกายมันอ่อนปวกเปียก

 

 

 

“ฉัน...เป็น..อะ...อะไร” เขาพูดออกไปอย่างยากลำบาก

 

 

 

“หน้านายไม่ค่อยดีเลย เดี๋ยวฉันจะช่วยนายเอง”

 

 

 

 

 

                   เซนค่อยๆ ไล่มือเรียวไปบนพวงแก้มของอีกฝ่ายอย่างพิถีพิถัน ใบหน้าหวานยังคงตื่นตนกตกใจในการกระทำของเซน เขายังคงไล่ฝ่ามือไปมา โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขาก้มลงกระซิบข้างหูของอีกฝากว่า

 

       “ขออนุญาตนะ”

 

แล้วเลือนใบหน้าลงซุกไซ้ไปตามซอกคอของอีกฝ่ายพลางขบกัดเบาๆ โดยที่อีกฝ่ายได้แต่ทำเสียงอื้ออ้าในลำคอ วันนี้คนที่เขาแอบมองมาตลอดนั้น บัดนี้ ได้อยู่ภายใต้ร่างของเขา ใบหน้าที่ดูตื่นตัวนั้น กลับให้ความรู้สึกเซ็กซี่ให้กับอีกฝ่ายได้โดยไม่รู้ตัว

 

                  

 

                   แฮร์รี่ไม่มีแรงขยับ ทุกอย่างมันดูมึนงง ว่าอยู่ๆ ทำไมอีกคนถึงทำเช่นนั้นกับเขา ริมฝีปากสวยได้แต่ร้องครางเบาๆ ได้ถูกปิดทับด้วยริมฝีปากของอีกคน สัมผัสที่นุ่มนวล ชวนให้อีกคนรู้สึกเคลิบเคลิ้มได้มากขนาดนี้ จากนุ่มนวล อ่อนโยน ค่อยๆ เพิ่มระดับความหื่นกระหายไปทีละสเต๊ป ใบหน้าของแฮร์รี่แดงระเรื่อ ดวงตาสีเขียวจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลเข้มอย่างสงสัยใคร่รู้ มือไม้ของผู้กระทำนั้น ค่อยๆ เปะปลายลงที่กระดุมเสื้อของอีกฝ่าย แล้วค่อยๆ แกะมันออกทีละเม็ดๆ อย่างใจเย็น ในขณะที่ยังคงดื่มด่ำกับริมฝีปากของคนอย่างกระหาย

 

 

 

                   แฮร์รี่พยายามเอามือทั้งสองดันอกของอีกฝ่ายออกด้วยความยากลำบาก อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยา การกระทำของตนทำให้อีกเซนหยุดชะงัก เหมือนกับข้องใจว่าอีกคนคัดค้านทำไม แล้วคนที่ทำหน้าเคลิบเคลิ้มเมื่อครู่ หายไปไหน..

 

 

 

       “ ทะ..ทำไม ” ใบหน้าสวยหวาน ฉายแววขี้อายออกมาเล็กน้อย

 

       “ ฉัน..ชอบนาย ชอบนายมาตลอด หยอง...” เซนพูดเรียบๆ ยิ้มๆ

 

                   .                    .

 

                   ( ย้อนกลับไปเมื่อ 10 ปีก่อน )

 

                   “ จะไป..จริงๆ เหรอ ” หนุ่มน้อยตาสีน้ำตาลเข้ม ถามออกไปด้วยใจที่วูบไหว ทั้งที่ในใจก็รู้

 

                   “ ไม่อยากให้ไปเหรอ ” หนุ่มน้อยอีกคนถามกลับไป ใบหน้าหวานๆ ของคนๆ นี้ เขาจะไม่ได้เจออีกแล้วเหรอ

 

 

 

                   “ พูดมาก..อยากไปก็ไปเลย ไอ่หยองบ้า ! ” พูดจบเขาก็วิ่งหายเข้าไปในบ้าน

 

 

 

                   “ แล้วฉันจะกลับมานะ เซน...” ที่พูดออกไป ก้หวังว่าอีกคนจะเข้าใจ ว่าเขาไม่ได้หนีไปไหน ถ้าอยากจะคุยก็โทรหากัน เมล์ส่งกันก็ได้ เขาไม่ได้หายไปไหนจริงๆนิ แค่แม่จะส่งเขาไปเรียนต่อในเมือง เลยให้แฮร์รี่เก็บข้าวของไปอยู่กับป้าที่โน่น ก็เท่านั้น...

 

 

 

       ทางด้านหนึ่ง เซนแอบร้องไห้อยู่ข้างบนมุมห้องของบ้าน พลางมองลงมายังแฮร์รี่ที่กำลังขนข้าวของใส่รถ โดยไม่ได้สนใจว่าใครจะมองเขาอยู่

 

                   “ นายจะคิดถึงฉันบ้างไหม..อย่าลืมฉันนะ..หยอง ” พูดจบเซนก็ยังคงร้องไห้ต่อไปอยู่อย่างนั้น....

 

                   .

 

                   .

 

                   .

 

 

 

       “ ฉันคิดถึงนายมากเลย..หยอง นายไม่กลับมาเลย ฉันรอนาย..เสมอเลยนะ ”

 

 

 

                   ดวงตาทั้งสองคู่ ยังคงมองกันไปมาอย่างโหยหา

 

 

 

“ ฉันรักนาย..หยอง ” คำพูดเรียบๆ ออกมาจากริมฝีปากบาง ดวงตาสีไม้จ้องมองอีกฝ่ายเหมือนจะเค้นเอาคำตอบ ด้วยใจที่เต้นรัว....

 

          

 

                        ...แฮร์รี่ยิ้มให้บางๆ... (ฉันก็รักนาย...เซน)

 

                                                THE END

 

                                               

 

 

 

 

 

 

 

Dm Talk :

 

 

 

สวัสดีค่ะ >///<

 

เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกที่แต่ง อาจจะแปลกๆ ไปบ้าง ให้อภัยกันน้าาาา

 

ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับคำติชมล่วงหน้าสำหรับนักเขียนฝึกหัดคนนี้ด้วยนะคะ หวังว่าคงจะไม่ใช่เรื่องสุดท้ายนะ (มีเงิบ)

 

พูดคุยกับดรีมได้เนาะ ทางทวิต @dnj_jwn

 

ขอขอบพระคุณอีกครั้งที่ยอมเสียสละเวลามาอ่าน รักผู้อ่านทุกคนค่ะ >w<