เรื่องเล่าสีเทา The tell gray(ตอนเดียวจบ)

     นี่คงเป็นฤดูใบไม้ผลิที่แสนเหงาของฉันอีกครั้ง

ฉันชื่อยูมิมีเพื่อนที่ฉันรักมากชื่อริโกะถ้าจะให้ถูกความสัมพันธ์ของเรานั้นน่าเกินคำว่าเพื่อนด้วยซ้ำ

เพราะฉันกับริโกะตัวติดกันยิ่งกว่าตังเม(หัวเราะ)มันเป็นความรู้สึกเข้มข้นภายใจจิตใจ แล้วเย็นวันนั้นก็มาถึงเราเดินกลับบ้านด้วยกันฉันชวนให้เราทั้งคู่นั่งลงที่มานั่งสวนสาธารณะ 

           "ริโกะฉันมานั่งคิดทบทวนทั้งคืนแล้วความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่ารักหรือเปล่า เป็นแฟนกับฉันมั้ย"

นาทีนั้นฉันหน้าแดงก้มหน้างุดไม่กล้าสู้หน้าริโกะเลยไม่รู้ว่าเธอทำสีหน้าอย่างไรฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัวริโกะกระชากไหล่ฉันฝังจูบแรกและจูบเดียวลงบนริมฝีปากของฉัน

          "รู้หรือเปล่าฉันรอฟังคำนี้มานานแล้วนะ เป็นการขอเป็นแฟนที่โรแมนติกที่สุดล่ะ(หัวเราะ)"

 เรารักกันมากเป็นความสัมพันธ์ที่บางคนอาจไม่เข้าใจเราคบกันได้เป็นเวลา5เดือนฉันมีความรู้สึกว่าริโกะเปลี่ยนไปเธอทำตัวเหมือนปิดบังอะไรฉันอยู่ห่างเหินปล่อยให้ฉันเดินกลับบ้านคนเดียวเป็นเวลาหลายอาทิตย์ มีหลายคนแอบมาบอกฉันว่า

    "ปกติฉันไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นหรอกนะแต่เห็นว่ายูมิเป็นเพื่อนฉันล่ะข่าวลือนั่นน่ะเป็นเรื่องจริงที่ริโกะกับผู้ชายห้อง3แอบคบกัน"

เป็นเพราะฉันไม่หนักแน่นพอที่ไม่เชื่อเรื่องที่เพือนพูดกรอกหูเกือบทุกวันเป็นเพราะฉันไม่นักแน่นพอที่จะเชื่อใจริโกะ

 เย็นวันนั้นฉันทำแกล้งว่าจะกลับบ้านเช่นทุกวันใช่ริโกะบอกกับฉันว่ากลับบ้านด้วยไม่ได้เธอติดธุระฉันก็แกล้งเข้าใจฉันรอให้เพื่อนกลับบ้านทั้งหมดแล้วแอบดูอยู่ห่างๆสิ่งที่ฉันเห็นคือริโกะกับเขากอดกันจูบกับฉันถ่ายรูปไว้นับสิบ สิ่งที่ฉันทำได้คือรอที่บ้านริโกะเงียบๆ แม่ของริโกะต้อนรับฉันอย่างดีโดยที่ไม่รู้เรื่องคสามสัมพันธ์ของเรา เมื่อริโกะกลับถึงบ้านฉันขอเค้าขึ้นไปคุยธุระส่วนตัวข้างบนห้องสวนตัว ฉันเปิดฉากทะเลาะพร้อมงัดหลักฐานว่าริโกะแอบนอกใจฉัน เราทะเลาะกันหนักมากจนฉันเผลอตบหน้าริโกะผลที่ได้คือเธอร้องไห้เธอเงยหน้ามองฉันอย่างเกลียดชัง

    "เลิกกันเถอะยูมิ "

หลังจากวันนั้นริโกะก็ไม่มาโรงเรียนสองสามวัน แล้วแม่มาบอกฉันว่าริโกะย้ายโรงเรียนพร้อมย้ายบ้านไปอยู่ทางตอนเหนือของญี่ปุ่น ฉันรอจดหมายหรือโทรศัพท์ทุกวันก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีจนฉันเลิกรอ

   ฤดูหนาวมาเยือนฉันเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วมีงานทำดีๆแต่นี่ฉันลาหยุดพักผ่อน จู่ๆวันที่หิมะตกหนักบุรุษไปรณีย์มาส่งจดหมายฉันเดินไปรับดูอย่างสงสัย เปิดซองดูฉันดีใจแทบบ้าเป็นจดหมายของริโกะฉันตั้งใจอ่านมีที่อยู่ติดต่อได้เบอร์โทรศัพท์ มีบรรทัดนึงที่ทำให้ฉันสะอึกสะอื้นร้องไห้ไม่อายฟ้าดิน

        "ฉันอยากให้ยูมิเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเป็นเพื่อนเจ้าสาวที่งานแต่งกับคนที่ฉันรักที่สุด"

 ฉันนัดเจอริโกะฉันเป็นคนเลือกชุดแต่งงานให้ดูคู่บ่าวสาวถ่ายพรีเวดดิ้งฉันต้องวิ่งไปห้องน้ำหลายสิบรอบเพื่อกลั้นสะอื้นริโกะพยายามทำตัวกับฉันเหมือนเดิมแต่รู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม

มันมีความห่างเหินที่ฉันอธิบายไม่ถูก

  เมื่องานแต่งมาถึงฉันยืนดูการทำพิธีเงียบก้อนสะอื้นจุกที่ลำคอยืนดูคนที่ฉันรักแต่งงานซึ่งคู่ชีวิตที่เธอเลือกไม่ใช่ฉัน ฉันทนเห็นภาพข้างหน้าไม่ไหววิ่งปาดน้ำตาเข้าห้องน้ำล็อกกลอนแล้วร้องไห้เหมือนจะขาดใจตายเกือบ1ชั่วโมง

  หลังจากวันนั้นฉันก็หายเงียบไม่ติดต่อกับริโกะอีก เธอทั้งส่งจดหมายหลายฉบับโทรหาฉันนับสิบครั้งต่อวันแต่ฉันไม่ตอบรับจนเหมือนริโกะหมดความพยายามจึงหายเงียบอีกครั้ง

   ฤดูฝนมาถึงฉันกางร่มมาที่สวนสาธารณะอีกครั้งฉันใช้เวลาทุกอาทิตย์มาดื่มด่ำช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันใช้เวลาด้วยกันฉันจะไปที่ๆเราเคยไปสัก2-3ที่ทุกที่ฉันจะนึกถึงรอยจูบคำรักอดีตต่างๆแล้วจะนั่งร้องไห้วนเวียนอยู่อย่างนั้น ฉันคงจะเป็นหมอดูได้เพราะให้ทำนายอนาคตวันพรุ่งนี้เดือนหน้าปีหน้าฉันก็จะยังรักริโกะดื่มด่ำกับอดีตและความเจ็บปวดเหมือนมันจะไม่มีวันสิ้นสุด

                 -The End -