รอยรัก รอยบาป

เช้าวันรุ่งขึ้นท่านขุนภาณุก็มาราชกาลต่างเมืองและก็ได้เลื่อนบรรดาศักดิ์เป็นหลวง และก็ไปขอคุณพิมแต่งงานโดยจะให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอคุณพิม

เรือนทาสบ้านพระยาภาณุ ฟางเมื่อรู้ข่าวว่าพระยาภาณุจะแต่งงานก็รีบวิ่งมาบอกทุกคน

ฟาง – ทุกคน ทุกคน ขุนหลวงจะแต่งงานแล้ว

ทุกคน – แต่งงาน!!

ฟาง – ใช่แต่งงาน ^_^

แบม – แต่งกับใครรึฟาง

ฟาง – กับคุณพิมลูกสาวท่านเจ้าพระยาที่บางกอกน้อย

มด – ไม่จริง!! - -* กูไม่เชื่อ (มดรีบวิ่งไปที่เรือนใหญ่) กูไม่เชื่อ ฮื้อ!! (และก็วิ่งมาถึงเรือนใหญ่)

ป๊อป – เห้ย!! นี่มันอะไรของเอ็งเนี่ยะนังมด

มด – คุณหลวงจะแต่งงานไม่ได้นะเจ้าค่ะ ฮื้อ มดไม่ยอม T^T

ป๊อป – โถ่ นังมด

มด – ขุนหลวงจำไม่ได้รึเจ้าค่ะ T^T  ฮึก ขุนหลวงเคยให้สัญญากับมด เมื่อใดที่ได้เลื่อนบรรดาศักดิ์ขุนหลวงจะแต่งงานกับมดแล้วทำไมขุนหลวงทำแบบนี้ละเจ้าค่ะ ฮึก

ป๊อป – ไม่เอาน่ามดเอ้ย!! (เดินหันหลังแต่มดมากอดขาไว้)

มด – ขุนหลวงเจ้าข๋ามดไม่ยอมนะเจ้าค่ะ ฮื้อ

ป๊อป – นี่เอ็งอย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลย - -* ถึงข้าจะแต่งงานไปแล้วแต่เอ็งก็ยังเป็นเมียข้าอยู่นะ ออกไป๊ - -* (เดินหนี)

มด – ขุนหลวงเจ้าข๋า มดอยากเป็นเมียแต่งไม่ใช่เมียทาสแบบนี้ ฮื้อ มดจะไม่ยอมให้ขุนหลวงแต่งงาน!! มดไม่ยอมนะเจ้าค่ะ T^T

ป๊อป – เฮ้ย!! เอ็งนี้พูดไม่รู้เรื่องหรือไงออกไป - -* (พลักมดจนล้ม มดจึงอาละวาดทำลายข้าวของจนพังเสียหาย) มดมึงหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ บอกให้หยุด (เข้ามาจับตัวมดไว้)

สม – นังมดเอ้ย เดี๋ยวก็ถูกเคี่ยนจนตายหรอก มาอาละวาดขุนหลวงอย่างนี้ได้ยังไง (แอบดูอยู่กับทาสคนอื่นๆอยู่ตรงบันได)

ป๊อป – หยุด!! บอกให้หยุด

มด – มดไม่ยอม อ๊ากกก กรี๊ดดดดด!!

ป๊อป – เห้ยไอ้คนที่อยู่ตรงนั้นนะมาเอาตัวอีนังมดไปทีเร็ว

                เควิน ยิ่งจึงมาพาตัวมดไปโดยมดยังอาละวาดอยู่ทาสคนอื่นๆจึงรีบเข้ามาช่วยกันพาออกไปจากเรือน

เควิน – ขุนหลวงเป็นอะไรไหมขอรับ

ป๊อป – ไม่เป็นอะไรหรอก

เควิน – มดมันเหิมเกริมหนักจะสั่งให้โบยไหมขอรับ

ป๊อป – ไม่ต้องอ๊ะ แค่หาใครมาอธิบายเรื่องที่ข้าจะแต่งงานให้มันเข้าใจก็พอละ แล้วเอ็งรีบตามข้าไป

เควิน – ขอรับ!!

                เรือนทาส มดยังคงอาละวาดอยู่มี ฟาง แบม

มด – ทำไมคุณหลวงทำกับฉันอย่างนี้ ทำไมคุณหลวงทำแบบนี้

ฟาง – พี่มด

มี – มด

ฟาง แบม – พี่มด พี่มด

มด – อย่ามายุ่งกับฉัน!! จะมาสมน้ำหน้าฉันใช่ไหมละ

มี – ไม่มีใครมาสมน้ำหน้าเอ็งทั้งนั้นละ พวกข้ามาปลอบใจเอ็งต่างหากละ

แบม – พี่มดจ๊ะ อย่างร้องไห้เลยนะ

มด – จะไม่ให้ฉันร้องไห้ได้ยังไงละ ในเมื่อผัวฉันจะไปแต่งงานกับหญิงอื่น ฮึก ฮื้อ

ฟาง – ฉันเคยบอกพี่แล้วไงเราอ๊ะเป็นแค่บ่าวในเรือนยังไงท่านก็ไม่มีวันลดตัวลงมาจริงจังด้วยหรอก

มด – ท่านบอกว่าท่านรักฉัน จะแต่งงานกับฉันเมื่อได้เลื่อนขั้นเป็นคุณหลวง

มี – ก็ต้องนี้ท่านได้เลื่อนเป็นคุณหลวงแล้ว ท่านแต่งงานกับเอ็งรึก็ป่าว คนที่ท่านจะแต่งงานด้วยก็คือคุณพิมลูกสาวเจ้าพระยาโน่น

มด – ไม่!! ฉันไม่ยอม เป็นตายยังไงฉันก็ไม่ยอม ฉันจะเอาผัวของฉันคืนได้ยินไหม!! ฉันจะเอาผัวของฉันคืนนนน!! (และมดก็วิ่งออกมาจากเรือนทาสของตัวเองทันทีโยไม่ฟังคำของใครทั้งนั้น)

                งานแต่งงานของคุณหลวงกับคุณพิม

เจ้าพระยาน้อย – ออกเรือนไปและก็ต้องทนนะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็ต้องให้อภัยกัน  ยังไงก็ฝากคุณหลวงด้วยก็แล้วกัน

ป๊อป – ขอรับท่าน กระผมจะดูแลคุณพิมให้ดีที่สุดดุจดั่งชีวิตของผมเองครับ

                พอตกค่ำคุณหลวงกับคุณพิมก็อยู่ในห้องนอนคุณหลวงนั้นหอมแก้วคุณพิม แต่คุณพิมยังกลัวๆ ไม่กล้าอยู่

พิม – อย่าพึ่งนะค่ะ

ป๊อป – ทำไมละเราแต่งงานกันแล้วนะ ^^

พิม – ยะ อย่าค่ะคุณพี่ - - (ขณะที่คุณหลวงกำลัง....เห้ยไม่บอกแล้วพอน่าจะรู้)

                เมื่อเสร็จแล้วคุณหลวงก็นึกถึงวันเวลาที่อยู่กลับมดรู้สึกว่าเหมือนผิด

                เช้าวันรุ่งขึ้น เรือนทาสบ้านคุณหลวงมดก็ยังเศร้าเสียใจอยู่ ซึมๆ

มี – ข้าก็เตือนมันแล้วว่าอย่ามักใหญ่ใฝ่สูงจนเกินตัว

สม – จะว่านังมดมันฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ไอ้เควินมันบอกว่าคุณหลวงให้ความหวังซะจนมันละเมอเพ้อภพ

มี – ก็ตามประสาคนปากหวาน

แบม – ผู้ชายนี่จริงๆเลยนะ ถ้าไม่จริงใจนะไม่รู้จะพูดทำไม พี่ยิ่งต้องสัญญากับฉันนะว่าพี่อ๊ะจะไม่ปากอย่างใจอย่าง

ยิ่ง – จ๊ะ ^_^

ฟาง – ฉันกังวลใจจังจ๊ะแม่ ถ้าเกิดคุณพิมเธอย้ายเข้ามาอยู่ในเรือนนะ ไม่รู้ว่าพี่มดจะเป็นยังไงบ้าง

                เรือนใหญ่ ขุนหลวงกับคุณหญิงพิมเดินทางมาถึงได้สักพักมดก็เข้ามาอาละวาดและทำลายคุณหญิงพิมทำให้คุณหลวงโกรธสั่งให้เควินและยิ่งเอาตัวมดไปเขี่ยน ถ้าไม่ตายอย่างหยุด (โหดอ๊ะ - -*)

                เรือนทาส เควิน ยิ่งที่กำลังเขี่ยนมดอยู่นั้นคุณหลวงก็เดินมามดอ้อนวอนแต่คุณหลวงทำเป็นไม่สนใจแต่จริงๆแล้วนั้นสงสารมดซึ่งเธอก็เคยเป็นเมียของเขาและยังคอยดูแลเขาเป็นอย่างดีอีก

มด – กลัวแล้วเจ้าค่ะ ฮื้อ!! เจ็บเหลือเกิน (สักพักคุณหญิงพิมก็วิ่งเข้ามาห้ามไม่ให้เคี่ยนมด)

พิม – คุณพี่ค่ะ หยุดเถอะค่ะ แค่นี่มดก็เจ็บเจียนตายแล้วนะค่ะ

ป๊อป – ก็มันหยาบคายกับน้อง ก็สมควรแล้วที่มันจะถูกเขี่ยนเจียนตายแบบนี้ - - เอาไม้เรียวมา

พิม – เดี๋ยวค่ะคุณพี่ค่ะ คุณพี่ คุณพี่ค่ะ คุณพี่อย่านะค่ะ (ห้ามไว้ๆ) นี่คุณพี่จะเขี่ยนมดจนตายเลยเหรอเจ้าค่ะ? (ตายไปเลยก็ดี =+=)

ป๊อป – ก็มันมาทำ... (จะไปตีมด)

พิม – ขะ คุณพี่ค่ะ (เอาอีกสิเอาอีก 555+) น้องขอนะค่ะอย่าให้มีเวรมีกรรมต่อกันเลยอภัยกันได้อ๊ะก็อภัยให้กินเถอะค่ะ (ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ//ไรเตอร์)

ป๊อป – หึ้ยย!!

พิม – คุณพี่ค่ะ อภัยเถอะนะค่ะ

ป๊อป – นี่น้องพูดจริงๆ รึ

พิม – ค่ะ

ป๊อป – เห้ยแก้เชือกมันออก (เควินกับยิ่งแก้เชือกที่ผูกมือมดออก) กราบคุณพิมเดี๋ยวนี้ (มดมองหน้าพิมด้วยความแค้นและไม่กราบ) ยัง! ยังไม่กราบคุณพิมอีกเหรอนังมดนี่ถ้าคุณมดไม่มาห้ามไว้นะเอ็งตายแน่แน่ กราบคุณมดเดี๋ยวนี้!! - -* เอ๊ะอีนังนี้นี่ดื้อด้านมากเลยนะ ดะเดี๋ยวข้าลง

พิม – เดี๋ยวค่ะคุณพี่ พอเถอะนะค่ะ

ป๊อป – จะมาห้ามพี่ไม่ให้เขี่ยนมันทำไมเล่า!! - -*

พิม – อย่างไร ก็เมีนคุณพี่ (คำพูดของพิมทำเอาคุณหลวงอึ้งไปเลย)

ป๊อป – เอาอีกแล้วนะนังมด นี่ถ้าไม่มีคุณพิมห้ามไว้ละก็เอ็งตายแน่ ล่ามโซ่มันไว้และอย่าให้มันโผ่หัวไปให้ข้าเห็นนะ ป๊ะคุณพิมขึ้นเรือนกัน (และคุณหลวงก็พาพิมขึ้นเรือนไปทันที)

                เมื่อคุณหลวงและคุณพิมเดินออกไปเพื่อขึ้นเรือน ทุกคนที่ดูอยู่ข้างนอกก็รีบวิ่งเข้ามา

ฟาง – พี่มด พี่เป็นยังไงบ้างจ๊ะ

มด – ไม่ต้องมายุ่งกับข้า - -*

ฟาง แบม – พี่มด ไม่เป็นอะไรนะพี่

มด – ปล่อยข้าไปให้พ้นนนน!! บอกให้ออกไป๊!!

                จากนั้นทุกคนก็พามดมาที่เรือนทาสและล่ามโซ่ตามทำสั่งคุณหลวงภาณุ

มด – ไอ้เควิน ไอ้ยิ่ง เอ็งจำไว้เลยนะเอ็งเขี่ยนข้า - -*

มี – อย่างร้องไห้เลยมดเอ้ย แค่นี้ก็นับว่าท่านปราณีเอ็งแล้ว

ฟาง – อย่าคิดมากเลยนะพี่มดไว้ฉันจะเอาข้าวเอาน้ำมาให้

เควิน – ไปเถอะ อย่าไปยุ่งกับมันหนักเลยเผื่อมันจะสำนึกอะไรได้บ้าง (จากนั้นทุกคนก็เดินออกจากเรือนทาสของมดทันที)

                แต่มดก็ไม่ยอมคิดจะแก้แค้นคุณพิมให้ถึงที่สุด ทุกคนที่เดินออกมาก็คุยเรื่องที่มดทำร้ายพิมบ้างก็สงสารมด บางก็ว่ามด

                เช้าวันรุ่งขึ้น เรือนทาส มี ฟางและแบมเอาข้าวเอาน้ำมาให้มด เมื่อเข้ามาก็เห็นมดนอนอยู่จึงปลุกมดให้ลุกมาทานข้าว ทานปลา มดก็พูดว่าจะแก้แค้นและไม่ยอมเพราะการที่เป็นทาสจะมาถูกกระทำแบบนี้ เธอไม่ยอม แต่ทั้ง 3 พยายามห้ามแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จจึงปล่อยมดตามเวรตามกรรม

                เรือนใหญ่ คุณหลวงรู้สึกไม่สบายใจเรื่องมด และเห็นเควินเอาน้ำมาเปลี่ยนต้นไม้จึงเดินเข้าไปถาม

ป๊อป – อีมดเป็นยังไงมั้งว๊ะ

เควิน – น้ามีบอกว่าไม่ยอมกินข้าวกินปลาเลยขอรับเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว

ป๊อป – โถ่ เอ้ย!!

เควิน – ชั่งมันเถอะขอรับท่าน อีกประเดี๋ยวมันคงทำใจได้

ป๊อป – ข้าไม่อยากบาป ยังไงมดมันก็ยังเป็นเมียข้าคนนึง แต่มดก็ไม่น่าไปโวยวายคุณพิมอย่างนั้น เฮ้อ!! ยังไงข้าก็ไม่ทิ้งมันหรอก ไอ้เควินเดี๋ยวเอ็งดูต้นทางให้ข้าหน่อย ข้าจะไปดูอีมดมัน

เควิน – ขอรับท่าน (แต่แมวซึ่งเป็นทาสคนสนิทของคุณหญิงพิมแอบได้ยินเข้าจึงรีบไปรายงานให้คุณหญิงฟังท่านทีและเมื่อคุณหญิงพิมรู้ก็โกรธมากและรีบไปดูทันทีและสั่งให้แมวดูเควินไว้)

                ณ เรือนทาส คุณหลวงก็เดินมาเห็นมดนอนอยู่จึงเข้ามาดูใกล้ๆ

ป๊อป – มด

มด – คุณหลวง ^_^ คุณหลวงจริงๆรึเจ้าค่ะ (มดดีใจที่ได้เห็นหน้าคุณหลวงเป็นอย่างมาก)

ป๊อป – นะ นี่เอ็งเป็นอย่างไรบ้างอ๊ะ

มด – โถ่ ทูนหัวของเมีย ยังจะมีแก่ใจมาถามเมียอีก เมียไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะ ^_^ เพียงได้เห็นหน้าคุณหลวง

ป๊อป – ข้าเสียใจที่ต้องลงโทษเอ็งรุนแรงอย่างนี้ แต่เอ็งก็ไม่น่าไปล่วงเกินคุณพิมเข้าแบบนั้น

มด – ก็มดไม่อยากให้คุณหลวงมีคนอื่นนิเจ้าค่ะ

ป๊อป – แต่ข้าก็ไม่ได้ทอดทิ้งเอ็งไม่ใช่เหรอมด

มด – แต่สิ่งที่คุณหลวงทำอ๊ะมันยิ่งกว่าทิ้งมดซะอีก

ป๊อป – เอาเป็นว่าเดี๋ยวข้าจะให้คนมาไขกุญแจโซ่ที่ล่ามเอ็งอยู่ก็แล้วกันนะ

มด – จริงหรือเจ้าค่ะ^^

ป๊อป – แล้วเอ็งไปรอข้าที่ท่าน้ำนะ

มด – เจ้าค่ะ ^_^

ป๊อป – ข้าไปและ (คุณพิมซึ่งแอบดูอยู่นั้นก็เสียใจฟางที่ผ่านมาเห็นคุณพิมก็รู้สึกสงสารเป็นอย่างมากจึงรีบกลับไปเล่าให้แม่ฟังทำให้ทุกคนที่ได้ยินสงสารคุณพิม)

                ท่าน้ำ มดที่มารอคุณหลวงตามคำสั่ง ก็นั่งดูขาที่ถูกโซ่ล่ามไว้มันเขียวซ้ำไปหมด คุณหลวงที่บอกให้มดมารอก็รีบเดินมาทันที เห็นมดนั่งรออยู่แล้ว คุยกันแล้วก็ยื่นกอด คุณหญิงพิมที่เดินตามมาเห็นเข้าทำเอาทั้ง 2 คนตกใจ คุณหลวงให้มดกราบขอโทษคุณหญิงพิม และขอให้คุณพิมอนุญาตให้คุณหลวงมีมด และนั้นทำให้คุณหญิงพิมเสียใจอย่างมาก ทำเอาทาสทุกคนสงสารและรักคุณพิมมากขึ้นเพราะการกระทำของเธอ

                เรือนใหญ่

พิม – คุณหลวงไม่ไว้หน้าข้าเลย ขนาดมดมันทำกับข้าขนาดนั้นคุณหลวงยังให้อภัยมันแล้วลอบไปหามันถึงที่

แมว – ก็นั้นนะสิค่ะ แต่คุณพิมของบ่าวก็ยังทำดีกับมันอยู่ได้

พิม – ใจจริงแล้วอะนะ ข้าอยากจะร้องกรี๊ด แล้วจะเอาเท้าไปถีบหน้าไอ้ผู้หญิงที่ไร้อย่างอายคนนั้น

แมว – ก็ทำเลยสิเจ้าค่ะ คุณพิมของบ่าวทำได้เจ้าค่ะ ทำเลยเจ้าค่ะ

พิม – ทำได้ยังไง มันจะดูไม่ดีในสายตาของบ่าวไพร่ แล้วที่สำคัญอะนะในสายตาของคุณหลวงด้วย

แมว – แต่คุณพิมก็ยังใจดีให้คุณหลวงยกย่องนางมดขึ้นมาเป็นเมียนะเจ้าค่ะ

พิม – ก็ยังดีกว่าคุณพี่ลักลอบไปหามันอ๊ะ ให้มันอยู่บนเรือนก็ยังอยู่ในสายตาของข้า ยายแมวเอ็งจำได้ม๊ะวิธีที่คุณแม่เอาชนะใจคุณพ่อ ข้าจะอดทนเอาอย่างคุณแม่

แมว – แต่บ่าวไพร่ในเรือนเราไม่มีใครล่วงเกินคุณหญิงท่านเหมือนนางมดล่วงเกินคุณพิมของบ่าวนะเจ้าค่ะ

พิม – แล้วใครบอกว่าข้าจะปล่อยให้มันล่วงเกินข้าละ เอ็งจะได้รู้ได้เห็นยายแมวว่าคนที่ล่วงเกินข้ามันจะมีสภาพยังไง - -* (กรี๊ดดด น่ากลัว//ไรเตอร์)

                เช้าวันรุ่งคุณหลวงให้ทาสมาจัดห้องให้กับมด ทุกคนที่จัดห้องก็อิจฉาที่มดจะได้นอนฟูกแบบนี้ คุณหญิงพิมก็เดินเข้ามาได้ยินและบอกมีของจะให้คือผ้าแขกกับสไบ คุณหญิงพิมเลือกผ้าสไบสีชมพูให้ฟาง สไบสีแสดให้แบม ผ้าที่เหลือก็ให้มีเอาสไบที่เหลือไปให้บ่าวสาวๆที่เหลือ ผ้าแพให้กับบ่าวผู้ชาย และให้มีไปตามมดมาดูห้อง ทุกคนก็แยกย้ายกันไปทันที

                เรือนใหญ่ คุณพิมกับคุณหลวงนั่งคุยกันอยู่ มีกับมดเดินมา

มี – มดมาแล้วค่ะคุณพิม

ป๊อป – เอ่อ มดมาก็ดีแล้วมาขอบคุณคุณพิมซะ คุณพิมอุส่าห์จัดห้องไว้ให้เอ็งนะ

มด – จริงหรือเจ้าค่ะ มดดีใจเหลือเกินเจ้าค่ะ (กราบขอบคุณคุณหญิงพิม) ขอบพระคุณเจ้าค่ะ ^_^

พิม – มดรีบไปดูห้องสิ เผื่อว่าเอ็งไม่ชอบใจข้าจะได้จัดให้ใหม่

มด – คุณพิมมีน้ำใจจัดให้ อิฉันก็ชอบใจอยู่แล้วเจ้าค่ะ ^_^ ขอบพระคุณนะเจ้าค่ะ (กราบขอบพระคุณอีกครั้งนึง) คุณหลวงเจ้าข๋า คุณหลวงนอนห้องมดบ่อยๆ ไปดูห้องหน่อยดีไหมเจ้าค่ะ ชอบไม่ชอบอย่างไรจะได้ให้คุณพิมจัดให้ใหม่ (คำพูดนี้ทำเอาคุณหญิงพิมอึ้งและโกรธมากแต่เก็บอาการไว้)

พิม – เชิญคุณพี่เถอะค่ะ ^^

ป๊อป – จ๊ะ จ๊ะ (พยักหน้าเรียกมด) (เอาทำทุกคนเพิ่มความสงสารให้คุณหญิงพิมเข้าไปอีกรวมทั้งฟางด้วย)

                ณ ห้องนอนมด

มด – สวยจังเลยเจ้าค่ะ เป็นบุญวาสนาของอินังมดจริงนะเจ้าค่ะ คุณหลวงเจ้าข๋าลองนอนดูกับมดดูนะเจ้าค่ะ มดอยากรู้ว่าฟูกผืนเนี่ยนุ่มแค่ไหน

ป๊อป – เอาไว้ก่อนน๊า

มด – นะเจ้าค่ะคุณหลวง (เสียงดังออกไปหน้าเรือนแหน่ะ เหอะทำเอาทุกคนที่อยู่นั้นก้มหน้าสังเวรใจ)

ป๊อป – ไว้ก่อนน๊า

มด – นะเจ้าค่ะ แปปเดียวเจ้าค่ะ นะ

ป๊อป – ข้าว่า ฮืม

มด – นะเจ้าค่ะคุณหลวง

ป๊อป – อืม!! (ทั้งคู่ล้มตัวลองไปนอนกับฟูก)

มด – โอ้ยย!! คุณหลวง

ป๊อป – อะไรละมด

มด – คุณหลวง โอ้ย!! (พลักคุณหลวงออกทันที)

ป๊อป – โอ้ย!! อะไรว๊ะเนี่ย

มด – อะไรมันแทงหลังมดไม่รู้เจ้าค่ะ

ป๊อป – หลังข้าด้วยสิ (คุณหลวงจึงดูที่ฝูกว่ามีอะไรอยู่ก็พบกับเข็ม)

มด – ห๊ะ ตายแล้วเข็ม นี่เข็มมันแทงมดเหรอเจ้าค่ะ อุ้ยเจ็บยังเลยเจ้าค่ะ ฮื้ออ ฮืออ (ทั้ง 2 คนเดินออกมาหน้าเรือน)

พิม – มีอะไรรึมด ไม่ถูกใจเหรอ

มด – ถูกใจเจ้าค่ะ แต่ใครก็ไม่รู้เอาเข็มไปแทงไว้ในฟูก

พิม – ตายจริง เกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร

ป๊อป – คุณพิมต้องจัดการเรื่องนี้ให้พี่นะ ดูสิหลังเหลงพี่พังหมด

พิม – ตายแล้ว

มด – ต้องมีใครคิดจะแกล้งมดแน่เลยเจ้าค่ะ

พิม – เธอหมายถึงใครหรือมด

มด – มดไม่รู้หรอกเจ้าค่ะ รู้แค่ว่าจู่ๆเข็มมันคงแทงขึ้นมาเองไม่ได้

ป๊อป – ใช่!! เข็มมันจะโผล่ขึ้นมาจากฟูกเองได้ยังไง

พิม – คุณพี่ค่ะน้องเป็นคนดูแลเรื่องห้องนอนของมด ถ้าจะโทษอ๊ะก็คงต้องโทษที่น้องดูแลไม่ดี

แมว – คุณเจ้าข๋าไม่นะเจ้าค่ะ คุณพิมไม่ได้ทำนะเจ้าค่ะ

ป๊อป – ข้าไม่ได้หมายความว่าคุณพิมเป็นคนทำ แต่อาจจะมีไอ้ อีคนไหนไปลืมเข็มทิ้งไว้ที่ฝูกก็เป็นได้!!

มี – อิฉันสาบานได้นะเจ้าค่ะคุณหลวง ไม่มีใครลืมเข็มไว้บนฟูกแน่ๆเจ้าค่ะ ก่อนออกมาอิฉันก็ตรวจดูอย่างดีเจ้าค่ะ

ป๊อป – ว๊ะ!! แล้วเข็มมันจะโผล่ออกมาจากฝูกได้ยังไง - -*

พิม – เออะ คุณพี่ค่ะ ใจเย็นๆนะค่ะเดี๋ยวน้องจะดูแลจัดให้ให้มดใหม่นะค่ะ

มด – ละ แล้วคืนนี้มดจะนอนไหนละเจ้าค่ะ

แมว – หึ หล่อนมาจากไหนก็กลับไปซุกหัวนอนตรงนั้นสิย๊ะ กองฟงกองฟางก็เคยนอนมาแล้วไม่ใช่เหรอจะกงกลัวอะไร - -*

มด – คุณหลวง

ป๊อป – ยายแมว

พิม – คุณพี่จะให้มดนอนที่ไหนก็สุดแล้วแต่คุณพี่เถอะค่ะ

ป๊อป – ถ้าอย่างนั้นพี่ขออนุญาตคุณพิมให้มดไปนอนที่ห้องด้วยแล้วกัน แต่พี่จะให้มดนอนที่พื้นรับรองว่าจะไม่ให้มันสร้างความรำคาญใจให้คุณพิม (คำพูดของคุณหลวงทำเอาพิมถึงทำเสียใจและโกรธแค้นเท่าทวีคูณ)

 

---

 

ตอน 2 มาแล้ว อิอิ ฝากอ่านฝากโหวตด้วยนะค่ะ ^_^

รักรีดเดอร์