Eternal Star ดวงดาวแห่งอมตะ

     ฉันเดินทางมาเพื่อค้นหาบางสิ่ง  แต่มันก็มาอยู่ที่ๆเดิม ทำไมหล่ะ เรามาอยู่หน้ากาแล๊กซีนี้ได้ยังไง ฉันสับสนไปหมดแล้วนะ

     "โทรอนงั้นเรา...กลับบ้านกันเถอะ"

     ฉันพูดด้วยความผิดหวัง แล้วขับยานเข้ามาสู่ระบบสุริยะที่คุ้นเคย ผ่านดาวอิริส พลูโต เนปจูน ยูเรนัส เสาร์ และพฤหัส โดนที่โทรอนไม่รายงานฉันเหมือนตอนออกไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่มันหน้าตื่นเต้นมากค่ะที่ดาวมิวส์

     "นี้มันหมายความว่ายังไงกัน ดาวพฤหัสแล้ว ก็ต้องเป็นดาวมิวส์ แล้วค่อยเป็นดาวอังคารไม่ใช่หรอ"

     ส่วนที่ควรจะเป็นดาวมิวส์กลับเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหมือนกลับไปสมัยก่อนไม่มีผิด ดาวพลูโตกับอิริส ถึงจะเคยเป็นดาวเคราะห์น้อยแต่มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ฉันผ่านแถบดาวเคระห์น้อยมา แล้วผ่านดาวสีเลือด มาสู่ดาวสีน้ำเงินที่ฉันรู้สึกแปลกๆ

     "โทรอน เธอว่าเอิร์ธดูแปลกๆไปหรือเปล่า"

     "นั้นสิ มันดูดีกว่าก่อนออกมานิดหน่อยนะ"

     "ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนของพิกัดที"

     "สักครู่กำลังคำนวณเส้นทาง...มีข้อผิดพลาด ไม่สามารถคำนวณได้"

     "จะบ้าหรอโทรอน นี้มันเอิร์ธนะ อวกาศคำนวณได้ ทำไม่ถึงคำนวณเส้นทางในโลกไม่ได้"

     ฉันสังเกตุอะไรแปลกๆได้จากด้านขวา มันเป็นเครื่องบินรบโบราณ สัญลักษณ์เป็นของญี่ปุ่นในสมัยก่อน

     "นี้อย่าบอกน่ะ ว่าเราย้อนอดีตมาที่สมัยสงครามโลกนะ โทรอน นำยานออก ไปที่หลุดดำนั้นเดี๋ยวนี้"

     ฉันนำยานออกมาจากดาวเอิร์ธ ที่ฉันไม่รู้จัก แล้วมาข้างนอกของกาแล๊กซี เปิดหนังสือวิชาประวัติศาตร์แล้วดู มิวส์ยังไม่กำเนิดขึ้นมาเลย อิริสก็ไม่ได้เป็นดาวเคระห์ ยังเรียกดาวเคราะห์พวกนี้ว่านพเคราะห์กันอยู่เลยนี้ มิน่าหล่ะ ถึงมีข้อผิดพลาดในการหาพิกัด

     "ฉันคิดว่านี้คือกาแล๊กซีคู่ขนานมันอยู่ในอดีตของเราในตอนนี้ โทรอนเตรียมการวาร์ป"

     "เรื่องนั้นทำไม่ได้หรอก"

     "ทำไมหล่ะ?"

     "ที่นี้ไม่ใช้มิติเวลาของพวกเรา จึงใช้งานมันไม่ได้เลย"

     "แสดงว่า ต้องขับยานไปตรงนั้นเองงั้นหรอ"

     "ฮึๆคงจะต้อง...เป็นอย่างงั้นแหล่ะ"

     แล้วตอนนั้นฉันก็คิดอะไรบางอย่างออก(อีกแล้ว)มันเหมือนเป็นดั่งโชคของฉันเป็นเส้นทางที่จะไปเจอกับสิ่งนั้น

     "โทรอน ฉันว่าเราสำรวจกาแล็กซีสมัยก่อนของพวกดีมั๊ย แล้วเราค่อยกลับไปยุคของพวกเรา"

     ถึงฉันจะไม่รู้ว่าเราจะกลับไปในยุคนั้นได้หรือเปล่าแต่ฉันก็อยากจะรู้ในความหลังของจักรวาลที่ฉันไม่เคยรู้

     "ก็ได้ ไปกันเถอะถึงฉันห้ามยังไงเธอคงไม่ฟังฉัน ไปให้ถึงที่สุดเถอะ"

     ถึงเขาจะอยากห้ามฉัน แต่เขาก็ยอมที่จะไปพร้อมๆกับฉัน ฉันขับยานอ้อมไปในฝั่งตรงข้าม เผื่อจะที่อะไรสนุกๆ ใช่ค่ะ ฉันเดาถูก ที่แขนฝั่งตรงข้ามของแขนโอเรียน มีระบบที่คล้ายกับระบบสุริยะ มีดาวฤกษ์ขนาดใหญ่กว่าของเราเพียงเล็กน้อย ดาวเคระห์มีจำนวณแค่ 6 ดวง มีดวงหนึ่งที่คล้ายเอิร์ธมาก

     "โทรอนนำยานลงที่นั้น เราไปสำรวจกัน"

     ฉันเปลี่ยนเป็นระบบเรือ แล้วลงจอดเหนือน่านน้ำนั้น มันกลับสะท้อนสีชมพู ฉันสัมผัสน้ำแล้วดม มันเป็นกลิ่นหวานๆ เหมือนทะเลนี้เป็นทะเลน้ำหวานยังไงยังงั้น ที่ชายฝั่งมีเรือรูปร่างประหลาดกำลังตรงมาทางฉัน ทำยังไงดีหล่ะ!!!

     "นี้!!!...คุณหน่ะ"

     เสียงที่ดูโหดเหี้ยมเขาเรียกฉันทำไงดีที่นี้ เขาจะพาเราไปทรมารหรือเปล่าเนี่ย แต่ว่านั้นเป็นเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น เขามาถึงเรือยานของฉันด้วยความไวเหนือแสง ทำอะไรไม่ทันแล้ว

     "อย่ามาพายเรือแถวนี้จะได้มั๊ย"

     เขาทำหน้าดุใส่ฉันอ่ะ ><'

     "เอ่อ คุณคือ...ใครค่ะ"

     "ผมคือ ผู้ที่กำเนิดจากลูกท้อ โมโมทาโร่ไงขอรับ"

     โมโมทาโร่? ไอนิทานโบราณโมโมทาโร่อ่ะน่ะ ที่นี้ที่ไหน ฉันบ้าไปแล้ว!!!

     "แกคือ ปีศาจจากปราสาทนั้นใช่มั๊ย นังปีศาจ"

     "อย่ามากล่าวหาฉันนะ ที่นี้มันที่ไหนกันแน่ย่ะ"

     "อย่ามาเฉไฉนะ ไม่งั๊นฉันฆ่าแกแน่"

     "คุณโมโมทาโร่ อย่าเสียมารยาทกันผู้มาเยือนสิค่ะ สวัสดีค่ะคุณมนุษย์ต่างดาว"

     สำหรับพวกเขาฉันคือมนุษย์ต่างดาวสินะ นี้มันอะไรกันแน่ ที่นี้ที่ไหน คนพวกนี้เป็นตัวละครในนิทานงั้๊นหรอ ผู้หญิงคนนี้คือใคร โอ๊ย!บ้าไปกันใหญ่แล้วน่ะ ฉันอยากกลับแล้วนะ T_T