บันทึกเส้นทางในภพโลก

ผมอายุ 3 ขวบ วันเกิดของผม  ของขวัญวันเกิดปีนี้ของผม ได้น้องหมาพันธุ์ไทย ขนนุ่ม ตัวเล็กน่ารัก ผมชอบมันมาก ผมจะตั้งชื่อให้ ขวัญใจ แต่ น้องหมาเป็นเพศผู้ ผมเล่นกับมันตลอด นอนด้วยกัน ฝึกฝนมัน จนผมเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ จนวันที่มาถึง...

ปัง ปัง!!

 “เอาให้ตาย อย่าให้มันรอด ไอตัวนี้มันอันตราย”

อึก อึก อึก อึก  แฮร่ แฮร่ เอ็ง เอ็ง

“หยุดน้า!!!!!!!”

ปัง!!

ฮือๆ .... วี่วอ วี่วอ เสียงรถป่อเต็กตึ๊ง กำลังมา ผมไม่ไหวแล้ว ... ช่วย ขวัญใจ ด้วย คะ ครับ

ตื้ด   ตื้ด  ตื้ด เสียงของเครื่องวัดชีพจร ผมลืมตาขึ้นมา รู้ตัวอีกทีนอนอยู่ห้องพยาบาล พร้อมเห็นครอบครัวที่มาดูแลเรา แล้ว ขวัญใจ ล่ะ?  แม่เดินมาดูเราแล้วร้องไห้ ผมจึงถามเขา

“แม่ครับ ขวัญใจ ยังไม่ตายใช่ไหมครับ”

“แม่ขอโทษนะลูก ขวัญใจไปดีแล้วลูก”

ผมร้องไห้ หนักมาก เขาไม่น่าจาก ขวัญใจที่รัก ฮือๆ แม่ของผมร้องไห้ออกมา พ่อเดินมาหาผม น้ำตาคลอ

“พ่อเก็บกระดูกของขวัญใจให้แล้ว”

“ถ้าแกหายดีแล้ว จะให้ลูกพักงานก่อน ค่อยไปทำตำรวจนะ”

ผ่านจากการรักษาตัว หลายเดือนผมอดคิดไม่ได้กลับการจากลาของขวัญใจ กับการเสียสละของมัน ผมรักมันมาก ไม่อย่าจะเสียมันเลย ทำไมนะ ผมกลับมาทำงานตำรวจอีกครั้ง เพื่อนของผมดีใจที่ผมยังไม่ถึงคาดก็ฉลองกินหมูกระทะ กินจนเจอผู้หญิงคนหนึ่งน่ารักมาก ยิ้มหวานใส่ผม ผมเริ่มเข้าหาเธอ จนเราได้เป็นแฟนกัน แฟนผมไม่ชอบหมาเลยครับ ผมปรึษาที่อยากจะเลี้ยงหมาตัวใหม่ เขาก็ปฏิเสธทันที ไม่ฟังเหตุผลซะเท่าไหร่ เราย้ายมาอยู่ด้วยกันที่หอพักเล็กๆ อยู่อย่างมีความสุข ทะเลาะเรื่องไม่มีเวลาให้เล็กน้อย วันหยุดผมไปเที่ยวกับแฟน  ก็วันที่ดีไปเที่ยวทะเล เห็นน้องหมาเพื่อนน่าเอ็นดูมาก อดคิดถึงขวัญใจไม่ได้เลย จนร้องไห้ แฟนเห็นปลอบใจผม  ฮือๆ วันหยุดหมดลง ผมทำงานปกติครับ ผมเห็นน้องหมาถูกทิ้งตรงทางถนน

เห็นแล้วรู้สึกสงสารมากเลยครับ ผมเก็บมาเลี้ยงที่หอพัก แฟนผมยังไม่กลับจากที่ทำงาน แฟนผมต้องว่าแน่เลย ผมกำลังเปิดประตูได้ยินแฟนอยู่ ผมเลยรีบไปบอกเขาว่าเอาหมามาเลี้ยงครับ พอเปิดผมเห็นแฟนผมกำลังทำกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผมเลยครับ ผมตอนนั้นโมโหมากไล่แฟนกับผู้ชายออกไปจากหอ ผมกอดน้องหมาไว้ และจากนั้นผมก็เสียใจมาก เลิกกับแฟนไปผมอยู่กับน้องหมา  น้องหมาผมตั้งชื่อ ขวัญหวาน เป็นตัวเมีย เริ่มโตขึ้นผมก็เริ่มแก่ลง เกือบเข้า 40 แล้วผมโสด และก็ไม่มีใครมี ขวัญหวานเป็นเพื่อนที่ดีมาตลอด ผมฝึกขวัญหวานให้กล้าหาญ ไม่ดุไม่ดื้อกับคนอื่น ผมพาไปตลาด ผู้ใหญ่ใจดีทักทายกันน่ารัก เป็นมิตรต่อสังคม และผมไม่ให้มันไปปฏิบัติการพิเศษแน่นอน ปฏิบัติการพิเศษผู้ลอบขายคนข้ามชาติ ผมฝากแม่ให้ดูแลขวัญหวานไว้ แม่รับฝาก  ผมค่อยหายห่วงที่กำลังปฏิบัติการ ผู้ร้าย ยิงทหารตำรวจอย่างดุเดือดทำให้ตำรวจบางคนได้รับความบาดเจ็บ  สู้อย่างดุเดือดข้ามวันข้ามคืน  จนสำเร็จภารกิจจับผู้ร้าย ได้บางรายก็เสียชีวิต คนที่ถูกขายปลอดภัยดีหมด ผมกลับมาบ้าน มาหาขวัญหวาน ก่อนเลย อุ้มกอดมันแบบฟุดฟิด ขวัญหวานก็ดีใจมาก แม่ก็เตรียมกับข้าวให้ผมทาน อยู่กับครอบครัวอีกครั้ง ระหว่างกินข้าวนั้น พ่อผมถามขึ้นมา

“นี้เอ๊ง ก็จะเข้า 40 แล้ว ข้าอยากอุ้มหลาน”

“ครับพ่อผมทำงานไม่มีเวลาเลยครับ นี้ก็พึ่งจบภารกิจมา”

“จบภารกิจนี้เสร็จ เอ๊งก็ไปเที่ยวหาสาวได้แล้ว”

“ผมไม่น่าจะมีแฟนได้แล้วแก่ลงๆ”

“เดี่ยวก็เจอลูก”

สนทนาพ่อกับลูก แม่นั่งกินข้าวด้วยกัน พอกินกันเสร็จล้างจานเรียบร้อย ผมไปอาบน้ำนอนพักผ่อน สำหรับวันหยุด

ZZz

เช้าวันต่อไปมา ผมตื่นสายนิดหน่อยรู้สึกเพลียจัด ขวัญหวานมาปลุกผมครับเลยตื่น อยากจะนอนตื่นสายกว่านี้ ผมอาบน้ำ ลงจากห้องมากินกับข้าวฝืมือของแม่ พ่อรดน้ำต้นไม้ที่เขาปลูกไว้ ขวัญหวานไปหาพ่อผม

มันชอบเล่นน้ำ พ่อก็บ่น ผมนั่งกินข้าวมองขวัญหวานไปด้วยรู้สึกมีความสุข ทำให้ผมนึกถึง ขวัญใจ หมาตัวแรกที่ผมรัก ผมฝึกมันจนสามารทำปฏิบัติภารกิจกับผมได้

อดีต ภารกิจอันตรายสำคัญถึงแก่ของขวัญใจ

“รายงานนี้ มีโจรหลายคนไม่ทราบจำนวน ก่อคดียิงห้าง ผู้คนได้รับบาดเจ็บสาหัส และบางรายอาจเสียชีวิตก่อนที่พวกเราจะไปถึง ห้างตอนนี้ปิดไม่ให้พวกนั้น ทหารและตำรวจบางส่วนของพวกเรา ไปถึงก่อนหน้านั้นแต่ก็ไปเสริมกำลังไว้ มันมีมากกว่าหนึ่ง ขณะนี้ ให้พวกคุณตำรวจและ ขวัญใจ ร่วมภารกิจนี้ จับให้ได้ และขอให้ปลอดภัย กลับมาทุกคนจบการรายงาน เริ่มภารกิจได้”

ภารกิจอันตราย ในตอนนั้นผมมั่นใจว่าจะสำเร็จลุล่วง  มาถึงห้างสแตนบายกัน เงียบที่สุด ขวัญใจรู้ว่าต้องทำยังไง มันไม่เคยพลาด พวกผม(ตำรวจ) บุกเข้าห้างอย่างเงียบๆ มีเบื้องหลังค่อยสังเกตการณ์ว่ามันอยู่ตรงไหนบ้าง เห็นผู้คนตาย ผมรู้สึกโมโห ผมเดินแอบ หลบข้าง รอบห.บอกว่ามันอยู่ตรงที่ไหนบ้าง

บห.

“เช็ค มันอยู่ชั้นสอง ห้องน้ำ น่าจะเข้าไปวางระเบิด”

สัญญาพร้อม พวกผมรีบบุกแต่แอบไปด้วย เพราะมันไม่ได้มีแค่คนเดียว  เสียงปังดังขึ้น ผู้หญิงกริ้ด เร่งรีบเข้าไปช่วยเจอ โจรสามคน คนหนึ่งกำลังยิงผู้หญิงตายคาที่ อีกสองคนเห็นพวกผมกำลังเข้ามา เริ่มประทุกันเกิดขึ้น ขวัญใจวิ่งเข้า โจรกำลังยิงใส่มันหลบทันหมด กัดขาของศัตรู  ผมยิงน็อตขาอีกข้าง อีกคนกำลังยิงตำรวจคนอื่นอยู่  ขวัญใจรีบวิ่งเข้าหาด้วยความเร็ว กระโดดกัดแขนของศัตรู ผมยิงขาของศัตรูอีกรอบ จนคนสุดท้าย? ที่ยิงผู้หญิง หันมาเจอผมจอปืนเล็งหัวมัน มันปล่อยมือลงยอมมอบตัว ผมเช็คไป

“เช็ค จับได้สามคนแล้ว เจอผู้หญิงเสียชีวิตต่อหน้า กำลังกลับ”

ปัง!

เอ็ง เอ็ง

ปัง!

ขวัญใจกระโดดบังกระสุนให้ผม ที่กำลังจับโจร  ผมน้ำตาคลอออกมา  ผมมองหาโจรอีกคนมันไม่ได้มีแค่สาม มีสี่คน อีกคนอยู่อีกชั้น ผมพวกเพื่อน

“เห้ยมันอยู่อีกชั้นไปๆ!!!”

ผมหยิบปืนมายิงด้วยความโกรธมาก ไม่ทันไร โดนแทงหลัง นอนลง ขวัญใจ แฮร่ๆ ถี่ๆมากใครก็ได้ช่วย ขวัญใจที

ปัง!

บุคคลลึกลับนั้นใครนะ ที่เข้ามายิงคนที่สาม ผมตาเบลอมองอะไรไม่เห็นอะไรเลย ช่วยขวัญใจด้วย ช่วยด้วย

แพบ แพบ น้ำหรอ? ผมลืมตาขึ้น  ขวัญใจเลียหน้าผมอยู่ ผมลุกขึ้นนั่ง มองไปข้างๆ เป็นสีขาวไปหมด

“เจ้านาย”

ขวัญใจพูดได้ นี้เป็นความฝันใช่ไหม? ผมเข้าไปกอดขวัญใจ

“เจ้านายไปตรงนั้นกัน มีป่าผืนใหญ่อยู่”

ผมพยักหน้า เดินตามขวัญใจไป  ผมไม่อย่าให้ความฝันนี้จบลง เดินมาถึงป่าผืนใหญ่สัตว์เล็กสัตว์ใหญ่อยู่ที่นี้เต็มเลย  แล้วระหว่างเดินเข้าไป ขวัญใจพาผมไปที่ๆหนึ่งมีโต๊ะ เก้าอี้ ชา ของอร่อยอยู่ตรงนั้น ขวัญใจให้ผมไปกิน ผมนั่งลง กินชากับของอร่อยมองขวัญใจ นั่งพื้นหญ้านุ่ม สายลมอุ่นๆ พร้อมมองไปรอบๆพวกสัตว์เข้ามาหาขวัญใจ

“นี้นายมาใหม่หรอ ชื่ออะไร” กระรอกตัวน้อยกำลังพูดกับขวัญใจ

“ผมชื่อ ขวัญใจ ครับ โฮ่ง” ขวัญใจตอบกลับ

“นายเอาเจ้านายมาด้วยหรอดีจังน้า” กระรอกตัวน้อยเดินเข้ามาหาผม 

“นายนี้เป็นมนุษย์ที่ดีน้า รักสัตว์เฉพาะขวัญใจสินะ” กระรอกตัวน้อยพูดกับผม

“ยินดีต้อนรับจ้า สัตว์ที่นี้จะไม่กินกันเองเพราะไม่หิวนะไว้ใจได้เลย”

เสียงผู้หญิงที่กำลังทักทายผม ผมหาเสียงนั้น เขาปืนอยู่ตรงต้นไม้ เขากระโดดลงมา  โบกมือทักทาย  ตาของผู้หญิง ไม่มีตา   ผมเลยแปลกใจนิดนุง ผมยิ้มรับเขา ผมถามเขา

“ทำไมเธอไม่มีตา”

“ขอโทษๆ ฉันเป็นยมภูติดูแลสัตว์จ้ะ”

เขานั่งอีกเก้าอี้นึง เรานั่งคุยกัน

“ที่นี้ที่ไหน ยมภูติมีจริงหรอ?”

“มันก็แล้วแต่คนจะเชื่ออะน้อ แต่ที่นี้สัตว์ตัวใหญ่จนเล็กที่ตายก็มาอยู่ที่นี้กันหมดนั้นแหละจ้ะ”

“แสดงว่า ขวัญใจตายจริงๆหรอครับ”

ผมถามด้วยเสียงสั่นๆ ผมน้ำตาคลอ ยมภูติสาวมองก็รู้สึกว่าเศร้าไปด้วย แล้วเขาก็ยิ้มให้ผม

“ถึงเขาจะตายเขาก็อยู่ที่นี้ละจ้ะ ไม่เป็นไรหรอกนะ นายยังมีเวลาอยู่นะ อยู่กับขวัญใจให้นานที่สุดนะ และฉันเนี่ยจะลบความจำของนายนี้ สายใยความรักที่มีต่อเจ้าและเขาก็ยังคงอยู่ที่นี้นะ นายเตรียมใจไว้ด้วยนะ”

“ทำไมต้องลบความจำผมด้วย ผมไม่อย่าให้ขวัญใจหายไป”

“ไม่ใช่ ลบแค่อยู่ที่นี้เท่านั้น มันเป็นความลับนะ ไม่นั้นนายก็อยากจะตายอีก ฉันไม่ชอบให้ตายเพราะเรื่องนี้ และเขามีกฎห้ามให้คนเข้าแต่นายพิเศษ”

“พิเศษ?”

“บอกแค่นี้ก็มากพอแล้ว ไปเล่นกับน้องขวัญใจให้สนุกนะ”

 ผมยกมือขอบคุณยมภูติ ผมเข้าไปหาขวัญใจที่กำลังคุยกับสัตว์อื่นอยู่ 

“ขอโทษนะ ขอขวัญใจมากับฉันก่อนได้ไหม?”

ขวัญใจหันมาผม  พวกเราเดินไปที่แม่น้ำ ผมจ้องน้ำใบหน้าของผมนั้นน้ำตาไหล ลง ขวัญใจมองผม สะกิดผม ขวัญใจเลยปลอบ พูดขึ้นมา

“ถึงผมจะไปแล้วแต่ข้างในจิตใจผมจะมีแต่เจ้านายเสมอและเจ้านายมีเหมือนกับผมด้วย”

“ขวัญใจจะอยู่ที่นี้ตลอดเลยใช่ไหม? ถ้าฉันแก่ตายฉันจะเจอนายอีกไหม? ยมภูติจะลบความจำของฉัน แต่ฉันจะไม่ลืมขวัญใจ”

“ผมจะรอที่นี้จนกว่าเจ้านายจะถึงเวลานั้นนะ มันสนุกมากที่ได้อยู่กับเจ้านาย ถึงแม้ผมจะโตเร็วกว่า ผมก็รักและภักดี”

“ทำไมขวัญใจต้องบังฉันไว้ด้วยล่ะ ถ้าขวัญใจไม่บังนายก็จะไม่ตายนะทำไมล่ะ”

“ผมรักของผม ที่ไม่ใช่หน้าที่เจ้านายมาก่อนเสมอ เวลาก็เหลือไม่มากแล้ว ไปวิ่งเล่นกันเหมือนตอนเด็กๆไหม?”

ผมกอดขวัญใจ แล้วไปวิ่งเล่นกับมันจนถึงเวลาสุดท้ายที่ผมจะต้องไป?  ยมภูติหญิงตนนี้ดำลังผลักผมลงในหลุมดำจากข้งหลังผมไม่เห็นอะไรแล้ว แต่ผมรู้สึกจิตใจที่อบอุ่นของขวัญใจเสมอมา แล้วความจำถูกลบไปหมด แต่ความรู้สึกเหมือนยังอยู่ไม่หายไป

ผมอายุ แปดสิบเก้า ปี มีลูกมีหลาน ผมเริ่มเข้าโรงพยาบาลอีกครั้งผมแก่ ขวัญหวานเสียไปเพราะแก่ตามวัยของมัน ถึงเวลาของเราแล้วสินะที่แก่ก็ต้องตาย ลูกหลานยื้อชีวิตผมไว้ เสียค่าใช้จ่ายแพงมาก แต่ก็เวลาเริ่มสั่นลง หลายวันนั้นผมหมดลมหายใจ...

ผมลืมตาตื่นอีกครั้ง พร้อมเสียงสุนัขที่รักของผม เดินตามมันไปหาผืนป่าใหญ่อีกครั้ง ผมจำมันได้แล้ว

END.