เพื่อนกันพูดไม่ได้ทุกเรื่อง

10.0

เขียนโดย aumoum_kwj

วันที่ 2 พฤษภาคม พ.ศ. 2555 เวลา 15.20 น.

  3 ตอน
  17 วิจารณ์
  7,153 อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

3) เรารักกัน..ไม่ใช่แค่ฉันรักเธอ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
ตอนที่ 3
“เอ่อ...เพราะๆ^^ นายเอ่อ...ร้องเพลงให้ฉันหรอโทโมะ”
“แล้วเธอหละ...เธอก็ร้องเพลงให้ฉันใช่มั้ยแก้ว”
“นายก็บอกฉันมาก่อนดิว่านายร้องเพลงให้ฉันรึป่าว!??”
“................”
“ว่าไงโทโมะ...แก้วต้องการคำตอบนะ”
“วิศวะจริญญามีอะไรกันรึป่าวจ๊ะ” ครูถามเพราะเห็นว่าทั้งโทโมะและแก้วกำลังคาดเค้นคำตอบกันอยู่
“อ่อ...ป่าวครับงั้นครูครับผมกับแก้วขอตัวไปเคลียปัญหากันนอกห้องซักแปปนะครับ” โทโมะขออนุญาติครูก่อนจะดึงมือแก้วเดินออกไปนอกห้องด้วยกัน
“จ๊ะๆๆ เคลียกันดีๆนะอย่าทะเลาะกันหละ” ครูอนุญาตแล้วพูดต่อด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าทั้งคู่จะทะเลาะกัน
 
พอทั้งคู่เดินออกมาจากห้องเรียนโทโมะก็เดินจูงมือแก้วเดินไปเรื่อยๆจนถึงสนามหญ้าของโรงเรียนโทโมะเลือกที่จะมานั่งหลบมุมอยู่ใต้ต้นไม้ร่มๆ
“..............” โทโมะได้แต่เงียบ  ที่ผมเงียบไม่ใช่อะไรหรอกกลัวบอกแก้วไปแล้วแก้วจะเปลี่ยนไปหนะสิ“นายยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะโทโมะ”  แก้วก็ยังไม่หยุดถามยังไงซะเรื่องทุกอย่างต้องจบลงวันนี้ให้มันรู้กันไปว่าเค้ารักฉันจริงๆหรือเปล่าถ้าไม่ฉันจะได้ตัดใจจากเค้าซะที
“แล้วถ้าโมะบอกว่า....เพลงนั้นโมะร้องให้แก้วหละแก้วจะว่าไง” ร้องให้ฉัน > <
“ก็ไม่ว่าไง” เขินอะพูดไรไม่ถูกเลย > <
“เธอถามฉันแล้วฉันก็ตอบเธอแล้ว ตอนนี้เธอตอบคำถามของฉันด้วย เธอเองก็ร้องเพลงนั้นให้ฉันเหมือนกันใช่มั้ยแก้ว”
“ละ...แล้วถ้าใช่หละ”
“ฉันดีใจนะที่เธอร้องเพลงนั้นให้ฉัน”
“เอ่อ...โทโมะคำถามที่ฉันจะถามต่อไปนายช่วยตอบหน่อยนะตอบตามความรู้สึกจริงๆของนายนะ”“อื้อ..ได้สิ”
“นายรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่” คำถามนี้ทำให้ผมไปไม่เป็นเลย เอาหละ...ผมจะบอกความรู้สึกกับแก้วผมจะบอกว่าผมรักเธอ
“ถ้าฉันบอกเธอแล้ว...เธอห้ามโกรธฉันนะแก้ว”
“ฉันไม่โกรธนายหรอกโทโมะ บอกมาเหอะนะ”
“ให้บอกยังไงดีหละความรู้สึกที่ฉันมีต่อเธอมันเยอะมากเยอะจนบรรยายไม่ได้เลยแก้วเอาเป็นรวมๆ3คำสั้นๆง่ายๆแล้วได้ใจความละกันนะ”
“อื้ออออออออออออออออออออ....นายจะบอกได้ยังอะเล่นตัวอยู่ได้”
“โอเคๆ เอ่อคือ..ฉะ..ฉัน..ฉันชอบเธอ  ไม่สิแก้ว..ฉันรักเธอ”
“O_____O!!!!  ที่นายพูดมานะ..จริงหรอ...ฉันไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย” เมื่อผมำด้ยินแก้วพูดแบบนั้นผมเลยขยับตัวไปนั่งติดกับแก้วแล้วพูดจ่อที่หูเธอ
“ฉัน – รัก – เธอ  หูฝาดปะหละหรือว่าเธอยังได้ยินไม่ชัดงั้นฉันจะบอกอีกรอบ... โทโมะ – รัก – แก้ว – นะ”
“โทโมะ!!นายทำฉันเขิน นายกำลังจะทำฉันร้องไห้ ฮึกก...ฮือออ...โทโมะนายมันบ้า ฮืออออ”
“เห้ยยยย...ร้องไห้ทำไมแก้วหยุดร้องนะๆๆ ร้องไห้แล้วไม่สวยเลย^^”
“ฮือออออออออออT T ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณเรื่องอะไร??”
“เรื่องที่นายบอกว่ารักฉัน ฮึก..”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกฉันรักเธอจริงๆนะฉันไม่ได้รักเธอแบบเพื่อน...ฉันรักเธอมากกว่าคำว่าเพื่อนเธอคงเข้าใจนะ”
“ฮึก...โทโมะ..นายมันบ้าที่สุดT T”
“เธอโกรธที่ฉันรักเธอแบบนั้นหรอฉันขอโทษนะ”
“ฉัน...ไม่ได้โกรธฉันเขินต่างหากหละ ฉันดีใจ ฉันทำตัวไม่ถูกเลยเขินไปหมดแล้วเนี่ยนายมันบ้า...บ้า บ้า บ้าที่สุดเลย ....”
“โห่ยย แก้วอะเธอทำฉันตกใจฉันนึกว่าถ้าฉันบอกเธอไปเธอจะเกลียดฉันซะอีก”
“ไม่หรอก...โทโมะนายจำวันนั้นได้ปะที่ฉันบอกว่าฉันอยากใส่แหวนคู่กับคนๆนึงแต่ไม่รู้ว่าเค้าอยากใส่ด้วยรึป่าวแล้วนายก็ถามว่าเค้าคือใครแล้วฉันก็บอกว่าสักวันฉันจะบอกนาย”
“อ่อ..จำได้สิแล้วตกลงเค้าคนนั้นคือใครอะฉันอยากรู้แล้วสิเมื่อไหร่จะบอกอะแก้ว”
“เค้าคนนั้นคนที่ฉันชอบ...เค้าคนนั้นที่ฉันอยากจะใช้ชีวิตอยู่กับเค้าตลอดไป คนๆนั้น...ที่ฉันรัก...เค้าคือนาย...โทโมะ ฉันรักนาย”
“ห๊ะ!! เค้าคนนั้นที่เธอไม่ยอมบอกฉันเมื่อวันนั้นเค้าคือฉันเองหรอเนี่ย > <”
“ใช่...จะให้ฉันบอกนายยังไงหละว่าคนที่ฉันชอบคือคนตรงหน้าฉันอะ”
“^^ตอนนี้ฉันรักเธอ..แล้วเธอก็รักฉัน...เรารักกันแล้วนะแก้ว”
“ฉันไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้..วันที่เรารักกัน”
“เป็นแฟนกันนะแก้วแล้วต่อไปเธอก็ต้องเป็นภรรยาของฉันนะ ชีวิตของเธอต่อจากนี้ไป..ฉันขอเป็นคนดูแลได้ไหม”
“โทโมะ!!....ฮือออออออออออออออ หัวใจแก้วตอบว่าได้ ฮึก ฮืออออ ขอบคุณนะโทโมะขอบคุณที่รักแก้ว”
“ยัยขี้แยหยุดร้องได้แล้วนะ เราขึ้นห้องเรียนกันเหอะเนอะๆเด็กน้อย^^”
“ลืมเลย ป๊ะๆเข้าเรียนกัน” แล้วฉันก็จูงมือโทโมะเดินไปที่ตึกเรียนแต่ก่อนจะเดินขึ้นตึก....
“แก้วเดี๋ยว...ฟอด” โทโมะรวบตัวฉันให้เข้าไปประชิดตัวเค้าแล้วก็หอมแก้มฉัน
“บ้า > <”
@ห้องเรียน
“ขออนุญาติคะ/ครับครู” โทโมะกับแก้วพูดพร้อมกัน
“วิศวะจริญญาเคลีกันเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยจ๊ะ”
“เรียบร้อยแล้วครับครู”
“งั้นไปนั่งที่ไป”
@พักเที่ยง
“แก้วไปกินข้าวกัน” โทโมะชวน
“อืมๆ นายเลี้ยงนะ ฮ่าๆๆ”
“ให้ฉันเลี้ยงข้าวเธอนะหรอได้เลย..แต่ฉันจะขอเลี้ยงชีวิตเธอทั้งชีวิตด้วยได้ปะ”
“ไอ้บ้าโมะ!! นายทำฉันเขิน > <”
“ขอจูบได้ปะ...ว่าที่ภรรยา”
“จะบ้าหรอเพื่อนเยอะแยะ”
“อย่าได้แคร์” พูดจบโทโมะก็ก้มลงมาฉกริมฝีปากฉันทันที
@เลิกเรียน
“เย่!! เลิกเรียนแล้ววววววววว ป๊ะ!โทโมะกลับบ้านกัน”
“ครับที่รักของโมะ”
“คะ..ที่รักของแก้ว^^”
----------------------------
หวัดดีๆๆๆๆ กะว่าจะไม่อัพต่อแล้วเพราะไม่ค่อยว่างช่วงนี้เอ็นอยู่ด้วยยังไม่ติดซักที่เลยY Y
แต่...จะแต่งต่อให้จบสัญญาๆๆ ถ้าคนเม้นเยอะนะ 55555
ไปละๆๆ แล้วเจอกันตอนต่อไปปป อิอิ^^

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา