No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

แอ๊ด~
 
 
แก้ว     : ทำอะไรหัดอายฟ้าอยาดินซะบ้างนะ!!
 
 
หญิงสาวเปิดเข้ามาในห้องพักของน้องสาวต่างมารดา
 
 
โทโมะ : มาทำไม
 
 
แก้ว     : คุณยังมีหน้ามาถามอีกว่ามาทำไม คุณเป็นสามีฉันนะรู้หน้าที่หน่อยซิไม่ใช่มายืนลูบคลำกันอยู่ได้ ก่อน
 
แต่งฉันยอมแต่นี้แต่งงานแล้วก็ควรจบๆกันไปซะที
 
 
พิม       : โทโมะขา~คุณกลับไปเถอะนะอย่าให้พิมรู้สึกผิดไปกว่านี้เลย เรื่องของเรามันควรจบสักที
 
 
พิมไม่น้อยหน้าแสแสร่งบีบน้ำตาเต็มที
 
 
 
‘ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยเค้าให้เธอง่ายๆหรอกนะยัยแก้ว’

 
โทโมะ   : ไม่จบนะพิม พิมไม่ได้ทำอะไรผิดคนที่ผิดไม่ใช่พิม
 
 
พิม       : แต่ตอนนี้พิมก็เป็นส่วนเกินอยู่ดี
 
 
แก้ว     : รู้ก็ดี ชีวิตคู่เค้าไม่มีที่ว่างไว้ให้ส่วนเกินอย่างเธออยู่หรอกนะพิม
 
 
โทโมะ   : แก้ว!!เธอนิสัยแย่จริงๆ ไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้
 
 
แก้ว     : ถ้าไม่คิดหรือคิดไม่ถึงก็ควรคิดได้แล้วเพราะว่าฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มานานแล้ว
 
 
พิม       : โทโมะกลับไปกับแก้วเถอะคะ ไม่ต้องห่วงพิม
 
 
โทโมะ   : แต่พิมครับ...
 
 
แก้ว     : ไม่ต้องแต่หรอกคะที่รัก เค้าไล่แล้วเรากลับไปงานเรากันดีกว่าเนอะ
 
 
คล้องแขนไว้ที่แขนชายหนุ่มแล้วออกแรงดึงให้ออกไปด้วยกัน
 
 
 
บนรถ
 
 
โทโมะ   :นี่ผมไม่เข้าใจคุณเลยจริงๆทำไมต้องมาวุ้นวายกับชีวิตผมนัก
 
 
แก้ว     : นั่นเรื่องส่วนตัวของฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณ
 
 
โทโมะ : แต่เราจดทะเบียนแล้ว เป็นเหมือนคนๆเดียวกันผมก็ควรที่จะรู้บ้างว่าทำไมคุณถึงได้มาวุ้นวายกับผม
 
 
แก้ว     :ฉันถือว่าสิทธิที่จะบอกรึไม่บอกคุณมันอยู่ที่ฉันถ้าฉันไม่เต็มใจบอกฉันก็จะไม่บอก
 
 
โทโมะ   : คุณจะมากเกินไปแล้วนะ
 
 
แก้ว     : แล้วยังไงหล่ะ
 
 
โทโมะ   : นี่ผมคุยดีๆนะ
 
 
แก้ว     : คุยดีหรือว่าแสแสร้งเหมือนแฟนคุณ
 
 
โทโมะ : ผมเกลียดคุณ!!
 
 
แก้ว     : .....
 
 
‘เอ่อสิ...ถ้าเลือกได้ใครๆก็พากันเกียจฉันแต่คุณรู้ไม๊ยัยพิมนะร้ายกว่าฉันเป็นร้อยเท่า!!’

 
หลังจากนั่นก็มีเพียงความเงียบเข้าปกคลุม จนรถมาจอดที่หน้างาน
 
 
 
แม่โทโมะ : อ้าวววตาโมะไปไหนมาแม่ตามหาให้วุ้น
 
 
ทักเมื่อเห็นลูกชายเดินมาพร้อมลูกสะใภ้
 
 
แก้ว     : พี่เค้าไปทำธุระข้างนอกมาหน่ะคะคุณแม่
 
 
โทโมะ : วุ้นวายที่สุด
 
 
กระแทกเสียงใส่หญิงสาวเบาๆแต่บังเอิญที่มันเบาไม่พอ
 
 
แม่โทโมะ : ตาโมะน้องเป็นห่วงแทบแย่เรานี้ก็ไปว่าน้องนะ ไปได้เวลาแล้วขึ้นไปขอบคุณแขกหน่อย
 
 
 
พิธีกร   : อ้าวเจ้าบ่าวเจ้าสาวมาโน่นแล้วงั้นเชิญข้างบนเวทีเลยครับ
 
 
ชายหนุ่มจำต้องเดินควงหญิงสาวขึ้นไปบนเวที
 
 
พิธีกร   : เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวกล่าวอะไรสักนิดนึ่งนะครับ
 
 
พีธีกรส่งไมค์ให้กับโทโมะ
 
 
โทโมะ : ก็ต้องขอบคุณทุกคนนะครับที่มาร่วมงานในวันนี้ ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรไปมากกว่านี้รู้สึกว่าเจ้าสาวคงอยาก
 
จะพูดอะไรมากกว่า
 
 
ขนาดบนเวทียังกล้าหักหน้าหญิงสาว หญิงสาวก็ยังคงความนิ่งเฉยมีเพียงใบหน้าที่ฉาบไปด้วยยิ้มหวานรับไมค์ต่อ
 
จากชายหนุ่ม
 
 
แก้ว     :แก้วก็ขอบคุณทุกคนเหมือนกันนะคะที่อุตสาห์มางานในวันนี้ แก้วดีใจที่เกิดมาในชีวิตนี้ได้มีโอกาสใช้
 
ชีวิตคู่กับคนที่เรารักถึงแม้ว่าความรักของแก้วที่เกิดขึ้นจะไม่ได้รับความยินยอมจากใครบ้างคนก็ตาม แต่แก้วก็เลือก
 
แล้วว่าชีวิตนี้จะขอฝากไว้กับเค้าผู้ชายที่แก้วมั่นใจว่าจะดูแลแก้วและลูกของเราไปจนวันสุดท้าย...โทโมะ
 
 
 
แป๊ะ แป๊ะ~
 
 
เสียงปรบมือดังสนั่นห้อง ชายหนุ่มหั้นมายิ้วเหยียดๆให้กับหญิงสาว
 
 
พนักงาน : เอ่อคุณแก้วครับมีคนฝากมาให้
 
 
สายตาทุกคู้ล้วนมองไปตามเสียงเรียก
 
 
ฮูววววว~
 
 
เสียงแขกในงานตางคุยกันถึงของที่มีใครคนใดคนหนึ่งฝากมา แก้วเดินลงไปรับของชิ้นนั้นมา
 
 
แม่โทโมะ : ใครเป็นคนเอามาเนี่ยห๊ะ เอามาได้ยังไงของไม่เป็นมงคลเอาออกไป
 
 
แม่ของชายหนุ่มพยายามจะเอาพวงหรีดไปทิ้ง แค่หญิงสาวดื้อดึงไม่ให้
 
 
แก้ว     : ไม่เป็นไรคะคุณแม่ คนเค้าอุตสาห์ซื้อมาให้เป็นของขวัญวันแต่งงานของแก้วกับพี่โมะ
 
 
 
ชายหนุ่มยินอยู่บนเวทีทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนอะไรปล่อยให้หญิงสาวแก้สถานะการข้างล่างเพียงคนเดียว
 
 
แม่โทโมะ : แม่ว่าเอาออกไปดีกว่านะลูก
 
 
แก้ว     : ไม่เป็นไรจริงๆคะ ดอกไม้จันทร์ความหมายดีนะคะคนให้คงหมายความว่าอยากให้แก้วกับพี่โมะรักกันไป
 
จนกว่าเราจะหมดลมหายใจหน่ะคะคุณแม่อย่าคิดมากเลยนะค๊ะ
 
การที่หญิงสาวพูดออกไปยิ่งทำให้แขกแครือชมในความฉลาดและน่ารักของเธอ ต่างพูดกันไปว่าถ้าลูกชายยังไม่มี
 
คู่ก็จะมาขอให้จีบหญิงสาวเพราะทั้งสวยทั้งเก่งแถมยังฉลาดอีกด้วย ถ้าเป็นเจ้าสาวคนอื่นคงน้ำตาแตกเพราะความ
 
ไม่มงคลของดอกไม้ชนิดนี้ไปเสียแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
.....................................................................
อัพแล้วนะค๊าาา
อ่านแล้วก็ฝากเม้นๆโหวดๆบ้างนะค๊ะ