ฉันและนายเรารักกันตอนไหน

โทโมะ:ขึ้นรถสิจะไปไหมฉันรีบนะเวลาของฉันเป็นเงินเป็นทองเสียเวลาจีบสาวหมดโทโมะร่ายยาววว

แก้ว:ถ้านายกลัวเวลานายจีบสาวหมดไปเรยฉันไปรถฉันก็ได้ว่ะ

โทโมะ:จะขึ้นไปดีๆๆหรือจะให้ฉันอุ้มห๊ะ

แก้ว:เออๆขึ้นแก้ว(บ่นมากจริงๆรำคาญวุ้ย พุดในใจ)

แร้วก้ขับรถออกไปยังร้านที่จะสั้งชุดระหว่างทางงง

โทโมะ:ไม่ต้องมาด่าฉันในจัยเรยยัยทอม

แก้ว:(รุได้ไงว่ะ)บ่นไรฉันไม่ได้บ่นนะไอ้ตุด

โทโมะ:เธอว่าไงนะยัยทอม

แก้ว:ฉันว่านายเป็นตุดดูสิเนี่ยหน้าหวานยังกะกระเทยไม่ใช่ผุชายแร้วมั้ง(อ๊าย!ยัยแก้วแกว่าที่รักฉันหรอห๊ะ)หนิง) (ว่าแต่นานเนี่ยหรอชะมัดเรยนี่เราคิดไรเนี่ย ห้ามคิดเด็ดขาดยัยแก้วคิดในจัย)

โทโมะ:ฉันไม่ใช่ตุดเว้ยเธอนั้นแหละยัยทอมดูซิเนี่ยผุหญิงที่ไหนเค้าพูดว่ะกันเนี่ย(ว่าแต่ยัยเนี่ยน่ารักชะมัดเรยอ่ะโทโมะคิด)

แก้ว:อ๊ายฉันไม่ใช่ทอมนะยีะไอ้ตุดฉันเป็นผู้หญิงย๊ะ

โทโมะ:หรอ ยัยทอมตอบน่าตาเฉยแร้วก้ขับรถเข้าไปยังร้าน

ณ ร้านตัดชุด

พนักงาน:สวัสดีค่ะ

โทโมะ/แก้ว:ครับ/ค่ะ

พนักงาน:มาตัดชุดหรอค่ะ

โทโมะ:ครับ

พนักงาน:งั้นเชฺิญทางนี่เรยนะค่ะคุฯผู้ชายค่ะเชิยค่ะส่วนคุณผู้หญิงทางนี้นะค่ะ

โทโมะ: ครับ

แก้ว: ค่ะ

พนักงาน:คุณผู้หญิงเอาชุดไหนดีค่ะ

แก้ว:เอาชุดไหนก้ได้ค่ะเลือกมาให้แก้วเรยค่ะ

พนักงาน:ค่ะงั้นเอาชุดนี่นะค่ะลองเข้าไปใส่ดูนะค่ะชุดที่พนักงานเอาให้แก้วใส่เป็นชุดเกาะอกสีขาวมุกยาวประมาณครึ่งตัวของแก้วเป็นลายลูกไม้ล้อมรอบเอว

แก้ว:ค่ะว่าแร้วก็เดินไปเข้าห้องลองชุดเมื่อแก้วใส่ชุดเสร็จเดินออกมาทุกสายตาในห้องต่างจับจ้องที่เะอเพียงคนเดียว

พนักงาน:ว้าววสวยมากเรยนะค่ะชุดนี่เหมาะกับคุณผู้หญิงมากเรยนะค่ะ

แก้ว:ค่ะขอบคุณ ค่ะเสร็จแร้วใช่ไหมค่ะ แก้วบอกอย่างหมดอารมณ์เพราะเธอไม่อยากหมั้น

พนักงานเหลือถ่ายรูปนะค่ะเด่วรอคุณผู้ชายก่อนค่ะ

แก้ว:ค่ะ (เมื่อไรจะเสร็จเนี่ยบ่นในใจ)

เมื่อเดินมาถึงห้องถ่ายรูปโทโมะที่นั่งรออยู่แร้วถึงกลับอึ้งเรยทีเดียวไม่คิดว่าแก้วจะสวยได้ขณะนี้

แก้ว: โทโมะ ๆ นายโทโมะ ตะโกน

โทโมะ:เฮ้ย เธอตะโกนทำไมเนี่ย

แก้ว:ฉันเรียกนายตั้งหลายครั้งแร้วนะหรือว่าอึ้งในความสวยฉันล่ะซิแก้วแกล้งหยอกโทโมะเล่น

โทโมะ:เธอนะสวยแต่ไม่เท่าแฟนฉัน ฮ่า ๆๆ ยัยทอม (น่ารักว่ายัยทอมคิดในจัย)

แก้ว:หรอ ๆๆ ชิ (ฉันสวยกว่านางพิมหน้าปลาดุกแฟนนายอีก)

โทโมะ: ปะๆๆ ไปถ่ายกันได้แร้วเสียเวลาหมด

แก้ว:เออๆๆ ฉันรุน่าเวลาจีบสาวนายจะหมดว่าแร้วก็เดินไปถ่ายรูป

ช่างถาพ:น้องครับยิ้มกันหน่อยนะครับ (จะหมั้นกันหรือจะไปออกรบว่าคิดในจัย)

แก้ว:รับๆถ่ายเหอะน่า

ช่างถาพ:ครับๆๆ สวยๆๆครับสวย แชะๆๆ แชะๆ  เสร็จแร้วครับ

โทโมะ:ครับว่าแร้วก็พากันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาชุดเดิม

แก้ว:นาย ๆ กลับได้ยังเนี่ย

โทโมะ:ไปกลับ เร็วๆๆ สิฉันรีบนะ

แก้ว:เออรุแร้วน๊า บ่นยุได้น่าเบื่อชิป

ว่าแร้วโทโมะก็ขับรถออกมาส่งแก้วที่บ้านระหว่างทางขับรถมาแก้วก็เอาแต่หลับเมื่อถึงบ้าน

โทโมะ: นี่ ๆ ยัยทอมตื่นได้แร้วถึงบ้านเธอแร้ว ขี้เซ่าชะมัด!!

แก้ว:อืม ๆ ไปก่อนนะตายเร็ว ๆๆ นะว่าเสร็จก็วิ่งเข้าบ้านทันที

โทโมะ:นี่ยัยทอมหลอกด่าฉันหรอหีะ ยัยบ้าเอ้ย !!

ไม่มีเธอก็ไม่อยากหายจัยไม่มีแรงสั้นตัวเองเคลื่อนไหวได้แต่ทรมารได้แต่ทรมารนานเท่าไรจัยจะสลายเสียที

เสียงโทสัพดังขิ้น พิม ที่รัก (แหวะฉันจะอ้วกแค่เหงชื่อบนหน้าจอแร้ว ยี๋)

โทโมะ: ครับ ที่รัก

พิม:โมะค่ะ ยุไหนอ่ะค่ะมาหาพิมที่คอนโดหน่อยนะค่ะ นะ นะ

โทโมะ:ครับๆๆ เด่วผมจะเข้าไปหานะคับที่รักคิดถึงนะครับ

พิม:คิดถึงโทโมะนะค่ะ จุฟฟ ๆๆ (แหวะ มดขึ้นอ่ะ)