Boy club ที่รักครับ! ผมไม่ใช่เพลย์บอย

ขอโทษไรเตอร์ที่ทำค้างมานานนนนนน ซ้อมกีฬาสีจนดึกทุกวันเลย T^T งั้นมาต่อกันดีกว่า >< (Nc ปนดราม่านะจ๊ะ)
 
ผมเดินไปเคาะประตู ก็ไม่เสียงตอบกลับมา ผมพยายามเคาะให้ถึงที่สุด ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาอยู่ดี เหงื่อผมเริ่มออกมามาก เพราะความกระวนกระวาย ทั้งที่อยู่ในห้องแอร์ ผมเลยตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป พบว่าเธอหลับอยู่ในอ่างน้ำที่เธอแช่ตัวอยู่ (มันซ่อนอยู่น้าาา คลุมดำอ่านจ้า มันNC หนักไปหน่อย แต่มีไม่ค่อยเยอะ)
“แก้วๆ” ผมเขย่าตัวแก้ว “ตื่นได้แล้ว ง่วงแล้วทำไมไม่บอก”
“อ่าว โทโมะ ขอโทษนะ สงสัยจะเพลียไปหน่อย” ชั้นค่อยๆลุกขึ้นจากอ่างน้ำ แต่โทโมะก็โถมตัวทับชั้นกลับไปลงนอนในอ่างเหมือนเดิม “จะทำอะไรน่ะ” ชั้นถาม
“นี่เธอไม่รู้จริงๆเหรอว่าชั้นจะทำอะไร” โทโมะจูบชั้นแล้วค่อยถอดจูบออก
“แต่นี่มันอ่างอาบน้ำนะ แล้วชั้นก็กำลังอาบน้ำอยู่ด้วย”
“ทำไมล่ะ เธอก็อาบน้ำเสร็จแล้วด้วย ดีออก ชั้นจะได้ไม่เปลืองพลังงานมาถอดเสื้อผ้าให้เธออีก”
“เมื่อกี้ชั้นบอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าชั้นเกลียดการกระทำแบบนี้ของนายอ่ะ”
“น่าแก้ว ชั้นอยากมีลูกเร็วๆอ่ะ”
“ก่อนแต่งเนี่ยนะ”
“ซ้อมก่อนเข้าห้องหอไง” โทโมะยิ้มแบบเจ้าเลห์ก่อนที่จะระดมจูบไปทั่ร่างกายของชั้น ทั้งๆที่ร่างของชั้นยังอยู่ในน้ำ “ลำบากแฮะ ว่าจะเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง แต่เอาแบบเดิมแหละ ดีสุด” เขาพูดขึ้น แล้วค่อยช้อนตัวชั้นขึ้น แล้วไปวางไว้ที่เตียง ก่อนที่ตัวเค้าจะทับร่างของชั้นอีกครั้ง
“ โทโมะตัวชั้นยังเปลี่ยนอยู่เลยนะ แบบนี้ที่นอนก็เปียกหมดสิ”
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ทำแบบแห้งๆบ่อยล่ะ เอาแบบเปียกๆบ้าง”สิ้นเสียง โทโมะก็จูบลงที่ปากของชั้น ชั้นพยายามจะไม่เคลิ้มตาม แต่ก็ทำไม่ได้ทุกที โทโมะค่อย ๆสอดแกนกายเข้าไปอย่างช้าๆ
“อ๊ะ โทโมะ แก้วเจ็บ” ชั้นบอกโทโมะ
“แก้ว ชั้นสอดไม่มิดอ่ะ ขอขยายหน่อยได้มั้ย” จากนั้นโทโมะก็ค่อยสอดนิ้งมือเข้าไปในช่องเล็กของแก้วก่อนที่จะขยายมันออก เพื่อให้มีขนาดพอดีที่จะสอดเข้าไปได้ แล้วจึงดึงมือออกอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้คนที่เยื่อพรหมจรรย์ฉีกขาดต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้ และโทโมะจึงสอดแกนกายเข้าไปอีกครั้ง
“โอ๊ะ”ชั้นครางออกมาเมื่อโทโมะสอดแกนกายเข้าไปจนมิด จากนั้นโทโมะก็ค่อยๆดันสะโพกช้าๆ เป้นจังหวะๆ แล้วก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊า” ชั้นครางออกมาเป็นจังหวะที่เขาทำ
“โทโมะ พอแล้ว ชั้นเจ็บ” ชั้นผลักโทโมะออกจนแกนกายของเค้าออกมาด้วย ตอนนี้เลือดเลอะเต็มขาชั้นไปหมดแล้ว
“อะไรกันแก้ว นี่ยังไม่เสร็จเลยนะ จะรีบไปไหน” สิ้งเสียงโทโมะก็ทำแบบเดิม แต่เขากลับสอดนิ้วเข้าไปก่อน ขยายช่องนั้นให้ใหญ่ขึ้น เพื่อนให้สะดวกต่อการทำกิจกรรมครั้งนี้ (รอบก่อนยังใหญ่ไม่พออีกรึ -3-)
“โอ๊ย!” ชั้นร้องออกมาเหมือนเดิม แต่รอบนี้น้ำตามของชั้นกลับไหลออกมาด้วย เพราะเยื่อพรหมจารีย์ถูกทำลายไปมากกว่าเดิม
“ขอโทษนะแก้ว แต่ชั้นว่าแบบนี้มันง่ายกว่า” (ป๊าซาดิส T^T) จากนั้นโทโมะก็ทำแบบที่เขาเคยทำกับชั้นเมื่อกี้ (แต่แรงกว่าหน่อยนะ) ถ้าอธิบายไปมากกว่านี้ มีหวัง คนแต่งด่าชั้นกระจุยแน่
เช้าอีกวันงหนึ่ง ชั้นตื่นขึ้นมาก่อนเขา สงสัยเมื่อคืนคงจะเหนื่อย
“เธอคงมีความสุขแล้วสิ จากนี้ เราคงต้องจากกันแล้ว” ชั้นลูบไปตามใบหน้าอันแสนหวานของเขา “ชั้นสัญญา ชั้นจะไม่ลืมนาย ไม่ลืมความรักที่นายมีให้ชั้น ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ” ชั้นค่อยๆลุกจากเตียงให้เบาที่สุด เพื่อไม่ให้เค้าตื่นจากนิทรา แล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ให้เรียบร้อย “ลาก่อนนะ” ชั้นพูดเบาๆ ก่อนที่จะเดินจากไป
ณ คฤหาสประจำตระกูลศิริมงคลสกุล
“กลับมาแล้วเหรอคะคุณหนู หายไปไหนมาตั้งนานคะเนี่ย” แม่นมถาม
“อ๋อ ไปค้างบ้านเพื่อนมาหน่ะ
“ดิฉันเตรียมกระเป๋าไว้ให้เรียบร้อยแล้วนะคะ เหลือแค่ของใช้ส่วนตัวคุณหนู”
“ขอบคุณนะคะแม่นม แล้ววันนี้เครื่องออกกี่โมงคะ?”
“ประมาณ 14.00 ค่ะ”
“นี่ก็ 10.00 แล้ว แก้วขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ” ชั้นบอกก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป
ณ คฤหาสไทยานนท์
“แก้ว ผมรักคุณนะ” โทโมะละเมอแล้วไปกอดคนข้าง แต่ก็เจอความว่างเปล่าจึงสดุ้งตื่นขึ้นมา “แก้ว!”โทโมะไม่พบคนรักนอนอยู่ข้างกาย จึงวิ่งตามหารอบห้อง หวังว่าจะเจอ แต่ก็ไม่เป็นดังหวัง แต่โทโมะเหลือบไปเห็นกระดาษโน๊ตแผ่นนึงวางอยู่ที่หมอนของแก้ว
‘ถึงที่รักของชั้น ขอโทษด้วย ที่ชั้นต้องจากไปแบบนี้ ชั้นมีเหตุจำเป็นจริงๆที่ต้องไป งานแต่งงานที่ชั้นสัญญาไว้ ชั้นขอโทษจริงๆ ที่ทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้มั้ยได้ แต่นายช่วยสัญญากับชั้นหนึ่งขอได้มั้ยว่าจะไม่มีใครนอกจากชั้นอีกแล้ว ส่วนชั้นก็จะไม่มีใครนอกจากนายเหมือนกัน ลาก่อน’ สิ้นสุดจดหมายของแก้ว โทโมะถึงกับทรุดตัวลงไปกับพื้น น้ำตาเม็ดใสๆ ค่อยไหลออกมา
“ชั้นรักเธอ ได้โปรดกลับมาหาชั้นเถอะนะ อย่าหนีชั้นไปแบบนี้อีกได้มั้ย ชั้นทำใจไม่ไหวแล้ว” โทโมะพูดกับตัวเอง น้ำตาที่เจิ่งนองอยู่ภายในตา ก็ด็ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย
ณ สนามบิน เวลา 14.00
“ลาก่อนนะคะ แม่นม ดูแลตัวเองแล้วบ้านด้วยนะคะ แก้วไปนะคะ” ชั้นก้มลงกอดแม่นมก่อนจะเดินเข้าไปในห้องรับรองผู้โดยสาร ไม่นานนัก ผู้โดยสารแต่ล่ะคน ก็ทยอยกันไปขึ้นเครื่อง ชั้นก็ด้วย คงต้องจากเมืองไทยแล้วสินะ เรียนอีก 5 ปี กว่าจะได้กลับมา และแล้ว ชั้นก็เดินมานั่งบนเครื่องเรียบร้อย แอร์ฯบนเครื่องบริการดีซะจนผู้โดยสารไม่เป็นอันทำอะไร ถ้าชั้นขึ้นเครื่องบ่อยๆ สงสัยจะได้เป็นง่อยๆแน่ๆเลย - -“ ชั้นขึ้นเครื่องมาได้ไม่กี่นาที เครื่องบินก็ขึ้นจากพื้นแล้ว ชั้นเหม่อมองท้องฟ้าไปเรื่อยๆ
“ลาก่อน ที่รักของชั้น” ชั้นพูดกับตัวเอง น้ำตาที่กลั้นมานานก็ไหลลงมาเป็นสาย
...................................................................................
ขอโทษษษษ รีดเดอร์ทุกคนด้วยที่มาอัพช้า (มาก) แข่งกีฬาสีเสร็จแล้ว พอดีนิ้วนางซ้นด้วยอ่ะนะ เพิ่งมาซ้นวันนี้นี่แหละ เจ็บมากก   ห่างหายไปนาน มาอัพทั้งที เลยจัด NC & ดราม่าซะเลย 55 คืนนี้ฝันดีนะ ^ ^ ต้องขอโทษรีดเดอร์อีกครั้งด้วยนะ อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ ^ ^