T1.Three day 3วันกับการลืมเธอ

6.7

เขียนโดย ๑กัสจัง๑

วันที่ 2 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 03.14 น.

  10 ตอน
  4 วิจารณ์
  12.19K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 20.18 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

1) เริ่มต้นที่ฉันคนเดียว

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

...วันนั้นเธอเดินมาหาผม แล้วบอกกับผมว่า เราคงเดินร่วมทางกันต่อไปไม่ได้ เราสองคนจะต้องถึงเวลาต้องจากกันสักที ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดเลยสักนิด เหตุผลมากมายประดังเข้ามาในหูผม

ฟังดูแล้ว มันน่าตลกสิ้นดี "ผมมันเปลี่ยนไป ผมมันไม่เหมาะกับเธอ และเขาคนนั้นคือคนที่เธออยากอยู่ด้วย เขาดีทุกอย่างผมมันแย่ทุกอย่าง"  และเธอก็เดินจากผมไปโดยไม่สนใจใยดี ไม่รับรู้ ไม่รับฟัง อะไรทั้งสิ้น ความรู้สึกมากมายในเวลานั้นมัน ไม่มีที่ว่างให้ออกมา มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมนึกได้ คือคำ ว่า "ทำไม"

 

...เฮ้อ นับจากนาทีที่เธอเดินจากผมไป ผมบอกกับตัวเองว่า เมื่อเธอลืมเวลา3ปีของเราไปง่ายๆ ผมก็จะทำบ้าง ผมจะลืมเธอให้ได้ภายใน3วัน

 

*ท้องฟ้าสดใส เมฆก้อนใหญ่ลอยอยู่บนฟ้า ใบไม้พริ้วไหวไปมาตามลม แต่ จิตใจของผมกับ บอบระบม มืดมนและ ไร้ซึ่งแสงสว่าง เส้นทางถูกปิด ทางออกถูกกำหนดไว้ว่าแยกกัน ผมกำลังเดินหน้าเพื่อต่อสู้กับสิ่งที่ตามหลอกหลอนความรู้สึกของตัวเอง กับคำถามว่าทำไม ทำไม และ ทำไม

 

...ผมเดินทางกลับบ้าน บ้านที่เคยเป็นของเราสองคน แต่ตอนนี้มีเพียงผมคนเดียวเท่านั้น มันเหงาจนน่ากลัว มันเงียบเหมือนไม่มีสิ่งไดอยู่ ผมค่อยๆเดินเข้าไปในบ้าน วันนี้ดูเหมือนเป็นที่ที่ผมไม่น่าจะเข้ามาเลย เฮ้อ ผมมองไปรอบๆพร้อมนั่งลงที่ห้องรับแขกซึ่งอยู่ด้านล่างของตัวบ้าน

 

...เสียงที่เคยได้ยิน มันไม่มีอีกแล้ว ความเงียบกำลังกัดกินวันเวลาของเราหายไปเรื่อยๆ ผมหลับตาลงแล้วทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในหัวกลับมีเสียงออกมา "เธอไปแล้วนิ เธอจากไปแล้วนิ ไปคิดทำไม ทำไมต้องจำ" ผมพยายามหลับตาลงเพื่อให้ความง่วงทำให้ผมลืมได้ไปชั่วขณะ แต่ยิ่งพยายามเท่าไรมันก็ไม่หลับ  มันยิ่งเจ็บปวด ใจผมมันสั่นไหว  มือผมมันไม่ขยับ จิตใจผมมันเจ็บปวดจนทนไม่ไหว น้ำตาผมมันไหลไม่หยุด หัวใจผมมันเจ็บจนแทบหยุดเคลื่อนไหว เหมือนทุกสิ่งกำลังจะแตกสลายไปในตอนนี้ ทุกๆนาทีมันช่างปวดร้าว

 

...ผมกลายเป็นคนอ่อนแอแบบนี้ไปได้อย่างไรกันนะ ทำไม ทำไม และทำไม ภาพทุกๆอย่างมันซ้อนออกมาทับกัน ทับกัน ไม่หยุด เรื่องของเรามันคอยเล็ดลอดออกมาทำลายจิตใจของตัวของมันเอง ผมลุกขึ้นนั่งเอามือกอดเข่า ผมยกมือขึ้นมากุมขมับพร้อมทั้งบ่นพิมพัม วันนี้ กลับลายเป็นวันที่ผมต้องรับรู้ ว่าตัวเองไร้ค่า ไร้ความหมาย ดวงตาที่เคยดูสดใส ตอนนี้มีเพียงความเศร้าหมอง ความเดียวดายเข้ามากระทบกับความอ้างว้าง และความเงียบกำลังทำลายทุกสิ่ง  มันเป็นช่วงเวลาที่ผมต้องผ่านไปให้ได้ภายใน 3 วัน ผมควรจะทำอย่างไง และอย่างไร . .ทำไม ทำไม และทำไม

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา