มารยาหญิง...ลืมไม่ลง

          ข้าพเจ้าใช้ชีวิตกลางคืนมายาวนานจากอาชีพนักดนตรีร่วมยี่สิบปี ทั้งร้านอาหาร สวนอาหาร ผับ โรงแรม และคลับที่มีสาวบริการ ทำให้ได้พบเรื่องราวต่าง ๆ มากมาย ทั้งสุขและทุกข์ เป็นเรื่องราวที่เคล้าไปด้วยแอลกอฮอร์ นักล่าสวาท คนเมา คนใช้เงินบำเรอความสุข ความหึงหวง และสารพัดเรื่องราวที่เป็นสีสันตกแต่งในโรงละครในชีวิตของข้าพเจ้ามีอะไรให้จดจำทั้งที่อยากและไม่อยากจดจำ โลกกลางคืนนั้นมีความสงบอย่างประหลาดหลังจากสถานประกอบการเลิก ชีวิตส่วนใหญ่ของนักดนตรีจะใช้ไปกับการดื่มกับพี่น้องนักดนตรีร้านเดียวกันหรือต่างร้าน พูดคุย แลกเปลี่ยนประสบการณ์ กันอย่างสนุกสนาน ด้วยมีแอลกอฮอร์เป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์ วิกาลนินทานั้นเป็นความสุขอย่างหนึ่งของนักดนตรี ที่จะได้พูดคุยในเรื่องของ ผู้หญิง แขกที่มาเที่ยว แขกไม่ทิป รสนิยมเพลง ฝีมือการเล่นดนตรีของคนโน่นนี่นั่นเป็นอย่างโน้นอย่างนี้ สมาชิกในวงเล่นไม่ถูกใจ สารพัดเรื่องที่จะเอามาคุยกัน อาชีพนักดนตรีเป็นอาชีพที่หลายคนคิดว่าน่าอิจฉา แต่ข้าพเจ้าว่าไม่ใช่ เพราะนักดนตรีเปรียบเป็นอาชีพกรรมกร ทำงานหนัก ค่าตอบแทนน้อย วันหยุดน้อย ไม่มีโอกาสได้อยู่กับครอบครัวในวันสำคัญ โอกาสเทศกาลต่าง ๆ บ่อยครั้งที่ข้าพเจ้าเกิดความเหงาลึก ๆ เมื่อไม่ได้ใช้โอกาสนั้นกับครอบครัวเลย เพลงปีใหม่ วันสงกรานต์ เป็นบทเพลงที่ทำให้ตอกย้ำความเหงาในจิตใจ หลายคนไม่ได้เป็นนักดนตรีจะไม่มีวันเข้าใจอารมณ์ตรงนี้
          ปัจจุบันนี้ข้าพเจ้าได้หลุดพ้นจากการเป็นนักดนตรีแล้ว และมีหน้าที่การงานที่มั่นคง แต่นิสัยรักสังคมคนกลางคืนยังติดตัวอยู่ ยังรักในการดื่ม ฟังเพลง และผู้หญิง เรื่องราวที่จะเล่าให้ฟังจะเป็นเรื่องราวที่ได้แรงบันดาลใจจากเรื่องจริงในชีวิต เพื่อให้ท่านผู้อ่านได้สัมผัสอีกประสบการณ์ของชีวิตข้าพเจ้าที่ผ่านมาแล้ว แต่ยังฝังลึกในความทรงจำที่เริ่มเจือจางจากการกรำชีวิตด้วยการทำงานหนักทั้งกลางวันและกลางคืน การดื่ม และผู้หญิงที่มากประสบการณ์ ทั้งเซ็กส์ ทัศนาราตรี ยาเสพติด และอื่น ๆ หล่อหลอมให้เธอเหล่านั้นมี "มารยาหญิง...ที่ลืมไม่ลง" ที่จะเขียนต่อไป