[FIC] MIKA y BAS

“...แฮปปี้ เบิร์ดเดย์ ทู้ยู้ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู้ยู้!! ”

ทุกคนบนอัฐจันทร์ร่วมกันร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้กับบาส หลังจากเกมที่ 2 ของทัวร์นาเม้น บรรยากาศอวยพรวันเกิดมันไม่ดีอย่างที่คิดไว้เพราะว่าทีมเราพ่ายแพ้ให้กับอุซเบกิสถานถึง 5 ประตูต่อ 2 แต่บาสก็ยิ้มเป็นการขอบใจแฟนบอลที่อยู่รอหลังจบเกม เพื่อร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้กับเขา

“พี่บาสคะ ของขวัญค่ะ มีความสุขมากๆนะคะ อย่าท้อนะคะ”

เด็กนักเรียน ม.ปลาย หน้าตาน่ารักคนหนึ่งยื่นกล่องของขวัญให้กับเขาจากอัฐจันทร์

“ขอบคุณครับ” บาสรับมาพร้อมยิ้มขอบคุณ

“โหวว น้องน่ารักอ้ะ จิ้มลิ้ม”

ต้นเดินมาเทียบข้างบาสแล้วเหลือบมองน้อง ม.ปลาย เจ้าของของขวัญ

“โต้นนน มะกี้พูดไร เราได้ยินนะ”

เจเดินตามมาพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์//บอลแพ้ ต้นยังจะมานอกใจอีก

“เจ ฟังผิดแล้วล่ะ ต้นบอกว่าวันนี้โดนจิ้มล้ม ตั้งหลายรอบ ใช่มั้ยบาส” ต้นแถไปข้างๆ คู ๆ

บาสยิ้มเล็กๆ ให้คนทั้งคู่ ก่อนจะเดินนำทั้งคู่ขึ้นไปนั่งบนรถเพื่อกลับที่พัก   

“ได้ของขวัญเยอะนี่”

มิก้าเดินเข้ามาแล้วนั่งลงเบาะข้างๆ บาส

“...” บาสมองมิก้า

“มีไรกินมั้งวะ กูเครียดมาก อยากแดกแก้เครียด”

ปกเดินมาที่เบาะบาสกับมิก้า และถามหาของกินเพราะรู้ว่าบาสน่าจะได้ของขวัญเป็นของกินบ้างแหละวันนี้ปกยิงได้ถึง 2 ประตูแต่ก็ยังไม่ดีพอที่จะทำให้ทีมมีโอกาสคว้าแชมป์มากขึ้น

“ไม่รู้ว่ามีหรือเปล่านะ” บาสแกะกล่องที่น้อง ม.ปลายให้

“เค้กเหรอ ไม่เอาวะ กูเลี่ยน ไม่มีอย่างอื่นเหรอ”

ปกพูดหลังจากเห็นเค้ก ที่มีครีมสีขาวสีชมพูสลับกัน มีเลข 2 ตัวใหญ่ (เบอร์เสื้อของบาส) และด้านบนเขียนว่า สุขสันต์วันเกิดนะคะ พี่บาส ♥

“มีแต่ดอกไม้กับกรอบรูปแล้วล่ะ จะกินมั้ย” มิก้าบอก

“กูไม่ใช่ปลวกนะ”ปกพูดอย่างร้อนตัวก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง

“มีใครจะกินเค้กมั้ย ไอ้บาสเลี้ยงรอบสอง” เมื่อวานตอนซ้อมก็มีการฉลองวันเกิดไปแล้วหนึ่งรอบ 

ตั้มที่นั่งอยู่เบาะถัดไปถามเพื่อนคนอื่นๆ

“ฮึ” ทุกคนพากันสายหน้า

“เมื่อวานก็กินไปเยอะ ถ้าวันนี้กินอีก ซิกแพคพี่หายหมดแน่บาส” ตองที่นั่งคู่กับตั้มอธิบาย

“กูก็ไม่กินแล้วนะ เค้กที่โค้ชเอามาให้มึงเมื่อวานก็เลี่ยนพอแล้ว”

เจส่ายหัว เขาไม่ชอบกินเค้ก แต่เมื่อวานจัดไปจนเกือบอ้วก

“กูก็พอ อย่าเอาไปทิ้งนะโว้ย น้องคนทำจะเสียใจแย่ สงสารน้องเค้า กินสักนิดก็ยังดี” ต้นบอกบ้าง

“ต้น มึงอีกแล้วนะ” เจค้อนใส่ต้น เพิ่งง้อกันมาแป๊บๆ งอนกันอีกละ

“มา กูช่วยถือ” มิก้าแย่งกรอบรูปจากมือบาสอย่างถือวิสาสะ

“ขอบใจพี่”

บาสเดินเข้าตรงไปยังห้องพัก พร้อมกับกล่องเค้กและดอกไม้จำนวนหนึ่ง

“มา กูช่วยกินเค้ก กูรู้ว่ามึงไม่อยากทิ้ง”

มิก้าเสนอตัวช่วยกินเค้ก ว่าแล้วก็เดินไปหยิบกล่องเค้กมา แล้วนั่งบนเตียงของตัวเอง บาสนั่งมองอย่างยิ้มๆ

“เห้ยย มีไม้ขีดกับเทียนด้วยว่ะ”

มิก้าพูดเหมือนดีใจ เขาจัดแจงจุดเทียนและปักเทียนเสร็จสรรพ

“พี่จะจุดทำไม วันเกิดผมมันเมื่อวานนะ ผมอธิฐานไปแล้ว” บาสถามน้ำเสียงสงสัย

“เอาน่ะ ขอหลายๆ รอบแหละดี เร็วดิ กูเมื่อยแขน”

มิก้ายื่นเค้กให้บาสอธิฐาน บาสทำหน้าลังเลนิดหนึ่งก่อนจะหลับตาอธิฐาน

“เจอกูหลอกแล้ว ฮาๆ” มิก้าเอาครีมป้ายที่จมูกบาส

“โห พี่เล่นแบบนี้เหรอ”

บาสเอามือปาดเค้กแล้วป้ายหน้ามิก้าบ้าง เค้กเข้าทั้งปากเข้าทั้งจมูก

“พอๆ เลิกเล่น อดกินแล้วเนี่ย”

มิก้าพูดไปมือข้างข้างหนึ่งปาดครีมออกจากจมูกตัวเอง ส่วนมืออีกข้างยังคงถือเค้กอยู่

“มา เช็ดให้”

บาสมองหน้ามิก้าแล้วเอานิ้วโป้งเช็ดครีมออกอย่างช้าๆ ทั้งสองจ้องตากัน เค้กที่อยู่ในมืออีกข้างร่วงลงบนเตียง

“มะ...กี้ มึงอธิฐานว่าอะไร”

มิก้าละสายตาได้ก่อนอีกตามเคย เขารีบตั้งคำถามเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ

“อธิฐานว่า ตอนอยู่กับพี่ขอให้หัวใจมันเต้นเป็นปกติ”

บาสบอกอย่างตรงไปตรงมา เมื่อวานเขาก็อธิฐานแบบนี้  

“แล้วปกติมั้ย”

มิก้าถาม เขาไม่รู้หรอกว่าคำอธิฐานบาสจะได้ผลหรือเปล่า แต่ตอนนี้หัวใจเขาไม่ปกติอีกต่อไปแล้ว

“...”

บาสเอื้อมมือไปจับมือบาสขึ้นมาทาบกับอกของตัวเอง

“ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก”

มิก้ารู้สึกได้ทันทีว่าหัวใจของบาสเต้นแรงมากๆ ไม่ต่างจากหัวใจของเขาเลย

“เมื่อวานนั้นที่กูชิงไปนอนก่อน ก็เพราะแบบนี้...”

มิก้าจับมือบาสมาทาบที่หน้าอกแกร่งของเขาบ้าง

“ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก”

บาสเงยหน้ามองมิก้าอย่างตกใจ พี่ก็เหมือนกันเหรอ ทำไมไม่บอก เป็นมานานหรือยัง หลายคำถามที่เขาอยากจะถาม

“กูขออะไรอย่างได้มั้ย” มิก้าถาม

“นี่มันวันเกิดผม ผมต้องขอดิ” บาสแย้ง

“ผมขอจูบพี่ได้มั้ย/กูขอจูบมึงได้มั้ย”

ทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน ตาของทั้งสองคนไม่แสดงท่าทีประหลาดใจกับคำขอนั้น เหมือนว่าพวกเขาต่างก็รู้ความต้องการของกันและกัน...

พวกเขาจูบกันเนินนาน เป็นจูบที่ทั้งหวานทั้งเลี่ยน เพราะครีมรสเลี่ยนที่ติดหน้าติดปากของพวกเขา ผสมลงไปในรสจูบที่อ่อนหวานนั้นด้วย....