เธอมาจากฟ้า

ในขณะที่ยูตะกำลังจะไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

"ตึง" ยูตะเปิดประตู

"อ๊ากก!!!" ยูตะเห็น

"มิยุ เธออาบน้ำอยู่ทำไมไม่บอกกันก่อนหละ ห้องก็ไม่ล๊อก" ยูตะตอบไป

"ไม่เป็นไรหรอก ยูตะเราอาบน้ำด้วยกันก็ได้ ฉันไม่ว่าหรอก" เธอตอบอย่างยิ้มแย้ม

ผมหันไปมอง:ไม่นะไม่นะ อย่าคิดสิอย่าคิด ผมไม่ได้คิดว่าหน้าอกเธอ ไม่ไม่ เราไม่คิดเธอมาช่วยเรานะ: ผมคิดพร้อมกลับสะบัดหน้าแล้วตามด้วยมือตยแก้มสองที

"ยูตะ เป็นอะไรไปหรอ?" มิรุถามอย่างเป็นห่วง

"เปล่า ไม่มีอะไรหรอกนะ มิรุอาบเลยเดี๋ยวผมมาอาบต่อ" ผมพูดบอกไป

"ฟึบ" ผมลื่นพื้นทำให้ตัวผมลอยไปข้างหลัง:ไม่นะ แบบนี้ก็เหมือนในนิยายหรือในการ์ตูนหนะสิ ถ้าเป็นแบบนี้หัวเราจะชนใส่หน้าอกมิรุหลังจากนั้นเธอก็หล่นมาทับตัวเรา: ยูตะคิดไป

"ตุบ" หัวของยูตะไปฟาดใส่ขอบอ่างอาบน้ำทำให้สติค่อยๆจางหายไป

"ยูตะ ยูตะ อย่าเป็นอะไรนะ พ่อคะแม่คะยูตะเค้า" หลังจากนั้นยูตะก็หมดสติไป

หลังจากนั้น

ยูตะก็ลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงของตัวเองในห้องแล้วก็:มิยุ!!: ผมคิดในใจ:เธอเฝ้าผมทั้งคืนเลยหรอ:

"ยูตะ ตื่นแล้วหรอ?" มิรุก็น้ำตาไหล

"ฉันนึกว่านายจะตายซะแล้ว" มิรุร้องไห้

"ไม่เป็นไรๆ" ยูตะเอามือลูบหัวเธอ "ผมยังไม่ตายสักหน่อย" ยูตะยิ้มให้

"นี่มิรุ!! ไปโรงเรียนได้แล้วลูก" พ่อแม่เรียกมิรุ

หลังจากนั้นพวกเราก็แต่งตัวแล้วไปทานข้าวกันตามปรกติแต่มันไม่ปรกติสำหรับผมหนะสิเพราะว่าเช้านี้มีเธอมาอยู่ด้วยและที่ผมสงสัยอีกอย่างคือเธอมีเครื่องแบบได้ไง

"อ่าว ยูตะไม่พักสักหน่อยหรอลูก?"  แม่ถามอย่างเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรครับผมยังไหว" ยูตะตอบแต่ที่คิด:ถ้าให้มิรุไปคนเดียวก็น่าเป็นห่วงหนะสิ:

"อย่าฝืนหละ" พ่อบอกก้วยความเป็นห่วง

"ครับ ไม่ต้องห่วงครับผม" ยูตะตอบ

พอกินข้าวเสร็จ

"พ่อครับแม่ครับ ผมไปแล้วนะครับ" ยูตะพูด

"ไปก่อนนะคะ คุณพ่อคุณแม่" มิรุพูด

"โชคดีนะจ๊ะทั้งสองคน" ทั้งสองคนตอบ

หลังจากนั้นระหว่างไปพวกเราพบกับ.............

                                            >>>>>โปรดติดตามตอนต่อไป<<<<<