แค่เธอสงสัย TK

สเปเชี่ยว :)

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงสาวๆมากมายต่างกรีดร้องเพราะชายหนุ่มทั้ง 5 คนกำลังทำการแข่งขันบาสกับ

 

โรงเรียนอื่น ซึ่งหนึ่งในห้าคนนั้นก็มีพี่โทโมะด้วย ทำให้ฉันต้องมานั่งเชียร์อยู่ที่ขอบสนาม

 

“ปี๊ด~ ปี๊ด~ ปี๊ดดดดดดดดด” เสียงนกหวีดบ่งบอกว่าหมดเวลาการแข่งขัน ทั้งสองทีมเดินเข้ามาจับมือกัน คงไม่

 

ต้องพูดถึงว่าทีมไหนเป็นฝ่ายชนะ เพราะทีมที่ชนะก็คือทีมของพี่โมะนะสิ! แฟนฉันเก่งจัง >///<

 

“เหนื่อยมั้ยค่ะ?” เมื่อเห็นว่าพี่โทโมะเดินมาทางนี้ ฉันจึงรีบลุกแล้วเดินเข้าไปหาพร้อมน้ำหนึ่งขวดยื่นให้พี่เขา

 

“แค่เห็นหน้าเราก็หายเหนื่อยแล้ว” คนตัวโตหยอดคำหวานใส่พร้อมยิ้มหวานแล้วดื่มน้ำด้วยความเหน็ดเหนื่อย

 

“ไม่ต้องมาพูดอะไรหวานๆเลยนะ” ฉันพูดแล้วเอาผ้าเย็นเช็ดหน้าให้พี่โมะเพื่อปิดบังความรู้สึกที่ตอนนี้หัวใจมันจะ

 

กระโดดออกมาเต้นอยู่ข้างนอก

 

“เขินก็บอก ฮ่าๆ” พี่โมะยังคงไม่หยุด ล้อฉันอยู่ได้ ><

 

“ถ้ายังไม่หยุดพูดแก้วจะกลับบ้านเล่า!” เอาบ้าง ต้องเล่นแบบนี้ซิน่ะพี่เขาถึงจะหยุดพูด

 

“โอเคๆ ไม่พูดแล้วครับ อยู่กับเค้าก่อนอย่าพึ่งกลับนะ” เขาพูดแล้วกอดรั้งเอวฉันไว้อย่างออดอ้อน

 

“เฮ้ยๆ ทำไรกันว่ะ ฉันมองอยู่นะเว้ยยย!!” เสียงโวกเหวกดังขึ้นทำให้เราสองคนหันไปมอง พี่เขื่อนนั้นเองที่พูด

 

เหน็บแนมเราสองคน แต่พี่โทโมะก็ไม่เห็นจะปล่อยเอวฉันเลยอ่ะ

 

“พี่โมะปล่อยได้แล้ว นี่มันสนามบาสนะ แล้วพี่เขื่อนก็มองอยู่ด้วย” ฉันพูดแล้วตีมือพี่เขาเพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่

 

ยอมปล่อยง่ายๆแน่

 

“พี่โมะค่ะ หนูให้ค่ะ” เด็กน้อยที่อายุน่าจะเด็กกว่าฉัน 1 ปี วิ่งเข้ามาก่อนจะยื่นขนมให้พี่โมะ

 

“ขอบคุณมากครับ”

 

“พี่เก่งมากๆเลยค่ะ อย่าลืมทานขนมนะค่ะ” เธอคนนั้นพูดแล้ววิ่งออกไปด้วยหน้าที่แดงกล่ำ หน้าฉันก็แดง หน้าฉัน

 

แดงเพราะโกรธนะสิ!! พี่โมะก็มองขนมนั้นแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

 

“แก้วกลับบ้านแล้วนะ” ฉันพูดแล้วสะพายกระเป๋าจากนั้นก็เดินออกมาทันที หึ..พอได้ขนมแล้วไม่สนใจฉันเลย

 

สักนิด เด็กคนนั้นก็อีกคนไม่รู้รึไงว่าฉันกับพี่โมะเป็นแฟนกัน แล้วไม่เห็นหรอไงว่าก่อนหน้านี้เราสองคนก็กอดกัน

 

อยู่อ่ะ!! ถ้าจะให้ขนมกันทำไมต้องให้ต่อหน้าฉันด้วยอ่ะ ฉันหึงนะโว้ยย!!

 

“แก้วๆ เป็นอะไรไป?” พี่โมะวิ่งมาจับแขนฉัน

 

“ปล่อยแก้ว แก้วเหนื่อย จะรีบกลับไปนอน” ฉันสะบัดแขนออกแล้วเดินต่อไป ถ้ายังไม่รู้ว่าฉันงอนเรื่องอะไรก็ไม่

 

ต้องมาคุยกัน!! ฮึ่ย! โกรธๆๆ

 

“ไม่เอานะแก้ว หึงอะไรไม่เข้าเรื่อง” พี่โทโมะพูดแล้วดึงตัวฉันเข้ามากอด

 

“พี่ไม่ใช่แก้วพี่ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้แก้วรู้สึกยังไงอ่ะ แก้วเห็นพี่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แก้วก็กังวลใจ แก้วผิดมากหรอที่กลัว

 

พี่จะเปลี่ยนใจ ฮึก..ไปชอบคนอื่น”

 

“พี่ชอบแก้ว ไม่ต้องห่วงว่าพี่จะไปชอบคนอื่นหรอก” พี่โทโมะพูดแล้วก็ลูบผมฉันอย่างปลอบใจ

 

“จะบอกให้ว่าแก้วขี้งอน แก้วเป็นคนขี้น้อยใจนะ” ฉันพูดแล้วซุกหน้าลงกับอกของพี่เขา ไม่รู้จะพูดไปทำไม แต่แค่

 

อยากให้พี่เขาใส่ใจในตัวเรามากกว่านี้นะสิ TOT

 

“รู้แล้วครับ จะต้องให้พี่บอกกี่รอบว่าพี่รักเราเนี่ย?” พี่โมะผลักฉันออกจากกอดก่อนจะลูบหัวฉันเบาๆ

 

“บอกทุกวันได้มั้ย? พี่จะได้รักแก้วมากๆไง”

 

“แค่นี้ก็รักจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว เพราะเราขี้อ้อนแบบนี้ไงล่ะ” พี่โมะพูดแล้วดึงฉันเข้ามากอดอีกรอบ พี่เขานี่ไม่

 

เปลี่ยนจริงๆ จากวันแรกจนถึงวันนี้พี่เขายังคอยดูแลฉันเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ยังโทรหา ยังคอยส่งข้อความมา

 

ให้ฉันตลอด มีแค่บางครั้งเท่านั้นที่ฉันอาจจะรู้สึกไปเอง กังวลว่าพี่เขาจะไม่รักฉันแล้ว หน้าตาเขาหล่อเหลาจนไม่

 

ต้องไปจีบใคร ผู้หญิงมากมายก็ต่างพร้อมวิ่งเข้ามาหาเขา แต่พี่เขาก็พร้อมจะอธิบายทุกอย่าง ให้อภัยเวลาฉันทำ

 

ผิดและคอยปลอบฉันเวลาฉันเสียใจ คอยบอกรักฉันอยู่เสมอ เขาดีกับฉันมากจริงๆ

 

“นี่ฉันเดินกลับมาอีกรอบ พวกแกยังกอดกันอีกหรอว่ะเนี่ย!! ฉันเขินแทนนะโว้ยยย!” พี่เขื่อนเดินกลับมาพร้อม

 

โวยวายต่อ

 

“แกไม่ขัดสักเรื่องได้ป่ะว่ะ!” พี่โทโมะพูดอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะวิ่งไปไล่เตะก้นพี่เขื่อน เหมือนเด็กๆเล่นกัน

 

มากๆเลย

 

------------------------------

 

“ว่าไงค่ะ”

 

(นอนยังครับ?) ปลายสายเอ่ยถาม

 

“ยังค่ะ นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย”

 

(วันนี้ดาวสวยนะ ออกมาดูที่ระเบียงสิ) พี่โมะพูด

 

“พี่โมะมาได้ไงอ่ะ?” ฉันเดินออกมาที่ระเบียงแต่ก็เจอผู้ชายที่ฉันคุ้นเคยยืนมองมาที่ฉันอยู่

 

(จะพาออกไปเดินเล่นนะ ไปมั้ย?)

 

“ฮ่าๆ รอแปปนะค่ะ แก้วจะลงไปเดี๋ยวนี้เลย”  ฉันกดวางสายแล้วเดินออกจากห้องทันที

 

--------------------------

 

“แก้วจะไปไหนลูก?” แม่เดินมาถามฉัน

 

“ไปเดินเล่นคะแม่”

 

“ไปกับใครลูก นี่มันมืดแล้วนะ” แม่พูด เหมือนว่าจะอดไปแล้วอ่ะ TOT

 

“ไปกับผมเองครับคุณน้า” พี่โทโมะมาจากไหนก็ไม่รู้พูดขึ้น เข้ามาบ้านฉันยังไงก็ไม่รู้

 

“ไปกับโทโมะหรอลูก ไปเถอะจ๊ะ” แม่พูดแล้วเดินเข้าครัวไป ทำไมง่ายจังอ่ะ

 

------------------------

 

“ไปเดินเล่นกันดูกว่า” พี่โมะพูดแล้วจูงมือฉันเดินตาม เราไม่ได้เดินไปไหนไกลหรอก แค่สวนสาธารณะภายในหมู่

 

บ้านเท่านั้นแหละ เราเดินไปเรื่อยๆก่อนจะนั่งลงที่ม้านั่งเพื่อที่จะได้มองดาวได้อย่างชัดเจน

 

“คิดยังไงถึงชวนแก้วมาเดินเล่นเนี่ย?” ฉันถามเพราะปกติไม่ได้ชวนมาเดินเล่นแบบนี้

 

“ก็คิดถึง อยากอยู่ด้วย” ถ้าจะพูดตรงขนาดนี้นะ เขินอ่า >///<

 

“เอ่อ..ทำไมแม่แก้วถึงยอมให้แก้วออกมากับพี่อ่ะ” ฉันถามเพราะสงสัย

 

“นี่เราไม่รู้หรอไง ว่าแม่เราสองคนเป็นเพื่อนกัน” พี่โทโมะพูด ไม่ยักกะรู้เลยย -0-

 

“แก้วไม่รู้นิ”

 

“ดีแล้วแหละที่แม่เราสองคนรู้จักกัน” พี่โทโมะพูดขึ้นมา

 

“ดียังไง?”

 

“เวลาขอลูกสาวเขาแต่งงานจะได้ไม่ต้องพูดอะไรมากไง” พี่โทโมะพูดแล้วมองมาที่ฉัน ซึ่งฉันก็กำลังนั่งนิ่ง

 

เพราะอึ้งมาก

 

“ค่าสินสอดแพงนะจะบอกให้”

 

“แพงแค่ไหนก็สู้ อยากได้คนนี้เป็นภรรยา” พี่โมะพูดแล้วดึงฉันเข้ามากอดแนบกาย ไปกันใหญ่แล้วนะ นี่ฉัน..เขิน

 

มากแล้ววว

 

“แก้วไม่แต่งกับพี่หรอก แบร่~” แกล้งสักหน่อยดีกว่า

 

“ทำไมอ่ะ? ไม่รักกันแล้วหรอ? พี่ทำอะไรผิดอ่ะ” พี่โมะรีบโวยวายทันที ก่อนจะเบ้หน้าเพราะโดนปฏิเสธ

 

“ล้อเล่นนะ พร้อมเมื่อไรก็มาขอแล้วกัน” ฉันพูดแล้วหันหน้าหนีทันที นี่พูดออกไปได้ไงเนี่ย

 

ไม่อายปากตัวเองเลยอ่ะ -///-

 

“งั้นไปกันเลยป่ะ” พี่โมะพูดแล้วฉุดตัวฉันให้ลุกขึ้น

 

“ไปไหนอ่ะ?” ฉันถามเพราะงงอ่ะ อยู่ก็ให้ฉันลุกขึ้น ลุกทำไมกัน?

 

“ไปขอคุณน้า พี่พร้อมแล้ว พี่อยากแต่งงานแล้วก็..อยากมีตัวเล็กวิ่งเต็มบ้านอ่ะ” พี่โมะพูด

 

“ไอ้พี่บ้า ไม่เอาอ่ะ แก้วยังไม่อยากมีตัวเล็กนะ ไม่อ้าวว!” พี่โมะลากตัวฉันเพื่อพากลับบ้าน อย่าบอกนะว่าจะไปขอ

 

แม่ฉันจริงๆอ่ะ พี่พร้อมแต่แก้วยังไม่พร้อมนะ ฮึก..

 

“ดื้อหรอ? ได้” พี่โทโมะหันกลับมากอดฉันก่อนจะโน้มตัวลงมาประทับริมฝีปากลงที่ริมฝีปากของฉัน เราสองคนจูบ

 

กันอย่างดูดดื่มใต้แสงจันทร์ที่เป็นพยานรักระหว่างสองเรา ต่อจากนี้ไปจะไม่มีใครพรากเราสองคนได้...เพราะหัวใจ

 

เรารักกัน

 

THE END

จบจริงแล้วนะค่ะ :)

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

 อัพแล้วนะค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตาม เรื่องนี้จบอย่างสมบูรณ์แล้วค่า

ฝากเม้น+โหวตเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ บ๊ายบาย

16:08  TOEY

5 มีนาคม 2556