รุ่นน้องสุดป่วนกับรุ่นพี่สุดร้าย ♥

แก้ว : งื้อ
                ทำไมมันหนักหัวแบบนี้นะ แล้วนี่ฉันเป็นอะไร ฉันจำได้ว่าฉันคุยกับพิมเรื่องโทโมะอยู่ไม่ใช่รึไงนะ แล้วทำไม....ฉันถึงมานอนอยู่ที่บ้านได้ล่ะ
โทโมะ : อ้าวตื่นแล้วเหรอไอป่วน
แก้ว : ป่วน ?
โทโมะ : ใช่ แก้วอ่ะป่วนมาก
                งงป่ะให้ทาย - - อยู่ดีๆตื่นขึ้นมาแล้วโดนเรียกว่าไอป่วน
แก้ว : ป่วนยังไง
              ก็ฉันไม่รู้จริงๆนะว่าฉันป่สนยังไง ออกจะเรียบร้อย
โทโมะ : เมื่อวานแก้วป่วนมากเลยนะ ถ้าโมะไม่ไปเจอแก้วที่ผับ ไม่รู้ว่าป่านนี้แก้วจะโดนยัยพิมทำไรไปมากกว่าไซร์รึป่าว ทำไมไม่รู้จักระวังตัวห้ะ
แก้ว : ห้ะ !! พิมไซร์คอแก้วเหรอ ?
          เมื่อกี้แค่งง แต่คราวนี้ผมนี่ตกใจเลยครับ - - ใครจะไปคิดว่ายัยพิมรักสวยรักงามขนาดนั้นจะมีรสนิยมชอบผู้หญิงเหมือนกันด้วย
โทโมะ : ก็ใช่ไง
          โทโมะตะคอกฉันนิดๆ คงจะโกรธฉันสินะ
แก้ว : โกรธเหรอ ที่ไปไม่บอก
โทโมะ : ไม่ใช่โกรธที่ไปไม่บอก แต่โกรธเรื่องที่ปล่อยให้พิมมานัวเนียตังหากเล่า
แก้ว : ก็ตอนนั้นแก้วหมดสติ
                 ฉันตอบอย่างหน้างอยๆ รู้ตัวว่าทำผิด รู้ตัวว่าทำให้โทโมะโกรธ ถ้าฉันเป็นโทโมะ ฉันก็คงโกรธอยู่นิดๆเหมือนกันและ ก็ในเมื่อตอนนี้เราเป็นเหมือนคนๆเดียวกันแล้ว... บ้า เขิน>< (อ้าวเวร พูดเองเขินนเอง - - )
โทโมะ : ไม่รู้ ไม่ชี้ 
                  โทโมะพูดพร้อมสะบัดหน้าหนี ฉันไม่รู้ต้องทำยังไง ฮันเลยลุกขึ้นจากเตียงแล้ว สวมกอดโทโมะจากด้านหลัง พร้อมกับบอกขอโทษเขา
แก้ว : ขอโทษนะ ต่อไปแก้วจะไม่ทำและเป็นแบบนี้อีก
โทโมะ : เล่นง้อแบบนี้ โทโมะหายโกรธก็ได้
 
แก้ว : เย้ ! ><
 
ฟาง : แก้ว กะ...อ้าวหวานกันนอยู่เหรอขอโทษทีนะ แหะๆ ^^'
แก้ว :ป่าวซักหน่อย ฟางมีไรเหรอ
ฟาง : กะจะมาถามว่าชุดนักศึษาอยู่ไหน เดียวจะเอาไปรีดให้ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแล้ว
           ฟางพูดแล้วทำหน้าเซ็งที่ต้องไปเรียน ไม่ใช่แค่ฟางหรอกฉันก็เซง ไม่ได้ขี้เกียดนะ แค่ไม่อยากไปเรียนเฉยๆ -O-
แก้ว : ห้ะ ฟางเนี่ยนะจะรีดให้
     ตกใจหลายรอบล่ะนะวันนี้ ร้อยวันพันปียัยฟางไม่เคยจะรีดให้ส่วนใหญ่ถ้าจะรีดให้คงมีแต่เฟย์ แต่เรื่องทำขนมนี้ยกให้ฟางเลย อร่อยสุดแต่ไม่ใช่ว่าฟางจะทำอาหารไม่อร่อยนะ แต่เฟย์จะทำอาหารอร่อยกว่า ส่วฉันนะหรอ ฮ่าฮ่า รอกินค่ะ ><
ฟาง : ป่าว จะเอาไปให้เฟย์ เฟย์กำลังรีดอยู่
     นั่นไง ตกใจฟรีเลยฉัน - -
แก้ว : งั้นฝากด้วยล่ะกัน ห้อยอย่ตรงนั้นอ่ะ
     ฉันพูดแล้วชี้ไปที่ตรงมีชุดนักศึกษาแขวนอยู่ ฟางเดินไปหยิบ
ฟาง : อย่าหวานให้มันมากนักดิ อิจฉาค่ะ
โทโมะ : ไม่หวานนะ เรื่องปกติ ฮ่าฮ่า
ฟาง : ชิ ไม่ขัดขวางแล้วว
โทโมะ : ถ้าไม่อยากอิจฉาไปหาไอหมีไม่ได้กินน้ำผึ้งนู้นดิ มันไม่มีน้ำหวานมาเติมให้หัวใจมันนานแล้วนะ
ฟาง : แล้วทำไมต้องเป็นฟางที่ต้องเอาน้ำหวานไปเติมให้พี่ป๊อปด้วยเล่า -//-
โทโมะ : ก็รู้ๆกันอยู่เนาะะ 
ฟาง : โอ้ย ไปเล่า ไม่คุยด้วยแล้ว
     ทันทีที่โดนแซว ฟางก็รีบจำ้เท้าเดินออกจากห้องฉันทันที ฟางนี่เวลาเขินน่ารักนะ แต่เวลาโกรธเธอก็น่ากลัวเช่นกัน
 

 
ขอบคุณสำหรับ 129 เม้นที่ช่วยกันเข้ามาเม้นเรื่องนี้นะค่ะ ขอบคุณ 13819 ที่เข้ามาอ่านนะค่ะ หวังว่าจะเข้าอ่านกันเรื่อยเนาะ  อย่างเพิ่งทิ้งกันไปไหนน้าา