แค่เธอสงสัย TK

สเปเชี่ยว :)
 
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงสาวๆมากมายต่างกรีดร้องเพราะชายหนุ่มทั้ง 5 คนกำลังทำการแข่งขันบาสกับ
 
โรงเรียนอื่น ซึ่งหนึ่งในห้าคนนั้นก็มีพี่โทโมะด้วย ทำให้ฉันต้องมานั่งเชียร์อยู่ที่ขอบสนาม
 
“ปี๊ด~ ปี๊ด~ ปี๊ดดดดดดดดด” เสียงนกหวีดบ่งบอกว่าหมดเวลาการแข่งขัน ทั้งสองทีมเดินเข้ามาจับมือกัน คงไม่
 
ต้องพูดถึงว่าทีมไหนเป็นฝ่ายชนะ เพราะทีมที่ชนะก็คือทีมของพี่โมะนะสิ! แฟนฉันเก่งจัง >///<
 
“เหนื่อยมั้ยค่ะ?” เมื่อเห็นว่าพี่โทโมะเดินมาทางนี้ ฉันจึงรีบลุกแล้วเดินเข้าไปหาพร้อมน้ำหนึ่งขวดยื่นให้พี่เขา
 
“แค่เห็นหน้าเราก็หายเหนื่อยแล้ว” คนตัวโตหยอดคำหวานใส่พร้อมยิ้มหวานแล้วดื่มน้ำด้วยความเหน็ดเหนื่อย
 
“ไม่ต้องมาพูดอะไรหวานๆเลยนะ” ฉันพูดแล้วเอาผ้าเย็นเช็ดหน้าให้พี่โมะเพื่อปิดบังความรู้สึกที่ตอนนี้หัวใจมันจะ
 
กระโดดออกมาเต้นอยู่ข้างนอก
 
“เขินก็บอก ฮ่าๆ” พี่โมะยังคงไม่หยุด ล้อฉันอยู่ได้ ><
 
“ถ้ายังไม่หยุดพูดแก้วจะกลับบ้านเล่า!” เอาบ้าง ต้องเล่นแบบนี้ซิน่ะพี่เขาถึงจะหยุดพูด
 
“โอเคๆ ไม่พูดแล้วครับ อยู่กับเค้าก่อนอย่าพึ่งกลับนะ” เขาพูดแล้วกอดรั้งเอวฉันไว้อย่างออดอ้อน
 
“เฮ้ยๆ ทำไรกันว่ะ ฉันมองอยู่นะเว้ยยย!!” เสียงโวกเหวกดังขึ้นทำให้เราสองคนหันไปมอง พี่เขื่อนนั้นเองที่พูด
 
เหน็บแนมเราสองคน แต่พี่โทโมะก็ไม่เห็นจะปล่อยเอวฉันเลยอ่ะ
 
“พี่โมะปล่อยได้แล้ว นี่มันสนามบาสนะ แล้วพี่เขื่อนก็มองอยู่ด้วย” ฉันพูดแล้วตีมือพี่เขาเพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่
 
ยอมปล่อยง่ายๆแน่
 
“พี่โมะค่ะ หนูให้ค่ะ” เด็กน้อยที่อายุน่าจะเด็กกว่าฉัน 1 ปี วิ่งเข้ามาก่อนจะยื่นขนมให้พี่โมะ
 
“ขอบคุณมากครับ”
 
“พี่เก่งมากๆเลยค่ะ อย่าลืมทานขนมนะค่ะ” เธอคนนั้นพูดแล้ววิ่งออกไปด้วยหน้าที่แดงกล่ำ หน้าฉันก็แดง หน้าฉัน
 
แดงเพราะโกรธนะสิ!! พี่โมะก็มองขนมนั้นแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
 
“แก้วกลับบ้านแล้วนะ” ฉันพูดแล้วสะพายกระเป๋าจากนั้นก็เดินออกมาทันที หึ..พอได้ขนมแล้วไม่สนใจฉันเลย
 
สักนิด เด็กคนนั้นก็อีกคนไม่รู้รึไงว่าฉันกับพี่โมะเป็นแฟนกัน แล้วไม่เห็นหรอไงว่าก่อนหน้านี้เราสองคนก็กอดกัน
 
อยู่อ่ะ!! ถ้าจะให้ขนมกันทำไมต้องให้ต่อหน้าฉันด้วยอ่ะ ฉันหึงนะโว้ยย!!
 
“แก้วๆ เป็นอะไรไป?” พี่โมะวิ่งมาจับแขนฉัน
 
“ปล่อยแก้ว แก้วเหนื่อย จะรีบกลับไปนอน” ฉันสะบัดแขนออกแล้วเดินต่อไป ถ้ายังไม่รู้ว่าฉันงอนเรื่องอะไรก็ไม่
 
ต้องมาคุยกัน!! ฮึ่ย! โกรธๆๆ
 
“ไม่เอานะแก้ว หึงอะไรไม่เข้าเรื่อง” พี่โทโมะพูดแล้วดึงตัวฉันเข้ามากอด
 
“พี่ไม่ใช่แก้วพี่ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้แก้วรู้สึกยังไงอ่ะ แก้วเห็นพี่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แก้วก็กังวลใจ แก้วผิดมากหรอที่กลัว
 
พี่จะเปลี่ยนใจ ฮึก..ไปชอบคนอื่น”
 
“พี่ชอบแก้ว ไม่ต้องห่วงว่าพี่จะไปชอบคนอื่นหรอก” พี่โทโมะพูดแล้วก็ลูบผมฉันอย่างปลอบใจ
 
“จะบอกให้ว่าแก้วขี้งอน แก้วเป็นคนขี้น้อยใจนะ” ฉันพูดแล้วซุกหน้าลงกับอกของพี่เขา ไม่รู้จะพูดไปทำไม แต่แค่
 
อยากให้พี่เขาใส่ใจในตัวเรามากกว่านี้นะสิ TOT
 
“รู้แล้วครับ จะต้องให้พี่บอกกี่รอบว่าพี่รักเราเนี่ย?” พี่โมะผลักฉันออกจากกอดก่อนจะลูบหัวฉันเบาๆ
 
“บอกทุกวันได้มั้ย? พี่จะได้รักแก้วมากๆไง”
 
“แค่นี้ก็รักจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว เพราะเราขี้อ้อนแบบนี้ไงล่ะ” พี่โมะพูดแล้วดึงฉันเข้ามากอดอีกรอบ พี่เขานี่ไม่
 
เปลี่ยนจริงๆ จากวันแรกจนถึงวันนี้พี่เขายังคอยดูแลฉันเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ยังโทรหา ยังคอยส่งข้อความมา
 
ให้ฉันตลอด มีแค่บางครั้งเท่านั้นที่ฉันอาจจะรู้สึกไปเอง กังวลว่าพี่เขาจะไม่รักฉันแล้ว หน้าตาเขาหล่อเหลาจนไม่
 
ต้องไปจีบใคร ผู้หญิงมากมายก็ต่างพร้อมวิ่งเข้ามาหาเขา แต่พี่เขาก็พร้อมจะอธิบายทุกอย่าง ให้อภัยเวลาฉันทำ
 
ผิดและคอยปลอบฉันเวลาฉันเสียใจ คอยบอกรักฉันอยู่เสมอ เขาดีกับฉันมากจริงๆ
 
“นี่ฉันเดินกลับมาอีกรอบ พวกแกยังกอดกันอีกหรอว่ะเนี่ย!! ฉันเขินแทนนะโว้ยยย!” พี่เขื่อนเดินกลับมาพร้อม
 
โวยวายต่อ
 
“แกไม่ขัดสักเรื่องได้ป่ะว่ะ!” พี่โทโมะพูดอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะวิ่งไปไล่เตะก้นพี่เขื่อน เหมือนเด็กๆเล่นกัน
 
มากๆเลย
 
------------------------------
 
“ว่าไงค่ะ”
 
(นอนยังครับ?) ปลายสายเอ่ยถาม
 
“ยังค่ะ นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
 
(วันนี้ดาวสวยนะ ออกมาดูที่ระเบียงสิ) พี่โมะพูด
 
“พี่โมะมาได้ไงอ่ะ?” ฉันเดินออกมาที่ระเบียงแต่ก็เจอผู้ชายที่ฉันคุ้นเคยยืนมองมาที่ฉันอยู่
 
(จะพาออกไปเดินเล่นนะ ไปมั้ย?)
 
“ฮ่าๆ รอแปปนะค่ะ แก้วจะลงไปเดี๋ยวนี้เลย”  ฉันกดวางสายแล้วเดินออกจากห้องทันที
 
--------------------------
 
“แก้วจะไปไหนลูก?” แม่เดินมาถามฉัน
 
“ไปเดินเล่นคะแม่”
 
“ไปกับใครลูก นี่มันมืดแล้วนะ” แม่พูด เหมือนว่าจะอดไปแล้วอ่ะ TOT
 
“ไปกับผมเองครับคุณน้า” พี่โทโมะมาจากไหนก็ไม่รู้พูดขึ้น เข้ามาบ้านฉันยังไงก็ไม่รู้
 
“ไปกับโทโมะหรอลูก ไปเถอะจ๊ะ” แม่พูดแล้วเดินเข้าครัวไป ทำไมง่ายจังอ่ะ
 
------------------------
 
“ไปเดินเล่นกันดูกว่า” พี่โมะพูดแล้วจูงมือฉันเดินตาม เราไม่ได้เดินไปไหนไกลหรอก แค่สวนสาธารณะภายในหมู่
 
บ้านเท่านั้นแหละ เราเดินไปเรื่อยๆก่อนจะนั่งลงที่ม้านั่งเพื่อที่จะได้มองดาวได้อย่างชัดเจน
 
“คิดยังไงถึงชวนแก้วมาเดินเล่นเนี่ย?” ฉันถามเพราะปกติไม่ได้ชวนมาเดินเล่นแบบนี้
 
“ก็คิดถึง อยากอยู่ด้วย” ถ้าจะพูดตรงขนาดนี้นะ เขินอ่า >///<
 
“เอ่อ..ทำไมแม่แก้วถึงยอมให้แก้วออกมากับพี่อ่ะ” ฉันถามเพราะสงสัย
 
“นี่เราไม่รู้หรอไง ว่าแม่เราสองคนเป็นเพื่อนกัน” พี่โทโมะพูด ไม่ยักกะรู้เลยย -0-
 
“แก้วไม่รู้นิ”
 
“ดีแล้วแหละที่แม่เราสองคนรู้จักกัน” พี่โทโมะพูดขึ้นมา
 
“ดียังไง?”
 
“เวลาขอลูกสาวเขาแต่งงานจะได้ไม่ต้องพูดอะไรมากไง” พี่โทโมะพูดแล้วมองมาที่ฉัน ซึ่งฉันก็กำลังนั่งนิ่ง
 
เพราะอึ้งมาก
 
“ค่าสินสอดแพงนะจะบอกให้”
 
“แพงแค่ไหนก็สู้ อยากได้คนนี้เป็นภรรยา” พี่โมะพูดแล้วดึงฉันเข้ามากอดแนบกาย ไปกันใหญ่แล้วนะ นี่ฉัน..เขิน
 
มากแล้ววว
 
“แก้วไม่แต่งกับพี่หรอก แบร่~” แกล้งสักหน่อยดีกว่า
 
“ทำไมอ่ะ? ไม่รักกันแล้วหรอ? พี่ทำอะไรผิดอ่ะ” พี่โมะรีบโวยวายทันที ก่อนจะเบ้หน้าเพราะโดนปฏิเสธ
 
“ล้อเล่นนะ พร้อมเมื่อไรก็มาขอแล้วกัน” ฉันพูดแล้วหันหน้าหนีทันที นี่พูดออกไปได้ไงเนี่ย
 
ไม่อายปากตัวเองเลยอ่ะ -///-
 
“งั้นไปกันเลยป่ะ” พี่โมะพูดแล้วฉุดตัวฉันให้ลุกขึ้น
 
“ไปไหนอ่ะ?” ฉันถามเพราะงงอ่ะ อยู่ก็ให้ฉันลุกขึ้น ลุกทำไมกัน?
 
“ไปขอคุณน้า พี่พร้อมแล้ว พี่อยากแต่งงานแล้วก็..อยากมีตัวเล็กวิ่งเต็มบ้านอ่ะ” พี่โมะพูด
 
“ไอ้พี่บ้า ไม่เอาอ่ะ แก้วยังไม่อยากมีตัวเล็กนะ ไม่อ้าวว!” พี่โมะลากตัวฉันเพื่อพากลับบ้าน อย่าบอกนะว่าจะไปขอ
 
แม่ฉันจริงๆอ่ะ พี่พร้อมแต่แก้วยังไม่พร้อมนะ ฮึก..
 
“ดื้อหรอ? ได้” พี่โทโมะหันกลับมากอดฉันก่อนจะโน้มตัวลงมาประทับริมฝีปากลงที่ริมฝีปากของฉัน เราสองคนจูบ
 
กันอย่างดูดดื่มใต้แสงจันทร์ที่เป็นพยานรักระหว่างสองเรา ต่อจากนี้ไปจะไม่มีใครพรากเราสองคนได้...เพราะหัวใจ
 
เรารักกัน
 
THE END
จบจริงแล้วนะค่ะ :)
 
----------------------------------------------------------------------------------------------
 อัพแล้วนะค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตาม เรื่องนี้จบอย่างสมบูรณ์แล้วค่า
ฝากเม้น+โหวตเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ บ๊ายบาย
16:08  TOEY
5 มีนาคม 2556