Living in the heart สิ่งที่อยู่ในหัวใจ...ของฉัน

หลายเดือนต่อมา...
 
“โอ๊ย!”
 
“แก้ว!! เป็นอะไรมากเหรอเปล่า  เจ็บตรงไหนมั๊ย  บอกแล้วไงให้อยู่เฉยๆยัยเด็กคนนี้นี่ พูดไม่ฟังกันบ้างเลย!!”ร่างสูงเผลอเสียงดังใส่เมื่อแก้วสะดุดล้ม แต่มันกลับทำให้อีกฝ่ายน้ำตาคลอ
 
“เรื่องของชั้น! นายไม่ต้องมายุ่ง ชั้นดูแลตัวเองได้!!!”แก้วตวาดกลับพร้อมชักสีหน้าก่อนจะสะบัดตัวเดินหนีไป ทิ้งความมงุนงงทั้งหมดไว้ให้โทโมะ
 
“แก้ว..เดี๋ยว...จะไปไหน กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน..แก้ว!!!!”ร่างสูงตะโกนเรียกเสียงดังแต่อีกฝ่ายไม่สนใจเดินออกไปโบกรถแท็กซี่ทันที
 
    
     ใช่สิ! ชั้นมันไม่ได้เรื่องสักอย่าง  ใครจะไปเหมือนน้องพิมของนายล่ะ
 
.
.
 
“แก้ว..ทำไมแกไม่กลับบ้าน?รู้ป่ะไอ้ซาบะมันโทรตามเทอเครื่องชั้นจะพังอยู่แล้วนะ โกรธอะไรกันอีก”เขื่อนเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงที่เพื่อนสาวมาหาแล้วก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมพูดจา
 
“นั่นสิ แก้วใจ เป็นอะไรเหรอ โทโมะเป็นห่วงรู้มั๊ย? แถมยังไม่ให้บอกว่าว่าอยู่บ้านเขื่อน ทำแบบนี้ป่านนี้หมอนั่นคงชักตายไปแล้ว”เฟย์เอ่ยสมทบเมื่อเห็นว่าแก้วยังคงนิ่งอยู่
 
“คืนนี้ขอนอนบ้านแกนะเขื่อน!”แกวพูดแค่นั้นแล้วหนีหายเข้าห้องไป ทำเอาทั้งเขื่อนและเฟย์ต่างก็งงไม่รู้จะทำยังไง จึงตัดสินใจกันว่าตอนเช้าจะโทรบอกโทโมะ
 
.
.
.
 
“แก้ว หายมาอยู่นี่ทำไมไม่บอกชั้นเป็นห่วงเทอนะ”ร่างสูงปรี่เข้ามากอดทันทีที่เห็นร่างบางอยู่ในบ้าน แต่เจ้าตัวดันร่างของเขาออก
 
“ออกไป เหม็นขี้หน้า!”
 
“แก้ว...เป็นอะไรไปอ่ะ โกรธเหรอที่เมื่อวานชั้นดุเทอขอโทษน้า แต่ชั้นเป็นห่วง...”
 
“ชั้นดูแลตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาดูแล ออกไปได้แล้ว ชั้นเหม็นหน้านาย”แก้วว่าแล้วผลักเขาออกอย่างแรง ก่อนจะเดินหนีขึ้นห้องไป
 
“ไอ้เขื่อน ทำไมแกไม่บอกชั้นว่ะว่าแก้วอยู่บ้านแก รู้มั๊ย! เมื่อคืนชั้นนอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงแก้วกับลูก กลัวจะเป็นอันตรายไป ถ้าแก้วเป็นอะไรขึ้นมาชั้นจะทำยังไง!!!”ร่างสูงตวาดใส่เพื่อนรักไม่ยั้งจนอีกฝ่ายไม่กล้าตอบโต้อะไรได้แต่รอให้โทโมะใจเย็นลงบ้าง
 
“ชั้นทำเพราะความสบายใจของแก้ว แล้วอีกอย่างแก้วก็ปลอดภัยดีด้วย ทีแรกชั้นก็กะจะไม่บอกแกเหมือนกันแหละถ้ารู้ว่ามาแล้วจะโวยวายงี่เง่าอย่างเนี่ย”
 
“ไอ้เขื่อน! เมียกับลูกชั้นเลยนะ ถ้ายัยหัวหอมนี่ท้องบ้างแกจะรูสึก!!”
 
“พี่โทโมะ! ไปกันยังค่ะ”เสียงหวานเอ่ยเรียกพร้อมกับเดินตามเข้ามา ทำเอาขื่อนงงส่วนเฟย์ชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจนิดๆที่โมะมากับผู้หญิงอื่น
 
 
   
             นี่คงเป็นสาเหตุที่ยัยแก้ว โกรธนายใช่ป่ะ?
 
 
“เทอเป็นใครอ่ะ”เฟย์เอ่ยถามทันทีที่สาวร่างบางเจ้าขิงเสียงเดินมาถึงพร้อมเกาะแขนของโทโมะไว้
 
“นี่พิม รุ่นน้องที่ฝึกงานกับชั้น บังเอิญว่าชั้นเจอเค้าระหว่างทางเลยรับมาด้วย ก่อนจะมาหาแก้วนี่แหละ”
 
“แน่ใจ ว่าบังเอิญ!”เฟย์กระแทกเสียงนิดๆทำเอาพิมหน้าเสียเล็กน้อยแต่โทดมะไม่สนใจอะไร จะเข้าไปหาแก้วให้ได้แต่ก็ถูกเขื่อนรั้งไว้
 
“เดี๋ยวตอนเย็นชั้นไปส่ง!! แกไปทำงานเหอะ”ทีแรกร่างสูงก็ทำท่าว่าจะไม่ยอม แต่เผอิญว่าวันนี้ติดประชุมจำเป็นต้องไปจริงๆ ร่างบางมองรถคันหรูที่ขับออกไปกับอีกคนที่ไม่ใช่เทอ.....
 
.
.
 
“แก้ว เรื่องนี้ใช่มั๊ย”ทันทีที่ร่างสูงลับไป เฟย์ก็เรียกตัวแก้วมาซักยกใหญ่
 
“เรื่องอะไร”
 
“ก็เรื่องนายโทโมะ กับยัยเด็กฝึกงานนั่น ทำให้แกโกรธนายโทโมะใช่มั๊ย”
 
“อือ...แต่นั่นก็แค่ส่วนหนึ่ง  ที่ชั้นโมโหน่ะ เพราะวันๆโทโมะนะเอาแต่เป็นห่วงชั้นจนวันๆชั้นแทบไม่ได้เดินไปไหนแล้ว ชั้นอึดอัดนะเฟย์”ร่างบางร่ายยาวอย่างอารมณ์เสีย
 
“แต่นั่นเพราะว่ามันเป็นห่วงแกกับลูกนะ ชั้นเข้าใจนะแก้ว ว่าคนท้องอารมณ์มันแปรปรวน หงุดหงิดง่าย และก็อ่อนไหวเกิน แต่แกน่าจะเข้าใจมันหน่อยนะ”เขื่อนเอ่ยขึ้นเพราะรู้อาการที่เพื่อนสาวกำลังเป็น
 
“เขาเป็นห่วงแต่ลูกมากกว่ามั้ง!!!”
 
“แก้ว ไม่เอาน่าแกลองทำใจเย็นๆนะ แล้วลองนึกดูดีๆว่าที่โทโมะทำไปทั้งหมดเพราะอะไร ไม่ใช่เพราะว่าแกกับลูกหรอกเหรอ? คิดดูดีนะยัยแก้ว....”
 
.
.
 
  ร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว พร้อมกับพิมที่ตามมาเอาเอกสารที่บ้านด้วย
 
“แก้ว! O.o”ร่างสูงตาโตด้วยความดีใจก่อนจะโผเข้ากอดร่างบางอย่างโหยหา ทำให้พิมที่เดินมาอมยิ้มนิดๆกับความคิดถึงแบบโอเว่อของเจ้านาย
 
 
      เจ้านายนะเจ้านาย ประชุมวันนี้ก็นั่งเหม่อไม่รู้เรื่อง แต่พอเห็นภรรยากลับมาบ้านก็เริงร่าทันทีเชียวนะ><
 
 
“ปล่อยได้แล้ว อึดอัด!”
 
“แก้ว อือ.....ไม่เอา ถ้าชั้นปล่อยเทอ...เทอก็หนีชั้นไปอีกสิ แก้วจ๋า....ไม่เอานะ”มือหนารั้งเอวมากอดแนบชิดควงเกยกับไหล่บาง
 
“โทโมะ ชั้นกับนายไม่ได้อยู่กันแค่ 2 คน!”ร่างบางตำหนิเบาๆเมื่อหันไปเจอพิมที่ยืนอยู่
 
“อ้อ จริงสิ พิมเดี๋ยวพี่ไปเอาแฟ้มงานมาให้ คุยกับแก้วไปก่อนนะ^^”ร่างสูงผละออกจาแก้วแล้วเดินเข้ามาเอางานในห้องทำงานแทน
“คุณ เอ่อ..พี่แก้ว พิมขอเรียกพี่ได้มั๊ยค่ะ”พิมเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร แก้วเองก็ไม่ได้ติดใจอะไร
 
“อืม..ก็ได้จ๊ะ พิม ยินดีที่ได้รู้จักนะ^^”พิมกับแก้วคุยกันอย่างถูกคอ พิมเอ่ยถามเรื่องราวๆก่อนๆของโทโมะจนแก้วเล่าให้ฟังหมดเปลือก พร้อมหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
 
“ฮะๆพี่โทโมะนี่ขี้หึงจังเลยนะค่ะ พี่แก้วรู้มั๊ย  ว่าวันนี้นะboss เหม่ออย่างเดียวเลย แถมยังให้พิมเป็นที่ปรึกษาด้วยว่าจะง้อพี่ยังไง boss เป็นห่วงพี่แก้วกับ..ตัวเล็กมากนะคะ”พิมพูดแล้วเฉสายตามองที่ท้องของแก้วเล็กน้อยอย่างยิ้มๆ
 
“นายโทโมะ เว่อตลอด พี่ไม่ยอมให้ลูกพี่เป็นอันตรายหรอก”
 
“แล้วคลอดเมื่อไหร่ค่ะ ผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะ พิมจะได้ซื้อของฝากได้ถูก”
 
“พี่กับเขาไม่อยากซาวด์นะ ก็เลยรอลุ้น อีก 3 เดือนพี่ก็คงจะ....”
 
“นั่นไง!ว่าแล้วว่าต้องใกล้คลอดแล้วแต่ท้องแรกยังดูไม่เหมือน 6 เดือนเลยนะค่ะ อาจเป็นเพราะพี่ตัวเล็กด้วยมั้ง เผลอๆพี่อาจจะตัวเล็กกว่าพิมอีก~”สาวร่างบางคุยป้อ ทำเอาแก้วรู้สึกผิดที่เคยคิดระแวงพิมกับโทโมะ จนตอนนี้กลายเป็นเพื่อนกันไปแล้ว
 
“สาวๆคุยอะไรกันอยู่ครับ”ร่างสูงเอ่ยแซวหลังจากหอบหิ้วเอกสารมากมายก่ายกองมาให้พิม จนแก้วต้องร้องทัก
 
“โห นี่พิม ต้องแบกกลับไปทำหมดนี่เลยเหรอ โทโมะ นายใจร้ายไปมั๊ย!”แก้วท้วงขึ้นทำเอาโทโมะหน้าเสีย
 
“TOT คนสวยอย่าโกรธผมน้า มันเป็นงานที่ผมต้องฝึก พิมจริงๆ โห แก้วใจเห็นยัยพิมดีกว่าโทโมะแล้วเหรอ~”ร่างสูงพยายามใช้คำพูดที่สวยหรูเต็มที่เพื่อที่จะไม่ให้กระทบกระเทือนจิตใจของร่างบางแม้แต่น้อย แก้วนึกขำอยู่ในใจขณะที่พิมขำกลิ้ง
 
“คิกๆ>< boss เผยธาตุแท้เลยนะ ตอนอยู่บริษัททำขรึมทีแท้ก็กลัว เอ๊ย! เกรงใจภรรยา...”
 
“ยัยพิมประภา!”
 
“ ( .   . *)”
 
“โทโมะ -*-“
 
“โอเคครับ ขอโทษ”ร่างสูยกมือของร่างบางมาถูแก้มอย่างออดอ้อน
 
 
             เอ่อะ -*- boss ค่ะ ยังเห็นพิมนั่งอยู่ตรงนี้มั๊ย?
 
 
“เอาละค่ะงั้นพิมไม่รบกวนเวลาสวีทของboss แล้วละค่ะ กลับก่อนนะค่ะ สวัสดีค่ะ boss พี่แก้ว”
 
“ไม่ทานข้าวด้วยกันก่อนเหรอพิม”แก้วเอ่ยถาม
 
“อ๋อ ไม่ละค่ะ คือ..แบบว่า. (.  . )เคนตะจะมารับนะคะ ไปก่อนนะคะ^^”พิมตอบอย่างเขินเมื่อพูดถึงแฟนหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นของเทอจนแก้วเข้าใจแล้วก็ไม่ได้คัดค้านอะไรอีก
 
.
.
 
“หลังจากนั้นเจ้าชายก็จุมพิตเจ้าหญิง จนเจ้าหญิงที่หลับใหลอยู่ในห้วงนิทราตื่นขึ้น แล้วทั้ง 2 ก้ครองรักกันอย่างมีความสุข...”ร่างสูงปิดหนังสือนิทานที่นอนอ่านบนตักของแก้วแล้วหันไปพูดกับลูกในท้องอย่างเช่นทุกๆคืน
 
“หนุกมั๊ยครับ หนูเบื่อหรือเปล่าที่พ่อเล่าให้ฟัง แต่พ่อไม่เบื่อและก็จะเล่าต่อไป ฮี่ๆ^^”
 
“โทโมะ นายว่าตัวเล็กจะได้ยินมั๊ย”
 
“ได้ยินสิ  ไม่งั้นหมอเค้าจะบอกให้เราพูดกับลูกบ่อยๆเหรอ จริงมั๊ยครับ”ร่างสูงหันไปพูดกับลูกอกีครั้งด้วยสีหน้ายิ้มแย้มจนแก้วอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
 
“.........”
 
“อีก 3 เดือนเราจะเจอกันแล้วนะ พ่อตื่นเต้นจัง เอ้อ นี่ตัวเล้กพ่อมีอะไรจะเล่าให้ฟังด้วย.....”
 
“.........”
 
“วันก่อนแม่ตัวเล็กเป็นอะไรไม่รู้  งอนพ่อใหญ่เลย ตัวเล็กถามให้ทีสิว่าแม่เป็นอะไร พ่อไม่กล้าถามเลยกลัวแม่ของตัวเล็ก(และของพ่อ><)จะโกรธเอา”
 
เพี๊ยะ!
 
“ก็เพราะว่านายชอบตะคอกใส่ชั้นไงเล่า ยังไม่รู้ตัวอีกกกกก”
 
“โอ๊ย!”ร่างสูงร้องขึ้นพร้อมกลั้วหัวเราะนิดๆเมื่อถูกตีที่แขน
 
“ตัวเล็กช่วยพ่อด้วย!!!”
 
“อย่าฟ้องลูกนะ ถ้าลูกไม่รักชั้นนายตายแน่!! ถอยไปเลยไป จะนอนแล้ว”ร่างบางบอกปัดพร้อมผลักไสคนที่นอนหนุนตัก อีกฝ่ายหน้ามุ่ยน้อยๆก่อนจะเดินไปเอานมมาให้ตามเดิม
 
“กินนมก่อนคร้าบ”
 
“ไม่หิวอ่ะ ไม่กินได้ไหม”
 
“ไม่ได้คับ-*- แก้วไม่หิวแต่ตัวเล็กอาจจะหิวก็ได้น้า อย่าดื้อสิ แก้วไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้วนะ ลืมไปหรือเปล่าว่าแก้วท้องอยู่”ร่างบางตัดบทรีบคว้านมมาดื่มเพราะกลัวจะไม่ได้นอนเอาเสีย ก็อีกฝ่ายนะเอาแต่พูดๆๆๆจนแก้วนึกเอือม
 
“แล้วใครมันทำชั้นท้องล่ะ”ร่างบางเถียงกลับเล็กน้อยจนอีกฝ่ายนึกขำในใจ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่แก้วใจก็ยังคงเป็นแก้วใจอยู่เหมือนเดิม
 
 
 
         ชั้นเลย...รักเทอไม่เปลี่ยนไงแก้วใจ^^
 
 
“ก็ถามไปแล้วนี่นาว่าอยากท้องมั๊ย  จำได้ป่ะตอนนั้น(จำไม่ได้ย้อนไปตอน 8 ค๊าบ) แล้วเทอไม่ตอบ ชั้นก็นึกว่าเทออยากท้อง ชั้นก็เลย........ทำจนเทอท้องไง^^~”
 
 
           ไอ้หน้าด้าน ยังจะมีหน้ามาพูดอีก-*-
 
 
“ไอ้คนเจ้าเล่ห์คิดเองเออเอง นอนดีกว่า”
 
จุ๊บ!
 
“ฝันดีครับ ทั้งตัวเล็กแล้วก็คนสวยขี้งอนนะ ฮะๆ”ร่างสูงโน้มหน้าลงไปหอมแก้มร่างบางก่อนจะหัวเราะเล็กๆเมื่อถูกหมอนใบใหญ่ฟาดเข้าที่หน้า
 
.
.
 
3 เดือนต่อมา
 
“โอ๊ย! ทะ โทโมะ !”ร่างบางร้องเรียกสั่นเครือจนโทโมะต้องวิ่งออกมาดูด้วยความตกใจ
 
“แก้ว! แก้วเป็นอะไรเหรอ แก้วๆ”
 
“แก้วเจ็บ...อึก...เจ็บท้องอ่ะ ไม่ไหวแล้วนะ”ร่างบางเหงื่อแตกพรากน้ำตารื้นนิดๆ วันนี้รู้ซึ้งเลยว่าการเจ็บท้องมันทรมานขนาดไหน
 
 
             แม่จ๋า ทีหลังแก้วจะไม่ดื้อกับแม่อีกเลย ฮือ ปวดอ่ะT^T
 
 
“ฮะๆO.o แก้ว จะ จะคลอดแล้วเหรอ ระ รอแปปนะ เดี๋ยวโทโมะไปเอารถออกก่อน!!!”ร่างสูงกระวีกระวาดไปถอยรถและอุ้มร่างบางขึ้นรถไปเพื่อนตรงไปยังรพ.ทันที
 
“สามีรอด้านนอกนะคะ”เสียงนางพยาบาลคนนึงพูดขึ้นแต่ร่างสูงก็ยังดึงดันจะเข้าไปหาแก้วเสียให้ได้
 
“ขอผมเข้าไปหาเค้าแปปนะ ครับ”ไม่รอคำตอบ  ร่างสูงก็มุ่งหน้าเข้ามาไปแก้วทันที
 
“แก้ว แก้วคร้าบ ใจเย็นๆนะ”ร่างสูงกุมมือร่างบางแล้วยกขึ้นแนบแมใสเอ่ยให้กำลังใจ
 
“อือ...ทำไมมันเจ็บอย่างงี้อ่ะ แก้วปวดจนจะตายอยู่แล้วนะ ฮึก”
 
“แก้ว โทโมะรักแก้วกับลูกนะ”ร่างสูงก้มลงจูบขมับที่ชื้นเหงื่อของร่างบางก่อนจะต้องออกไปรอข้างนอก
 
“ได้เวลาแล้วค่ะ เชิญข้างนอกด้วยนะคะ”
 
“แก้ว  .....”
 
“โทโมะ....”ร่างบางเรียกเสียงอ่อยทั้งเจ็บทั้งปวด หลายอย่างคละเคล้ากันจนแยกไม่ออก
 
“พร้อมนะครับ”
 
.
.
.
 
  ร่างสูงนั่งรออย่างกระวนกระวายใจอยู่ด้านนอก สักพักเขื่อนกับเฟย์ก็หน้าตื่นตามมา
 
“โทโมะๆแก้วละ คลอดหรือยัง ผู้หญิงหรือผู้ชาย แล้วหน้าเหมือนใคร เหมือนแก้วหรือนาย แล้ว..”
 
“ยัยเฟย์ ชั้นตอบเทอไม่ทันหรอกนะ แล้วถ้าชั้นรู้ชั้นจะมานั่งรออยุ่อย่างนี้มั๊ย?”
 
“แฮ่ๆขอโทษ”
.
.
.
 
“เฮ้ย โทโมะ เค้าออกมากันแล้วอ่ะ”เขื่อนพูดขึ้นทำให้ร่างสูงลนลานทันที
 
“ไหนอ่ะ ไหนลุกชั้นอ่ะ แก้วล่ะ หมอ ภรรยากับลูกผมเป็นยังไงบ้างแล้วลูกผมผู้หญิงหรือผู้ชายครับหมอ ๆ”ร่างสูงเรียกย้ำด้วยความตื่นเต้น
 
“ใจเย็นๆครับ ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูกครับ แล้วหมอขอแสดงความยินดีด้วยครับ ลูกสาวครับ^^”
 
“ฮะ..จริงเหรอครับ”อาการตื่นตกใจครั้งแรกที่ได้รู้ทำเอาร่างสูงดีใจจนน้ำตาแทบไหล การทำหน้าที่พ่อเริ่มต้นขึ้นแล้วในวันนี้.......
 
.
.
.
 
“อยากอุ้มToT โทโมะชั้นอยากอุ้ม”เฟย์ร้องโวยวายเหมือนเด็กเพระอยากอุ้มหลานสาวที่ตอนนี้อยู่ในห้องพักเด็กอ่อน ร่างสูงยืนมองอย่างนอก ทั้งอยากสัมผัส อยากกอด อยากหอม อยากเข้าไปหา
 
“คุณพ่อใช่หรือเปล่าค่ะเนี่น ลูกสาวน่ารักน่าชังจังค่ะ^^”นางพยาบาลเอ่ยแซวเมื่อเห็นว่าร่างสูงยืนมองลูกสาวด้วยแววตาหวานเยิ้ม
 
“สอนอุ้มเอาไหมค่ะ เพราะถึงยังไงก้ต้องพาน้องไปให้นมกับคุณแม่อยู่ดี เดี๋ยวเราไปด้วยกันเลยค่ะ”
 
“ผม จะได้อุ้มลุกจริงๆเหรอครับ”น้ำเสียงตื่นเต้นระคนตกใจ ทำให้เขากุลีกุจอเดินตามพยาบาลไปทันที ตามด้วยเฟย์และเขื่อน
  และเมื่อถึงห้อง
 
“คุณแม่หลับอยู่ คุณพ่อมาเรียนรู้วิธีอุ้มดีกว่าค่ะ”แล้วนางพยาบาลก้เริ่มสอน เฟยืมองตามอยากอย่างรู้จนเขื่อนหัวเราะน้อยๆ
 
“ต้องประครองท้ายทอยเด็กด้วยนะคะ เพรากระดุแกยังอ่อนมาก ถ้าอุ้มผิดวิธีอาจเป็นอันตราบก็เด็กได้”
.
.
 
“พ่อรักหนูน้า ตัวเล็ก...”ร่างสูงโอบอุ้มลูกสาวเดินไปมาด้วยความรัก ปลายจมุกสัมผัสชนกันกับลูกสาวในอ้อมอกเบาๆอย่างแสนรัก
 
“เขื่อน โทโมะเห่อยัยตัวเล็ก จนไม่ให้ชั้นอ้มอ่า คอยดูนะถ้ายัยแก้วตื่นชั้นจะฟ้องงง”
 
“ฮ่าๆ งั้นเดี๋ยวเรามีลูกกันบ้างม่ะ^^~”
 
“บ้า!!><”
 
สักพักตัวเล็กในอ้อมกอดของร่างสูงเกิดร้องโวยวายขึ้นมาซะงั้น
 
“ชู่ว ไอ้เขื่อน ยัยเฟย์ เบาๆสิ เห็นไหมตัวเล็กตื่นเลย!!”ร่างสูงหันมาตำหนิเบาๆ
 
“ขอโทษค๊า/ค๊าบ”
 
“เออ โทโมะ ว่าแต่ยัยหนูชื่ออะไรอ่ะ”
 
“โอ่ๆ อย่าร้องครับ...อะไรนะ ตัวเล็กนะเหรอ ชั้นให้ชื่อชะเอม นะ โอ่ๆคร้าบพ่อไม่เสียงดังแล้ว”ร่างสูงทั้งโอ๋ไปด้วยทั้งตอบคำถามของเฟย์ไปด้วย
 
“ชื่อน่ารักจัง คิดได้ไง><”
 
“แม่เขาชอบชื่อนี้ ชั้นเลยตามใจเขา ค๊าบๆๆๆอย่าร้องน้า”เสียงเอะอะทำให้คนคลอดสลึมสลือตื่น
 
“อือ”
 
“แก้ว...ฟื้นแล้วเหรอ”
 
“ยัยแก้ว มายเฟรนด์ตื่นแล้วอ่อ ดูดินายโทโมะไม่ยอมให้ชั้นอุ้มชะเอมตัวเล็กเลยอ่าT^T”
 
“ลูกชั้น ลูกละ...”
 
“แก้ว ตัวเล็กหิวนมจนหลับไปแล้วนะ เห็นมั๊ย ลูกสาวของเรา”น้ำตาของคนเป็นแม่ไหลๆช้าๆเมื่อเห็นลุกสาวและรับเข้ามาในอ้อมอกอย่างแสนรัก
 
“โตขึ้น สวยเหมือนแม่ หน้าตาดีเหมือนพ่อแน่ๆ”
 
“ตัวเล็ก แม่ดีใจที่ได้เจอเราซักที”
 
“โอ๊ย!อยากอุ้มอ่า”ทุกคนส่ายหน้าเอือมระอากับเฟย์เล็กน้อยก่อนที่ปู่ ย่า ตา ยาย จะแห่กันมาดูหน้าหลานคนแรกของตระกูล พร้อมๆกับพิมที่มากับเคนตะ
 
.
.
.
 
2 ปี ผ่านไป
 
“อร่อยมั๊ยค๊าบ^^”ร่างสูงป้อนขนมให้ลูกสาวตัวเล็กบนตัก ตัวเองนั่งอยู่บนชิงช้า ไกวไปมาเล็กน้อย ทำเอาเจ้าตัวเล็กหัวเราะคิกคักเป็นการใหญ่
 
“ป๊า^^”เสียงลูกสาวเอ่ยสั้นๆเพราะยังพูดอะไรไม่ได้มากนัก มือน้อยป้อยขนมให้คนเป็นพ่อ
 
“อ่า~ป๊ากินไม่ทันแล้วค๊าบ  น้องเอมจ๋า ม๊ายังไม่มาเลยอ่ะ”ร่างสูงหยอกล้อกับลูกสาวเล็กน้อยก่อนที่ร่างบางจะเดินตามเข้ามา ก่อนหน้านี้ที่ได้เห็นภาพลูกสาวกับพ่อของเขาเล่นกัน ทำให้แก้วรู้สึกมีความสุขจนยากที่เอ่ยออกมาเป็นคำพูด
 
“รอนานไหมค่ะ พ่อ ลูก”
 
“ตัวเล็ก แม่มาแล้วครับเรากลับบ้านไปอ่านนิทานกันดีกว่า ป๊าจะอ่านให้หนูฟัง^^”
 
“ม๊า  กับบ้าน”ลูกสาวตัวเล็กเรียกร้องจะกลับไปฟังนิทานจากคนเป็นพ่อจนแก้วค้อนเล็กๆ
 
“ติดพ่อใหญ่แล้วนะเรา ป่ะกลับบ้านกัน”ร่างสูงอุ้มลูกสาวด้วยมือข้างเดียวส่วนอีกข้างกอดเอวร่างบางไว้แล้วเดินกลับบ้านไปพร้อมกัน
 
  “แล้วหนูน้อยหมวกแดงก็.........อ่าว ตัวเล็กหลับซะแล้ว”ร่างสูงพึมพำเบาๆเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเล็กหลับปุ๋ยไปเรียบร้อยแล้ว
 
“แก้วจ๋า!”
 
“หือ..อะไรเหรอ”
 
“แก้วรู้มั๊ย วันนี้ชั้นมีความสุขมากที่สุดที่เราได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ลูก ยัยตัวเล็กเป็นส่วนเติมเต็มความรักของเรา ชั้นรักเทอนะแก้ว”ร่างสูงโผใบหน้าไปจุมพิตที่ริมฝีปากบางเบาๆ
 
“ชั้นรักนายนะ”
 
“แก้ว...ชั้นจะดูแลเทอกับลูกไปจนกว่าชั้นจะหมดลมหายใจ ชั้นสัญญา ชั้นจะไม่ทำให้เทอกับลูกผิดหวังและเสียใจเป็นอันขาด”ร่างสูงเอ่ยคำสัญญาหนักแน่น
 
“ขอบคุณนะ  ชั้นก็จะไม่มีวันรักใครนอกจากนายเหมือนกัน”
 
“ครับ^^ แต่..แก้ว สงสัยยัยตัวเล็กจะอยากได้น้องชายนะ เห็นวันนี้คุยกับน้องนนท์หลานสาวพิมใหญ่เลยอ่ะ”
 
“หมายความว่าไงไม่ทราบค่ะ!!”ร่างบางเอ่ยอย่างรู้ทันทุกที
 
“อย่าใจร้ายไปหน่อยเลยที่รัก รอมานานแล้วน้า มีน้องให้ชะเอมดีกว่า”
 
“โทโมะ!!!”ริมฝีปากหนาลุกล้ำอย่างจาบจ้วง และโหยหาทำเอาแก้วตั้งรับไม่ทันและสุดท้ายก็ต้องยอมใจอ่อนอีกตามเคย….<<<จินตนาการกันต่อแล้วกันค๊าบบ^^
 
 
                         สิ่งที่เติมเต็มคำว่าครอบครัวให้สมบูรณ์ คือความรักที่ไม่มีที่สุด
 
                                                      THE END
 
.....................................................................................................................................................
จบแล้วจริงๆแบบหมดสิ้น หมดเปลือก หมดตัวล่ะครับ<<< เยอะไปนิด คิกๆ><
เอาล่ะ บ๊าย บายค๊าบบ กะว่าจะลองแต่ง นิยายเรื่องยาวๆดูบ้างล่ะ ขอตัวไปคิดก่อน
ขอบคุณทุกคอมเมนต์และผุ้อ่านทุกท่านนค๊าบบ  ฝันดีจ้า^^