นิยายเพลงจ้า

 

~ ตาคู่นั้นที่ฉันชอบมอง เวลาที่สองเรา นั่งอยู่ลำพังสองคน ~

วันนี้ฉันและแฟนของฉันมาเที่ยวกันที่ทะเลแห่งหนึ่ง พอรถของเราแล่นมาเทียบชาดหาดฉันและเขาก็วิ่งจูงมือกันออกมาและมาหยุดกันตรงที่ริมชายน้ำทะเลพอดี ตอนนี้เป็นเวลาที่เย็นมากแล้ว นั้นทำให้เรามาถึงตอนที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดินพอดี เรายืนมองกันอยู่อย่างนั้นไม่นานนักพระอาทิตย์ที่ทอแสงสวยงามในตอนกลางวันก็ลับขอบฟัาไปเหลือเพียงพระจันทร์ที่ทอแสงสวยสดในตอนกลางคืนเท่านั้น

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรดนใจของเราทั้งสองคน เราหันน้ามาหาพร้อมกัน สายตาของเราทั้งสองสอดประสานกัน ทุกครั้งที่ฉันมองตาคู่นั้นขงเค้า มันก็เหมือนมีมนสะกดให้ฉันไม่อาจละสายตาออกไปได้เลย

T : ผมรักคุณน่ะ

K : ฉันก็รักคุณค่ะ

แล้วเราก็โผเข้ามากอดกัน ฉันค่อยๆผลักเขาออกเบาๆ และมองตาเขา

T : คุณเป็นอะไรรึเปล่า มีอะไรไม่สบายใจก็บอกผมได้น่ะ

K : คือ..ฉันว่าคุณอย่ารู้เลยจะดีกว่าน่ะ

สีหน้าฉันเริ่มจริงจังขึ้นมา

T : บอกผมมาเถอะน่าที่รัก ยังไงเราก็แต่งงานกันแล้วน่ะ

K : หึๆ บอกก็ได้ ฉันต้องแพ้คุณทุกทีสินาที่ฉันมามองฉันแบบนี้นะ

~ มือที่เธอมากุมข้างกาย เมื่อใจฉันหมองหม่น ~

T : ยังไงๆ คุณก็ต้องบอกผมน่ะ เพราะยังไงเราก็เหมือนคนๆเดียวกันแล้ว

K : โอเคๆ ฉันยอมแล้วๆ

ฉันบอกพร้อมกับยกมือยอมแพ้

T : แล้วมันคือเรื่องอะไรละ

K : คุณจะไม่โกรธฉันน่ะ

T : โอเค ผมสัญญา

K : คือฉันก็อยากจะบอกคุณมานานแล้วละ แต่ฉันกลัวคุณโกรธฉันเลยไม่ได้บอก

ฉันพูดได้แค่นั้นเขาก็เอามือมากุมมือฉันและบีบเบาๆอย่างให้กำลังใจ

K : คือฉัน...อยากมีลูก 

T : โถ เรื่องนี้เองทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเล่า อ้ำๆ อึ่งๆ อยู่ได้

แล้วเขาก็เข้ามาช้อนฉันขึ้นไปอุ้ม ฉันเอามือไปโอบรอบคอเค้าเบาๆ แต่ตอนนี้ขอบอกเอาไว้เลยน่ะว่าฉันอายเอามากๆ จะไม่ให้อายได้ังไงมีผู้หญิงที่ไหนจู่ๆก็มาพูดกับผู้ชายประมาณว่า "ฉันอยากมีลูกกับคุณ" ซึ่งดูยังไงๆมันก็ไม่งามอยู่ดีละ

เขาอุ้มฉันเข้ามาในบ้านพักตากอากาศของเขา แล้วนำฉันมาวางบนเตียงในห้องของเราเบาๆ ก่อนที่เขาจะค่อยๆก้มหน้าลงมาจูบฉัน อย่างอ่อนโยนและอ่อนหวาน เขาค่อยๆเลิกกระโปรงแม็กซี่เดรสของฉันขึ้นช้าๆและที่ซุกซนราวกับมือปลาหมึกก็เริ่มลูบโน้น ไล้นี้ไม่เรื่อยไม่ยอมหยุด ริมฝีกปากของเขาที่สัมผัสกับริมฝีปากของฉันก็ผละออกมาซุกไซร้ที่ซอกคอของฉันเอง มือของฉันที่ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหนก็ต้องเอามาคล่้องของเขา พอฉันรู้ตัวอีกทีบนเนื้อตัวของฉันก็ไม่เหลืออะไรปกปิกร่างกายอยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว ไม่นานเขาและฉันก็ไม่เหลืออะไรที่ปกปิดร่างกายของเราทั้งคู่เหลืออยูเลยแม้แต่ชิ้นเดียวเค้าขึ้นมาค่อมตัวฉันก่อนที่จะลงมาทาบบนตัวฉันอย่างเร็ว

และแกนกายของเขาก็สอดเข้ามาในตัวของฉันอย่างเบาที่สุด

K : อื้อ อ๊ะอ่า

ฉันต้องระบายความเจ็บปวดด้วยการจิกลงไปบนที่ผ้าปูที่นอน

T ; เจ็บหรอ ผมขอโทษน่ะ แต่ทนอีกหน่อยน่ะ เพื่อเรา

ฉันไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้า

และเขาก็ไม่รอช้าที่จะดันแกนกายลงมาบนตัฉันจนมิดด้าม เขาค่อยๆขยับซ้ายขวาอย่างช้า แต่มันก็ทำให้ฉันนั้นเจ็บไปไม่น้อยเลยทีเดียว

K : อ๊ะ อึ ซี๊ด ฮื้อ

T : ผมขอโทษน่ะ ที่ทำให้คุณเจ็บ

แล้วเขาก็เขาปัดผมที่ปรกหน้าฉันออกก่อนที่จะมาจูบที่หน้าผากฉันเบาๆ

เขาทำอย่งเดิมซ้ำๆ แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ บทเพลงแห่งรักครั้งต่อมาก็เริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปนานพอสมควร เราทั้งคู่ก็ต่างอ่อนเพลียกับกิจกรรมที่เราทำกันมานานแสนนาน เข้าเข้ามากอดฉันจากด้านหลังแน่นมาก จนฉันตกใจไปเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เอาผ้าห่มมาห่มให้กับฉัน แล้วเราก็นอนกอดกันอย่างนั้นจนถึงเช้า

 

ตอนเช้า

ฉันตื่นขึ้นมาเพราะว่าฉันรู้สึกเหมือนมีคนมาสะกิดฉันและเรียกชื่อฉัน

พอฉันตื่นขึ้นมาฉันก็เห็นตัวเองเอาหัวซุกอยูที่แผงอกกว้างแลดูสวยงาม

K : อือ

T : ตื่นแล้วหรอ

K : อืม

แล้วฉันก็ยิ้มบางๆไปให้คนที่นอนข้างฉัน

~ ในวันนี้มันหายลางเลือนไป มองเธอจากตรงนี้ ตัวเธอก็ยังอยู่ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม ทุกอย่างจึงไม่เหมอนเดิม ~

1 เดือนต่อมา...

K : คุณค่ะ คุณ คุณค่ะ

ฉันตามเรียกเขาทั่วบ้านพัก แต่ก็ไม่เ็ห็นแม้แต่เงา ฉันเดินตามหาเขามาตลอดจนมาเห็นเขายืนุยโทรศัพท์อยู่ที่หน้าบ้าน

T : อืม ครับ ครับ ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน แล้วผมก็รักคุณด้วย

K : คุณค่ะ คยกับใครอยู่ค่ะ

T : แค่นี้ก่อนน่ะแล้วเดี๋ยวผมโทร.กลับ

เขารีบวางสายอย่างรนลาน นั้นยิ่งทำให้ฉันสงสัยมากยิ่งขึ้น

T : อ๋อ เปล่าหรอก แค่เพื่อนน่ะ เข้าบ้านกันเถอะน่ะ

K ; ขะ ค่ะ

แล้วเขาก็พยุงฉันเข้าบ้าน

1 อาทิตย์ต่อมา...

เวลาที่ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์เป็นเวลาที่ฉันแอบมองเค้ามาโดยตลอด เค้าเปลี่ยนไปมาก ตั้งแต่วันนั้นเมื่อเดือนที่แล้ว กลับบ้านก็ดึก วันๆเอาแต่คุยแต่โทรศัพท์ สนใจฉันน้อยลง แคร์ฉันน้อยลงทุกที

~ เธอคนเดิมนั้นหายไป เธอที่เคยดูแลใส่ใจ จะได้เจอเค้าอีกไหมเธอ เธอคนเดิมหายไปไหน คิดถึงเธอเหลือเกิน ได้ยินมั้ย ~

ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ฉันรู้สึกว่าเขาแคร์ฉันน้อยลง ไม่ค่อยจะสนใจฉันว่าฉันเป็นยังไง ฉันรู้สึกอะไร ฉันคิดอะไร และฉันต้องการอะไร เค้าไม่เคยรู้เลย วันๆก็เอาแต่โทรศัพท์ พอตกเย็นก็ออกไปข้างนอก กว่าจะกลับก็เช้า

และวันนี้ก็เป็นเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ฉันอยากจะถามเขาให้รู้เรื่องว่ามันเกิดอะไรขึ้น

K : คุณค่ะ คุยกับใครอยู่หรอค่ะ

T : คุณจะไม่ยุ่งกับผมสักเรื่องจะได้มั้นเนี่ย (ฉันพยายามพูดดีๆกับเขา แต่เากลับมาตวาดใส่หน้าฉัน)

K : ก็ฉันแค่ถามเฉยๆอ่ะ ทำไมคุณต้องมาว่า มาตวาดใส่ฉันด้วยละ

T : แล้วคุณจะมายุ่งวุ่นวายอะไรกับชีวิตของผมนักหนาฮะ

K : ฉันจะไม่ยุ่งกับคุณเลยถ้าตอนนี้เราไม่ได้เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้อง

T : การที่คุณยุ่งกับผมมันก็มีเหตุผลแค่นี้ใช่ม่ะ ถ้างั้นเราก็เลิกกันก็ได้ คุณจะได้ไม่ตองมายุ่งกับผมอีก (แล้วเขาก็เดินหนีจากฉันไป และน้ำตาที่ฉันพยายามกลั่นมันเอาไว้ก็ค่อยๆรินหล่นลงมา)

K : คุณฉันขอโทษที่พูดแบบนั้น จากนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับคุณอีก อย่าจากฉันไปเลยน่ะ (ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดเขาจากด้านหลัง แต่เขาก็แกะมือของฉันออกก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับฉัน)

T : คุณเลิกยุ่งกับผมสักทีเถอะ ผม รำ คาญ!!! (เค้าย้ำทีละคำและเน้นแต่ละคำอย่างหนัก นั้นทำให้ฉันอึ่งไป และเริ่มมีน้ำตาไหลออกมายิ่งกว่าเดิม)

~ อีกเมื่อไหร่ที่หยดน้ำตา บอกลาฉันเสียที ไม่ต้องร่วงหล่นมาทุกคืน ~

จากนั้นเขาก็เดินไปที่รถและขับออกไปอย่างเร็ว

ฉันเหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรงใด และค่อยๆทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทราย และร้องไห้ไม่หยุด

ในคืนนั้น

ฉันเข้ามานอนอยู่ในห้องแต่ก็ไม่เชิงนอนหรอก เพราะตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็เข้ามาในห้องนอนและขุงตัวเองอยู่ในห้องมาตลอด ฉันนอนร้องไห้ตนไม่มีน้ำตาให้ไหลอีกต่อไปแล้ว ฉันแสบตามาก แต่ฉันก็ห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ไม่ได้ ฉันได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ และเมื่อไหร่ ที่น้ำตา ความเจ็บปวด และความเสียใจจะออกไปจากชีวิตฉัน และบอกลาฉันและจากไปตลอดกาลเสียที เพราะฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ (เธอนั่งร้องไห้ และนอนร้องไห้จนเธอเหนื่อยและเผลอหลับไป)

_˜ แต่ละครั้งที่เราพบเจอ ทำกันเหมือนคนอื่น เธอคนนี้ไม่ใช่คนเดิมอีก _˜

เช้าวันต่อมา

ที่บ้านพัก

วันนี้ก็เหมือนวันธรรมดา แต่ว่าวันนี้เพื่อสนิทฉันจะมาจากกรุงเทพ ที่มาเนี่ยจะมาฮันนีมูนกัน แต่ว่าจะแวะมาเยี่ยมฉันก่อน วันนี้ฉันเลยตื่นเช้ากว่าปกติ เพื่อมาทำอาหารไว้ให้เพื่อนสุดที่รัก

ฉันนั่งรอทั้งหมดอยู่ไม่นานนัก ทุกคนก็มาถึง

Kaew : ว่าไง สบายดีมั้ยจ๊ะ เจ้าสาวคนใหม่ทั้งสอง (เข้าไปกอดกัน)

Fang : ดีจ้าเพื่อนเลิฟ แม้มาเรียกกันอย่างนี้ฉันก็เขินแย่สิ

Kaew : ไม่เห็นต้องเขินเลย ก็มันเป็นความจริงนิ แล้วคุณน้องละ

Faye : มาแล้วๆ ไม่ต้องตาม

Kaew : ใครบอกว่าจะตามละค่า (เข้าไปกอดกัน)

Kaew : แล้วคุณเจ้าบ่าวทั้งหลายละจ๊ะ

Poppy : มาแล้วคราบ นี้คุณเดินมานี้ไม่รอผมเลยน่ะ เดี๋ยวคืนนี้จัดหนักซะเลยนิ (ประโยคแรกเข้ามาพูดกับฉัน แต่ประโยคหลังไปกระซิบกันสองคน)

Koen : คุณก็เหมือนกันนั้นละ สองพี่น้องนี้มันหน้าโดนจริงๆเลย

Faye : โดนไร พูดให้ดีๆน่ะ

Koen : ก็โดนอย่างนี้ไง (แล้วก็ก้มลงไปหอมแก้ม)

Kaew : เอ้า จะสวีทกันอีกนานมั้ยค่า เชิญเสด็จเข้าบ้านก่อนดีมั้ยค่า เดี๋ยวจะมาว่าหม่อมฉันอีกว่าไม่เชิญเสด็จเข้าบ้าน

Fang : นี้ไม่ต้องมาประชดเลยน่ะ ไปเข้าบ้านกัน (แล้วทั้งหมดก็เดินเข้าบ้านไป)

Poppy : หิวอ่ะ แก้ว มีไรกินม่ะ

Kaew : มีสิ เพื่อนมากันทั้งที มาๆตามมา (แล้วก็เดินนำไปที่ครัว) เชิญเต็มที่เลยน่ะค่า

พอทุกคนกินจวนจะเสร็จ แก้วก็นำเมนูพิเศษมาเสิร์ฟ

Kaew : นี้จ้า เมนูพิเศษ สำหรับหนุ่มๆ

Fang : ไรอ่ะแก้ว (เธอไม่ตอบแต่กลับเสิร์ฟเมนูพิเศษที่เธอนำไปใส่ในแก้วใบเล็กๆ ให้หนุ่มๆก่อนที่จะตอบคำถามของฟาง)

Kaew : ก็ไข่ลวกไงจ๊ะ

Koen : (หยิบไข่ลวกขึ้นมาพิจารณาก่อนจะถามไปตรงๆ) แล้วจะเอามาให้พวกเราไมอ่ะ

Kaew : เอ้า ไม่รู้กันรึไงจ๊ะ เจ้าสาว เจ้าบ่าวมือใหม่ทั้งหลาย ว่าเค้าให้กินไข่ลวกเยอะๆก่อนที่จะเข้าห้องหอ เพราะว่าจะได้มีแรง...จู่จี้กันเยอะๆ (เธอพูดพร้อมกับเอานิ้วชี้ทั้งสองข้างมาถูกัน)

FF : ยัยแก้ว!!!! เดี๋ยวเหอะ

Poppy : แล้วที่รู้ดีขนาดนี้ นี่เคยเจอมาแล้วใช่ม้า

PF KF : อ่ะ กิ้วๆๆ (เธอหน้าขึ้นสีมานิดๆ และยิ้มเบาๆ แก้เขิน)

Kaew : แหม ไม่รู้อ่ะไรแล้วมาพูด มือนี้ละไม่พึ่งไข่ลวกหรอก ฝีมือล่วนๆ

Fang : แหม อวดเชียวน่ะย่ะ แสดงว่าเจอมาแล้ว (เธอไม่ตอบแต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้)

Faye : ทำหน้าแบบนี้แสดงว่าเจอมาแล้วแหงๆ

Kaew : แหม ทีเรื่องของฉันละสนใจกันจัง แล้วนี้หนุ่มๆจ้า จะเอาไงค่ะ กินไม่กิน ถ้ากินก็ทีเดียวหมดเลย แต่ถ้าไม่ก็เอาคืนมา

Poppy : จะเหลือหรอ (แล้วหนุ่มๆทั้งสองก็เอาใส่ปากทีเดียวหมด นั้นทำให้สาวทั้งสองอายม้วนต้วน เพราะไม่คิดว่าทั้งสองหนุ่มจะเอาจริงๆ เพราะฉนั้นคืนนี้ทั้งสองสาวต้องรอรับศึกหนักแน่)

Kaew : 555 พวกเธอเจอหนักแน่คืนนี้ (แล้วเธอก็เดินหัวเราะเข้าไปในครัว)

Fang : นี้ป็อป ยังจะไปบ้าจี้ตามยัยแก้วมันอีก เดี๋ยวฟางงอนน่ะ เชอะ

Poppy : โห้ฟาง หรือว่าฟางไม่อยากอ่ะ

Fang : ไม่รู้ไม่ชี้ ไม่สน ชิ

Faye : เขื่อนก็เหมือนกันอ่ะ เดี๋ยวเหอะ

Koen : เอาให้เต็มที่เลยน่ะเฟย์ แล้วคืนนี้เขื่อนเอาคืนอย่างสาสมแน่

Faye : เชอะ (ในเมื่อเธอทำอะไรเขาไม่ได้เธอก็ทำเป็นงอนแทน)

ไม่นานแก้วก็เดินออกมาจากห้องครัว แล้วก็มานั่งที่โต๊ะตรงข้างๆฟาง

Fang : แก้ว เป็นไรอ่ะหน้าซีดๆ

Kaew : เปล่าๆ แค่หน้ามืดเฉยๆอ่ะ เดี๋ยวก็หาย

Poppy : แน่ใจน่ะว่าไม่เป็นไรอ่ะ

Kaew : อืม ไม่เป็นไรหรอก

Faye : ถ้าไม่ไหวก็บอกน่ะ อย่าฝืน มันไม่ดีหรอกน่ะ

Kaew : อืม ขอบใจน่ะที่เป็นห่วง

Koen : ไม่เป็นไรหรอกน่า ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันน่ะ

ทั้งหมดนั่งคุยกันไปมา หัวเราะกันบ้าง แซวกันบ้าง พูดคุยเรื่องต่างๆนาๆ มากมาย

Koen : เออ แก้ว แล้วไอโมะอ่ะ (คำถามของเขื่อนทำให้คนที่โดนถามนิ่งอึ่งไปชั่วขณะ)

Faye : เขื่อนไปถามไรแก้ว แบบนั้นอ่ะ ดูดิแก้วซึมไปเลยอ่ะ (เฟย์หันไปเอดเขื่อนเบาๆ แต่แก้วได้ยินเลยแก้ตัวแทน)

Kaew : ไม่เป็นไรหรอกน่า เขื่อนไม่ผิดหรอก อย่าคิดมากๆ (เธอฝืนยิ้มให้ทุกคน ทำให้บรรยากาศดีขึ้นบ้าง)

Poppy : เหอะๆ ตายยากจริง โน้น มาโน้นแล้ว (ป็อปปี้ชี้ไปที่บันไดที่เจ้าตัวกำลังเดินลงมา)

Tomo : เฮ้ยมากันเมื่อไหร่ว่ะ (โทโมะเข้าไปทักเพื่อน)

Poppy : ก็มาได้พักแล้วว่ะ แล้วนี้จะไปไหนว่ะ เจอกันแป๊ปเดียวก็ไปซะแล้ว

Tomo : จะออกไปข้างนอกหน่อยอ่ะ

Koen : จะไปไหนว่ะ เพื่อนฝูงมาทั้งที อยู่ทักทายกันหน่อยดิว่ะ

Tomo : ตามสบายก็แล้วกันว่ะ ไม่ว่างจริงๆ

Kaew : ทานกาแฟก่อนมั้ยค่ะ

Tomo : ไม่ละ (ตอบอย่างแล้วไปที ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อน) ไปล่ะ แล้วว่างๆเจอกันว่ะ

Poppy : เออๆ แล้วเจอกัน (แล้วโทโมะก็เดินออกไป)

Fang : แก้ว มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างแกกับโทโมะ ไหนตอนแรกเห็นรักกันจะตาย แต่นี้อะไรจู่ๆโทโมะก็มาเย็นชาใส่แกซะงั้น

Kaew : ไม่มีอะไรหรอกนา (บอกและฝืนยิ้มให้)

Faye : ไม่มีอะไรได้ไง พวกเราเห็นกันอยู่ แล้วแกอ่ะ แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ละ บอกมาเดี๋ยวนี้เลยน่ะ

Kaew : เออๆ บอกก็ได้ ความจริงแล้วฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นอะไร แต่หนี่งเดือนที่ผ่านมาเนี่ย เขาเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยก็ว่าได้ วันๆก็เอาแต่โทรศัพท์ พอตกเย็นก็ออกไปข้างนอกกว่าจะกลับก็เกือบเช้า เกือบจะทุกวัน แล้วแต่ละวันฉันกับเขาพูดกันนับคำได้เลยทีเดียว บางทีก็ทำกับฉันเหมือนกับคนที่ไม่รู้จักกัน เหมือนฉันไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกของเขา (เธอรู้ดีอยู่แกใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ยังพยายามจะหลอกตัวเองว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ทั้งที่แท้จริงแล้วเธอนั้นกำลังหลอกตัวเองอยู่ และนั้นมันก็ทำให้เธอเจ็บใช่เล่นเหมือนกัน)

Fang : แก้ว ไม่เป็นไรน่ะ (เธอพูดขึ้นก่อนที่จะไปลูบหลังแก้วเบาๆ เพราะเธอเห็นว่าแก้วมีน้ำตาคลออยู่)

Kaew : ฮีก ฮือ ไม่...ไม่เป็นไร (เธอรีบปาดน้ำตาลวกๆก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้เพื่อนๆ)

Faye : แน่น่ะ ไม่ไหวก็บอกน่ะ อย่าฝืนน่ะแก้ว

Koen : นั้นสิ ถ้าไม่ไหวก็ปล่อยมันออกมาระบายมันออกมาให้หมด ไม่ต้องห่วงว่าเราจะไม่สบายใจน่ะ เพราะถ้าพวกเราเห็นแกไม่สบายใจเราก็ไม่สบายใจน้อยไปกว่าแกหรอกนา

Poppy : ปล่อยมันออกมาแก้ว ปล่อยมันออกมาให้หมด อย่าเก็บมันเอาไว้น่ะ เพราะมันจะยิ่งทำให้แกเจ็บกว่าเดิม ปล่อยมันแแกมาให้หมดจะได้สบายใจ ถ้ามีอะไรให้เราช่วยก็บอกมาเลย ถ้าอยากมีอะไรระบายก็พูดออกมาน่ะ

พูดจบแก้วก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่ห่วงอะไรใดๆทั้งสิ้น เธอร้องหนักมากจนเฟย์และฟางต้องมากอดเธอจากด้านข้างทั้งสองเพื่อปลอบ และเขื่อนและป็อปปี้ก็กอดเฟย์และฟางอีกที เพื่อนกันไม่ให้เฟย์และฟางร้องไห้ตามแก้วไปด้วย

เวลาผ่านไปพักหนึ่งแก้วก็รู้สึกดีขึ้น และเลิกร้อง ก่อนที่จะไปส่งทั้งสี่กลับไปที่รถ

1 เดือนผ่านไป

ณ บ้านพักริมชายหาด

อ้วกกก แหวะ

เสียงอาเจียรของเจ้าของบ้านดังระงมไปหมด แต่ในบ้านมีเพียงหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของบ้านอยู่คนเดียวเท่านั้น

_{˜ถ้าไม่แคร์ ไม่แคร์เดี๋ยวก็มีคนอื่น เรื่องของเธอ ของเธอ เดี๋ยวมันก็ลืม˜}

 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้หญิงสาวหยุดอาเจียรชั่วขณะ และออกมารับโทรศัพท์

Kaew : ฮัลโหล

Fang : ว่าไงแก้ว เป็นไงบ้าง

Kaew : ก็เรื่อยๆอ่ะ

Fang : งั้นหรอ งั้นเดี๋ยวพวกเราไปหาน่ะจ๊ะ

Kaew : ตามสบายจ้า เดี๋ยวน่ะ อึก อึก เดี๋ยวโทร.หลับน่ะ (พูดจบเธอก็วางสายแล้วก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที)

 

ทางด้านฟาง

 

Fang : อ่ะ อะไรของมันเนี่ย (เริ่มอารมณ์เสีย)

Poppy : เป็นอะไรไปฟาง

Fang : ก็แก้วอ่ะดิ คุยกันได้นิดเดียว แล้วก็ทำเสียงแปลกๆใส่ฟาง แล้วก็บอกว่าเดี๋ยวโทร.กลับ อะไรก็ไม่รู้

Faye : งั้นถ้าอยากรู้ก็ไปหาให้จบเรื่องเลยป่ะ

Koen : นั้นดิ เพื่อมีเรื่องอะไรด้วย แล้วถ้าให้เดาน่ะ ไอโมะไม่อยู่แน่นอน

Poppy : งั้นก็อย่าพูดมากเลย รีบไปกันดีกว่าน่ะ (แล้วทั้งหมดก็เดินทางมาหาแก้วที่บ้านพัก)

 

บ้านพักริมชายหาด

 

ทุกคนเดินทางมาถึงบ้านชองแก้วแล้ว แต่ไม่เห็นวี่แววของผู้อยู่อาศัย

Koen : นั้นไง ว่าแล้วว่าไอโมะต้องไม่อยู่

Faye : เอาเหอะ ไปหาแก้วดีกว่าน่ะ (แล้วทั้งสี่ก็เข้าไปตามหาแก้ว แต่ก็ไม่เจอ)

Poppy : เจอแก้วมั้ย แฮ่ๆ (หอบด้วยความเหนื่อย)

Fang : ไม่เจออ่ะ แฮ่ๆ แล้วเฟย์อ่ะ

Faye : เฟย์ก็ไม่เจอ ฮู้ แล้วเขื่อนอ่ะ

Koen : ไม่เช่นเดียวกัน

Poppy : ฟาง แล้วจำได้มั้ย ว่าแก้วทำเสียงแบบไหน

Fang : ก็เสียงคลายๆคนจะอาเจียรอ่ะ

ทุกคน : เฮ้ย ห้องน้ำ (แล้วทุกคนก็พร้อมใจกันไปหากันในห้องน้ำด้านล่างเป็นห้องแรก) แก้ว!!! (ทุกคนตะโกนออกมาพร้อมกัน เพราะตกใจที่เห็นแก้วลงไปนอนสลบอยู่บนพื้นในห้องน้ำ)

Faye : แก้ว แก้ว แก้ว (เฟย์ทั้งเรียกทั้งตบเพื่อเรียกสติของแก้ว แต่ก็ไร้ปฏิกิริยาใดๆทั้งสิ้น)

Koen : รีบพาแก้วไปห้องน้ำก่อนดีกว่าน่ะ ( แล้วป็อปปี้ก็เข้าไปอุ้มแก้ว และพาขึ้นรถไปโรงพยาบาล แต่ก่อนไป ฟางก็ไม่ลืมที่จะปิดบ้านและล็อกบ้านให้แก้ว)

 

โรงพยาบาล

หน้าห้องฉุกเฉิน

 

ทุกคนยืนลุ้นอาการของแก้วอย่างใจจดใจจ่อ และไม่นานหมอก็เดินออกมา

Poppy : เป็นไงบ้างครับหมอเพื่อนของพวกเราเป็นยังไงบ้างครับ

Doctor : ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ เป็นข่าวดีซะด้วยซ้ำไป เพราะนี้เป็นแค่อาการเริ่มต้นของคนที่พึ่งเริ่มตั้งครรภ์ได้อ่อนๆ แล้วตอนนี้อายุครรภ์ของคนไข้ยังอยู่แค่ 2 เดือนเท่านั้น หมอเลยต้องขอให้คนใกล้ชิด ช่วยดูแลเธออย่างใกล้ชิด อย่าทำอะไรให้กระทบกระเทือนต่อครรภ์ของคนไข้ และห้ามไม่ให้คนไข้ยกของหนัเด็ดขาดน่ะครับ ไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวน่ะครับ

ทุกคน : ขอบคุณครับ / ค่ะ

 

ห้องพักฝื้น

 

Fang : เดี๋ยวน่ะนี้เป็นเรื่องจริงใช่ม่ะที่แก้วท้องอ่ะ อย่างนี้ฉันก็มีหลานแล้วน่ะสิ

Koen : ข่าวดีแบบนี้ต้องโทร.บอกพ่อขอเด็กให้รู้ (พูดแล้วก็หยิบโทรศัพท์มา เตรียมจะโทร.ออก)

Faye : เขื่อน เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งโทร.ซิ

Koen : ทำไมอ่ะเฟย์

Faye : ก็ถ้าเขื่อนโทรไปบอกแล้ว แล้วโมะยังเฉยๆอยู่แล้วจะทำยังไง แล้วถ้าแก้วยังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ละ ถ้าแก้วรู้ แก้วได้เอาพวกเราสี่คนตายแหงๆ

Koen : เออ นั้นสิ ลืมไป

Kaew : อือ

ทุกคน : แก้ว !!! 

Fang : เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนมั้ย เอาอะไรป่ะ หิวมั้ย อยากกินอะไรรึเปล่า

 

To Be Continue.......