Alone of the Christmas.

      ฉันนั่งมองเกล็ดหิมะที่โปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า ผ่านช่องหน้าต่างเล็กๆของห้องนอนฉัน

ฉันเงยหน้ามองขึ้นท้องฟ้าที่มีเเต่สีขุ่นๆหวังว่าจะมองเห็นถึงพระเจ้าที่กลั่นเเกล้งฉันอยู่ตอนนี้

ฉันเริ่มเห็นผู้คนนำต้นมิสเทิลโทมาติดตามบริเวณประตูบ้านของตน นึกเเล้วอยากจะทำอย่างนั้นบ้าง

ฉันเห็นใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเหล่าเด็กๆที่มีความสุขในการปาหิมะที่ปั้นเป็นก้อนขนาดเท่าๆลูกเบสบอล

ฉันอยากทำอย่างนั้นบ้าง เเต่ไม่สามารถทำอย่างนั้นได้เลย ฉันทำได้เเค่เพียงมองเเล้วมองเล่า เฝ้าภาวนาว่าสักครั้งหนึ่งในชีวิต ฉันจะสามารถทำตามอย่างที่ใจต้องการ ถึงเเม้การทำอย่างนั้นจะเป็นเพียงเเค่ความคิดจากสมองน้อยๆของตน

ฉันนึกอยากจะเดินเข้าไปทักทายเด็กเหล่านั้น เคยคิดที่จะไปเคาะประตูหน้าบ้านของพวกเขาเพื่อจะบอกว่าเมอร์รี่คริสต์มาสให้กับพวกเขา เเต่ฉันไม่สามารถทำตามใจที่หวังไม่ได้เลย

ฉันละสายตาจากนอกหน้าต่างเเล้วหยิบสมุดไดอารี่ที่มีสีคล้ำจางๆตามอายุการใช้งาน เเล้วเปิดมันเขียนทันที ฉันมักจะทำอย่างนั้นเสมอ ทุกครั้งที่หวนนึกถึงความสุขที่ไม่มีวันสัมผัสถึงมัน

ฉันมีครอบครัวที่หยิ่งยโส ฉันมีเพื่อนที่อวดรวย ฉันมีทุกสิ่งทุกอย่างเเต่ฉันไม่ต้องการ ฉันเเค่ต้องการความอบอุ่นจากความรู้สึกที่ฉันเฝ้าพรรณนาถึงมันทุกครั้ง

บางทีฉันก็คิดว่าฉันเหมือนเป็นยัยยบ้าโรคจิตที่ชอบมานั่งถึงสิ่งที่งี่เง่าหรือไร้ค่า บางคนมักจะพูดว่า "เธอผ่านมันไปได้ฉันรู้ว่าเธอทำได้" เเต่เปล่าเลย  คนๆนั้นก็เเค่พูดปลอบใจหรือบอกปัดๆไปกับปัญหาชีวิตของฉัน เเล้ววันถัดไปคนนั้นก็ทำสิ่งที่เละยิ่งกว่าคนที่เขาเพิ่งบอกว่า ผ่านมันไปได้

ใช่ ฉันว่าเราทุกคนผ่านปัญหาของตนไปได้ เเต่เชื่อเถอะ ว่าไม่มีใครลืมมันได้สักคนหรอก มีใครที่ไหน ที่เราเพียงเเค่บอกว่า ฉัน เครียด ฉันเศร้า ฉันเบื่อ เเล้วบอกว่า เฮ้ เธอทำมันได้

เขาบอกอย่างนั้นเเต่ไม่เคยถามถึงสาเหตุของเรื่องจริงๆว่า ที่เราบอกไปนั้นมีระดับขนาดไหนสามารถเเก้ไขได้อย่างไร ซึ่งนั่นมันห่วยเเตก เเละฉันไม่ต้องการรับฟังคำเเนะนำอันอวดรู้ของเขาที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรารู้สึกยังไง

     ฉันเป็นขวางโลก ประมาณนั้น

     เเต่ความจริงที่เราเผชิญอยู่กับมันทุกวันนี้ มันถูกสร้างขึ้นท่ามกลางความยินดีหรือเปล่า

     เราไม่รู้เลยว่า โลกนี้จะเปลี่ยนเเปลงไปอย่างไรบ้าง

     เรา ทำได้เเค่............... ก้มหัวยอมรับกรรม

     ที่เปรียบเสมือนนรกดีๆนี่เอง

     การโดนเพื่อนในที่ทำงานโบ้ยงานอันเเสนทุเรศที่ตนทำไม่เสร็จ

    หรือการทำรายงานวิชาสุดเเสนจะยาก เเล้วมีใครบางคนมาบอกว่า เธอเก่ง เเล้วโยนงานของตนให้เราพร้อมกับสะบัดก้นเดินหันหลัง เเละซ่อนใบหน้าเปื้อนยิ้มสมเพส  

เเละตอนนี้ฉันก็จบชีวิตลง ด้วยสาเหตุสั้นๆก็คือ ความโดดเดี่ยว

วิญญาณของฉัน ยังคงวนเวียนอยู่ ณ บริเวณนั้น ที่เคยนั่งมองผ่านช่องหน้าต่าง

ฉันตายไปแล้ว และฉันคือตัวเเทนของนรก 

               และฉันจะทำให้คนที่ทำฉันเป็นเเบบนี้ ต้องรู้รสซะบ้าง ว่าความโดดเดี่ยวเป็นอย่างไร

               ระวังตัวเอาไว้ให้ดีๆ ถ้าทำเเบบนั้นเมื่อไหร่ 

                ฉัน จะ ไป หา คุณ!!!!

                                                          ก๊อกๆ เมอรี่คริสต์มาส!!!!!