Sexy Bad Girl ร้ายก็รักยัยตัวแสบ

"อะไรของเธอ มามองฉันตาเขียวอีกนะ-*-"ชิ!ไอ้บ้านี่ไม่ให้มองตาเขียวได้ไงห๊ะ!ทุกคนเป็นพยานให้ชั้นเลยนะ หมอนี่มันลวนลามช้านนนนน~ T0T

"ไม่สำนึกบ้างเลย ทำของกินกันได้ละ"ขี้เกียจจะเถียงค่า ดูหน้ามันก็กวนส้น....ไปเท่าไหร่ละ 

"ทำอะไรไหนดูดิ๊ หอมอ่ะ~"ถ้า'ไอ้ทำอะไรไหนดูดิ๊'ฉันไม่ว่าอะไรมันหรอกนะออกจะอยากตอบมันด้วยซ้ำแต่ไอ้'หอมอ่ะ'มันหอมจริงๆมันหอมแก้มชั้นอ่ะดิ อีบ้านี่มันลวนลามได้ทุกเมื่อจริงจริ๊ง

"มาหงมาหอมอะไรหล่ะ จะทำสปาเก็ตตี้ของโปรดยัยเกลแล้วก็บลาๆๆๆๆๆๆ"เนื่องจากวันนี้ยัยเกลกลับมาจากอเมริกาทั้งที ฉันก็ต้องทำอาหารต้อนรับเองสิจริงมั้ย คิดถึงมันจะตายแต่ทั้งมันทั้งพี่ป็อปปี้ พี่ชายนอกไส้ฉัน หม่ามี๊กับแด๊ดดี้เก็บเขามาเลี้่ยงแต่ฉันก็ไม่ได้รังเกียจอะไรนะออกจะรักกันด้วยซ้ำไป ทั้งสองคนหนีฉันไปอเมริกาทั้งคู่เลย ปล่อยให้ฉันว้าเหว่เอกาเป็นยัยแก่เฝ้าบ้านหงอยเหงาอยู่เนี่ย จนฉันหมั่นไส้แล้ว 2 คนนี้ถึงกลับมามันน่ามั้ยหล่ะ!

"คิดอะไรของเธออยู่ยัยต๊อง กระทะจะไหม้แล้ว"ห๊ะ! มิน่าหล่ะได้กลิ่นไหม้มาแทนกลิ่นเนยของฉันหมด

"ตายๆๆ"ไอ้ที่ตาย ไอ้คนข้างหลังฉันนี่แหละมันต้องตาย อีบ้า!แต๊ะอั๋งชั้นอีกแล้วอ่ะ พอมันบอกว่ากระทะจะไหม้มันเอื้อมมือมาโอบรอบตัวแล้วก็จับมือฉันที่ถือตะหลิวข้างนึงกระทะข้างนึง ฉันเริ่มรู้สึกว่าให้คนทำอาหารไม่เป็นมาเป็นลูกมือฉันดีกว่าไอ้บ้าทำเป็นแต่แต๊ะอั๋งจนไม่มีกระจิตกระใจจะทำแล้ว T^T

"โอ้ย!ปล่อยเลย อย่าแต๊ะอั๋งสิยะ ไปเรียกไอ้พริกจี่มาช่วยยังจะดีกว่าซะอีก ไปเลยๆ"อาหารแค่เนี้ย สบายมากแค่เกือบ 10 อย่างเอง T^T(โอ้โห~สบายมาก~:ไรเตอร์)(สบ๊ายสบาย:แก้ว)

"เธอทำไหวหรอ โอเคๆฉันไม่แต๊ะอั๋งแล้ว"เฮ้อออ~โล่งอกขี้เกียจจะโดนเนื้อต้องตัวอีตานี่สุดๆ

เป็นชั่วโมงผ่านไป~

"เสร็จแล้ววววว~ ขอบคุณมากนะที่ช่วยอ่ะ"ถ้าไม่ได้หมอนี่ฉันต้องหัวปั่นแน่ๆ ก็อย่างว่าทำอาหารเก่งกว่าผู้หญิงบางคนซะอีกอ่ะ น่าซูฮกดีแท้ >.< 

"งั้นไหนรางวัลอ่ะ ?"หมอนี่ยิ้มกรุ้มกริ้มแล้วยื่นหน้าเข้ามา ไอ้ที่ช่วยนี่ต้องการรางวัลหรอเนี่ย ? ไอ้คนดีจอมปลอมเอ้ยยย~ ข้าพเจ้าขอไม่ซูฮกต่อไปแล้ว

"อะไรยะ ก็กินข้าวกับฉันนี่ไงรางวัล"ดินเนอร์สุด..เอิ่ม...อะไรดี..อ้อ!อบอุ่นกับครอบครัวฉันกับนอกครอบครัวอีก 2 คนน่าจะอบอุ่นพอสมควรเพราะปกติหม่ามี๊กับแด๊ดดี้ไม่ค่อยสนใจฉันกับยัยเกลเท่าไหร่ ออกจะโอ๋พี่ป็อปปี้ซะมากกว่า นี่แหละที่ฉันเซ็งหม่ามี๊กับแด๊ดดี้ลำเอียงที่สุดเลย

"งั้นก็ไปดินเนอร์กันได้แล้วไป"

"เฮ้ยๆปล่อยเลยปล่อย ไม่ต้องเลยไอ้มือเนี่ย"หมั่นไส้วุ้ย!มือปลาหมึกดีนักเอามีดมาตัดทิ้งดีมั้ยเนี่ยห๊ะ! นี่คนนะค๊า~ไม่ใช่ตุ๊กตาจะมากอดมาคล้องเอวอยู่นั่นแหละ หงุดหงิด!

"เจ๊จ๋า~เป็นไงบ้างน้ำตาลได้ใช้มั่งม๊าาา~ 5555"ยัยเกลกับไอ้พริกจี่สมควรคู่กันมาก ไอ้คู่เปรตนรกจะแซวอะไรให้อายวะ >///< แค่นึกก็อายอยู่แล้วยังมาย้อนอีกอ่ะ T///T ไอ้นี่ก็หน้าหนาหน้าทนจริง อยากตบ ฮึ่ย!

"ใช้สิยะ! ฉันไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย"

"จริงอ่ะ! กิ๊วๆๆๆๆๆ"แง T^T อยากกระโดดน้ำตายในกะละมังให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย

"พอย่ะ!หัดเกรงใจหม่ามี๊แด๊ดดี้บ้างสิ!กินๆๆๆอุตส่าห์ทำให้ต้อนรับ"ว่าแล้วฉันก็ตักโน่นนี่นั่นโน้นนู้นนู่น ใส่จานของเกลบ้าง หม่ามี๊บ้าง แด๊ดดี้บ้าง พิชชี่บ้าง(แต่แอบเอาแต่กระดูกให้) แต่ที่ฉันไม่ให้เลยก็คือไอ้บ้าโดโวะ โคโดโมะนั่นแหละ สม้ำหน้าเวลาฉันตักอหารนี่รอคอยทำตาวิ้งๆเชียว

"ลูกแก้ว~ลูกไม่ตักให้โทโมะบ้างหล่ะจ๊ะ หม่ามี๊กับแด๊ดดี้อิ่มแล้วเนี่ย"

"เกลกับพิชชี่ด้วยค่ะหม่ามี๊แด๊ดดี้~"แหะๆฉันคงจตักให้เยอะไปหน่อยมั้ง(เยอะจนอิ่ม)

"โทโมะก็คงอิ่มแล้วละมั้งคะหม่ามี๊"

"ลูกแก้ว/เจ๊แก้ว - -+++"กรี๊ดดดดดดดดดดดด อย่าส่งสายตากดดันมาให้ชั้นซี่ อยากให้ฉันตักให้ไอ้บ้านี่แค่นั้นอ่ะนะ

"อ่ะ นี่ค่าาา~"ฉันตอบเสียงออกประชดก่อนจะวางขาหมูขาไก่อะไรก็ไม่รู้ให้หมอนี่ดังตุบจนทั้งหม่ามี๊แล้วก็แด๊ดดี้หันมาจ้องฉันเขม็งเลยทีเดียว ก็ฉันเอาให้แล้วนะ Y^Y

"ขอบคุณครับ"อุ้ย!ไม่น่าเชื่อ คนอย่างหมอนี่ยิ้มแล้วหล่อ o[]O ปกติฉันไม่เห็นยิ้มแบบอ่อนโยนแบบนี้เลยออกจะเป็นยิ้มกรุ้มกริ้มเจ้าเล่ห์ซะมากกว่า แต่ดูๆไปก็...น่าหลงใหลดีนะ -///-

"ลูกแก้ว อิ่มแล้วทั้งโทโมะด้วยพาไปสำรวจบ้านหน่อยสิจ๊ะ"โอ้ย!นี่ฉันไม่ใช่ไกด์นำเที่ยวแล้วหมอนี่ก็ไม่ใช่นักท่องเที่ยวนักเดินทางอะไรทั้งสิ้นทำไมมันต้องมาสำรวจบ้านฉันด้วยเนี่ย ?

"เอ่อ...ค่ะๆ"แต่ทำไงได้ สายตาแต่ละคนมันน่ากลัวอ่ะ Y^Y

TOMO PART

หลังจากผมแกล้งยัยต๊องนี่ไปหลายรอบ แต๊ะอั๋งไปหลายคราก็ได้เห็นมุมน่ามองตอนที่กลัวหม่ามี๊กับแด๊ดดี้เธอหน่ะสิก้มหน้าก้มตาทำหน้าสำนึกผิดอีก น่ารักเป็นบ้า~ เห้ย! ผมไม่ได้ชมยัยนั่นนะ แค่บรรยายเฉยๆ คำพูดเมื่อกี้ลืมไปเหอะ ผมไม่ได้พู้ดดด~ ยัยนี่ตั้งแต่ที่ผมเจอเธอผ่านมาก็เอาแต่หน้าบึ้งไม่ยิ้มเอาซะเลย ผมแปลกใจจังว่าทำไม ทั้งที่คนสวยๆน่ารักๆเอ่อ...ผมพูดผิด คนต๊องๆอย่างยัยนี่น่าจะหัวเราะและยิ้มซะมากกว่าแต่เวลาเธออยู่กับครอบครัวออกจะไม่สนใจใครเท่าไหร่ถ้าไม่ติดว่าเธอก็กลัวบ้างอ่ะนะ

"ตรงนี้เป็นเรือนกระจก ที่โปรดฉันเอง"ยัยต๊องชี้ไปที่เรือนกระจกไม่เล็กไม่ใหญ่มากก่อนเธอจะเดินเข้าไปเปิดประตูแล้เชิญผมเข้าไป ผมว่าก็สวยดีนะ น่ารักดี

"นี่ดอกโปรดฉันเลย กุหลาบบ~"ยัยต๊องยื่นหน้าไปใกล้ๆพุ่มดอกกุหลาบหลากสีก่อนเธอจะสูดดมกลิ่นน้อยๆแล้วระบายยิ้มบางๆแต่....มันทำให้ผมใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก เธอยิ้มแล้วมัน...น่าหลงใหลจัง -///-

"แล้วนายชอบดอกอะไรหรอ ?"หลังจากยิ้มร่ากับดอกกุหลาบไม่นานเท่าไหร่เธอก็เงยหน้าขึ้นมาทำหน้านิ่งแต่ก็เหลือบมองดอกกุหลาบแล้วแอบอมยิ้ม เธอคงชอบดอกกุหลาบนี่มากๆ อืม...ผมชอบดอกอะไรดี

"ทิวลิปมั้ง ฉันไม่ค่อยรอบรู้เรื่องดอกไม้"ผมถนัดเรื่องผู้หญิงมากกว่า=.,= เห้ย!ไม่ใช่ๆข้ามๆไม่พูดแล้ว

"นี่ๆทางด้านนั้นฉันปลูกทิวลิปไว้ไปดูด้วยกันสิ"ยัยตัวเล็กกึ่งลากกึ่งจูงผมมาที่แปลงดอกทิวลิปบานสะนิดหน่อยถึงจะไม่บานเต็มที่แต่มันก็สวยอยู่ดีหล่ะนะ

"เธอปลูกเองเลยหรอ ?"ไม่น่าเชื่อแหะ เธอซื้อมารึเปล่า

"ใช่แล้ว มันทำให้ฉันผ่อนคลายเวลาอยู่กับต้นไม้ มัน...ทำให้ฉันยิ้มได้นะสิ"แล้วเธอก็ยิ้มให้กับดอกทิวลิปแสนสวยของเธอก่อนจะจับมือผมจูงเดินดูพันธุ์ดอกไม้ต่างๆซึ่งเยอะใช่เล่นเหมือนกันแต่ผมชอบเวลานี้นะ ไม่รู้สิ อยากให้ยัยต๊องนี่จับมือไปเรื่อยๆยังไงไม่รู้

"ฉันชอบมาก ฉันฝันว่าสักวันนึงฉันจะได้มาอยู่ท่ามกลางดอกไม้กับคนที่ฉันรัก มอบดอกที่ฉันชอบและหวงที่สุดให้ แล้วเราก็สารภาพรักกัน ฉันอยากทำแบบนั้นจังเลย"จากตอนแรกที่ผมเคยเจอตอนผมปาดหน้ารถเธอหน่ะนะ ผมคิดว่าเธอเป็นแม่สาวจอมหาเรื่องซะอีกนะแต่พอมาเจอตัวตนที่อยู่ข้างผมและจับมือผมบีบกระชับมือผมเบาๆเหมือนส่งทอดความรู้สึกเนี่ยสิ มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมคิดผิดมากเลย เธอดูเหมือนสาวหวาน เพ้อฝันแต่ตอนนี้เธอกำลังกลายเป็นเด็กขี้แยไปแล้ว!

"ฮึก"ยัยต๊องร้องไห้ ? เพราะอะไรกัน ? ทำมอยู่เธอถึงได้...

"รู้อะไรมั้ย รักแรกของฉันเราเจอกันที่ทุ่งดอกไม้ ฮึก เขามอบดอกกุหลาบหลากสีให้ฉัน ฮึก เขากอดปลอบโยนฉันในตอนนั้นฉันเอาแต่ร้องไห้แต่พอเจอเขา ฉันรักเขาหมดหัวใจ มากกว่าใครๆซะอีกแต่เขา...เขา"เธอเว้นวรรคหายใจเล็กน้อยก่อนจะทำให้ปริมาณน้ำใสๆที่ดวงตาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ"เขาทิ้งฉันไป เขาบอกว่าเขาจะกลับมา เขาบอกว่าเขาจะไปไม่นาน แต่เขา...ฮึก...เขาก็ไม่มา ฉันรอเขาที่นั่นทุกวันตลอด 18 ปีที่ผ่านมา จนมันกลายเป็นพื้นที่ร้าง ดอกไม้ทุกชนิดหายไป ฮึก ฉันถึงได้มาปลูกดอกไม้ทุกอย่างที่ที่ทุ่งนั้นมีไว้ในนี้ไงหล่ะโทโมะ ฮือ"เธอ...ร้องไห้...เพราะเรื่องนี้หรอ ? เธอคงรักรักครั้งแรกของเธอมาก ผมได้เห็นแล้วใช่มั้ย...มุมอ่อนไหวของเธอ ผมไม่น่าเชื่อเลยว่าผู้หญิงอย่างเธอร้องไห้เพราะ...รักแรก

"ฮึก ฮืออ ฮึก เค้าลืมฉันไปแล้ว ฮึก เค้าทิ้งฉันไป ฮือออ โทโมะ"เธอซบหน้าร้องไห้กับหน้าอกผม แปลกนะที่ผมไม่ผลักเธอออกไปทั้งทีปกติแค่ผู้หญิงมาเกาะผมก็สะบัดออกแล้วนะ แต่...กับเธอ ผมทำไม่ได้ ผมทำสิ่งตรงกันข้าม ผมกอดปลอบเธอ