ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน38
“กฎเหล็กขององค์กรณ์*ห้ามมีครอบครัว ห้ามมีคนรัก ไม่อย่างงั้นจะทำให้ความลับขององค์กรณ์รั่วไหลไป ถ้ารู้ในภายหลังทางองค์กรณ์จะไล่ออกในทันทีพร้อมกับจัดการปิดปากคนในครอบครัวทั้งหมด*” นี่คือคำเตือนขององค์กรณ์
“ผมคงทำได้แต่แอบเป็นห่วงแก้วแบบนี้ใช่ไหม”โทโมะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
“ทำไมไม่บอกชั้น”เสียงใสๆของคนหนึ่งคนดังขึ้นจากด้านหลังของโทโมะ โทโมะหันไปมองโดยไม่คาดคิดว่าคนคนนั้นจะเป็น
“แก้ว...!!”โทโมะผงะเล็กน้อยก่อนจะเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วยืนขึ้น
“ทำไมนายไม่บอกชั้นโทโมะ”แก้วน้ำตาไหลพรากก่อนจะโผเข้ากอดโทโมะจนร่างแกร่งๆนั้นถึงกับเอียงเล็กน้อยเพราะโดนแรงรักของแก้วบิดตัวเขาอย่างฉุดรั้ง โทโมะคิดอะไรไม่ออกในตอนนั้น สมองของเค้าตึบไปหมด เธอจะรู้ไหมแก้ว ว่าเธอกำลังสวมกอดฆาตรกรที่ฆ่าคนไปหลายศพโดยไม่มีสาเหตุอย่างชั้น โทโมะนึกในใจก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปแตะหลังของแก้วแล้วกอดตอบอย่างเต็มที่ก่อนทั้งคู่จะปล่อยโฮกันออกมาอย่างไม่มีปิดกัน โทโมะจากที่ใจว่าจะต้องเข็มแข็งกลับแนบเนียนไปกับสถาณการณ์ที่พาเขาให้ไปตามกับอารมณ์ของตัวเอง
“ฮึกๆๆๆ นะ...นาย ใจ ฮึก ร้าย มาก ฮึก เลย”แก้วพูดไปสะอื้นไปอย่างอึกๆอักๆจนโทโมะรัดกุมแก้วเอาไว้แน่นยิ่งขึ้น
“ขอโทดนะแก้ว ฮึกๆ”โทโมะฟึ้ดฟัดในลำคอก่อนจะถอนกอดออกอย่างเบาๆแล้วปาดน้ำตาตัวเองให้ดูเข้มแข็งขึ้นเพราะเค้าเป็นผู้ชาย
“นายอย่าจากชั้นไปไหนอีกนะ ฮึกๆ”แก้วสะอื้นน้อยๆก่อนจะมองตาโทโมะเพื่ออ้อนวอนขอสิ่งที่รัก
“แก้ว....เธออันตรายเกินไปที่จะอยู่กับชั้น”โทโมพูดพร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง
“ความรักมันชนะทุกอย่างนะโทโมะ”แก้วพูดพร้อมกับสบตาวิ๊งๆ
“ชั้นรู้ แต่ชั้นก็คงจะไม่มีความสุขถ้าเธออยู่ในอันตรายของสายตาพวกคนแบบนั้น”โทโมะเอ่ยพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างจับหน้าของแก้วไว้แล้วเช็ดน้ำตานั้น
“ชั้นพร้อมที่จะเสี่ยงไปกับนายนะโทโมะ”แก้วพูดพร้อมกับมองแววตานั่นอย่างปักใจ
“แต่ชั้นไม่พร้อมที่จะให้เธอเสี่ยง มันอันตรายเกินไปสำหรับเธอนะแก้ว”โทโมะพูด
“สำหรับชั้น ไม่มีอะไรอันตรายเกินนายแล้วหละ”แก้วพูดพร้อมกับอมยิ้ม
“ชั้นเข้าใจนะ แต่....อื้ม”โทโมะกำลังจะพูดอะไรสักอย่างแต่ถูกแก้วชกชิงจูบของเขาไปซะก่อน
“ชั้นเลือกที่จะรักนาย อะไรก็ขวางคนอย่างชั้นไม่ได้ นายก็รู้ดีว่าชั้นดื้อแค่ไหน”แก้วพูดพร้อมกับกระชากคอเสื้อของโทโมะ
“ฮึ....แต่มัน...”แก้วใช้นิ้วเรียวเล็กไปจอปิดปากโทโมะไว้
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ชั้นจะอยู่ข้างนายตลอดไป จากนี้ไป นายกับชั้นจะช่วยกันหาทางแก้ไขเรื่องทั้งหมด”แก้วพูดพร้อมกับยิ้มออกมา
“ชั้นรักเธอที่สุดนะแก้ว ชั้นรักเธอจริงๆ ชั้นจะไม่รักใครนอกจากเธอ”โทโมะพูดจบก็โค้งหน้าเค้าใกล้แก้วจนลมหายใจสัมพันธ์กัน โทโมะจูบลงไปที่นิ้วแก้วโดยที่มีนิ้วของแก้วเลื่อนไปชนกับปากของแก้วเอง โทโมะค่อยๆเอื้อมมือมาดึงมือแก้วออกไปจับไว้ ริมฝีปากของทั้งคู่ก็เข้าสัมผัสกันในที่สุด..... ปั่ง!
“โทโมะ”เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับผู้หญิงร่างสูงขาเรียวสวยใส่ชุดสีขาวเป็นเสื้อคลุมหนังเงายาวเท่าหัวเข่า ไม่ติดกระดุม เสื้อข้างในเป็นชุดเกาะอกกระโปรงเท่าขาอ่อนสีขาวเหมือนกัน ที่มือถือปืนอยู่ ชั่งดูโหดและเหี้ยม ใบหน้าขาวเอิบอิ่ม แต่งหน้าอ่อนๆหรือแทบจะไม่ได้แต่งเลยก็ว่าได้ เพียงแค่ปากมีความชุ่มชื่นเงางามเล็กน้อย ที่มือสวมถึงมือสีขาวชั่งดูเข้ากับชุด และรองเท้าส้นสูงคล้ายบูธแต่ยาวประมาณน่อง
“จำกฎเหล็กได้ไหม”เสียงสาวร่างขาวที่แก้วไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเลยถามขึ้น
“จำได้”โทโมะพูดเสียงแข็งก่อนจะเอื้อมมือไปด้านหลังอย่างช้าๆ ฟึ่บ
“อันดา อย่ามายุ่งกับชั้น”โทโมะชักปืนที่เหน็บอยู่ที่หลังออกมาจ่อไปตรงหน้าหญิงคนนั้นที่ชื่ออันดา
“ชั้นก็ไม่อยากยุ่งหรอกโทโมะ แต่นายใหญ่ได้ยินเสียงพวกนายคุยกันผ่านเครื่องจับเสียงที่ถ฿กติดไว้ที่สูตรของนายตอนเข้าไปในองค์กรณ์ เค้าเลยสั่งให้ชั้นมาเตือนนาย จะว่าเตือนก็ไม่ได้สิ เค้าสั่งให้ชั้นมาเก็บคนรักของนายตางหาก”อันดาพูดขึ้นพร้อมกับจ่อปืนไปที่หัวแก้ว แก้วผวาเล็กน้อยแต่ก็ใจแข็งเพราะเขามุ่งมั่นไว้แล้วว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเค้าจะอยู่เคียงข้างกัน โทโมะเอาปืนจ่อไปที่อันดา อันดาจ่อไปที่แก้วส่วนแก้วยืนเกาะแขนโทโมะไว้หลวมๆ
“ยิงมาสิ”แก้วว่าท้าทาย
“ไม่ต้องท้าหรอกหนูน้อย”อันดาพูดทำนองเย้ย
“อันดา ถ้าเธอคิดว่าเธอทำแล้วจะรอดจากมือชั้นก็เชิญทำ”โทดมะพูดขึ้นพร้อมกับอีกมือนึงหยิบเข็มฉีดยาเล็กๆออกมาแล้วจ่อไปที่หน้าขาของอันดาโดยที่อันดาไม่ทันระวังตัว เพียงแค่อันดาขยับเข็มก็ปักลงไปในเนื้อแล้ว ระยะใกล้จนเข็มสัมผัสกับขนหน้าขาของอันดา อันดาเหลือบไปมองเข็มแล้วก็ ปึก แก้วเอาตัวกระแทกอันดาจนปืนหลุดจากมือลงไปกองอยู่กับพื้น แก้วคว้าปืนแล้วจ่อไปที่อันดาอย่างรวดเร็ว โทโมะเอาเข็มไปจ่อที่หน้าอกข้างซ้ายของอันดา
“ถ้าอยากตายก็ขยับตัวซะ”โทโมะพูดอย่างมีเลศนัย
“เดี่ยวทางองค์กรณ์ก็จะแห่กันมาอีกในไม่ช้าหรอกโทโมะ”อันดามองด้วยสายตาเย้ยหยัน โทโมะกลับยิ้มมุมปาก
“ฮึ...คิดว่าเค้ารู้ที่ตั้งของชั้นงั้นหรอ เธอโง่หรือแกล้งโง่กันแน่ คนฉลาดอย่างเธอน่าจะรู้นะว่าชั้นมีดีอะไรบ้าง ชั้นมีไหวพริบมากกว่าเธอหลายล้านเท่านัก ชั้นจัดการสลับที่จนเครื่องตรวจเช็คของทางองค์กรณ์รวนไปหมดแบ้ว พวกเครื่องบินคงพากันแห่ไปลงที่คอนโดของเธอกันแน่ๆ และเสียงที่พวกเข้าจับได้ ชั้นก็จัดการให้เป็นว่าเธอบอกว่ารักชั้นอยากไปอยู่กับชั้นและอีกหลายๆอย่างที่ทำให้เธอเสียหาย เสียใจจังนัอันดา...เราก็รู้จักกันมานานพอ ทำไมเธอได้โง่เง่าแบบนี้”โทโมะพูดขึ้นก่อนที่จะลุกขึ้นยืนโดยไม่ทำอะไรคนตรงหน้า แก้วยังคงจ่อปืนไปที่ตัวของอันดาอย่างไม่ให้คลาด
“ฮึ...ฉลาดไม่เปลี่ยนนะ..ที่รัก ไหนๆจะเสียหายแล้วก็เอาให้สุดสิ ถูกไหม นายไม่อยากกลับมาระรึกความหลังกับชั้นหรอโทโมะ ชั้นหละคิดถึงเรื่องราวบนเตียงของเราสองคนซะจริงๆ เวลาที่นายร้อนแรงเนี้ยทำให้ชั้นได้อารมณ์ทุกทีเลย”อันดาพูดพร้อมกับวาดลวดลายเอามือลูบแผ่นอกที่มีสูตรปกคลุมอยู่ของโทโมะ โทโมะเอามือของเขาจับมือของอันดาออกแล้วสะบัดลง
“อย่าคิดว่าจะทำให้แก้วไคว้เขวได้เลย อดีตคืออดีต แต่นี่ปัจจุบัน ชั้นเลือกที่จะหยุดอยู่กับผู้หญิงคนนี้ และชั้นจะไม่ไปต่อกับใครอีก เธอมันก็แค่ดอกไม้ริมทางที่ชั้นเด็ดมาดมแล้วก็ทิ้ง แต่พอชั้นเดินไปจนสุดเส้นทางชั้นก็เจอกับดอกไม้ที่เป็นเพชรและมีค่าที่สุดในชีวิตชั้น ชั้นจะครอบครองเค้าเพียงผู้เดียวและจะครอบครองเค้าตลอดไป”โทโมะพูดพร้อมกับมองแก้ว อันดาหยิบมีดที่เสียบไว้กับร้องเท้าของเขาขึ้นมาและกดปุ่มให้มีดยืดออกไปได้อีกจนถึงคอของแก้ว
“ฮึ...คิดหรอว่าชั้นโง่”อันดาว่าพร้อมกับทำหน้าท้าทาย...........
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
พิมพ์ผิดอย่าว่ากันนะไม่มีเวลาตรวจเช็ค อยากอัพไวๆ คนรอจะได้หลับไวๆ
ฮิๆๆ ใครยังไม่นอนก็อ่านกันนะจ๊ะ รัวแป้นพิมพ์จนแป้นกระเด็นแล้ว ^__^
ฝันดีกันถ้วนหน้านะคะ muah!!