ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

บทที่ 1
ณ โรงเรียนไดมอนปริ๊น
 “ห้าวววว ทำไมวันนี้มันน่านอนจังนะ”ฉันบิดขี้เกียจแล้วหันไปถามฟางที่นั่งข้างๆ
“หรอ ฉันเห็นเมื่อวานแกก็พูดแบบเนี้ย”แก้วตอบแล้วผลักหัวฉัน
“มันก็น่านอนทุกวันนั่นแหละ  แต่ได้ข่าวว่าเมื้อกี้ฉันถามเฟย์นะไม่ได้ถามแก”
“ตื่นมาก็กวนประสาทเลยนะ”
“หลับอยู่ฉันก็กวนประสาทได้ย่ะ เออแล้วคาบต่อไปเรียนอะไร”
“พักกลางวันแล้วย่ะ นอนกินบ้านกินเมืองตลอด ฉันเนี่ยสงสัยจริงๆเลยว่าแกเอาเวลาตอนไหนไปอ่านหนังสือสอบ”โอ๊ะไม่อยากจะโม้ถึงฉันจะหลับๆตื่นๆแบบนี้แต่เวลาสอบฉันได้topทุกวิชาเลยนะ แถมยังเป็นตัวแทนในการแข่งขันทางวิชาการอีก>>>>(นี่ขนาดไม่อยากโม้)
“ฉันก็อ่านตอนใกล้สอบนั่นแหละ เวลาอื่นถึงได้ต้องนอนตุนแรงเอาไว้ไง”
“ได้ข่าวว่าแกนอนตลอดเวลา  ใครๆเค้าถึงเรียกว่าเจ้าหญิงนิทราไง”
“หรอ เจ้าหญิงนิทราใช่ไอ้เรื่องที่มีคนแคระทั้งเจ็ดป่ะ”
“นั่นมันสโนวไวท์เฟ้ย แกเคยรู้อะไรนอกจากเรื่องที่จะสอบมั้ย”
“ไม่รู้ ช่างยัยเจ้าหญิงนิทราอะไรนั่นเถอะ หิวข้าวจะตายอยู่แล้ว”
“นิ่งเป็นหลับขยับเป็นกินจริงเลยนะแก”
“แหมกองทัพก็ต้องเดินด้วยท้องสิ ใช่ไหมเฟย์”หันไปหาแนวร่วม
“อืม ฉันก็หิวแล้วเหมือนกันไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“ไปๆๆเห็นแก่เฟย์นะเนี่ย”
“โห แก้วลำเอียงอ่ะรักแต่เฟย์ ฟางไม่ใช่เพื่อนแก้วหรอ”
“โอ้ๆ ก็รักทั้งสองคนนั่นแหละทำหน้างอคอหักเป็นปลาทูไปได้”แก้วมาลูบหัวฉันเบา แล้วตามด้วยการขยี้จนหัวแทบหลุด
“แก้วดูเหมือนแกจะรักฉันมากเลยนะ”
“รักสิ รักมากด้วย5555+”พูดจบแล้วก็ยังขยี้ต่อไปอย่าเมามัน หยุดสักทีสิผมฉันยิ่งจัดตรงยากๆอยู่
“แก้วก็ไปแกล้งฟางเค้าทำไม”ใช่ๆแกจะมายีหัวฉันทำไม
“ไม่เคยได้ยินหรอเฟย์รักหลอกจึงหยอกเล่น”
“แกเกลียดฉันก็ได้นะแก้ว”
“พอๆไม่แกล้งแล้วไปกินข้าวกันเถอะหิวจะตายอยู่แล้ว”
“แก้วเคยกินข้าวด้วยหรอ เห็นปกติกินแต่แอปเปิ้ล”
“ก็บอกเฟย์กับฟางไง”
“แหมแก้วกินแอปเปิ้ลจนคนอื่นเค้าบอกว่าแก้วเป็นสโนวไวท์แล้วนะ”
“ก็ดีกว่าเฟย์ล่ะกัน คนอื่นเค้าก็ว่าเฟย์เป็นเจ้าหญิงเบลล์ไม่ใช่หรอ”
“แปบนะอะไรคือสโนวไวท์กับเจ้าหญิงเบลล์”
“=.=””>>>แก้ว& เฟย์
“ทำไมอ่ะ”
“ถามจริงตอนเด็กๆแม่แกไม่เคยเล่านิทานให้ฟังหรอ”แก้วถาม
“ไม่อ่ะ เคยแต่เล่าเรื่องของนิวตัน”
“ฟางนั่นมันไม่เรียกว่านิทานหรอกนะ”เฟย์บอก
“ถึงว่าทำไมแกถึงโตมาเป็นแบบนี้”
“ทำไมแกต้องว่าฉันด้วยอ่ะ”
“พอเลยทั้งแก้วทั้งฟางอ่ะ เถียงกันอยู่ได้”
“ได้ข่าวว่าเฟย์นั่นแหละที่เปิดประเด็น”
“ง่า ไปกินข้าวกันซะทีเถอะ”
“เปลี่ยนเรื่องเลยนะ”
“ไปๆๆๆ”เฟย์ดันหลังฉันกับแก้วให้เดินไปโรงอาหารถ้าไม่มีเฟย์ฉันว่าพวกเราคงทะเลาะกันจนไม่ได้กินข้าวแน่เลย
ณ โรงอาหาร
“เอ่อเฟย์รู้จักคนชื่ออะไรปอปๆป่ะ”
“ไม่รู้จักอ่ะ มีคนชื่อนี้บนโลกด้วยหรอ”
“แล้วแก้วล่ะ”
“แกจะบ้าหรอฟางใครเค้าจะตั้งชื่อลูกว่าปอบ”
“แต่หมอนั่นบอกฉันนี่ว่าเค้าชื่อปอบ”
“เอะหมอนั่น แกหมายถึงผู้ชายหรอ”แก้วถาม
“อืม เจอกันเมื่อวานนี้หมอนั่นบอกว่าผู้หญิงทั้งโรงเรียนรู้จักเขา”
“เฟย์ว่าฟางคงจำชื่อผิดแน่ๆเลย”
“ฉันก็ว่างั้นแหละ ยัยฟางปกติซะทีไหนล่ะ”
“แกว่าฉันผิดปกติเหรอแก้ว”
“ชิยัยเพื่อนใจร้ายไม่คุยกับแกแล้วไปหาไอติมกินดีกว่า”
“ไปเลยไป”
“เฟย์ฟางอาจไม่เข้าเรียนคาบบ่ายนะ”
“ทำไมอ่ะฟาง”
“จะทำไมล่ะเฟย์ แก้วบอกแล้วไงว่าเพื่อนเราอ่ะนิ่งเป็นหลับขยับเป็นกินขอให้อ้วนป็นหมูสักวันเหอะ”
“อย่างมาแช่งซะให้ยากต่อให้กินมากกว่านี้ฟางก็ไม่อ้วนเหมือนแก้วหรอก แบร่~”ฉันพูดแล้ววิ่งหนีไปแต่ก็พอจะฟังคำด่าขอยัยแก้วแล้วก็เสียงห้ามของเฟย์ออก
“กลับมาเดี๋ยวนี้นะยัยฟางแกกล้าว่าฉันอ้วนหรอ”
“ใจเย็นๆหน่าแก้ว”
ณ ร้านไอติม
“ช็อกโกแลตชิพถ้วยนึง”ในขณะที่ฉันกำลังสั่งก็มีไอ้เด็กผู้ชายที่ไหนไม่รู้วิ่งเค้ามาเบียดแล้วสั่งกับป้าคนขายหน้าตาเฉย
“นี่นายไม่เห็นหรือไงว่าฉันมาก่อน”
“เห็นแล้วจะทำไมหรอป้า”
“นี่นายเรียกฉันว่าป้าหรอ”
“นอกจากแก่แล้วยังจะเละเลือนอีกนะ เอะผมคุ้นหน้าป้าจังเหมือนเคยเจอที่ไหน”
“ฉันก็คุ้นหน้านายเหมือนกัน”
“ยัยพี่สาวคนเมื่อวานนี่นา”>>ไอ้เด็กผมดำ
“งั้นนายก็ไอ้เด็กบ้ากวนประสาทเมื่อวานสินะ ออกมาได้เร็วเหมือนกันนิ”
“เออหนูจะสั่งไอศกรีมไหมคนรอเต็มหน้าร้านป้าแล้วนะจ๊ะ”ป้าคนขายถามด้วยน้ำเสียงหวานแต่ดูโหดๆชอบกลนะ ประมาณว่าถ้าสั่งไม่สั่งภายในสองนาทีนี้เจ้แกจะเอาที่แคะไอศกรีมขว้างหัวฉัน
“นี่นายขอบไอศกรีมรสอะไรอ่ะ”ฉันหันไปถามไอ้เด็กนั่นแล้วยิ้มมุมปากอย่างใช้ความคิด
“ชอกโกแลตถามทำไม พิศวาสผมหรือไง”เด็กนั่นพูดแล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม ยิ้มไปนะน้องชายนายจะยิ้มได้อีกไม่นานหรอก
“ป้าค่ะ เอาชอกโกแลตถ้วยนึงเอาแบบพูนเลยนะ”
“เท่าไหร่คะ”
“39 ค่ะ”ฉันหยิบเงินจ่ายป้าแกไปแล้วเดินตามไอ้เด็กนั่นออกมาจากร้านไอศกรีม
“ตามผมมาทำไมครับ”
“จะว่าไปฉันก็ต้องขอโทษด้วยนะที่เมื่อวานขังนายไว้ในห้องแบบนั่น”
“ก็ดีนิที่รู้สึกสำนึกผิดหน่ะ”แกสิต้องสำนึกเกือบทำฉันโดนกระทืบ
“งั้นก็เอาไอศกรีมไปเลยล่ะกันนะ”ฉันยิ้มอย่างมีไมตรีจิตแล้วเดินเข้าไป ไอ้เด็กนั่นทำหน้าสยองนิดๆแต่ก็ไม่ได้ขยับไปไหนแกเสร็จฉันล่ะได้เด็กแสบ ทันทีที่เดินเข้าไปใกล้มากพอฉันก็จัดการละเลงไอศกรีมลงบนใบหน้าขาวทันที 555+ สะใจซะมัดนายหาเรื่องฉันก่อนนะ
“นี่ป้าเล่นอะไรนะ”
“สมน้ำหน้า นายคิดว่าฉันจะขอโทษนายหรอฝันไปเหอะรีบไปหาน้ำล้างหน้าก่อนที่มดจะขึ้นนะบ้ายบาย”