คำขอสุดท้ายของสายฝน

หลังจากที่ฉันเดินนำฟ้าลงมาด้านล่างก่อนจะปล่อยมือฟ้าเพื่อเดินไปล้างมือก่อนที่จะไปกินข้าวที่โต๊ะอาหารที่อยู่ในห้องครัว ฟ้าเดินตามมาติดๆก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่งก่อนจะเดินไปนั่งตรงข้ามฉัน "หู้ยย~ สุภาพบุรุษอ้ะ >< 5555" ฉันพูดก่อนจะยื่นมือไปบีบแก้มนุ่มๆของคนตรงหน้าจนแก้มยืดออกทั้งสองข้าง 

"โห้ยยย...ก้เป็นแบบนี้ทุกวันอ้ะชินได้ล้ะ" ฟ้าพูดก่อนจะดึงหน้าออกเเล้วทำแก้มป่องๆเหมือนจะงอน

"555555 พี่ก็หยอกๆไปงั้นเเหละมีน้องน่ารักเลยอยากหยอก ^^" ฉันว่าพลางเอามือไปขยี้หัวคนตรงหน้าเบาๆ

"ผมเสียทรงหมดเเล้ว..พอเลยๆ" ฟ้าพูดขึ้นนอยด์ๆ 

โห้ยยโตเป็นควายเเล้วยังจะนอยด์ 555 ฉันคิดในใจก่อนจะยิ้มออกมา ^__^

#ฟ้าพาสสส 

ผมมองผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนมันเป็นรอยยิ้มที่ผมชอบที่สุดเเล้วอยากจะเก็บรักษารอยยิ้มนี้ไว้อยู่กับผมนานๆถึงไม่รู้ว่าพี่ฟ้าจะอยู่กับผมได้อีกนานเท่าไหร่เเต่ผมก็พยายามจะรักษาเวลาทุกนาทีทุกวินาทีของพี่ฝนเเล้วก็ผมไว้ด้วยกันให้นานที่สุดเพื่อเก็บไว้ในความทรงจำที่ผมไม่รู้ว่าวันไหนพี่ฝนจะจากผมไป...จากไปแบบไม่มีวันย้อนกลับ

"ฟ้าาา~~เหม่อไรอ่า?" พี่ฝนพูดขึ้นหลังจากที่ผมตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง

"เอ่อ.ปะ..เปล่าๆพี่ฝนรอแปปนะเดวฟ้าไปตักข้าวต้มมาให้" ผมพูดขึ้นก่อนจะลุกที่ไปหยิบถ้วยมาตักข้าวต้มเเล้วเดินไปเสิร์ฟให้พี่ฝนก่อนจะหยิบของตัวเองไปวางไว้เเล้วนั่งลงตรงข้ามกับร่างบางที่กำลังจะตักข้าวต้มร้อนๆเข้าปาก

"เป่าก่อนสิฮะ" ผมพูดขึ้นก่อนที่คนตรงหน้าจะตักข้ามต้มร้อนๆนั้นเข้าปาก ==

"อ่อออ.เออเน้อะ5555" พี่ฝนหัวเราะก่อนจะเป่าฟู่ๆเเล้วตักเข้าปากช้าๆ

"เป็นไง? หร่อยป้ะ" ผมถามขึ้น

"ไม่...ไม่หร่อยก็แปลกเเย้ววว>< คริคริ" คนตรงหน้ายิ้มแป้นแล้นกับมุกเก่าๆของตัวเองที่เล่นมาตั้งเเต่ผมยังเด็กจนผมโต

"จ้ะ ==" ผมทำหน้าเอือมๆก่อนจะรีบจัดการกับข้าวต้มที่อยู่ในถ้วยของผมให้หมดก่อนจะเก็บไปล้าง

"เห้ยๆไม่ต้องเดี๋ยวพี่ล้างเอง" พี่ฝนพูดพร้อมดันตัวผมออกก่อนจะลงมือล้างถ้วยเเล้วไล่ให้ผมไปนั่งดูทีวีรอที่ห้องนั่งเล่น

ผมมองร่างเล็กที่กำลังล้างจานอยู่เเล้วมันทำให้ผมยิ้มออกมาโดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยทีเดียวเชียวเเหละ :) .

.

.

.

.