รอได้เต็มใจให้เสมอ...

แก้วมองแล้วยิ้มอย่าชาญฉลาด2สาวมองเพื่อนรักว่าคิดจะทำอะไรแต่แก้วไม่พูดอะไรแล้ววิ่งไปซื้อกุหลาบไป
แก้ว:ฉันจะจีบรุ่นพี่อะ
แก้วพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาใบหน้าที่สวยคมที่มีเหงื่อเพราะวิ่งไปร้านดอกไม้
เฟย์ ฟาง:ว่าไงนะ!!
แก้ว:ทำไมละน่าตกใจตรงไหน??
ฟาง:เขาดังและฮอตนะแกอย่างแกเนี้ยนะจะไปสู้ได้!!
เฟย์:ถามเขายังเย็นชาไม่เคยสนสาว
แก้ว:ชั่งปะไลฉันสู้โว๊ยฮึ่มฉันไปก่อนนะ^^
แก้วพูดอย่างมั่นใจและเตรียมตัวอย่ากล้าหาญวิ่งเข้าไปสะกดโทโมะ
แก้ว:พี่โทโมะฮะ อ่ะแก้วให้ฮะ^^แฮ๋ๆ
แก้วเรียกโทโมะด้วยเสียงแสนเบาก่อนจะให้ดอกไม้ช่อใหญ่โทโมะมองด้วยสายตาว่างป่าวพร้อมเอ่ยว่า
โทโมะ:ขอบใจพี่ไปเรียนก่อนนะ
หมับ!!
แก้ว:เอ่อคือผมขอไปด้วยได้ไหมครับ??
โทโมะมองหญิงสาวใบหน้าสวยคมแต่นิสัยห้าวเอาการที่มีอาการเหมือนชอบเขาแต่โทโมะไม่แคร์
โทโมะ:ไม่ได้มั้งพี่ว่าเธอไปเรียนเถอะเด๊วไม่ทันนะ
แก้ว:เอ่อวันนี้ผมไม่มีเรียนฮะ!!
แก้วโกหกคำโตเพื่อรักเลยทีเดียว= =
โทโมะ:เฮ้อตามใจๆ
โทโมะถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายที่รุ่นน้องแสนน่ารักดื้อไม่ยอมกลับไปทั้งวันที่แก้วค่อยตามตื้อโทโมะอย่าง
เหนื่อยเลยทีเดีวแต่โทโมะไม่สนใจ
                                                      ตอนเย็น
โทโมะ:พี่กลับก่อนนะ
แก้ว:เอ่อพี่ฮะไปส่งผมหน่อยนะT^T
โทโมะ:หะ ว่าไงนะ!!
โทโมะร้องเสียงหลงเพราะว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่สวยและปากตรงใจตรงกันแบบนี้เลยปกติจะแกล้ง
ล้มเลยให้ไปส่งแต่นี่ขอเลย
แก้ว:นะฮะพี่น๊าๆT^T
แก้วขอร้องโทโมะด้วยความซึ้ง
โทโมะ:เออๆงั้นน้องบอกที่อยู่มา
                  ณ บ้านแก้ว
แก้ว:ขอบคุณนะฮะพี่บาย
แก้ววิ่งเข้ามาด้วยรอยยิ้มโทโมะมองเด็กที่ตามจื้นทั้งวันด้วยรอยยิ้มเช่นเดียวกัน...