หอพักพิศวง

ทุกคนในโรงเรียนรู้กันหมดว่าฉันเตะเด็กใหม่จนสลบ ฉันก็ไม่ได้สนใจอยู่ เจ้าน้องชายตัวแสบมาหาฉันและพูดว่า

"คุณครูซากิเรียกตัวครับ"

"หน่วงไป"

"ครับ"

ฉันรู้ได้เลยว่าเจ้าไซบะคงจะไปบอกคุณซากิแน่ แต่ก็ไม่สนใจอยู่ก็เพื่อว่าฉันรู้ตัวว่าผิด

"ยูกิจัง ได้ยินมาว่าเธอเตะไซบะเหรอ"

"ค่ะ"

"เธอนะ ทำได้ดีมาก"

"ห๊า.."

"เธอหน้าจะเตะหนักๆนะ"

"หมายความว่าอะไรค่ะ"

"พ่อแม่ของเจ้าไซบะเป็นนักธุรกิจใหญ่ ไม่มีเวลาในกับเจ้าไซบะเลย มันเป็นปัญหาใหญ่ของไซบะเพราะไม่มีใครดูแลเลยทำตัวเองดีที่สุดนะ"

ความจริงของเจ้าไซบะก็มีปัญหาเหมือนเรา พอถึงเวลากลับบ้านฉันก็นึกเป็นห่วงเจ้าไซบะขึ้นมา ฉันเลยแอบไปดูอากาศของเจ้าไซบะ ฉันเห็นเจ้าไซบะนั่งร้องไห้อยู่บนเตียง 

"นั่งร้องไห้เหมือนเด็กไปได้ ได้เวลากลับบ้าน"

เจ้าไซบะนั่งเงียบไปนานและไม่พูดอะไร

"ถ้าจะกลับคนเดียวก็เชิญ"

"ทำไมถึงมาหาฉัน"

เจ้าไซบะถามกลับ

"ก็นายเป็นคนของหอพักซากุระไซไง"

ฉันยิ้มให้กับไซบะแบบไม่รู้ตัว เจ้าไซบะยิ้มกับให้ฉัน

"ให้ที่สุดก็กลับมาคืนดีกันได้นะ" เสียงรุ่นพี่นานะ

"เล่นเอาเป็นห่วงก็ทั้งเลย" เสียงรุ่นพี่อากาชิ

"ดีและครับที่ลับมาคืนดีกันได้นะครับ" เสียงยู

"นี่จะกลับหอพักกันไม" เสียงอาจารย์ซากิ

"ครับ,ค่ะ,ครับ"

"ทุกคนนะ เป็นห่วงนายนะ"

"นี่สิ่งนะที่เขาเรียกว่าครอบครัวนะ"