รอยรัก รอยบาป

กรุงเก่า พุทธศักราช 2450 ในสมัยรัชกาลที่ 5

 

            มดซึ่งเป็นเมียทาสของขุนภาณุ (ป๊อป) ซึ่งกำลังนวดให้กับท่านขุนอยู่ในห้องนอน

มด – พรุ่งนี้ท่านขุนไม่ไปรับราชกาลที่ต่างเมืองไม่ได้รึเจ้าค่ะ

ป๊อป – ไม่ได้หรอกข้ามีธุระด่วนนะ

มด – น่าเสียดายจังเลยนะเจ้าค่ะ พรุ่งนี้วันลอยกระทง มดอยากลอยกระทงกับท่านขุนเจ้าค่ะ

ป๊อป – อื้มข้าก็อยากรอยกระทงกับเอ็งเหมือนกัน แต่เอาไว้ปีหน้าก็แล้วกันนะ

มด – จริงนะเจ้าค่ะ ^_^

ป๊อป – จริงสิ ^^

มด – มดรักท่านขุนที่สุดเลยเจ้าค่ะ ^^

ป๊อป – ขึ้นมานั่งบนนี้มา มาสิ

มด – เจ้าค่ะ

ป๊อป – ข้าขอบใจเอ็งมากเลยนะที่คอยดูแลปรนนิบัติข้าเป็นอย่างดีนะ

มด – ก็มดรักท่านขุนนิเจ้าค่ะ

ป๊อป – ข้าก็รักเอ็งเหมือนกัน เอาไว้ให้ถึงเวลาก่อนนะข้าจะแต่งงานกับเอ็ง

มด – จริงรึเจ้าค่ะ ยอดดวงใจของเมีย

                จากนั้นทั้งสองก็เริ่มบทรักกัน

                วันลอยกระทง ที่บ้านเกิดของ คุณหญิงพิม มีทั้งแขกใหญ่แขกโตมาลอยกันกระทงกันทั่วหน้า ท่านขุนภาณุก็เดินชมรอบๆ งานโดยมีทาสอย่างเควินเดินตามไปติดๆ จนพบกับ...

... – เป็นไงบ้างงานลอยกระทงบ้านฉันเนี่ย หือ

ป๊อป – ใหญ่โตและก็สวยงามมากเลยขอรับท่าน

... – ก็ใครๆก็มาช่วยกันเต็มที่นี่นะ ฉันก็เลยอยากให้สำราญบานใจกันเท่านั้นเอง

ป๊อป – ครับผม

... – ยังไงก็ตามสบายนะ ฉันไปรับแขกด้านนู้นก่อน

ป๊อป – ขอรับท่าน

                ท่านขุนภาณุเดินเที่ยวชมงานไปรอบๆ ก็พบเข้ากับคุณหญิงพิม ซึ่งนั้นเองทำให้ท่านขุนภาณุก็ตกตะลึงเข้ากับความงานของคุณหญิงพิม ซึ่งคุณหญิงพิมเองก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน

                กลับมาด้านงานที่บ้านของขุนภาณุ

                ซึ่งแบมกับแฟนหนุ่มของเธอได้ขอพรและปล่อยกระทงไป รวมไปถึงฟางด้วย

ฟาง – น่าเสียดายที่พี่เควินไปราชกาลกับท่านขุน มิอย่างนั้นเราคงจะได้ลอยกระทงด้วยกัน (ซึ่งนั้นมดก็เดินมาได้ยิน)

มด – ข้าก็เหมือนกับเอ็งนั้นและนังฟาง ถ้าท่านขุนอยู่ข้าก็จะได้ลอยกระทงกับผัวของข้า

มี – นังมดแกนี่ชักจะกำเริบใหญ่แล้วนะ ระวังนรกจะกินหัว (มีคือแม่ของฟาง)

มด – กำเริบที่ไหนละน้ามี ใครก็รู้ว่าขฉันกับขุนภาณุเราเป็นอะไรกัน ^^ (555+) หัวเราะอะไรกัน

ต่วน – ก็หัวเราะเอ็งนั้นและ รู้ทั้งรู้ว่าเป็นแค่บ่าว ไม่มีวันที่ท่านขุนจะลดตัวลงมาจริงจังด้วยหรอก ยังจะมามั่วละเมอเพ้อพบอยู่ได้

เนียน – จริงด้วย ไม่งั้นพวกทาสสาวๆในเนี่ยคงต้องลุกขึ้นมาร้องแล้แห่กระเจิงว่าเป็นเมียท่านขุนกันทุกคน

มด – แต่ไม่ใช่ข้า ข้าเนี่ยและจะเป็นเมียแต่ท่านขุนให้พวกเอ็งดู แล้วข้าก็จะจิก จิกหัวพวกเอ็งทุกคน

ต่วน เนียน – มันจะมาเกินไปแล้วนะ นังมด

มด – แล้วจะทำไม

ต่วน – ทำไมนะรึ (ต่วนเอากระทงที่อยู่อยู่นั้นฟาดหน้ามดแต่มดดันหลบได้)

เนียน – นังมด เพี้ยะ!! (ตบเข้าที่หน้าของมดแล้วเอากระทงฟาดหัว)

มด – อีนี่นิ เพี้ยะ!! (เมื่อมดตั้งตัวได้ก็ตบเข้าที่หน้าของเนียนเต็มแรง และถีบเอาที่ท้องน้อย) ปากดีหนักนะ

                ฟางก็เข้ามาห้ามไม่ให้ทะเลาะกัน

ฟาง – พี่มด พอได้แล้วนะ

มด – ปล่อย! รึว่าอยากจะเจออีกคนนึงห๊ะ (ง้างมือทำถ้าจะตบฟางแต่แบมเข้ามาห้ามเสียก่อน)

แบม – อย่านะ (จึงทำให้เธอนั้นโดนตบเสียเอง)

ฟาง – แบมระวัง!! (รับตัวแบมไว้) หึ้ยนี้พี่มด พี่จะบ้าแล้วหรือไงห๊ะ

มด – ใครที่มาด่าข้ามันก็ต้องเจออย่างนี้และ (มดโดนต่วนถีบก้นกระเด็นมาหาฟางฟางรับไว้) ว๊ายยย กรี๊ดด

ต่วน – นังมด (ต่วนง้างมือตบมดแต่มดจับไว้ได้เสียก่อนจึงถีบต่วน กระเด็นไปแบมก็เข้ามาห้าม)

แบม – พี่มดอย่า พี่มด

มด – ปล่อยข้าอย่ามายุ่ง (พลักแบมตกน้ำไป)

แบม – อ้ายยยยยยย!! (แฟนหนุ่มของแบมก็กระโดนลงไปช่วย)

ฟาง – พี่มด พี่จะบ้าไปแล้วรึยังไงเนี่ย (จับแขมมดไว้)

มด – เอ่อ ฉันมันบ้า (โดนต่วนและเนียน จับผมไว้มดจึงปล่อยมือจากฟาง) ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ บ้านี้ปล่อยสิ (มดจึงใช้แรงที่มีพลักต่วนและเนียนตกน้ำไป) สมน้ำหน้า

ฟาง – พอแล้ว หยุดบ้าได้แล้ว พี่จะบ้าผู้ชายไปแล้วหรือไง

มด – เอ่อ กูบ้า (พลักฟางตกน้ำไปอีกคน)

ฟาง – กรี๊ดดดดดด!!

มี – นังฟาง!!

มด – สมน้ำหน้าแน่จริงก็ขึ้นมาสิ ปากดีหนักนะพวกเอ็งอ๊ะ (มีที่ทนฟังคำพูดของมดไม่ไว้จึงเดินมาห้าม)

มี – นี้!! นังมด เอ็งเป็นบ้าอยู่อย่างเนี่ยะแล้วท่านขุนจะรู้เรื่องด้วยหรือป่าว โอ้ยเนี่ยพวกเราลงไปช่วยกันหน่อยยื่นดูอยู่ได้เร็ว

ฟาง – แม่!! แม่ช่วยด้วยแม่ แอ๊กๆ ฮือๆ พ่อ แม่ช่วยฉันด้วย (ทาสที่ยืนอยู่แทบนั้นก็ลงไปช่วยคนที่ตกน้ำขึ้นมา)

มด – สมน้ำหน้าอยู่ดีไม่ว่าดี (และก็เดินหนีไป)

                กลับมาบ้านเกิดของคุณหญิงพิม

ป๊อป – งามจริงๆ (คุณหญิงพิมจึงนั้นไปมองกระทงที่แมวถือมา)

พิม – กระทงหรือค่ะ ^^

ป๊อป – O_O น้องต่างหากหล่ะ พี่ขอลอยกระทงด้วยคนนะจ๊ะ

พิม – เอ่อะ แล้วกระทงละค่ะ (เพราะมองที่เควินซึ่งเดินตามมานั้นไม่ได้ถือกระทงอยู่)

ป๊อป – ก็นั้นไง

พิม – มิได้หรอก กระทงของใครก็ของคนนั้น ถ้าท่านอยากลอยท่านต้องเตรียมมาเอง

ป๊อป – ตอนแรกพี่ก็ว่าจะเตรียม แต่พี่ว่าบุพเพสันนิวาสเนี่ย คงพาให้พี่มาพบใครสักคนที่ใจดีให้พี่ลอยกระทงด้วย

พิม – คงไม่ใช่ดิฉันหรอก

ป๊อป – พี่ว่าคนงามคงไม่ใจดำ

พิม – แต่ดิฉันไม่งาม

ป๊อป – โถ่ น้องอ๊ะงาม งามมาก งามเหมือนนางฟ้านางสวรรค์ ทำจนพี่ตะลึงเลยอ๊ะ ^_^

พิม – งั้นก็เชิญท่านตะลึงไปเถอะดิฉันจะไปลอยกระทง ^^ (แล้วก็หยิบกระทงจากแมวเดินไปที่ท่าน้ำทันที ขณะที่กำลังหลับตาอธิฐานอยู่นั้นท่านขุนภาณก็เดินมาจับกระทงเพื่ออธิฐานด้วยเมื่อคุณหญิงพิมลืมตาก็ต้องตกใจ)

ป๊อป – ขอบใจน้องมากนะที่ให้พี่ลอยกระทงด้วย (และท่านขุนภาณุก็ลุกเดินไปทันที)

พิม – พิลึกคน ^_^ (แล้วก็ปล่อยกระทงให้ลอยตามแม่น้ำไปทันที)

                และท่านขุนภาณุก็ไปขอตัวลากลับ แต่เจ้าพระยาน้อย(พ่อคุณหญิงพิม)ให้นอนพักที่นี่ก่อนเพราะทางกลับนั้นมาอีกไกลและมันก็ดึกแล้ว โดยให้ลูกสาวก็คือคุณหญิงพิมจัดห้องหับหลับนอนให้ ซึ่งขุนภาณุก็ตอบตกลงทันควัน จากนั้นก็คุณหญิงพิมก็ไปจัดห้องตามที่เจ้าขุนพ่อสั่งเสร็จก็ออกมาหาและขอคุยด้วยเพราะเธอ งง ว่าทำไมถึงให้ขุนภานุมาพักค้างแรมที่บ้านเพราะปกติจะไม่ค่อยให้ใครมาพักแรมง่าย เจ้าพระยาน้อยจึงเล่าเรื่องขุนภาณุให้คุณหญิงพิมฟังทั้งหมด และอยากให้ผู้ที่เป็นลูกสาวรับไว้พิจราณ

                เช้าวันรุ่นขึ้น ณ เมืองมกุลเทา

                มดที่นั่งกินมะเฟืองอยู่ริมน้ำนั้น เห็นฟางเดินมา

ฟาง – เห็นไหมที่มด ดูสิว่าแบมมันไม่สบาย ซ้ำเมื่อคืนมันเกือบจมน้ำตาย

มด – ก็แล้วมันตายไหมละ

ฟาง – รึพี่ต้องให้มันตายก่อนหรือไง ถึงจะสำนึก

มด – ก็เอ่อสิว๊ะ

ฟาง – หึ บ้าผู้ชาย (พูดใส่หน้ามดกและเดินเข้าไปในครัว)

มด – นี่!!  นี้เอ็งด่าข้าเหรอนังฟาง

ฟาง – ก็ใช่นะสิ ถ้าฉันไม่ด่าพีทองเกลียวจะสำนึกไหม จริงอย่าที่พี่ต่วน พี่เนียนว่าพี่มดไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ตัวเองเป็นแค่บ่าวอ๊ะยังจะมักใหญ่ใฝ่สูงละเมอเพ้อภพอยู่ได้ คนอย่างทันขุนไม่มีวันลดตัวลงมาจริงจังกับพี่หรอก

มด – หืม!! - -* เพี้ยะ!! (ตบหน้าฟางจนฟางล้ม และฟางก็ถีบเข้าที่ท้องของมดและลุกมาตบอีกนึงที ทำให้มดตบกลับ สมกับมี(พ่อและมีของฟาง)มาห้ามไว้ไม่ให้ทะเลาะกัน แต่ทั้งสองก็ไม่ยอมหยุด)

สม – พอๆ หยุดได้แล้ว

มด – จะให้ฉันหยุดได้ยังไง ก็นังฟางมันมายืนด่าฉันฉอดๆแบบนี้

ฟาง – แต่พี่มดทำไม่ถูก!!

มด – ทำไมจะไม่ถูก!! ก็ท่านขุนเป็นผัวข้า พวกเอ็งอิจฉาข้าละสิถึงได้รุมหาเรื่องข้ากันหนัก

มี – พอได้แล้วละนังมดไม่มีใครเข้าอิจฉาเอ็งทั้งนั้นและที่ข้าพูดข้าเตือนเอ็งเนี่ยเพราะข้ากลัวขี้กากจะขึ้นหัวเอ็ง

มด – ข้าถึงผัวข้าทำไมขี้กากมันต้องขึ้นหัวข้าด้วย พวกเอ็งค่อยดูนะ ข้านี้และจะต้องเป็นเมียแต่ง!! ของท่านขุนให้ดู

ต่วน – เอ่อ พวกข้าจะคอยดูหวังว่าพวกข้าคงไม่แก่ตายก่อนนะโว้ยย!!

ฟาง – ใช่!! อย่าให้ฉันต้องรอถึงชาติหน้านะพี่ - -*

มด – ปล่อยสิว๊ะ (มดดิ้นจนหลุดจากทาสที่จับตัวเธออยู่นั้นก็พลักแล้วเดินหนีไป) หลีกไปสิว๊ะเกะกะกันจริงๆ

มี – นังมดเอ็งนี่มันเพ้อเจ้อจริงๆ เมียท่านขุนต้องมีฐานะสมน้ำสมเนื้อ เฮ้อ~!! ไม่มีนายคนไหนเอาบ่าวในเรือนมาเป็นเมียตกเมียแต่งหรอกนางมดเอ้ย!

                ด้านท่านขุนภาณุ

ป๊อป – รบกวนท่านเสียนาน ต้องขอลาท่านกลับก่อน โอกาสหน้าถ้าไม่รังเกียจผมขอมารบกวนท่านอีกนะครับ

พระยาน้อย – ฉันยินดีนะ ถ้าผ่านมาเมื่อไหร่ก็แวะมาก็แล้วกัน

ป๊อป – ขอบพระคุณครับ

พระยาน้อย – เอ่อฉันมีธุระต้องไปทำนะ ลูกส่งท่านขุนแทนพ่อก็แล้วกัน

พิม – ค่ะเจ้าคุณพ่อ

ป๊อป – ลาก่อนละครับ ขอบคุณคุณพิมที่ดูแลพี่เป็นอย่างดี

พิม – ดิฉันทำตามคำสั่งของเจ้าคุณพ่อนะค่ะ

ป๊อป – แต่พี่ก็จะคิดว่าคุณหญิงพิมดูแลพี่เป็นอย่างดีแล้วกัน ^^ พี่ขอตัวลากลับก่อนแล้วโอกาสหน้าพี่จะมาหาใหม่

พิม – สวัสดีค่ะ

ป๊อป – ลาจ๊ะ ^^

                เมื่อล่ำลาเสร็จท่านขุนภาณุก็เดินทางกลับเมืองมกุลเทาทันที เมื่อเดินทางมาถึงก็ขึ้นจากเรือ และก็ได้ยินเสียงมดร้องให้ช่วย (แกล้งจมน้ำ - -) จึงรีบไปช่วยทันที

มด – ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย

ป๊อป – มด (รีบวิ่งตามเสียงไปทันทีแล้วพบกลับมดที่กำลังจะจมน้ำ) มดข้ามาช่วยเอ็งแล้ว ยื่นมือมาสิ

มด – ท่านขุน เออะ เอ่อ ท่านขุน (เอื้อมมือแต่แกล้งไปไม่ถึง)ไปไม่ถึงเจ้าค่ะ

ป๊อป – เฮอะ เห้ย!! ตู้มม!! มดเห้ยเนี่ยอะไรของเอ็งวะเนี่ย

มด – (หอมแก้มป๊อป) ไม่มีอะไรหรอกเจ้าค่ะ มดแค่อยากรู้ว่าท่านขุนไปราชกาลต่างเมืองไม่กี่วันยังจะรักแล้วคิดถึงมดอยู่หรือป่าว เจ้าค่ะ^^

ป๊อป – โถ่ มด เอ็งนะถามได้ (หอมแก้มมด) ข้าไปราชกาลไม่กี่วันนะไม่เห็นหน้าเอ็งนะ ใจข้าจะขาด แต่เอ็งมาแกล้งข้าอย่างเนี่ยะ เดี๋ยวข้าจะลงโทษเอ็ง มาให้ข้าลงโทษเอ็งซะดีๆ (จากนั้นท่านขุนก็เริ่มบทลงโทษมด)

                ซึ่งมีเควินแอบยื่นมองอยู่ข้างต้นไผ่ยิ้มๆและเดินหนีไป แต่ฟางเดินมาเห็นเควินทำท่าจะเรียกแต่ก็ไม่ท่านจึงพบเข้ากับ O_O ก็ตกใจจึงรีบวิ่งไปที่เรือนบ่าวมาหาพ่อและแม่

สม – เป็นอะไรไปนะลูกเอ้ยห๊ะ วิ่งมาซะหน้าตาตื่นเชียว

ฟาง – กะ ก็ กะ กะ

มี – แล้วสายบัวที่ให้ไปเก็บทำไมไม่มีละหื้ม!!

ฟาง – จะมีได้อย่างไรละแม่ เฮ้อๆ

แบม – มีอะไรรึฟาง

ฟาง – กะ ก็ กะ ก็

มี – ก็ๆ อึกอักอยู่นั้นและแล้วจะรู้ไหมละ

ฟาง – หึ้ย! แม่ก็ฉันเห็นท่านขุนกับพี่มดอ๊ะกำลังอย่างนี้ๆๆๆ กะ กันในสระบัวเลยมแม่(ทำมือประกอบภาพ ทำเอาคนในเรือนทาสตาโต OoO)

สม – จริงรึ ไอ้เควิน

เควิน – จริงจ๊ะน้า ^^

มี – หื้มม!! ก็มันเป็นซะอย่างนี้นิน่า นังมดมันถึงได้เข้าใจมาท่านขุนทั้งรักทั้งหลงมัน เท้ายังไม่ทันจะเหยียบเรือนก็ไปขุกกับนังมดซะแล้ว

ฟาง – หึ้ยย!! (ปิดตาส่ายหน้า)

                ณ เรือนท่านขุน สมกับมีก็เข้ามาพร้อมกับยกสำรับที่ฟางทำมาให้กับท่านขุน

ป๊อป – อื้ม อร่อยใช้ได้เลยนะเนี่ยฝีมือลูกเอ็งเนี่ย แต่นี้กุ้งเผามันหมดแล้วเนี่ยไปเอากุ้งเผามาเติมหน่อยสิ!! ^^

มี – เจ้าค่ะ ฟาง! ฟางเอ้ย!! เอากุ้งเผามาเต็มให้ท่านขุนทีลูก (ฟางที่รออยู่ข้างล่างก็ไม่กล้าขึ้น)

ฟาง – จะ จ้าแม่!! (แต่ก็ไม่ขึ้นแต่ให้แบมกับแฟนหนุ่มของแบมขึ้นไปแทน) เอ็งไปสิ

แบม – ฟาง เอ็งนั้นและ

ฟาง – เอ็งนั้นและขึ้นไป เอานี่!! (ยื่นหม้อใช่กุ้งเผาให้แบม) ไปไปเร็วสิ (และนั้นทำให้แบมกับแฟนหนุ่มของเธอเดินขึ้นไป)

ป๊อป – นี่ นังมีนั้นนังฟางลูกเอ็งเหรอ??

สม – ป่าวขอรับท่าน นี่นังแบมลูกของไอ้สักที่เป็นโรคห่าตายแล้วเมื่อปีที่แล้วขอรับ

แบม – ฟางกำลังทำขนมหวานอยู่เจ้าค่ะ บ่าวก็เลยยกมาแทน

ป๊อป – ใครยกมาก็ได้ แต่คับคล้ายคับคาว่าจะเคยเห็นเอ็งแก้ผ้าเล่นน้ำอยู่นะ ^^ โตเป็นสาวเร็วนะนังแบม

มด – โตเร็วจริงเจ้าค่ะ อายุไม่เท่าไหร่มีผัวซะแล้ว

แบม – พี่มด!!

ยิ่ง – ไม่จริงนะขอรับ กระผมกับแบมไม่เคยทำอะไรผิดประเพณี (แฟนแบม)

มด – อมพระมาพูดคงจะไม่เชื่อหรอก

มี – นังมด เอ็งจะพูดอะไรเกรงใจท่านขุนบ้างสิ

มด – ก็รึไม่จริง

ป๊อป – มด!! (ทำให้มดก้มหน้า) ยกสำรับมาให้ข้าสิ (แบมเก้ๆกังๆกลัว)

มด – ไปซิ (กระซิบข้างหูแบม ทำให้แบมรีบไปทันที แต่ทันขุนก็ยังมองตามไม่วางสายตา และฟางก็ยกขนมหวานมาให้ท่านขุนก็อาการเดียวกับแบมมือยกมาวางที่โต๊ะเสร็จก็รีบไปทันที)

                ริมน้ำ

ฟาง – ท่านขุนเจ้าชู้จังเลยนะ พี่เควิน

เควิน – ไม่เอานะฟาง อย่านินทาท่านนะ ท่านเป็นนาย เดี๋ยวขี้กากจะกินหัวเอา

ฟาง – ตั้งแต่จำความได้อ๊ะฉันก็เห็นว่าสาวๆในบ้านเนี่ยตกเป็นเมียท่านแถบจะทุกคน ทำไมละพี่เควินทำไมท่านถึงจะต้องมายุ่งกับบ่าวในบ้านด้วย

เควิน – ท่านเป็นเจ้าของชีวิตเราถ้าท่านต้องการเราก็ต้องยอม

ฟาง – ขนาดนั้นเชียวรึ

เควิน – จ๊ะ

ฟาง – พี่เควินฉันกลัวอ๊ะ

เควิน – ไม่ต้องกลัวหรอกฟางเอ่ย เอ็งนะเป็นคนรักของพี่ เดี๋ยวพี่จะขอท่านเว้นเอ็งไว้สักคน

ฟาง – แล้วท่านจะให้พี่รึ??

เควิน – พี่เป็นบ่าวคนสนิทของท่าน ท่านคงเมตตา (แต่ฟางก็ยังคงกลัวว่าท่านขุนจะไม่ยอม)

                ตกค่ำ ณ เรือนท่านขุน

มด – ตอนท่านขุนไม่อยู่รู้ไหมเจ้าค่ะ ว่ามดนอนร้องไห้ทุกวัน

ป๊อป – ตายจริงใครมันมาทำให้คนดีของข้าต้องร้องไห้เนี่ย

มด – ก็พวกบ่าวในบ้านนะสิเจ้าค่ะ มันหาว่ามดอ๊ะละเมอเพ้อพบหลงรักท่านขุนอยู่ฝ่ายเดียวอยู่ได้ ยังไงซะท่านขุนก็คงไม่มีวันลดตัวลงมาเกือบกลั้วกับทาสที่ต่ำต้อยอย่างมด มดอ๊ะเป็นเหมือนหมาขี้เรื้อน ดูเถอะจะมันว่ามดเป็นหมาหนำซ้ำยังเป็นหมาขี้เรือนอีกต่างหาก

ป๊อป – ใครมันมาบังอาจว่าเมียข้ามันน่าจับพวกมันมาสับปากหนัก

มด – พวกมันคงไม่รู้นะสิเจ้าค่ะ ว่าท่านขุนนะยกมดให้เป็นเมีย เอ่อะว่าแต่เมื่อไหร่จะประกาศให้มันรู้ละเจ้าค่ะ จะได้ไม่มีใครกล้าว่ากล้าด่ามดให้เจ็บช้ำน้ำใจอีก

ป๊อป – รออีกสักพักเถอะมด รอให้ข้าได้เลื่อนบรรดาศักดิ์ก่อน ข้าไม่ลืมเอ็งแน่

มด – จะ จริงนะเจ้าค่ะ

ป๊อป – จริงสิ๊ ^^ เอ็งก็รู้อยู่แล้วว่าข้าทั้งรักทั้งหลงเอ็งขนาดไหนช่วงนี้ข้ากำลังยุ่งวันมะรืนก็ต้องราชกาลต่างเมืองอีก มาให้ข้าชื้นใจก็จะได้ไม่เสียเวลา

มด – เออะ ออะ เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ ท่านขุนต้องสาบานก่อนนะเจ้าค่ะ (ทำเอาป๊อป อึ้ง)

ป๊อป – เอ่อข้าสาบานก็ได้ ถ้าข้าไม่ทำอย่างที่ข้าพูดไว้นะขอให้ชีวิตข้ามีอันเป็นไป

มด – เจ้าค่ะ (จากนั้นทั้งสองก็...คงรู้อ่ะแหล่ะ)

                เช้าวันรุ่งขึ้นท่านขุนภาณุก็มาราชกาลต่างเมืองและก็ได้เลื่อนบรรดาศักดิ์เป็นหลวง และก็ไปขอคุณพิมแต่งงานโดยจะให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอคุณพิม .... และเหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อนะ