ดวงดาวของเราสอง (YURI)

“อ้ายยยยย” เสียงเล็กแหลม ร่างนั้นล้มลงออกมาครึ่งตัว ส่วนอีกครึ่งอยู่ในพุ่มไม้ เมื่อร่างนั้นเคยหน้า  ใบหน้าที่สวยได้รูป  ดวงตากลมโตคู่นั้น

“เธอ เป็นไรไหม” ฉันวิ่งไปดูร่างนั้นทันที ผมที่ยุ่งมีใบไม้ติด ช่วงแขนมีรอยถลอก

“ไม่เป็นไรค่ะ”ร่างบางยิ้ม

“แปบนะ” ฉันมองหาสมุนไพรนำมาเคี้ยวแล้วประกบเข้าที่แผล ร่างบางสะดุดด้วยความแสบ ฉันนำผ้ามาพันรอบแขนเล็กๆนั้น เมื่อฉันจ้องมอง ผิวที่ขาวเนียนนุ่น กลิ่นหอมอ่อน ๆ คงเป็นลูกคุณหนู ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนคงมาจากต่างเมือง

“เอาละเสร็จแล้ว แบบนี้จะได้ไม่เป็นแผลเป็น”

“อืม   ขอบใจนะ”

“เธอมาทำอะไรที่นี้ละ มันไม่น่าใช่ที่เดินเล่นสักเท่าไหร่”

“ฉันหลงทางนะค่ะ ว่ามางานเทศกาลแล้วหลงทาง” ร่างบางยิ้มเขิลๆในความซุ่มซ่ามของตัวเอง

“แล้วคุณละค่ะ”

“ทีนี้เป็นฐานลับของฉัน ”

“ฉันมารบกวนคุณหรือเปล่าค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะๆ”

“คุณชื่ออะไรค่ะ ฉัน.........ค่ะ”

“อืม ฉัน.......นะ”

“ว๊าว ชื่อของเราสองคนเหมือนกลุ่มดาวเลย” ร่างบางทำตาเป็นประกายมองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืน “ แล้วก็ยังเหมือนกับตำนานของฝั่งตะวันออกด้วย ยังกับพรหมลิขิต ”

“ฉันว่าบังเอิญมากกว่าละมั่ง” ฉันลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวฉันจะไปส่งที่งานนะค่ะ” ฉันยืนมือไปยังร่างบาง ร่างบางจับมือ มือที่แสนนุ่มนั้นต่างจากมือของฉันที่แสนกระด้าง

“เออ...” ร่างบางพูดบางคำออกมา ฉันยืนนิ่งๆเพื่อให้ได้ยินคำพูดชัดเจน “ขออยู่แบบนี้ไปสักพักได้ไหม?ค่ะ” ร่างบางพูดพร้อมทำสายตาจริงจัง

“อืม” ฉันพยักหน้าตอบ กับความน่ารัก เอ๋ น่ารักหรอ? ฉันนั้งลงข้างๆ

“ทำงานที่ไหนหรอ?” ร่างบางถามฉัน

“ฉันทำงานเป็นคนใช้ที่บ้านขุนนางใกล้ๆนี้ค่ะ” ฉันไม่กล้ามองร่างบาง แค่คนใช้คงไม่มีใครมาสนใจหรอก มันต่างกัน เดี๋ยวพอเบื่อก็ไปเอง

“สุดยอดเลย”

“ห๊า”

“ฉันนี้สิ วันๆไม่ได้ทำอะไรเลย อยู่เฉยๆ ฉันว่าเป็นคนใช้สนุกกว่ากันเยอะร่างบางทำหน้างอลๆ พ่อของเธอคงเข้มงวดมากแน่ๆ

“ไม่หรอกมั้ง เหนื่อยออก” ฉันสะดุดเมื่อมือโดนจับแล้วยกขึ้น

“ชอบนะ มือนี้ที่ทำเพื่อคนอื่นและคนที่ตัวเองรักนะ”

“อะ.....แล้วเธอละฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย”

“ฉันนะ มาจากเมืองข้างๆนี้ละ ฉันมางานราชสมภพแล้วก็มางานนี้ด้วยนะ”

“อ๋อ งั้นเธอก็เป็นลูกท่านขุนนางสินะ

“อะ  อืม ใช่ๆๆ”  ร่างบางยิ้มกว้าง “เจ้าหญิงสลายหายไปอดคู่กับเจ้าชายเลยนะ”

“อืมนั้นคือที่เขาเล่าต่อๆกันมาละนะ แต่ฉันมีอีกเรื่องเล่าหนึ่งที่แตกต่างกันนะ”

“เทศกาลนั้นยังมีอีกตำนานหรอ?”

“ตำนานเดี๋ยวกันแต่ความหมายต่างกันมากกว่า คุณย่าเคยเล่าให้ฟัง ว่าแม่มดนะรักเจ้าหญิง เจ้าหญิงก็รักแม่มดเหมือนกันแต่เจ้าหญิงกลับปฎิเศษหัวใจตัวเองและหลงคิดว่าแม่มดรักเจ้าชาย จนมาถึงวันมั่นแม่มดรู้ข่าวการหมั้นเลยลักพาตัวเจ้าหญิงไปยังเมืองที่แสนไกล ไม่มีใครรู้จักทั้งคู่ เจ้าหญิงไม่พูดกับแม่มดเพราะเจ้าหญิงคิดว่าที่แม่มดทำเพราะแม่มดหลงรักเจ้าชาย แต่แม่มดสัญญากับเจ้าหญิงว่าจะไม่ใช่เวทย์มนต์ วันที่ฝนตกนักเจ้าหญิงป่วย แม่มดได้ออกไปหาสมุนไพรและรักษาเจ้าหญิงจนหายดี เจ้าหญิงตื่นขึ้นมาจึงพบกันแม่มดที่หลับอยู่ในสภาพที่เปียกปอรนไปทั้งตัว พร้อมละเมอพูดออกว่า รักนะเจ้าหญิง เจ้าหญิงถึงได้รู้ว่าแม่มดรักตนเองไม่ใช่คนอื่น รุ่งเช้ามาเจ้าหญิงถึงได้พูดกับแม่มด แต่วันนั้นก็เป็นวันที่ต้องเปลี่ยนชะตาชีวิตของทั้งคู่ เจ้าชายเจอแม่มดทั้งสองจึงได้สู้กันแม่มดไม่ใช้เวทย์มนต์ตามที่สัญญาไว้จนวาระสุดท้ายที่คมดาบแทงลงที่หัวใจ คำพูดสุดท้ายที่แม่มดพูด ฉันรักเธอเจ้าหญิงของฉัน เจ้าหญิงวิ่งไปยังร่างแม่มดกอดร่างนั้นไว้พร้อมบอกรักที่ไม่สิ้นสุด แต่แม่มดก็ได้สิ้นลมหายใจไปแล้ว ส่วนเจ้าหญิงนั้นได้ขอมาเป็นสามัญชนธรรมดาแล้วหายเข้าไปในป่า....” ฉันต้องหยุดพูดเมื่อมีอะไรบางอย่างแตะที่ไหล่เมื่อหันไปมองร่างบางกำลังหลับ ฉันควรจะปลุกดีไหมนะ? แต่ใบหน้าตอนหลับน่ารักดีนะ ฉันจ้องมองกลิ่นหอมอ่อนๆที่แตะจมูกทำให้ใจฉันสั่น นี้สินะเหตุผลที่ทำไมผู้ชายถึงอดไม่ได้เวลาอยู่กับผู้หญิงน่ารักๆ แต่ฉันไม่ใช่ผู้ชายนี้ ทำไมถึงรู้สึกได้ละ หรือว่าฉันเพี้ยนไปแล้ว กับผู้หญิงนี้นะ บ้าไปแล้ว ฉันพยายามสะบัดความคิดทั้งหมดออกไป ร่างบางลืมตาตื่น

“อ๊ะ ขอโทษค่ะ เพราะช่วงนี้นอนน้อยไปหน่อยนะค่ะ” ร่างบางเขิล

“ไม่เป็นไรๆ ฉันว่าเราไปกันดีกว่านะ”

“ค่ะ” ฉันกับร่างบางลุกขึ้น ฉันไปส่งเจ้าตัวในงานเทศกาล ก่อนจะลากันไป

“เออ ฉันขอมาอีกได้ไหม?”ร่างบางถาม

“อืม  ได้สิ ฉันชอบมาทุกๆเย็นอยู่แล้วนะ”

“ค่ะ” ฉันกับร่างบางแยกย้ายกันกลับ