ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

หลังจากที่ปริ๊นกลับไปฉันก็นั่งเล่นนอนเล่นอยู่ในห้องคนเดียว อันที่จริงถ้าวันนี้จะไปเรียนก็คงไม่มีปัญหาหรอกแต่มันติดอยู่ตงที่ฉันขี้เกียจนี้แหละ
“ได้โดดเรียนนี่อารมณ์ดีเซียวนะ”แก้วกระแซะหลังจากที่กลับมาจากโรงเรียน
“แน่นอน”ฉันตอบอย่างร่าเริง
“ข้าวต้มกุ้งไปเอามาจากไหนอ่ะฟาง”เฟย์ถามเมื่อมองไปที่ชามข้าวต้มกุ้งที่ยังไม่ได้ล้าง
“อ้อปริ๊นน้องชายนายป๊อบเค้าเอามาให้กินหน่ะ”
“โหตัวเองมาไม่ได้ส่งน้องชายมาแทน”แก้วพูด
“เวอร์ไป ไอ้เด็กนั่นก็แค่หาเรื่องโดดเรียนเท่านั้นเอง”
“ไม่เวอร์หลอกย่ะ มีอะไรที่เวอร์กว่าแล้วเธอยังไม่รู้”
“อะไร”
“อยากรู้หรอจ๊ะ”
“เออ”
“ไม่บอกดีกว่าถามเจ้าตัวเค้าดูเองล่ะกัน”แก้วพูดเมื่อเห็นป๊อบปี้เดินมา ไอ้สองพี่น้องนี่มันว่างงานกันนักหรือไงถึงได้ชอบมาก่อกวนฉันเนี่ย
“แก้วเฟย์ว่าเราไปหาอะไรกินข้างล่างกันเถอะ”
“ไปทำไมเฟย์เราเพิ่งซื้อมาเองนะ”
“เถอะหน่า”เฟย์ดึงมือแก้วออกไปแล้วมีการหันมาขยิบตาให้ฉันด้วย
“ว่าไง นอนทั้งวันเลยล่ะสิ”
“อืม แต่ก็ไม่เชิงหรอก”
“ไม่เชิงหมายความว่า”
“ก็เมื่อเช้าน้องนายมาก่อกวนจนฉันไม่ได้หลับไม่ได้นอนน่ะสิ”
“ไอ้ปริ๊นมาหรอ”
“อืม แก้วบอกว่านายทำอะไรที่ดูเวอร์มันคืออะไรหรอ”
“ไม่มีอะไรหรอกหน่า”
“ฉันอยากรู้เกี่ยวกับฉันใช่ไหม”
“ก็ไม่เชิงเท่าไร”
“บอกมา”ฉันเริ่มใช้การข่มขู่แทนการขอร้อง
“จะอยากรู้ไปทำไม”
“ง่า ก็อยากรู้นิ”ฉันทำหน้าหงอยๆหวังว่าหมอนี่จะบอกก่อนที่ฉันจะสำลักความอยากรู้ตายนะ
“เฮ้อๆจริงเลย”
“นายจะบอกฉันแล้วใช่ป่ะ”
“มันก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่ไปห้องเด็กที่ชื่อหวายแล้วก็บอกว่าอย่ายุ่งกับเธอถ้าไม่อยากมีเรื่องกับฉัน ก็แค่เนี้ย”หมอนั่นยักไหล่ แค่เนี้ยหรอถ้ายัยนั่นโกรธแล้วมาดักตบฉันอีกล่ะ
“ทำไมต้องทำให้วุ่นวายนะ แต่ก็ขอบใจมากนะที่อุตส่าห์ช่วย”
“ไม่เป็นไร”หมอนั่นยกมือขึ้นมาเกาะหัวแก้เก้อ
โครมมมม ม ม เสียงประตูถูกผลักอย่างแรง
“แก้วเปิดเบาๆไม่เป็นหรือไง”ฉันตะโกนด่าออกไป
“พอดีพี่ไม่ใช่แก้วหน่ะ เพราะฉะนั้นถ้าพี่จะเปิดประตูเบาๆไม่เป็นเธอคงไม่แปลกใจใช่ไหม”เสียงอันทรงอำนาจดังขึ้น ตามด้วยร่างของหนุ่มลูกครึ่งผมสีดำสนิท กับแว่นขอบดำที่ทำให้ตัวเองดูภูมิฐานขึ้นแถมยังดูน่ากลัวขึ้นเป็นกอง
“พ พ พี่ จองเบ กลับจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไรค่ะ”ฉันยิ้มแหยให้กับพี่ชาย งานเข้าแล้วไงล่ะฟาง
“หมอนั่นเป็นใครหน่ะ คงไม่ใช่แฟนเราใช่ไหม”พี่จองเบชี้มาที่นายป๊อบปี้แล้วมองหน้าอย่างเอาเรื่อง
“แล้วแกเป็นใครว่ะ”ป๊อบปี้ถามกลับ
“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบนาย ฟางตกลงหมอนี่เป็นใคร”
“รุ่นพี่ที่โรงเรียนหน่ะค่ะ”
“งั้นก็ดีแล้ว เพราะพี่คงไม่พอใจมากๆเลยหล่ะถ้ามันเป็นแฟนเธอ”
“แล้วนี่รู้ได้ไงค่ะ ว่าฟางอยู่ที่นี่”ฉันถามอุตสาห์ปิดคนทางบ้านแล้วนะ
“พอดีเพื่อนพี่เป็นเจ้าของโรงพยาบาลน่ะ เค้าบอกว่าเห็นเราป่วยพี่ก็เลยรีบบินมาดู”พี่ชายฉันหูตาอย่างกับสับปะรดคราวก่อนฉันแอบโดดเรียนพิเศษไปดูหนัง หมอนั่นยังโทรมาด่าให้ฉันกลับไปเรียน และฉันก็มารู้ตอนหลังว่าเจ้าของโรงหนังหน่ะเพื่อนพี่ชายฉัน ทำไมเพื่อนพี่มันเยอะอย่างนี้เนี่ย
“แฮะๆ ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ กำลังจะออกจากโรงพยาบาลพอดดี”
“ดีแล้ว พอเราออกจากโรงพยาบาลพี่จะได้พากลับอังกฤษเลย”
“เฮ้ยยย พี่จองเบอยากกลับก้กลับสิค่ะเกี่ยวไรกับฟาง”
“ใช่เกี่ยวอะไรกับยัยนี่”ป๊อบปี้พูด
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย พี่นอกเค้าจะคุยกันอย่างสอด”พี่จองเบหันไปมองป๊อบปี้อย่างเอาเรื่อง
“นายออกไปก่อนไป เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยคุยกันนะ”
“นี่เธอไล่ฉันหรอ”นายปอบแยกเขี้ยวใส่
“น้องฉันไล่แล้วแกยังจะหน้าด่านอยู่ต่ออีกหรอ”
“จำไว้เลยนะ”ป๊อบปี้พูดอย่างหัวเสียแล้วเดินปิดประตูดังโครม
“ฮ้าววววว ฟางง่วงจังเลย”ฉันแกล้งหาวกลบเกลื่อนเพื่อที่พี่ชายจะได้ลืมเรื่องลากฉันกลับอังกฤษ
“นี่เพิ่งหกโมงเย็น เพิ่งรู้นะว่าเราเค้านอนตอนหกโมงเย็น”
“ก็เค้าป่วยนี่นา”ลองเปลี่ยนสรรพนามเป็นเค้าการอ้อนพี่ชายอยู่ต่อน่าจะเรื่องที่ง่ายขึ้น
“คิดว่าแทนตัวเองว่าเค้าแล้วพี่จะใจอ่อนหรอ”พี่จองเบถาม
“ง่า ให้เค้าอยู่ต่อเถอะนะ เค้าสัญญาว่าจะไม่ดื้อไม่ซน”
“คราวที่แล้วเธอก็พูดแบบนี้”
“นะคะพี่ชาย สงสารน้องสาวผู้น่ารักคนนี้อีกซักทีเถอะ”ฉันรีบเข้าไปกอดอ้อนพี่ชาย ลองเจอมุขนี้เข้าไปก็ไม่เคยเห็นจะใจแข็งได้ซักครั้ง
“ก็ได้”
“เย่ ฟางรักพี่จองเบที่สุดเลย”ฉันรีบหอมแก้มซ้ายเค้าเบาๆเดี๋ยวเปลี่ยนใจ
“แต่มีข้อแม้ว่าพี่จะอยู่ดูแลเธอ แล้วเธอก็ต้องย้ายไปนอนคอนโดพี่”
“โอเคค่ะ อยู่กับพี่จองเบก็ดีเหมือนกันเวลาไปสายจะได้มีคนไปส่งทัน”
“คิดว่าพี่จะยอมให้เธอตื่นสายหรอก”
“สองพี่น้องนี่ทะเลาะกันได้ทุกครั้งที่เจอหน้าเลยนะ”แก้วพูดหลังจากที่กลับมาจากการโดนยัยเฟย์ลากไปซื้อของข้างล่าง
“สวัสดีแก้ว ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”พี่จองเบทัก
“สวัสดีค่ะ เฟย์อยู่ข้างล่างนะอีกเดี๋ยวก็ขึ้นมาแล้ว ”แก้วตอบกลับในขณะที่มือกำลังปอกแอปเปิ้ลออยู่
“พี่ยังไม่ได้ถามสักหน่อย”
“ฉันรู้ว่าเดี๋ยวพี่ก็ถาม ก็เลยตอบให้ก่อนไง”
“คุยอะไรกันอยู่หรอ”เฟย์ที่เพิ่งดันประตูเข้ามาโพล่หน้ามาถามในมือถือขนมที่ดูท่าจะหนักพอตัว พี่ชายที่แสนดีของฉันเลยรีบปรี่เข้าไปช่วย
“มาเดี๋ยวพี่ช่วยถือ”พี่จองเบยื่นมือออกไป
“ไม่เป็นไรค่ะแค่นี้เอง”
“ให้พี่ช่วยเถอะ พี่กลัวว่าขนมพวกนี้มันจะทับเธอตาย”พี่จองเบดึงถุงขนมมาจากมือเฟย์แล้วเอาไปวางตรงโต๊ะ
“ที่ฉันถือของมาไม่ยักจะช่วย”แก้วบ่น
“ก็แก้วถึกบึกบึนขนาดนี้พี่ยังต้องช่วยอีกหรอ”
“ปากเสียทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะคะ”แก้วพูดในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งกำลังร่อนแอปเปิ้ล โดยใช้หัวพี่ชายฉันเป็นเป้า
แต่พี่ชายฉันก็เก่งไม่เบาสามารถรับแอปเปิ้ลได้แล้วเอามาเขี้ยวเล่นอย่างหน้าตาเฉย เล่นเอายัยแก้วกัดฟันกรอดๆๆ
“แอปเปิ้ลเธออร่อยจัง”
“โชคดีจังที่แก้วเป็นลูกคนเดียว”
“ทำไม”
“จะได้ไม่ต้องมาคอยปวดหัวเวลามีพี่ชายเกรียนๆแบบฟางไง”
“นี่เธออว่าฉันเกรียนหรอ”
“ฉันว่าพี่ชายฟางต่างหากล่ะ”
“ยัยเด็กนิสัยไม่ดี”
“พอเถอะค่ะพลีส ฟางปวดหัว”ฉันพูดเมื่อเห็นสองคนนั้นเถียงกันมานาน
“ฟางปวดหัวหรอ เดี๋ยวพี่ตามหมอให้”
“ไม่ต้องตามหมอหรอกแค่หยุดเถียงกันฟางก็หายแล้ว”
“แน่นะว่าไม่เป็นไร”พี่จองเบถามย้ำ
“อืมแน่สิ เออพรุ่งนี้มารับเค้าออกจากโรงบาลด้วยนะ”
“คร้าบบบ คุณน้องสาว”
“ดีมากค่ะคุณพี่ชาย”