นายที่รักของฉัน

นายที่รักของฉัน

ตอนที่ 1

          ณ โรงเรียนนานาชาติ

          วันเปิดเทอมวันแรกของปีการศึกษาใหม่นี้เต็มไปด้วยความวุ่นวายจากหลากหลายด้านกว่าที่ผ่านมา ทั้งรถหรูนับร้อยคันเรียงรายเข้าคิวต่อแถวรอเพื่อจอดส่งเด็กนักเรียนจนแถวยาวเหยียดไปจนสุดรั้วโรงเรียน ทำให้การจารจรเช้านี้ค่อนข้างติดขัดไม่ลื่นไหลเดือดร้อนถึงคุณครูบางท่านต้องออกมาช่วยเจ้าหน้าที่โบกรถ อีกทั้งยังช่วยอำนวยความสะดวกแก่ผู้ปกครองและนักเรียนภายในโรงเรียนอีกด้วย

     สำหรับคุณครูฝ่ายปกครองวันนี้ยังคงปวดหัวกับเด็กนักเรียนบางคนที่ยังคงทำผิดระเบียบกฎของทางโรงเรียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำสีผมบ้างล่ะ กระโปรงสั้นบ้างเอย ชายเสื้อหลุดรุ่ยไม่เรียบร้อย เด็กนักเรียนหญิงบางคนแต่งหน้าจัดไหนจะทาสีเล็บที่มองเห็นตั้งแต่หน้าประตูรั้วโรงเรียนไม่เหมาะสมกับวัยใส ๆ อย่างพวกเขา ทำให้เกิดแถวยาวขึ้นอีกแถวเพราะต้องมีการว่ากล่าวตักเตือนกันก่อนที่จะเข้าห้องเรียน ให้ทุกคนรับทราบและปรับปรุงแก้ไขให้ปฏิบัติตามกฎระเบียบของโรงเรียนกันอย่างถูกต้อง

          อีกฝากหนึ่งของรั้วโรงเรียนกลุ่มเด็กนักเรียนบางกลุ่มพากันปีนข้ามกำแพงด้านหลังโรงเรียน เนื่องจากมาสายเกินเวลาที่ประตูรั้วโรงเรียนด้านหน้าปิดจึงต้องแอบพากันมาเข้าโรงเรียนอีกทางหนึ่ง ที่ซึ่งไม่มีใครรู้มาก่อนแม้แต่คุณครูในโรงเรียนก็ตาม เพราะด้านหลังโรงเรียนทั้งรกและสกปรกจึงไม่มีใครสนใจหรือเดินมาทำธุระอะไรที่นี่ ทำให้เด็กเกเรทั้งหลายมารวมตัวกันที่นี่ทุกเช้า แล้วความวุ่นวายก็กำลังเริ่มต้นขึ้น...

          "เฮ้ย..นั่นมันพวกเด็กม.ต้นนี่หว่า" ขอบคุณ นักเรียนชั้นม.หกทับหนึ่งตะโกนร้องบอกเพื่อน ๆ ที่กำลังวิ่งตามมาด้านหลัง

          "มันรู้จักทางนี้ได้ไงวะ" ฮ่องเต้ เพื่อนร่วมชั้นเดียวกันกับ ขอบคุณ แปลกใจและสงสัยที่มีนักเรียนชั้นอื่นรู้ทางลับนี้ด้วย

          "บวกเลยดิวะ..โอ๊ยย" รันเวย์ ร้องเสียงหลงเมื่อโดนฝ่ามือใครคนหนึ่งลงแรงมาบนศีรษะ

          "ไอ้รันมึงรีบไปเรียนให้ทันก่อน รีบไปเหอะพวกมึง" อลัน ปรามเพื่อนก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าไปหาเรื่องรุ่นน้องจริง ๆ พร้อมกับลากตัวเพื่อน ๆ รีบปีนข้ามกำแพงโดยเร็ว

          หลังจากกลุ่มหนึ่งได้ข้ามผ่านพ้นกำแพงโรงเรียนไปแล้ว อีกกลุ่มก็ตามมาติด ๆ แต่ทว่าอีกฝากฝั่งหนึ่งของกำแพงนั้นมีใครกำลังยืนจ้องมองอยู่อย่างไม่วางตา แต่ด้วยสาตาเย็นชาที่ยากจะคาดเดาว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้นกำลังคิดอะไรอยู่ ริมฝีปากบางได้รูปกำลังเปิดขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับควันพวยพุ่งออกมาจากปากบดบังใบหน้าอันหล่อเหลาไปชั่วคณะหนึ่ง

          อีกฝ่ายหนึ่งที่กำลังเร่งรีบไม่ได้สนใจอะไรกับใครอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ก่อนหน้านี้ ส่วนอีกคนก็ไม่ได้สนใจกลุ่มเด็กมาสายพวกนั้นด้วยเช่นกัน แต่ทุกคนที่วิ่งผ่านเขาไปก็อดสงสัยไม่ได้ว่าคนที่ยืนทำผิดระเบียบของโรงเรียนข้อที่ร้ายแรงอย่างเขาเป็นใครทำไมถึงรู้จักที่รกร้างสกปรกเช่นนี้ได้ และทำไมเขาถึงหน้าตาโดดเด่นเหมือนไอดอลหลุดออกมาจากนิตยาสารเช่นนี้อยู่ในโรงเรียนนี้ได้ แต่ความสงสัยก็เกิดขึ้นแค่แวบเดียวในหัวเท่านั้นเพราะตอนนี้ทุกคนมาสายมากเกินเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว

          ห้องม.6/1

          หลังจากคุณครูประจำชั้นได้เข้าเช็คชื่อและพูดคุยกับเด็ก ๆ เรียบร้อย จึงได้มีช่วงพักเบรกยี่สิบนาทีก่อนเริ่มเรียนวิชาแรกของวันเปิดเทอมนี้ ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปเข้าห้องน้ำบ้าง นอนฟุบหลับบนโต๊ะบ้าง พูดคุยกันในกลุ่มเพื่อนสนิทเล่าถึงช่วงวันหยุดที่ผ่านมา ส่วนสาว ๆ ในห้องตอนนี้กำลังจับกลุ่มพูดถึงเด็กใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาจนถกเถียงกันว่าหนุ่มสุดหล่อนั้นจะต้องเป็นของตนให้ได้

          "ซีน่อนของฉัน พวกเธอเลิกเพ้อไปได้เลย" โอลีเวีย สาวสุดมั่นของโรงเรียนนานาชาติแห่งนี้ โดดเด่ดทั้งหน้าตา รูปร่าง ผิวพรรณขาวอมชมพู มีแต่หนุ่ม ๆ รุมขายขนมจีบกันไม่เว้นวัน แต่เธอเป็นคนช่างเลือก..เลือกแต่หนุ่ม ๆ ที่ฐานะทางบ้านและสังคมดี ๆ ทั้งนั้น ส่วนคนที่ดูด้อยกว่าเธอเจ้าตัวนั้นจะปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยกันเลยทีเดียว

          "เลิกกับคอปเตอร์แล้วหรอ??!" 

          " ทำไมเร็วจัง ฉันได้ยินว่าเพิ่งคบกันเมื่อวันก่อนเองหนิ"

          "#@%$%^Y%*I(*)(#$"

          เสียงซุบซิบดังจ้อกแจ้กทันทีที่ได้ยินโอลีเวียประกาศกร้าวแสดงความเป็นเจ้าของผู้ชายอื่นที่มิใช่เพื่อนชายคนสนิทของเธอ ถึงแม้เธอจะเปลี่ยนคนควงบ่อยแต่ทว่าคนล่าสุดนี้ใช้เวลารวดเร็วเกินไปจนทุกคนเกิดความสงสัย สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่เธอเป็นตาเดียวด้วยความอยากรู้ปนผิดหวัง ที่พวกสาวโสดทั้งหลายจะต้องอกหักกันถ้วนหน้าทั้งที่ยังไม่ทันได้ลองลงแข่ง

          นัยน์ตาสีน้ำตาลเมื่อถูกแสงแดดส่องทำให้เกิดประกายสวยงดงามเป็นที่ดึงดูดสายตาใครหลาย ๆ คน อีกทั้งผมยังมีสีน้ำตาลเช่นเดียวกับสีของดวงตา เป็นสีธรรมชาติที่ได้มาตั้งแต่กำเนิด บวกกับใบหน้าเรียวเล็กได้รูป คิ้วเข้มดกดำ ขนตาเรียงเส้นสวยงาม จมูกโด่งเป็นสัน รูปร่างสูงโปร่งราวกับนายแบบ นิ้วมือเรียวยาว เล็บมือดูสะอาดสะอ้าน ผิวขาวดูดีมีออร่าในตนเองเจิดจ้าท่ามกลางกลุ่มคนนับสิบนับร้อยแม้แต่อยู่ห่างไกลหลายกิโลก็ยังคงมองเห็นเขา

          สองมือล้วงกระเป่ากางเกงไว้ในท่านั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ พรางจดจ้องสายตามองอยู่ที่สนามบาสอย่างไม่วางตา ร่างสูงนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนหรือแม้แต่จะกระพริบตาราวกับว่าเขากำลังถ่ายแบบหรือเป็นหุ่นให้นักเรียนห้องสายศิลป์วาดภาาพนิ่งของเขาเสียอย่างนั้น กระนั้นเพียงแค่เขาอยู่นิ่ง ๆ ก็สามารถเป็นที่สนใจของคนอื่นได้ เพราะไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นหรือนักเรียนจากชั้นอื่นห้องอื่นมายืนออตรงด้านนอกห้องกันเต็มไปหมด

          "โหหหหหห...คนหรืออะไรวะเนี่ย" รันเวย์ตกใจที่เห็นคนมากมายยืนออกันอยู่หน้าห้องเรียนของตน และยังขวางทางเข้าประตูห้องเรียนอีกด้วย

          "มาทำไรกันเยอะแยะวะ" ขอบคุณสงสัยพรางกวาดสายตาหาทางที่จะเข้าไปภายในห้องเรียน

          "มีนักเรียนมาใหม่น่ะ เมื่อเช้าพวกนายมาสายก็เลยไม่ทันได้รู้จัก" ฮาคิม หัวหน้าห้องม.6/1 ตอบให้เพื่อน ๆ หายสงสัย แต่ทว่าคำตอบเพียงเท่านี้ไม่ได้ทำให้ทุกคนหายสงสัยได้ ก็แค่นักเรียนใหม่ทำไมคนอื่น ๆ ถึงได้ต้องมายืนออเหมือนมุงดูของเซลล์กันขนาดนี้ด้วย

          ขอบคุณและฮ่องเต้พยายามแทรกตัวเข้าไปในกลุ่มคนและช่วยแหวกทางให้กับเพื่อน ๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่ยากนักสำหรับตอนนี้เพราะไม่มีใครสนใจใครเลย เพราะทุกคนเอาแต่จ้องมองนักเรียนใหม่พร้อมกับร้องตะโกนเรียกร้องความสนใจจากเขาทำเอาบางคนหูอื้อไปตาม ๆ กัน แล้วกว่าที่แก๊งหัวโจกของห้องม.6/1 จะผ่านประตูเข้ามาได้เล่นเอาพวกเขาเหนื่อยและได้รับบาดเจ็บกันเล็กน้อย

          แต่ไม่ว่าสถานการณ์โดยรอบจะเป็นอย่างไรยังมีคนคนหนึ่งที่ไม่ได้สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย สายตาของเขายังคงจดจ้องมองไปยังสนามบาสด้านล่างลอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่อย่างไม่ลดละสายตา ไม่ว่าใครจะพูดอะไรเขาก็ไม่สนใจทั้งที่ได้ยินอยู่เต็มสองหู จนกระทั่ง...

          "เฮ้ย!" รันเวย์ตะโกนเรียกเพื่อนใหม่เสียงดังลั่นห้อง แม้แต่คนนอกยังได้ยิน และได้ผลเมื่อคนที่เขาเรียกหันมาสนใจเสียที

          ใบหน้าคม

          "อะแฮ่ม..

 ขอบคุณ ฮ่องเต้ รันเวย์ อลัน ซีน่อน ฮาคิม

กัญชริญา