Romeo + Juliette รักหมดใจยัยศัตรูตัวร้าย ( TK )

4 
คู่หมั้นของโทโมะ
 
(Kaew Talk)
 
      หลังจากที่ฉันยอมจำนนให้ไอโรคจิตกอดตอนนอนแล้ว พอสักพักไอโรคจิตก็หลับไป  พอเขาหลับฉันก็พยายามแกะมือเขาออก ในที่สุดฉันก็แกะมือเขาได้และพอฉันหลุดจากพันธนาการไอโรคจิตแล้ว ความง่วงเริ่มเข้าคลุมและในที่สุดฉันก็พลอยหลับไป
 ~เช้าวันต่อมา~
       แสงแดดในยามเช้าที่ผ่านเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ฉันรู้สึกมีอะไรมาแยงตาฉัน ทำให้ฉันค่อยลุกขึ้นจากหมอนและบิดขี้เกียจประมาณ 2-3 ครั้ง  และหันไปดูอีตาคุณชายที่หลับไม่มีทีท่าจะตื่น
 “นี่คุณชายคะ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนคะ” ฉันพูดพร้อมสะกิดคุณชายโทโมะเบา
 “อย่ามายุ่ง!!คนจะนอน!!”ไอ้โทโมะพูดพร้อมปัดมือที่ฉันไปสะกิดออก
 “นี่คุณชายตื่นเถอะนะคะ...ยิ่งกว่าทาสคนนี้อยากให้คุณชายตื่นแล้วนะคะ”ฉันพูดไปและขยะแขยงคำพูดตัวเองไป
 “ไม่ตื่นเว้ย!!”นายโทโมะพูดตะคอกใส่ฉันอย่างรุนแรง
 “ได้...ในเมื่อคุณชายไม่ตื่น..ยิ่งกว่าทาสคนนี้จะขอปลุกคุณชาย...ด้วยวิธีขั้นเด็ดขาดเลยนะคะ”ฉันพูดและหันไปหาสิ่งของที่ใช้ปลุกคุณชาย..และในที่สุดฉันก็เจอแล้ว
 
 ( Tomo Talk)
      ยัยทาส....เธอคิดหรอว่าจะปลุกฉันได้ง่ายๆ  ฉันน่ะเป็นคนที่ปลุกยากจะตาย  เธอไม่มีวันที่จะใช้สิ่งของมาปลุกฉันได้หรอก เพราะฉันเคยโดนมาหมดแล้ว
 “คุณชายคะ ขอโทษด้วยนะคะ” ฮึๆไม่มีวันได้ผลหรอกยัยแก้ว
  อยู่ๆเหมือนมีอะไรร้อนๆมาแตะเท้าผม ผมก็ยังทำท่าหลับต่อไป
 “สงสัยสำหรับคุณชายอยากได้เยอะๆใช่ไหมค่ะ เดี๋ยวยิ่งกว่าทาสจัดให้ค่ะ” ทำไปเหอะ ยังไงฉันก็ไม่ตื่นให้หรอก
        ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันร้อนมากขึ้นละมีกลิ่นไหม้ๆลอยมาแตะจมูกผม ผมจึงลุกขึ้นและเห็นว่ายัยแก้วกำลังใช้
 ไม้ขีดประมาณ10กว่าอันที่ติดไฟจี้ใส่เท้าผม ทำให้ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
 “โอ๊ย!!ยัยบ้าเธอทำเท้าฉันดำไปหมดแล้วนี่” ผมตะโกนด่าใส่เธออย่างรุนแรง
 “ก็คุณชายไม่อยากตื่นเองนิคะ - -”เธอพูดและทำหน้าตาว่าเป็นความผิดของผม
 “เออๆ แล้วเธอไม่อาบน้ำหรอ”ผมรีบปัดปัญหาไปเรื่องอื่นเพราะกลัวเธอหัวเราะเยาะเย้ยและสมน้ำหน้าใส่ผม
 “จะอาบได้ไงล่ะ ฉันไม่มีชุดให้เปลี่ยนนิ” เธอพูดขึ้น
 “ไปขอชุดจากแม่บ้านมาใส่สิ” ผมพูดพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
 “บ้าหรอ แม่บ้านของนายก็มีแต่คนอ้วนๆทั้งฉันจะใส่ได้หรอฮ่ะ!!” เธอพูดเหมือนผมไม่ได้เตรียมชุดให้กับคนผอมๆเลยอย่าคิดเลยว่าเธอจะไม่ได้ใส่
 “เฮอะน่า ..ไปเอามาเถอะหรือจะให้ฉันเป็นคนไปเอามาให้- -*”ผมพูดพร้อมลุกขึ้นมาจากเตียง
 “กรี๊ดดดดด!!ไอคุณชายโรคจิตทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าตอนนอนฮ่ะ” ทำไมเธอพูดแบบนั้นน่ะหรอ พอดีว่าผมใส่แต่บ๊อกเซอร์เธอเลยร้องลั่นเหมือนไม่เคยเห็นเปลือยส่วนบนว่างั้น
 “ฉันก็นอนแบบนี้มาตั้งนานแล้วนิ จะยุ่งทำไม” ผมพูดและเข้าไปใกล้ๆเธอ เหมือนเธอกลัวซิกแพ็คผมมากๆเลย
 “มะ..ไม่..มี..จ๊ะ งั้น..ฉัน..ไป..อะ..เสื้อ..ผ้า..ก่อน...นะ” จากนั้นเธอก็ออกจากห้องผมไป ตอนนี้เข้าแผนผมแล้ว
      หลังจากเธอออกจากห้องไปผมก็รีบโทรศัพท์ไปหาแม่บ้านและบอกแม่บ้านให้เตรียมชุดเมดให้เธอ
 
(Kaew Talk)
     อ๊ากกกก!!ไม่อยากเชื่อไอคุณชายบ้าไม่ใส่เสื้อนอน แต่หุ่นนายนั่นโคตรดี  ฮ่ะ...หุ่นดีไม่นา.....ฉันกำลังแอบปิ๊งไอ้คุณชายนั่นใช่ไหม เลิกคิดเดี๋ยวนี้เลยเรา เลิกคิด แต่ยิ่งพยายามเลิกคิดยิ่งเห็นเข้าไปอีก แงๆๆ
 “เอ่อ..เธอๆ ”แต่แล้วก็มีเสียงของแม่บ้านทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ได้
 “คะ!” ฉันพูดด้วยตกใจ แล้วแม่บ้านก็เอาชุดให้ฉัน
 “ฉันเอามาให้แล้ว  รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อเร็วๆล่ะ คุณชายรออยู่ ”แล้วแม่บ้านก็เอาเสื้อให้ฉัน
 “ขอบคุณค่ะ” หลังจากที่ฉันพูดขอบคุณแม่บ้านแล้ว ฉันก็เดินกับที่ห้องนอนของไอ้คุณชายโทโมะทันที
 “อ่าวคุณชายทำไมไม่รีบอาบน้ำล่ะคะ”ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นไอโรคจิตที่ตื่นแล้วไปนอนที่เดิม
 “รอดูคนอาบน้ำเสร็จ ; )”ไอโรคจิตพูดพร้อมส่งสายตาหื่นๆมาใส่ฉัน  -  -
 “แค่ในหนังสือโป๊เมื่อวานยังไม่พอใจหรอค่ะ”ฉันพูดพร้อมยักคิ้วกวนๆ
 “ไม่อ่ะ..อยากเห็นของ 4 มิติ จะได้ครบทั้ง เสียง รส  กลิ่น สัมผัส ” โทโมะพูดพร้อมเดินมาหาฉัน
 “เฮ้..อย่าเข้ามานะไม่งั้นนายไม่ตายดีแน่”ฉันพูดพร้อมใช้มือควนหาของที่จะใช้หยุดกระทำของโทโมะ
 “เฮอะ!คิดว่าจะรอดจากมือฉันหรอ”โทโมะพูดพร้อมจับมือของที่กำลังหาของอยู่ เอาหน้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ
 “หยุดนะ!!”ฉันตะโกนออกพร้อมสะบัดตัวไปมาแต่ยังไงก็ไม่สามารถออกจากพันธนาการของไอโรคจิตได้เลย
 “แน่จริง   ก็สะบัดออกให้ได้สิ”เขาพูดพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และยื่นหน้ามาใกล้มากทุกที
 “อืม....”  และในที่สุดปากของฉันก็โดนเขาขโมยเรียบร้อยแล้ว ฉันรู้สึก...เหมือนมีความหวานจากปากของเขา
 แผ่เข้ามาในปากของฉัน ตอนนี้ฉันรู้เคลิ้มมาก...จนกระทั่ง....ฉันเริ่มขาดอากาศหายใจ ฉันพยายามตบหน้าเขาเบาๆเพื่อให้รู้ว่าฉันต้องการหายใจ  แต่เขากลับไม่ฟังฉันแม้แต่น้อย กลับจับมือฉันไว้ แต่แล้วฉันรู้สึกว่าบ๊อกเซอร์ของ ไอโรคจิตชักหลวมจนมะ..มัน..หลุดออกไปแล้ว...อ๊ากกกกก!!!ไม่นะ!!ฉันเห็นของอัปมงคลเข้าแล้ว!! ฉันตกใจ มากจนสติฉันดับวูบลงทันที
 
( Tomo Talk)
      ผมรู้สึกว่าปากของยัยนี่หวานมากจนผมแทบไม่อยากปล่อยออกเลย แต่อยู่ๆผมรู้สึกว่าเธอก็ไม่ตอบจูบผม
ผมจึงถอนจูบเธอและกะจะมองดูว่าเธอเป็นไร
 “เฮ้ย!!”อยู่ๆเธอก็เซโอนเอนไปมา เหมือนคนหมดสติกลางคัน
 โครม!! ตอนนี้ทั้งผมและเธออยู่บนเตียงโดยผมคร่อมเธออยู่  ผมจ้องมองใบหน้าของเธอยังพินิจพิจาราณาในตอนเธอหลับนั้นน่ารักสุดๆ ไปเลย จนมีเสียงที่เคาะประตูดังขึ้น
 ก๊อกๆ ๆ “โทโมะ...เบลล์มาหาคะ”ฮะ..เบลล์ ตายล่ะสิถ้าเบลล์เห็นผมกับยัยทาสนอนคร่อมตัวกันแบบนี้ ผมซวยแน่ๆ  ผมรีบลุกขึ้นแต่เหมือนติดอะไรสักอย่างตรงเท้า  ผมมองลงไปถึงกับอึ้งเพราะบ๊อกเซอร์ของผมมันอยู่ตรงเท้าสงสัยยัยนั้นตกใจที่เห็นน้องชายผมชัวร์ๆ ผมรีบดึงบ๊อกเซอร์ขึ้นและรีบใส่เสื้อและกางเกงอย่างรวดเร็วพอกำลังจะไปเปิดประตู นึกขึ้นได้ว่ายัยทาสอยู่บนเตียงอยู่  ผมจึงแบกเธอไปไว้ตรงตู้เสื้อผ้าและเอาเธอเข้าไปใส่ในนั้นและใช้เก้าอี้กันไว้ไม่ให้เธอหล่นออกมา
 ก๊อก!!ก๊อก!!เสียงเคาะประตูแรงขึ้น เหมือนเบลล์ขี้เกียจรอแล้ว
 “โทโมะ!!ฉันรอนายตั้ง 10 นาทีแล้วนะ!!”เธอพูดอย่างอารมณ์เสีย
 “ครับๆ”และผมก็เดินไปเปิดประตูให้เบลล์
 แอ็ดดดด.ด.... พอผมเปิดประตูก็เห็นเบลล์ที่กำลังกอดอก และทำหน้าบึ้งใส่ผม
 “ทำไมมาเปิดช้าหนักล่ะ”เธอพูดพร้อมเดินเข้ามาในห้องนอนของผม และไปนั่งตรงเตียงของผม
 “เอ่อ...พอดีตื่นสายน่ะ ^ ^”ผมพูดและเดินไปตรงเตียงเช่นกัน
 “อืม..แล้วเรื่องงานหมั้นน่ะ นายจะหมั้นฉันเมื่อไหร่”เธอพูดพร้อมมือมาโอบคอผมไว้
    อ๋อใช่...ผมลืมแนะนำคู่หมั้นของผม เบลล์ เธอเป็นลูกของเสี่ยหลงที่เป็นมหาอภิมหาเศรษฐีที่ใหญ่ที่สุดใน ประเทศ ซึ่งพ่อของผมกับเธอเป็นเพื่อนกัน เพื่อรักษาความเป็นเพื่อนไว้ พวกท่านจึงจับผมกับเธอมาแต่งงานกันดังนั้นผมจึงต้องดูแลเธอ เทคแคร์เธอตลอดเวลา
 “ยังไม่รู้เหมือนกัน....ตอนนี้ผมยังไม่พร้อม”ผมพูดพร้อมปัดผมที่บังหน้าเธอออกพร้อมยิ้มบางๆให้เธอ
 “พร้อมเมื่อไหร่บอกนะ เบลล์รอได้เสมอ”เธอพูดพร้อมโน้มตัวมาหอมแก้มผม
 “ครับ” ผมพูดพร้อมยิ้มให้เธอเหมือนเดิม
 กุกกัก...กุกกัก อยู่ๆก็มีเสียงดังมาจากตู้เสื้อผ้าของผม  ยัยทาสตื่นแล้วหรอ 0 _ 0!!
 “นั่นเสียงอะไรค่ะ”เธอหันไปดูต้นเสียงและกลับมามองผมด้วยสงสัย
 “อ๋อ....เสียงหนูที่พี่เลี้ยงไว้ในตู้เสื้อผ้าน่ะ ^ ^ ”ผมพูดพร้อมจับมือเธอไว้
 ผ่าง!!อยู่ๆเก้าอี้ก็ล้มไปข้างหน้าพร้อมประตูตู้เสื้อเปิดออก
 “กรี๊ดดดด!!!พี่โทโมะ ผี..ผี”เบลล์ร้องขึ้นพร้อมวิ่งไปอยู่ข้างหลังผม
 แล้วอยู่ๆยัยทาสก็เดินออกมาโดยที่ตาหลับอยู่และเดินไปยังห้องน้ำ สงสัยละเมอมั้ง
(ขนาดละเมอยังเดินไปห้องน้ำถูก - _-)
 ปัง!!เมื่อยัยทาสเดินเข้าห้องน้ำพร้อมปิดประตูเสร็จ   ผมจึงหันไปหาเบลล์ ซึ่ง
 ตอนนี้เบลล์มองผมด้วยความโกรธมาก
 “นี่ใช่ไหม..หนูที่พี่เลี้ยงไว้ในตู้เสื้อผ้าน่ะ”เบลล์มองผมอย่างจับผิด
 “เอ่อ...เบลล์..มันไม่ใช่....”ผมกำลังจะอธิบายเหตุผลให้เธอฟัง
 “เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม!!!ที่บอกว่ายังไม่พร้อม!!!ฮึก...พี่โทโมะใจร้าย!!”เธอพูดพร้อมเสียงสะอึกสะอื้นและรีบ
 เดินออกจากห้องผมไป
 “บะ...เบลล์...โธ่เว้ย!!”ผมรู้สึกเสียศูนย์มากจนสามารถคว้างของพังเป็นพันๆชิ้นได้
 “ยัยทาสจอมป่วนเอ้ย!!!”
 
โปรดติดตามตอนต่อไป
 Writer talking
สวัสดีค่ะ..คุณผู้อ่านทุกท่าน
ขอโทษนะคะที่ดองนิยายนาน
มาก (ตั้ง 1 ปี)เนื่องจากว่า
ไรท์เตอร์เรียนหนักจนไม่มีเวลาคิด
นิยายยังไงก็ขอโทษแล้วกันนะคะ
ขอให้ทุกคนติดตามนิยายต่อไป
ถ้ามีโอกาสอัพจะอัพให้ได้นะคะ^ ^